Το 11ο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ είναι εδώ…

Από τον αθλητισμό της ντόπας, της αποχαύνωσης, των μεγαλομετόχων και των μπράβων
στις κερκίδες της οργής και της εξέγερσης

Μέσα σε μια πραγματικότητα όπου η ένταση της επίθεσης του κράτους και των αφεντικών συνεχώς αυξάνει κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος, να το παίξει αδιάφορος και ουδέτερος, όλοι με κάποιο τρόπο παίρνουμε θέση. Το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους χώρους και ιδιαίτερα σε εκείνους όπου συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι όπως συμβαίνει κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Ο αθλητισμός σήμερα κυριαρχείται από το χρήμα, το εμπόριο, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τις κλίκες, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τις φασιστικές συμμορίες (που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο εχθρός είναι ο πιο σκούρος συνάνθρωπός μας, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως θα ονομαστεί μια άλλη χώρα και να στρέψουν τον ένα καταπιεσμένο ενάντια στον άλλο), ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιείται και για να εκτονώσει την συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας.
Όμως στα γήπεδα συγκεντρώνονται χιλιάδες άτομα που στην πλειοψηφία τους δεν ανήκουν ούτε στην κάστα που μας κυβερνά, ούτε είναι φραγκάτοι. Όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των οπαδών παίρνει θέση για την καθημερινή λεηλασία που βιώνουν, καθώς καταλαβαίνουν πως ο εχθρός δεν βρίσκεται στο διαφορετικό χρώμα του κασκόλ ή του δέρματος, αλλά είναι όσοι μας εκμεταλλεύονται, μας καταπιέζουν, μας καταδικάζουν στην μιζέρια και στην εξαθλίωση και βρίσκονται στις τράπεζες και στα υπουργεία. Έτσι τα γήπεδα τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο έντονα, αποτελούν χώρους έκφρασης της κοινωνικής οργής, όπως συμβαίνει με τα πανό που αναρτούν οι οπαδοί κάθε Κυριακή και βρίζουν όλους όσους μας κυβερνάνε και μας κλέβουν τη ζωή και ταυτόχρονα μετατρέπονται σε πεδία συγκρούσεων με τις κατασταλτικές δυνάμεις οι οποίες αποτελούν τους πραιτοριανούς του καθεστώτος.

Καμία συναίνεση-καμία ανοχή στα αντικοινωνικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου
Να τους πνίξει η οργή των εξεγερμένων

 

Το νέο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ είναι γεγονός!!!

Το νέο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ είναι γεγονός και μοιράστηκε σήμερα το πρωΐ στα σχολεία των γειτονιών μας.

Κοπάνα Νο9! Συλλεκτικό τεύχος για τον ένα χρόνο Κοπάνα

Την Τετάρτη 26-10-2011 μοιράστηκε το νέο τεύχος της κοπάνας στα σχολεία των περιοχών μας.

Μαζί με την Κοπάνα μοιράστηκε και ένα cd για τον ένα χρόνο Κοπάνα.

Κάντε κλίκ στην εικόνα για να "κατεβάσετε" το cd!

Το 8ο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ κυκλοφόρησε…

Το 8ο τεύχος της "κοπάνας" μοιράστηκε χθές Τετάρτη και σήμερα Πέμπτη στα σχολεία των γειτονιών μας…

