Αναδημοσίευση από το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.
Η ιστορία του κτιριακού προβλήματος του 73ου δημοτικού σχολείου στα Άνω Πετράλωνα κρατάει πολλά χρόνια τώρα. Πάνω από τα κεφάλια των πιτσιρικάδων που στοιβάζονται σε ένα διαλυμένο κτίριο συναντούνται οι υπόγειες πολιτικές επιρροές μίας χριστιανικής οργάνωσης με την επωνυμία Γ.Ε.Χ.Α. και η κρατική αναλγησία για τη σωματική ακεραιότητα 10χρονων παιδιών.
Η ιστορία
Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα τα άγονο φυσικό τοπίο των λόφων του Φιλοπάππου εκτείνεται μέχρι και την έκταση που σήμερα βρίσκονται τα γήπεδα μπάσκετ και τα σχολεία της οδού Τρώων. Το 1952, το υπουργείο Γεωργίας αποφασίζει να παραχωρήσει διάφορα κομμάτια όλης αυτής της έκτασης σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και άλλους φορείς με σκοπό να αναλάβουν την αναδάσωσή τους και κατόπιν τη φροντίδα της αναδασωτέας έκτασης. 10.736 τ.μ. παραχωρούνται στην θρησκευτική οργάνωση «Πανελλήνια Ένωση Γονέων – Η Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ) η οποία, πέντε χρόνια αργότερα, το 1957, χτίζει σε αυτή την έκταση δύο κτίρια για να φιλοξενήσουν διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις της.
Το 1981 το υπουργείο ανακαλεί την άδεια παραχώρησης της έκτασης, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αποφασίζει στο χώρο να κατασκευαστούν σχολικά κτίρια. Ύστερα από αγώνες των κατοίκων της περιοχής από το 1985 το 73o δημοτικό σχολείο εγκαθίσταται στο κτίριο, ενώ την ίδια στιγμή καμία κρατική υπηρεσία δεν αναλαμβάνει να εκτελέσει το πρωτόκολλο, της Διεύθυνσης Δασών, διοικητικής αποβολής (αρ. 1839) της ΓΕΧΑ. Το 2005 η Περιφέρεια Αττικής προχώρησε σε κλήτευση απομάκρυνσης της οργάνωσης από το χώρο, ωστόσο 5 χρόνια μετά ο χριστιανικός φονταμενταλισμός φαίνεται να είναι ο κυρίαρχος.
Ποια είναι, όμως, η ΓΕΧΑ
Η «Πανελλήνια Ένωση Γονέων – Η Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ) αποτελεί κομμάτι μίας από τις ισχυρότερες (παρα)θρησκευτικές οργανώσεις στον ελλαδικό χώρο, αυτήν της «Αδελφότητας Θεολόγων ’’Ο Σωτήρ’’». Ο «Σωτήρ» μέσω της ΓΕΧΑ και μίας σειράς άλλων οργανώσεων-σωματείων με τα οποία «συνεργάζεται» (σύλλογος «Μέγας Βασίλειος», χριστιανική ένωση «Ελπίς», τα εκπαιδευτήρια «Ελληνική Παιδεία») σπέρνει τον υπερσυντηρητισμό και την θρησκευτική μισαλλοδοξία σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια (και με αρχική στόχευση τη νεολαία).
Διακριτική απαξίωση για κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι τα πάρτι, το σινεμά, το ποτό, η μουσική, η νυχτερινή έξοδος, οι καφετέριες, τα φλερτ. Το σεξ και ο έρωτας δεν συμβαδίζουν «με την ορθόδοξη ελληνική οικογένεια και την αγωγή παιδιών και νέων» υπενθυμίζουν το καλοκαίρι του 2009 σε επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας, με αφορμή τη συζήτηση για εισαγωγή στα σχολεία μαθήματος «σεξουαλικής αγωγής». Αποστασιοποίηση και απάθεια απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την πολιτική δραστηριοποίηση με την προτροπή «δε βαριέσαι τα κόμματα χωρίζουν, η πατρίδα ενώνει». Παραίτηση από την ζωή καθώς όλα όσα συμβαίνουν είναι του μάταιου τούτου κόσμου…
Η θρησκευτική μισαλλοδοξία δεν επιχειρεί μόνο να επιβάλλει το Λόγο της, αλλά ξέρει να «παίζει μπάλα» και σε παρασκηνιακά πολιτικά παιχνίδια. Δεν είναι κρυφό, άλλωστε συζητιέται συχνά στη γειτονιά, ότι αυτές οι οργανώσεις ελέγχουν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους φανατικών θρησκόληπτων και ότι πριν κάποια χρόνια είχαν «σπρώξει» την εκλογή του χουντικού Χριστόδουλου στη θέση του αρχιεπισκόπου Ελλάδος. Και κάπου εδώ καταλαβαίνει ο καθένας και η καθεμία ποιοί μηχανισμοί βρίσκονται πίσω από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο 73ο δημοτικό σχολείο.
