Παρεμβάσεις της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση στους ΟΑΕΔ

Το πρωί της Παρασκευής 11 Μαρτίου η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση πραγματοποίησε παρεμβάσεις στους ΟΑΕΔ του Νέου Κόσμου, του Γαλατσίου και της Πειραιώς. Μοιράστηκαν κείμενα και υπήρξαν κουβέντες με τους ανέργους.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ

ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Στις μέρες που ζούμε και η τελευταία λέξη που ξεστομίζεται από επίσημα χείλη (κρατικά, επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά, κομματικά…) εξυπηρετεί τον κοινό σε όλους τους επικοινωνιακό σκοπό: αυτόν της υποταγής, μοιρολατρίας και διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο (ευέλικτο, κινητικό, ανταγωνιστικό, με όρεξη για σκληρή δουλειά…), εργατικό δυναμικό.

Μέσα στο χάος από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα που αποτελεί τη συσκευασία της νέας επίθεσης της εξουσίας, υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή του κοψίματος των μισθών, του τέλους των συντάξεων, της εκποίησης σε ιδιώτες του κατηλ­λειμένου από το κράτος δημόσιου, της καμουφλαρισμένης ή ευθείας καταστολής, του ρατσισμού… Η ανεργία αποτελεί έναν από αυτούς τρόμους, ίσως τον πιο σημαντικό κι αυτό γιατί συμπυκνώνει σχεδόν όλους του άλλους: συνώνυμο της φτώχειας, είναι δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής, τροφοδοτεί την ξενοφοβία και τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους καταπιεσμένους.

Παρά το προφανές, το σημαντικό στην ανεργία δεν είναι να μην έχεις δουλειά, είναι να μην έχεις έσοδα. Ο μεγαλομέτοχος που κάθεται και εισπράττει μερίσματα δεν είναι άνεργος, είναι κηφήνας. Άνεργος είναι αυτός που καταλήγει να ζει λαθραία. Να ζητιανεύει (την οικογένεια, τους γονείς, τους φίλους, τους περαστικούς…) για τις βασικές του ανάγκες. Από ότι λέει το ίδιο το κράτος, μέσα στο χρόνο οι άνεργοι θα περάσουν το 1000000. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, σε ένα κόσμο που τα πάντα τα κανονίζουν οι αγορές, χωρίς έσοδα σημαίνει αποκλεισμός, αναξιοπρέπεια. Σημαίνει κατάθλιψη, αλκοόλ, ναρκωτικά, την κυριαρχία ενός ψυχολογικού παράγοντα περιθωρίου που οι αστοί αναλυτές θα χρησιμοποιήσουν για να μετατοπίσουν στον ίδιο τον άνεργο την εύθηνη για την κατάστασή του. Σημαίνει πως οι πλατείες των πόλεων θα γεμίσουν με φτωχούς Έλληνες για τον ίδιο ακριβώς λόγο που γέμισαν με μετανάστες. Όσους βέβαια από τους έλληνες δεν βρεθούν τελικά σε κάποιο Άγιο Παντελεήμονα μιας άλλης Ευρωπαϊκής μητρόπολης… Continue reading Παρεμβάσεις της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση στους ΟΑΕΔ

Ηλίθιοι δολοφόνοι, το κράτος θα σας πλήρωνε για το έργο σας!

* Για εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίριο, αδιαφορώντας για το αν θα πεθάνουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό.

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Οι καρδιές μας ραγισμένες, κομμένες στα δυο.

Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Μαζί με το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Μέσα στην κάπνα των δακρυγόνων και τους πετροβολημένους δρόμους, αντηχεί το ίδιο εκκωφαντικά με τις εκατοντάδες κρότου λάμψης που έπεσαν εκείνη την μέρα: Τρεις εργαζόμενοι νεκροί μετά από εμπρησμό της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παγωμάρα, ο κόμπος στο λαιμό δεν επιτρέπει τους φθόγγους να πάρουν οποιαδήποτε εύηχη μορφή. Και όσο περνάει η ώρα ακούγεται όλο και πιο αδιανόητο το ότι ήταν εμφανές ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Όπως άνθρωποι υπήρχαν και στο απέναντι βιβλιοπωλείο, όπου έγινε απόπειρα εμπρησμού. Και στο σουπερ-μάρκετ λίγο πιο πίσω. Και τρελαίνεσαι…

Τρεις άνθρωποι νεκροί, και τα λόγια ακροβατούν στο απόλυτο κενό. Ή παίζουν κρυφτό γύρω από έναν αυτοαναφορικό καθησυχασμό, έναν εγωισμό. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί  πίσω από το επιχείρημα ότι τα αφεντικά εξανάγκασαν  τους εργαζόμενους να παραμείνουν στη δουλειά ημέρα απεργίας. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας στο κτίριο, τα οποία καταγγέλλει το σωματείο των τραπεζοϋπαλλήλων. Έτσι κι αλλιώς, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αφεντικά είναι αφεντικά και βγάζουν κέρδος, αντιμετωπίζοντας τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ξεζουμίζουν ή ακόμη και να δολοφονούν. Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή. Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς. Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.

Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους.  Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Κράτος και αφεντικά άδραξαν την ευκαιρία, για να τελειώνουν με τον «εσωτερικό εχθρό», με το πρόταγμα της αντιεξουσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετύλιξαν μία συμπυκνωμένη προπαγάνδα που και αυτή περίμενε τον καιρό της. Αυτή τη φορά μαζί με τα δακρύβρεχτα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις. Το ανθρώπινο αίμα πουλάει, ένας αρκετά καλός λόγος για να διακόψουν την απεργία τους εκείνο το μεσημέρι και να αρχίσουν να ασελγούν πάνω στα νεκρά σώματα. Και η πολιτική εξουσία δείχνει αμείλικτη. Με την ωμή βία των ένστολων συμμοριών που εισέβαλαν, ξυλοκόπησαν και προκάλεσαν σοβαρές υλικές ζημιές το απόγευμα της Τετάρτης στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια. Και λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται σε κατάληψη αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, στην ίδια γειτονιά. Εκκενώνεται δύο φορές και δύο ημέρες αργότερα σφραγίζεται. Με τις εισβολές σε καφενεία των Εξαρχείων και την προσαγωγή θαμώνων. Με τις προσαγωγές πριν την συγκέντρωση της Πέμπτης 6 Μαΐου, στην Βουλή, όταν ψηφίζονταν τα νέα οικονομικά μέτρα. Με τη συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ και τη διάλυση της ίδιας συγκέντρωσης όταν έπεσε το σκοτάδι. Κάπου εκεί, η ανοχή της δημοκρατίας στη Διαμαρτυρία είχε εξαντληθεί.

Δεν θα διεκδικήσουμε κανέναν συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος. Εάν πονάμε ή τα μάτια μας δάκρυσαν, δεν θα το κατοχυρώσει στο δημόσιο λόγο καμία κάμερα, κανένας φωτογραφικός φακός, κανένα μικρόφωνο. Η ραγισμένη μας καρδιά, βουβή και σφυροκοπημένη από την ιδεολογική επίθεση των αφεντικών, θα συνεχίσει να βρίσκεται στις διαδηλώσεις, πίσω από τα πανό και τα οδοφράγματα, με μια πέτρα ή με την μαυροκόκκινη σημαία στο χέρι. Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται στην καθημερινότητα, να σχεδιάζει το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, να αναζητεί μονοπάτια ελευθερίας.

Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Σε αυτή την περίοδο, όπως έχουν τα πράγματα, απέναντι στην πιο ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία από τη μεταπολίτευση και μετά, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που προχωράει, που έχει ήδη προελάσει με γοργό βήμα και μπότες βαριές, συνεχίζουμε να στεκόμαστε ακλόνητοι κι ακλόνητες στις θέσεις μας: H μόνη λύση είναι η Εξέγερση. Το συλλογικό έδαφος που θα δημιουργήσουμε στο δρόμο, αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε αν αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας, οι εικόνες ενός μέλλοντος που υπάρχει ήδη ως πιθανότητα: Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κατειλημμένα δημόσια κτήρια, εργοστάσια, νοσοκομεία, οι λαϊκές κουζίνες, τα απαλλοτριωμένα σούπερ μάρκετ, τα οδοφράγματα που θα περιγράφουν τις απελευθερωμένες και συλλογικοποιημένες γειτονίες, ό,τι άλλο χρειαστεί να εφεύρουμε και να ανακαλύψουμε όλοι κι όλες μαζί, προχωρώντας. Κι αν αυτά δεν συμβούν, ο ολοκληρωτισμός και η εξαθλίωση είναι η άλλη δυνατότητα. Ας εξεγερθούμε λοιπόν. Ως μόνη λύση.

Κοίτα ποιος μιλάει… (για τρομοκρατία)

Το Σάββατο 10 Απριλίου, μια ημέρα προτού ανακοινωθούν οι παράμετροι του περιβόητου «σχεδίου στήριξης της ελληνικής Οικονομίας», δυνάμεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας εισβάλλουν σε διάφορα σπίτια αναρχικών συντρόφων και συντροφισσών, διαρρέοντας ότι έχουν φτάσει ένα βήμα πριν από την εξάρθρωση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας». Έτσι, κι ενώ η Ελλάδα όδευε ολοταχώς προς την επιτήρηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή των κατοίκων της, πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων ήταν η «τεράστια επιτυχία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη», η «σύλληψη των αδίστακτων τρομοκρατών» και η «νίκη της Δημοκρατίας».

Την Κυριακή 11 Απριλίου ανακοινώνεται από την υπηρεσία Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. ότι έχουν συλληφθεί οι αναρχικοί Νίκος Μαζιώτης, Παναγιώτα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Σαράντος Νικητόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης και Βαγγέλης Σταθόπουλος, έπειτα από έρευνα στα σπίτια τους, η οποία μάλιστα απέδωσε «πολύτιμα στοιχεία». Σχεδόν ταυτόχρονα, δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία εισβάλλουν στα σπίτια κάποιων εκ των έξι συλληφθέντων, παρουσιάζοντας «αδιάσειστα τεκμήρια της εγκληματικής τους δράσης», όπως βιβλία, έντυπα και προκηρύξεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, όργανα γυμναστικής, ξυπνητήρια, καλαμωτές και ποδήλατα. Η δημοσιογραφική αλητεία έφτασε στο απόγειό της, όταν μεγάλα τηλεοπτικά Μέσα άρχισαν να διαρρέουν υποτιθέμενες «συνομιλίες-φωτιά», οι οποίες ενέπλεκαν τους έξι συλληφθέντες στην υπόθεση της έκρηξης βόμβας στα Πατήσια που στοίχισε τη ζωή ενός 15άχρονου πρόσφυγα από το Αφγανιστάν. Αφού για μια ολόκληρη μέρα παρουσιαζόταν μια τηλεφωνική συνομιλία που εμφάνιζε δύο από τους συλληφθέντες να διασκεδάζουν με το θέαμα του Αφγανού και της αδερφής του που «σκάλιζαν τη βόμβα», οι τηλερουφιάνοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια καταγεγραμμένη συνομιλία ούτε και οποιοδήποτε άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να «δέσει» τους έξι συντρόφους με τη συγκεκριμένη ενέργεια. Παράλληλα, βέβαια, έσπευδαν να δημοσιεύσουν τα ονόματα άλλων συντρόφων και συντροφισσών που, σύμφωνα πάντα με τις «έγκυρες πληροφορίες» τους (απευθείας από τη Γ.Α.Δ.Α.), εμπλέκονται στην υπόθεση. Την ίδια ώρα, κάποιοι από τους συλληφθέντες βασανίζονταν από τους παλικαράδες του Χρυσοχοΐδη – συγκεκριμένα ο σύντροφος Κώστας Γουρνάς αναγκάστηκε να μείνει γυμνός, ενώ ξυλοκοπούταν και δεχόταν απειλές για τη ζωή των παιδιών και της συντρόφου του.

Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ ότι τις παραμονές της «μεγάλης επιχείρησης» η Αυτού Εξοχότης ο Προστάτης του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης συναντήθηκε με ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων, προκειμένου να εξασφαλίσει την απαραίτητη επικοινωνιακή στήριξη της τρομοκρατικής εκστρατείας του. Ήταν, άλλωστε, απαραίτητη η παρουσίαση της ΕΛ.ΑΣ και της πολιτικής της ηγεσίας σαν υπερασπιστών μιας θολής «κοινής υπόθεσης», μιας «θωράκισης της κοινωνίας απέναντι στην τρομοκρατία». Σ’ αυτό το πλαίσιο, ζητήθηκε (και ζητείται) επίμονα από τους πολίτες να μετατραπούν σε καταδότες, να συνδράμουν στο χτίσιμο της καριέρας ενός παράφρονα υπουργού και των υπαλλήλων του, να συμμετάσχουν ενεργά στο σχέδιο «αναβαπτισμού» του πλήρως απαξιωμένου «πολιτικού κόσμου». Βέβαια, αυτή η θαυμαστή «κοινή υπόθεση» δεν είναι, στην πραγματικότητα, καθόλου κοινή. Η σωτηρία των τραπεζών, των πρεσβειών και των αστυνομικών τμημάτων δεν είναι -και δεν μπορεί να είναι- υπόθεση των καταπιεσμένων. Εκείνοι που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα παραπάνω «ευαγή ιδρύματα» είναι αυτοί που εξυπηρετούνται από την ύπαρξή τους.

Τα ΜΜΕ, ως αιχμή του δόρατος στη νέα «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του ελληνικού Κράτους, υπέδειξαν τους ενόχους -που πρέπει να καούν σαν άλλες μάγισσες-, εξυπηρετώντας έναν προφανή σκοπό: την άμβλυνση των κοινωνικών αντιστάσεων, την τρομοκράτηση εκείνων που αντιστέκονται κι εκείνων που θα θελήσουν να αντισταθούν στην εξαθλίωση που επιβάλλεται με ταχείς πια ρυθμούς στην κοινωνία. Η τρομοϋστερία των ημερών εξαπολύεται με κύριο σκοπό να απομονώσει κοινωνικά τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, ενώ η καταστολή, οι συλλήψεις και οι φαντασμαγορικές επιχειρήσεις του αστυνομικού στρατού αποσκοπούν στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση εκείνων που επιθυμούν να βγουν στους δρόμους, διεκδικώντας να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Η οικονομική και κοινωνική συγκυρία είναι ο ισχυρότερος ωρολογιακός μηχανισμός, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα προνόμια όλων εκείνων που ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Η οποιαδήποτε προοπτική συλλογικοποίησης των αντιστάσεων στα σχέδια των κυρίαρχων είναι το αγκάθι στο μάτι της πολιτικής εξουσίας, η οποία –βλέποντας ότι δεν μπορεί να επιτύχει το στόχο της συναίνεσης με τις σοσιαλδημοκρατικές, φιλοκοινωνικές κορόνες και τα φληναφήματα περί «Κράτους Δικαίου»- καταφεύγει όλο και περισσότερο στην καταστολή και την ωμή τρομοκρατία. Η υπόθεση της «εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα» είναι, ταυτόχρονα, μια προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και εγκληματοποίησης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου στο σύνολό του, μια προσπάθεια εξουδετέρωσης των σχέσεων συντροφικότητας και αλληλεγγύης που δημιουργούν τους όρους της συλλογικής αντίστασης. Μέσα στην ολοένα και ασφυκτικότερη καθημερινότητα των νέων οικονομικών μέτρων που επιβάλλουν ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ-ελληνικό Κράτος και Κεφάλαιο, η συνεχώς αυξανόμενη επιτήρηση, ο έλεγχος και η καταστολή είναι η μόνη απάντηση που δίνεται σε οποιονδήποτε επιλέγει να υψώσει το ανάστημά του.