Όταν τα πάντα γύρω σου πουλιούνται και αγοράζονται και κάθε τι δημόσιο γίνεται ιδιωτικό, τι στιγμή που η οικονομική λεηλασία εντείνεται καθημερινά, η «δημόσια και δωρεάν παιδεία» αποτελεί μια όλο και πιο μακρινή ανάμνηση. Στο κόστος για τα φροντιστήρια, τα βοηθήματα, τη γραφική ύλη, τα pc και όλα αυτά που μέχρι τώρα πληρώναμε έρχεται να προστεθεί και το κόστος των βιβλίων. Προς το παρόν το υπουργείο μοιράζει cd και αν δεν θες να χαλάσεις τα μάτια σου διαβάζοντας από την οθόνη του υπολογιστή πρέπει να πληρώσεις για φωτοτυπίες. «Δημόσια και δωρεάν παιδεία» σημαίνει ελλείψεις καθηγητών, συγχωνεύσεις σχολείων, ιδιωτικά φροντιστήρια, παντελής έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, ολοήμερα παρκινγκ μαθητών, cd αντί για βιβλία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στις χιλιάδες απολύσεις, στο κόψιμο των συντάξεων, στις μειώσεις των μισθών, στα κάθε είδους χαράτσια τα οποία συνθέτουν την εικόνα της ζωής γονιών και μαθητών. Κανείς πλέον δεν μπορεί να θεωρεί ότι δεν τον αφορούν όλα αυτά ή ότι αυτός θα γλιτώσει. Οι μόνοι που θα γλιτώσουν είναι οι πλούσιοι και αυτοί που κυβερνάνε, δηλαδή αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Για όλους εμάς το μέλλον είναι κοινό και οι επιλογές είναι δύο. Ή θα το βουλώσουμε, θα ανεχτούμε τα πάντα και θα ζήσουμε σαν δούλοι μέχρι να πεθάνουμε ή θα αντισταθούμε και θα αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι τίποτα δεν αλλάζει, όμως όλα είναι δυνατά αρκεί να το θελήσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, αν ορθώσουμε το ανάστημά μας και μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές και αδιαμεσολάβητες συνελεύσεις στα σχολεία, τους εργασιακούς χώρους, τις γειτονιές πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και παλέψουμε για την ανατροπή αυτού του κόσμου που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Συνελεύσεις-καταλήψεις-απεργίες-διαδηλώσεις-συγκρούσεις και ότι άλλο θες…

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ

Σήμερα, τελευταία μέρα των μαθημάτων, μοιράστηκε στα σχολεία των γειτονιών μας το 7ο τεύχος του μαθητικού εντύπου ΚΟΠΑΝΑ με θέμα  "ποιές σχολές δε δηλώνεις"

Μαθητικό έντυπο “κοπάνα”, τεύχος 1ο.

Μετά από μία δοκιμαστική έκδοση τον περασμένο Μάρτιο, η αντιεξουσιαστική παρέμβασή στα σχολεία των γειτονιών μας (μέσα από το έντυπο «Κοπάνα») αποκτάει από τη φετινή σχολική χρονιά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Έτσι, την εβδομάδα που μας πέρασε το πρώτο τεύχος του εντύπου μοιράστηκε στους μαθητές και στις μαθήτριες των τεσσάρων λυκείων και γυμνασίων του Κουκακίου και των Πετραλώνων, λίγο πριν το πρωινό κουδούνι θέσει σε κίνηση τις προστακτικές των καθηγητών, το κονσερβοποιημένο και αποστειρωμένο περιεχόμενο της διδακτέας ύλης, τις χρονικές και σωματικές πειθαρχήσεις των μαθητών/τριών στο αυστηρά καθορισμένο ημερήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Για αυτές τις πειθαρχήσεις, την εντατικοποίηση της καθημερινότητας των παιδιών που προσπαθούν, υπό την πίεση των γονιών τους κατά βάση, να αντεπεξέλθουν σε μία δημόσια (σχολείο) και ιδιωτική (φροντιστήρια) εκπαίδευση, επιχειρήσαμε να μιλήσουμε μέσα από το πρώτο τεύχος της «Κοπάνας».

Τα μοιράσματα στα σχολεία έχουν τα ευχάριστα απρόβλεπτά τους, τους αυθορμητισμούς και τις ατάκες που αφήνουν να ξεφύγει και ένα χαμόγελο. Από τις παρέες που έβγαιναν από το σχολείο με περιέργεια  για να πάρουν κι αυτές το έντυπο στα χέρια τους , μέχρι την ατάκα «μα ρε φίλε, αν αρχίσουμε από τώρα τις κοπάνες θα μείνουμε από απουσίες στο τέλος»!