Εικόνα διάλυσης
Το σχολείο εδώ και πολλά χρόνια έχει την εικόνα εγκαταλελειμμένου κτιρίου. Παιδιά στεγάζονται σε αίθουσες-«τρύπες», παράθυρα και πόρτες που μπάζουν νερά και κρύο, ετοιμόρροπα κουφώματα, ένα προαύλιο ακατάλληλο για χρήση. Αρκετές αίθουσες του κτιρίου είναι κλειδωμένες από την ΓΕΧΑ και χρησιμοποιούνται είτε για εκδηλώσεις της, είτε ως αποθηκευτικός χώρος, δημιουργώντας παράλληλα θέμα υγιεινής. Πριν κάποια χρόνια, όταν επιχειρήθηκε να αντικατασταθούν υλικά που είχαν αμίαντο, η ΓΕΧΑ απείλησε με εξώδικα. Μέσα στα χρόνια, γονείς και μαθητές για να καταφέρουν να κερδίσουν για διδασκαλία μία ακόμη αίθουσα (από τις κλειδωμένες), προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Και κάπως έτσι κυλάει η ιστορία μέχρι και σήμερα.
Αποχή, διαδήλωση και νέες υποσχέσεις
Στις αρχές του Οκτώβρη το ζήτημα ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα, καθώς ύστερα από γενική συνέλευση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων αποφασίστηκε ομόφωνα να γίνει αποχή από τα μαθήματα στις 11 και 12 Οκτώβρη και να πραγματοποιηθεί συγκέντρωση έξω από το σχολείο. «Τόσα χρόνια, με τους αγώνες και τις προσπάθειές μας, το μόνο που πετύχαμε είναι να εισπράττουμε υποσχέσεις, κοροϊδίες και εμπαιγμούς απ’ όλους που ευθύνονται για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Τα παιδιά μας κινδυνεύουν καθημερινά! Δεν πρέπει να μείνουμε αμέτοχοι και απλοί παρατηρητές…», αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.
Την μία μέρα μάλιστα έγινε και διαδήλωση η οποία κατέληξε στα γραφεία του διαμερισματικού συμβουλίου στην οδό Τριών Ιεραρχών, όπου δόθηκαν νέες υποσχέσεις να προχωρήσει άμεσα το θέμα. Παραμονές εκλογών, βέβαια, η γλώσσα της εξουσίας μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις. Από την άλλη, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων που διοργάνωσε την κινητοποίηση προειδοποιεί ότι «εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας μέχρι τα Χριστούγεννα θα προχωρήσουμε σε περαιτέρω κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας, σε συντονισμό με όλους τους Συλλόγους Γονέων της περιοχής, το Σύλλογο Δασκάλων και άλλες συλλογικότητες».
Η αποσάθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος έχει διάφορες πτυχές και αναλόγως τη βαθμίδα του κάποιες εμφανίζονται πιο δυναμικά και κάποιες όχι. Έτσι, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι κενές οργανικές θέσεις και τα προβλήματα υποδομής αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική σε σχέση με το περιβάλλον κοινωνικοποίησης και πειθάρχησης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και της κατεύθυνσης καθορισμού του γνωσιακού περιεχομένου (σε συνάρτηση με την αγορά εργασίας) στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η αντιεξουσιαστική θεώρηση προτάσσει ένα διαφορετικό σχολείο, που θα βάζει μπροστά την επιθυμία των παιδιών, που θα έχουν και τα ίδια λόγο στη διαμόρφωση της καθημερινότητάς τους και του εκπαιδευτικού προγράμματος. Γιατί ποιός θα είναι διατεθειμένος να αφιερώσει χρόνο, μεράκι και αγάπη για ένα σχολείο αν όχι αυτός που θεωρεί ότι εκεί μέσα μπορεί να συναντήσει τον εαυτό του, να εκφραστεί, να δημιουργήσει το περιβάλλον εκείνο που από κοινού με τα παιδιά θα αποφασίσει.
Μία, λοιπόν, πρόταση στην κατεύθυνση επίλυσης του ζητήματος θα μπορούσε να είναι η κατάληψη του κτιρίου και η επισκευή του με την οικονομική συνδρομή της γειτονιάς. Στη συνέχεια ο χώρος του σχολείου θα μπορούσε να αποτελεί κτήμα όλων και μετά το μεσημέρι να διατίθεται για διάφορες αθλητικές, πολιτιστικές, πολιτικές κ.α. δραστηριότητες. Έτσι ο χώρος και θα συντηρείται και θα ξεφύγει από το αυστηρά οριοθετημένο εκπαιδευτικό περιβάλλον και θα δώσει την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους να χαλαρώσουν, να ψυχαγωγηθούν, να συζητήσουν, να προβληματιστούν, να πειραματιστούν. Μέσα σε αυτή την εξελικτική διαδικασία μπορεί να δοθεί η ευκαιρία για από κοινού συζητήσεις και προσεγγίσεις ακόμη και πάνω στο ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης που παρέχεται στα σχολεία!
Οι προτάσεις (αν και δε μπορούμε να παρακάμψουμε τη μερική τους στόχευση ως προς αυτό που ονομάζεται σήμερα εκπαιδευτικό σύστημα) μπορούν να έχουν ουσιαστικό νόημα όταν κατατίθενται μέσα σε περιβάλλον αγώνα. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων επέλεξε έναν τέτοιο δρόμο σε πρώτη φάση και επαφίεται σε αυτόν το εάν θα ανοίξει το ζήτημα ευρύτερα κοινωνικά στην περιοχή των Πετραλώνων. Εάν θα αναζητήσει την επικοινωνία και τη συνδιαμόρφωση με ανθρώπους οι οποίοι δρουν δημόσια σε αυτές εδώ τις γειτονιές, και χρόνια τώρα προτάσσουν την αυτοοργάνωση ως μέσο για να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι τις τύχες των ζωών μας. Ίδωμεν…