Όμως, εκείνοι που τολμούν να μιλούν για «τυφλή βία», όντας οι ίδιοι αυτοί που βγάζουν έναν τεράστιο μισθοφορικό στρατό κατοχής στους δρόμους της πόλης, όντας αυτοί που τρομοκρατούν, που δολοφονούν και που βυθίζουν στην απελπισία, δεν υπολόγισαν καλά. Δεν σκοπεύουμε, σε καμία περίπτωση, να αφήσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας στα χέρια τους, στη λάσπη τους, στην εκδικητικότητά τους, ανεξάρτητα από τα τεκμήρια «αθωότητας» ή «ενοχής». Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι που ο καθένας καλείται να αποδείξει ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δούλος και ότι δεν αποδέχεται την υποταγή ως όρο ζωής. Να επιλέξουμε τις διαδρομές μας όχι με βάση τα κριτήρια, τις νόρμες και την νομιμότητα των κυρίαρχων, αλλά  με μοναδικά κριτήρια τον αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και την κριτική των ίδιων των καταπιεσμένων. Είναι καιρός να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι σε όλους αυτούς που λεηλατούν καθημερινά τις ζωές μας και τον πλανήτη, να μιλήσουμε και να δράσουμε.

Τώρα και για πάντα, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Λευτεριά στους συλληφθέντες για την υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα»

Αλληλεγγύη σε όσες και όσους στοχοποιούνται από την αστυνομία και τα παπαγαλάκια της

* Σήμερα το πρωί πραγματοποιήθηκε μαζικό μοίρασμα της προκήρυξης, πόρτα με πόρτα και χέρι με χέρι στα Κάτω Πετράλωνα. Υπενθυμίζουμε ότι πριν από 10 ημέρες περίπου, εδώ είχε λάβει χώρα μία από τις αστυνομικές τρομοκρατικές επιχειρήσεις,  με εισβολή και έρευνα σε σπίτι συντρόφου).


Άμεση απελευθέρωση του Μάριου Ζέρβα

Προκήρυξη που μοιράστηκε στο σταθμό του ΗΣΑΠ στα Πετράλωνα και στο σταθμό του μετρό Συγγρού-Φιξ στο Κουκάκι.