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που συνόδευε το κόμικ της έκδοσης:

Η ζωή ξεκινάει με το ξυπνητήρι και χωρίζεται σε 24 μικρές ώρες που πρέπει να χωρέσουν τα πάντα, εκτός από τις επιθυμίες μας. Η ζωή χωρίζεται στα 24 από διαρκή κουδουνίσματα. Με κάθε κουδούνισμα (σκέψου πως είναι ο πυροβολισμός πριν από την κούρσα), το μυαλό και το σώμα τρέχουν για να μαζέψουν «εφόδια». Μαθηματικά, Φυσική και Αρχαία, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Πιάνο. Αυτά και άλλα τόσα, που θα μας επιτρέψουν, όπως λένε, να «βγούμε στη ζωή με αξιοπρέπεια». Γι’ αυτή τη μαλακισμένη «αξιοπρέπεια» πρέπει να είμαστε, λέει, ανταγωνιστικοί και ανταγωνιστικές, γιατί βλέπεις ο «ανταγωνισμός είναι τεράστιος», και όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας φάει τη θέση (του απουσιολόγου/του φοιτητή της καλύτερης σχολής/ του διευθυντικού στελέχους της καλύτερης εταιρείας), αν εμείς δεν έχουμε φροντίσει από τα πριν να του πάρουμε το κεφάλι με τα εφόδιά μας. Οπότε, «πρέπει να καταβάλουμε εντατικές προσπάθειες», όσο πιο εντατικές γίνεται, όσο πιο εντατικές μπορούμε να φανταστούμε. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, να καταφέρουμε να χωρίσουμε τη ζωή σε ακόμα μικρότερες ώρες, που θα χωρίζονται μεταξύ τους από ακόμα περισσότερα κουδουνίσματα, να κουδουνίζουμε όλη μέρα και να μην ακούγεται τίποτα άλλο από κουδούνια. Και, βασικά, ανάμεσα στα κουδουνίσματα, να προλαβαίνουμε να πατήσουμε όλους τους άλλους στο λαιμό, να τους πάρουμε το βαθμό από την τσέπη, τη μπουκιά από το στόμα, ό, τι μπορούμε τελοσπάντων να κάνουμε με την «αξιοπρέπεια» που μας χαρίζουν τα εφόδιά μας. Από την πολλή «αξιοπρέπεια» να μεταμορφωθούμε σε μικρούς κανίβαλους, γιατί, λέει, άμα δεν το κάνουμε εμείς θα το κάνει κάποιος άλλος και να μην έχουμε αυταπάτες. Εν τω μεταξύ, εμείς θα έχουμε χάσει όλη μας τη ζωή, αλλά τι είναι αυτό μπροστά σε τόση «αξιοπρέπεια»; Επίσης, θα έχουμε χάσει και όλους μας τους φίλους, αλλά θα έχουμε την εκτίμηση του καθηγητή/αφεντικού/Κράτους, τόσο «αξιοπρεπείς» μαλάκες που θα έχουμε γίνει. Και θα ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου (μόνο για ‘μας τους αξιοπρεπείς): θα δουλεύουμε 12 ώρες για 700 ευρώ, θα ρουφιανεύουμε το συνάδελφό μας που δεν είναι αρκετά «αξιοπρεπής» (δηλαδή δεν βγάζει αρκετά φράγκα για το αφεντικό του), θα κοιτάμε να τη βολέψουμε και δεν πα να καίγεται ο κόσμος γύρω μας. Γενικά, η ζωή που όλοι και όλες ονειρευτήκαμε.

Τώρα που το σκέφτομαι, τόση «αξιοπρέπεια» δεν την αντέχω. Προτιμώ τη δικιά μου την αξιοπρέπεια, που, όπως το βλέπω, σημαίνει να μπορείς να κοιτάς τους γύρω σου στα μάτια, χωρίς να τους παίρνεις μέτρα για την κάσα. Κι άμα είναι να δουλέψω εντατικά για κάτι, χίλιες φορές να προσπαθήσω μαζί με τους άλλους να πάρουμε τη ζωή μας πίσω!

Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf.

.

Μεθοδευμένος πολιτικός διωγμός σε μαθητή από διευθυντή λυκείου στο Κουκάκι.

Αναδημοσίευση από το anarchypress.gr

14o Λύκειο Αθηνών στο  Κουκάκι. Εκεί που η ανοχή στη νάρκωση και τα μαχαίρια των φασιστών είναι δεδομένη, η αυστηρότητα και η προσχηματική τήρηση των νόμων, εξαντλείται σε όσους δεν υποτάσσονται στις έρπουσες φασιστικές ενδοσχολικές ντιρεκτίβες συμπεριφοράς και ιδεών.

Για άλλη μια φορά  ο διευθυντής του 14ου Λυκείου, έδειξε τα σάπια δόντια του.  Έχοντας καταλάβει αυτή την θέση επί ΝΔ από  παλαιότερους εκπαιδευτικούς που την δικαιούνται, μεθόδευσε τώρα με κάθε τρόπο την παραμονή του και την αναρρίχησή του στο σύστημα, εξαπολύοντας με δόλο, πολιτικό διωγμό σε ένα παιδί ώστε να πλήξει και να τιμωρήσει και τους γονείς του για τους κοινωνικούς αγώνες τους.

Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ο διευθυντής του 14ου λυκείου, μοίραζε τριήμερες αποβολές σε μαθητές που αρνούνταν να παραστούν στην προσευχή, αλλά παρέμεναν σιωπηλοί στην είσοδο του σχολείου και απειλούσε μαθητές για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη του σχολείου.

Φέτος υπομονετικά όπως κάτι τέτοιοι συνηθίζουν και για έναν ολόκληρο χρόνο περίμενε στη γωνία μαθητή της Α΄Λυκείου που είχε καταγγείλει μέσω των γονιών του τον Ιανουάριο του 2009 τη μεθόδευση της βουλής για την απόδοση τιμωρίας σε μαθητές της περυσινής  Γ΄Γυμνασίου (συστεγάζονται) που είχαν επισκεφτεί το κτίριο της και είχαν απαντήσει όπως άξιζε (και όπως θα απαντούσε ο καθένας) στα ανώνυμα ερωτηματολόγια έρευνας αξιολόγησης για την βουλή και τις λειτουργίες της, που τους είχαν μοιράσει μετά την επίσκεψη τους στο Βαυαρικό παλάτι. Τότε η Βουλή είχε ζητήσει τα ερωτηματολόγια να επιστραφούν στο σχολείο και να γίνει γραφολογικός έλεγχος, ώστε να τιμωρηθούν όσοι την αξιολόγησαν όπως της άξιζε. Αυτή η ιστορία σταμάτησε, εξαιτίας της έκτασης που πήρε στα Μ.Μ.Ε. και από τους γονείς του μικρού.

Αυτά τα πράγματα όμως δεν συγχωρούνται και ο μαθητής που τα κατήγγειλε, κόπηκε  φέτος στο τέλος της χρονιάς από απουσίες, οι οποίες ήταν σε γνώση των γονιών,  αφού οφείλονταν , σε δική του ασθένεια, σε θάνατο μέλους της οικογένειας του, ενώ κάποιες άλλες ήταν 5λεπτες καθυστερήσεις λόγω απόστασης, ή λόγω γενικών απεργιών (μιας και υπάρχουν απεργοσπάστες), αφού το παιδί  δεν έμενε πια κοντά και υπήρχε η δυνατότητα (σε συμφωνία με τον διευθυντή η οποία όπως φάνηκε ήταν μονομερής), να μη ληφθούν αυστηρά υπόψη και να υπάρχει η σχετική στοιχειώδης ενημέρωση και επικοινωνία με το σχολείο .

Στους γονείς  με δόλο δε δόθηκε ούτε η ενημέρωση, ούτε η δυνατότητα, για να δικαιολογήσουν τις μέρες ασθενειών, ούτε με το τέλος του χρόνου, όπως συνηθίζεται, αφού ενημερώθηκαν εκ των υστέρων για την εξέλιξη στην τροπή που έδωσε ο διευθυντής.

Επικαλούμενος αλαζονικά και εκ των υστέρων ο διευθυντής Γ. Χούσος κατά το δοκούν το νόμο παραβλέποντας και καταπατώντας την συμφωνία που ο ίδιος είχε κάνει με τους γονείς για την απαιτούμενη ελαστικότητα στα προβλήματα που υπήρχαν μόνο λόγω απόστασης ώστε να παραμείνει ο μικρός σε αυτό το μακρινό σχολείο. Ταυτόχρονα εξαφάνισε και τα παλαιότερα δικαιολογητικά απουσιών που ήδη είχαν κατατεθεί στη διάρκεια του χρόνου. ‘Έτσι με αυτό τον άθλιο τρόπο πέτυχε να έχει ο διευθυντής ύπουλα τον τελευταίο καταχρηστικό λόγο την τελευταία στιγμή της σχολικής χρονιάς, ώστε να καταπατήσει την συμφωνία που ο ίδιος έκανε και έτσι να εξοβελίσει αθώους, με απύθμενο θράσος και κακία στην εκδικητικότητα την δική του και του συστήματος….

Για τον διευθυντή Γ Χούσο, είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι τίποτα αν και επαγγελματίας «παιδαγωγός», να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να εξοντώσει και να καταστρέψει τη ζωή ενός παιδιού με την πρώτη ευκαιρία, παρουσιαζόμενος δήθεν αμείλικτος και αυστηρός για τις ανάγκες του έργου που παίζει, ενώ καταπατάει τις συμφωνίες που ο ίδιος με δόλο έκανε με τους γονείς.

Δεν είναι όμως το ίδιο αμείλικτος και αυστηρός στη νάρκωση και την καταστολή, μέσω των μπάφων που δίνουν και παίρνουν στις τουαλέτες του 14ου Λυκείου δημιουργώντας ανθρώπους εξαρτημένους και υποταγμένους, ούτε είναι αμείλικτος στις απειλές με μαχαίρια φασιστών μέσα στο σχολείο.
Αυτά για τον διευθυντή Χούσο, παραβλέπονται αφού είναι βοηθητικά στο έργο του, που είναι η επιβολή, η καταστολή, η υποταγή και η εξόντωση. H σκοπούμενη δολοφονία των συνειδήσεων ανηλίκων κατά συρροήν.

Και το σύστημα φροντίζει και του παρέχει όλα τα επιμέρους ώστε να μπορεί να στήνει και να  εξαπολύει ανενόχλητος πολιτικό διωγμό σε μια οικογένεια, προς τέρψη των κομματικών ταγών του συστήματος.

Δεν ξέρει όμως ο διευθυντής Χούσος, ότι  ό, τι και  να κάνει  την καρδιά, την ψυχή και την ανθρωπιά δεν μπορεί να την καταστείλει με τίποτα εκεί που υπάρχει, και το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να δυναμώσει το πείσμα και την δίψα για ζωή του 15χρονου μαθητή και όλων όσων έμαθαν για αυτή την ελεεινή κρατική συμπεριφορά ενώ ταυτόχρονα να ανοίξει τα μάτια του κόσμου για το τι ακριβώς υπηρετούν κάτι τέτοιοι.

Μάθημα ρατσισμού από τους διευθυντές των 71ου και 84ου δημοτικών σχολείων στο Κουκάκι

Αναδημοσίευση από το indy.gr

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης “Ο Παρθενώνας” καταγγέλλει τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας του 1ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων γιατί αρνήθηκε στους Συλλόγους Γονέων του 71ου και του 84ου Δημοτικών Σχολείων Αθήνας την παραχώρηση χώρου για να κάνουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες γονείς του σχολικού συγκροτήματος.    Η απαράδεκτη απόφαση της ΔΕΠ βασίστηκε στην αρνητική εισήγηση της Σχολικής Επιτροπής των δυο σχολείων, που πάρθηκε με τις ψήφους κυρίως των διευθυντών των σχολείων και χωρίς ουσιαστικό επιχείρημα.

Τα μαθήματα που, με την εθελοντική προσφορά δασκάλων των δυο σχολείων, προτείνουν να γίνουν οι σύλλογοι γονέων επιδιώκουν να βοηθήσουν τις οικογένειες των αλλοδαπών μαθητών να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, να διευκολύνουν τις σχέσεις σχολείου-γονέων και να στηρίξουν τους γονείς στη μελέτη των παιδιών τους.

Δεν πέρασε καιρός από την αθώωση – δικαίωση της διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας Σ. Πρωτονοταρίου και την υποστήριξη από την υπουργό Παιδείας για τη δράση της (“Η δικαίωση της Στέλλας Πρωτονοταρίου, μιας Δασκάλας με κεφαλαίο Δ, είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ, μια και η συζήτηση για την ένταξη των παιδιών των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Ο ρόλος των εκπαιδευτικών σε αυτή τη διαδικασία είναι καταλυτικός και η πολιτεία σήμερα είναι κοντά του”) και βρισκόμαστε πάλι αντιμέτωποι με αποκλεισμούς και δήθεν παράνομες ενέργειες.

Είναι παράνομο οι σύλλογοι γονέων να διοργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες; Είναι παράνομο γιατί απευθύνονται σε μετανάστες γονείς; Είναι παράνομο ο χώρος του σχολείου να μη χρησιμοποιείται μόνο από τους δασκάλους και τους μαθητές; Για ποιο άνοιγμα στη τοπική κοινωνία τότε μιλάμε; Άνοιγμα είναι να δίνονται τα σχολεία μόνο για κατηχητικό;

Αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το σχολείο το οποίο οραματίζεται ο Δήμος Αθηναίων, ένας δήμος που δαπανά πολλά χρήματα για να μαθαίνουν οι μετανάστες γονείς ελληνικά. Πρόσφατα για το πρόγραμμα “Μαμά, μαθαίνω ελληνικά”, ένα πρόγραμμα μάλλον βιτρίνας, ξόδεψε 300.000 ευρώ (για 3 μήνες!). Αυτές οι δράσεις δεν θα έπρεπε να γίνονται στα πλαίσια του σχολείου;

Ως σύλλογος υπερασπιζόμαστε σθεναρά το δικαίωμα γονέων και μαθητών σε μια εκπαίδευση χωρίς διακρίσεις και ξενοφοβικούς αποκλεισμούς. Ζητάμε, αυτή την ώρα, από τη σχολική επιτροπή των δυο σχολείων και τη ΔΕΠ του 1ου Διαμερίσματος να ανακαλέσουν και να απαντήσουν θετικά στο αίτημα των συλλόγων γονέων. Ζητάμε το ίδιο από τη Νομαρχιακή Επιτροπή Παιδείας της Νομαρχίας Αθήνας.

Πρώτο, πειραματικό τεύχος, του μαθητικού εντύπου "Κοπάνα"

Μοιράστηκε (σε 800 αντίτυπα) τα πρωινά της Δευτέρας και της Τρίτης στα σχολεία των Πετραλώνων και του Κουκακίου η πρώτη, πειραματική έκδοση, του μαθητικού εντύπου του στεκιού “Κοπάνα”. Θεματολογία οι παρελάσεις και οι ιστορικοί μύθοι που συνοδεύουν το σχολικό εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Το comic που κοσμεί την έκδοση το δανειστήκαμε από ένα παρόμοιο εγχείρημα (με τον τίτλο “Toxic”) συντρόφων από την κατάληψη της Φάμπρικα Υφανέτ, το οποίο παρενέβη πριν από κάποια χρόνια στα σχολεία της Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη.

Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.

Το καλύτερο μάθημα είναι το μάθημα του οδοφράγματος

louketo

Σήμερα το πρωί σύντροφοι και συντρόφισσες από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου μοίρασαν, μεταξύ άλλων, και στο 33ο γυμνάσιο/λύκειο του Κουκακίου κείμενο το οποίο σκιαγραφεί τη συμμετοχή των μαθητών/τριων στα γεγονότα που έλαβαν χώρα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Είναι η δεύτερη παρέμβαση που πραγματοποιείται στην περιοχή μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας. Είχε προηγηθεί το μοίρασμα, σε σχολεία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, του κειμένου της κατάληψης της πρυτανείας της σχολής, η οποία είχε πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου, ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία της 5ης, 6ης και 7ης Δεκέμβρη.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια οι μαθητές/τριες ξαναβγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας την οργή τους απέναντι στην αστυνομική βία και καταστολή. Παρά τη συστράτευση όλων την μηχανισμών της κυριαρχίας απέναντι σε δυναμικές κινητοποιήσεις  εκατοντάδες σχολικές αίθουσες μετατράπηκαν από δεξαμενές αναπαραγωγής του συστήματος σε εστίες αντίστασης μέσω των καταλήψεων. O σχολικός χρόνος της αφομοίωσης και της υποταγής σταμάτησε, ο καθηγητικός μονόλογος παραμερίστηκε και στις καρδιές των μαθητών/τριων χτυπούσε πλέον ο παλμός της εξέγερσης .Χιλιάδες μαθητές/τριες, θέλοντας οι ίδιοι/ες να ορίσουν τις ζωές τους μετέδωσαν το μικρόβιο της ανατροπής σαμποτάροντας την κανονικότητα και τη ρουτίνα της σχολικής καθημερινότητας με αποκλεισμούς δρόμων και εμπορευμάτων, με συγκρουσιακές διαδηλώσεις, καθώς και με επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις.

Το διήμερο 6-7 Δεκέμβρη, παρά το έντονο κλίμα τρομοκρατίας που είχε δημιουργήσει ο στρατός κατοχής που είχε εγκαθιδρυθεί στο κέντρο της Αθήνας, παρά τις προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις που έκαναν οι πραίτορες της δημοκρατίας, παρά τις προτροπές των κομματικών μπλοκ για αποδοχή των αστυνομικών προκλήσεων στις διαδηλώσεις που είχαν καλεστεί, ένα μεγάλο πλήθος εξεγερμένων αντιστάθηκε σπάζοντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής που είχε προαναγγείλει  ο υπουργός δημόσιας τάξης και επιτέθηκε στους ένστολους δολοφόνους που φυλάνε τράπεζες, υπουργεία κ.λ.π και στους κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους αποδεικνύοντας με παρρησία πως το καλύτερο μάθημα είναι το μάθημα του οδοφράγματος.

Για αρκετές μέρες μαθητές/τριες από γειτονιές της Αθήνας καθώς και από όλη την επικράτεια με ένα έντονο αντιθεσμικό χαρακτήρα συνέχισαν τις επιθέσεις προς τους φρουρούς της τάξης και της ομαλότητας (είτε αυτοί βρίσκονταν σε αστυνομικά  τμήματα, είτε έξω από δικαστήρια και φυλακές) σκορπώντας  συγκίνηση σε όλους τους αγωνιζομένους ανθρώπους και δόσεις ταραχής στους εξουσιαστές. Ταραχή βέβαια που εκφράστηκε από το σύνολο των χειραγωγικών μηχανισμών πολύ πριν τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη. Η δικαστική εξουσία με εισαγγελική παρέμβαση προσπάθησε να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που είχαν ως μέσο αγώνα τις σχολικές καταλήψεις. Οι πολιτικοί ταγοί της διανοητικής περιχαράκωσης και καταστολής, οι υπουργοί παιδείας και προστασίας του πολίτη(!) Άννα Διαμαντοπούλου και Μιχάλης Χρυσοχοίδης, με μια τακτική ενσωμάτωσης και αφομοίωσης, με μια κλίση προσέγγισης των αιτημάτων των αριστερών κομμάτων δήλωναν πως αφουγκράζονται τα προβλήματα και τις ανησυχίες των μαθητών/τριών ζητώντας από τους ιδίους να θέσουν μια ατζέντα αιτημάτων, καθώς οποιαδήποτε μη θεσμικά διαμεσολαβημένη διαδικασία αγώνα που θα αμφισβητούσε την ισχύ της νομιμότητας, θα αντιμετώπιζε τη σφοδρή καταστολή.

Τέλος, με ιδιαίτερη σπουδή τα Μ.Μ.Ε επιδίωκαν να διαχωρίσουν τους διαδηλωτές/τριες σε βίαιους/ες και ειρηνικούς/ες, ενώ έδιναν χρόνο τηλεθέασης στους εκπροσώπους των μαθητών/τριων  για να συνδιαλέγονται με μπάτσους προμοτάροντας τη λογική των μεμονωμένων περιστατικών αυθαιρεσίας μέσα στη γενική “αθωότητα της ελληνικής αστυνομίας”. Μια “αθωότητα” ωστόσο που αμφισβητήθηκε συθέμελα από το Δεκέμβρη και μετά, γεγονός που αποδείχτηκε έμπρακτα και από τη μείωση αριθμού επιλογής αστυνομικών σχολών στα μηχανογραφικά δελτία των μαθητών/τριων και από τις βίαιες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις της δημοκρατίας.

Καμία ανοχή στην κρατική καταστολή

Κανένας μαθητής, καμία μαθήτρια στις αστυνομικές σχολές

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων του Δεκέμβρη