Την Πέμπτη 11 Μάρτη πραγματοποιείται άλλο ένα απεργιακό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, το τελευταίο, απ’ ό,τι φαίνεται, ενός πρώτου γύρου κινητοποιήσεων. Πρόκειται για ένα συλλαλητήριο κατά τη διάρκεια του οποίου αναφάνηκαν στο μεγαλείο τους οι επιλογές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της αστυνομίας, αλλά ταυτόχρονα εκφράστηκαν και οι διαθέσεις των διαδηλωτών. Είδαμε λοιπόν τη ΓΣΕΕ να καλεί σε πορεία διαμαρτυρίας στα νέα μέτρα της κυβέρνησης και την ίδια στιγμή να διαχωρίζει τη θέση της από το κύριο σώμα της πορείας, την αστυνομία να καταργεί στην πράξη τις ρητορείες περί της μη χρήσης χημικών, ψεκάζοντας τους πάντες σε κάθε ευκαιρία, και τους διαδηλωτές να απαντούν στις επιθέσεις της αστυνομίας, αντιστεκόμενοι στις προσπάθειες διάλυσης της πορείαςκαι επιμένοντας στην απόφασή τους να παραμείνουν στο δρόμο, προκειμένου να εκδηλώσουν την οργή και την άρνησή τους απέναντι  στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Στη διάρκεια της πορείας πραγματοποιούνται 11 συλλήψεις, εκ των οποίων οι 5 αποκτούν κακουργηματικό χαρακτήρα στον ανακριτή. Ο ένας από τους κατηγορούμενους κρίνεται προφυλακιστέος, με αποτέλεσμα να βρίσκεται μέχρι σήμερα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Ο προφυλακισμένος ονομάζεται Μάριος Ζέρβας, είναι 27 ετών και εργάζεται ως προπονητής κολύμβησης στο ΟΑΚΑ, γι’ αυτό άλλωστε είχε μαζί του ένα σακίδιο, μέσα στο οποίο έφερε τα σύνεργα της δουλειάς του (σαμπουάν, πετσέτες κτλ) – και το οποίο η αστυνομία χρησιμοποιεί ως απόδειξη της ενοχής του! Οι κατηγορίες που του έχουν αποδοθεί αφορούν τη χρήση και κατασκευή εκρηκτικών (μολότοφ), την πρόκληση βαριών σκοπούμενων σωματικών βλαβών, την απόκρυψη τν χαρακτηριστικών («κουκουλονόμος») και τη διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Γεγονός που αποδεικνύει την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους διάφορους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αποτελεί η εξέταση από τον ανακριτή ενός μόνο από τους συνολικά 12 αυτόπτες μάρτυρες υπεράσπισης του Μάριου και η συνακόλουθη προφυλάκιση του κατηγορουμένου, η οποία στηρίχθηκε μόνο στις καταθέσεις τριών αστυνομικών, χωρίς να ληφθούν υπόψη μαρτυρίες και υλικό που αναιρούσαν τις παραπάνω κατηγορίες. Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Μάριου δεν είναι ένα «μεμονωμένο» και «ατυχές» περιστατικό, αλλά ένα ξεκάθαρο δείγμα της παραδειγματικής χρήσης των συλλήψεων και της στρατηγικής που επιλέγει να ακολουθήσει το κράτος στην προσπάθειά του να απαντήσει στην όξυνση των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων και αντιστάσεων.

Για την άμεση αποφυλάκιση του Μάριου έχει κινητοποιηθεί ένα αρκετά ευρύ κομμάτι κόσμου, κοινωνικά και ιδεολογικά ετερόκλητο, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Χαρακτηριστικά είναι τα δεκάδες πανώ που έχουν αναρτηθεί σε γήπεδα, γέφυρες, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους, οι πορείες που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (Πετρούπολη, Θεσσαλονίκη), τα ψηφίσματα συμπαράστασης (επιτροπών κατοίκων, σωματείων, εργατικών κέντρων κλπ) και άλλες παρεμβάσεις αλληλεγγύης.

Η υπόθεση έχει γίνει ήδη αρκετά γνωστή, καθώς διάφορες «τηλεπερσόνες» αλλά και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, πάντοτε «αξιόπιστοι» και με κύρος έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Το να εκφράζουν όμως την «αλληλεγγύη» τους θεσμοί όπως τα ΜΜΕ (που δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν και να λοιδορούν τους κοινωνικούς αγωνιστές), οι κομματικές οργανώσεις (οι οποίες συνηθίζουν να καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται) ή διάφορες φιγούρες της πολιτικής ζωής (οι οποίες, ενώ έχουν βιώσει στο πετσί τους την κρατική καταστολή, έχουν φτάσει στο σημείο να συνευρίσκονται με τους ένστολους δολοφόνους του κράτους και να τους συγχωρούν – στο πλαίσιο της δημοκρατίας βεβαίως, βεβαίως), θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με την έννοια της αλληλεγγύης και το πώς αυτή εκδηλώνεται.

Το να αναδεικνύεται η περίπτωση ενός ομήρου του κράτους, όπως είναι ο Μάριος, είναι σίγουρα θετικό, όμως η αλληλεγγύη δεν είναι παιχνίδι για να την επικαλούμαστε όποτε έχουμε όρεξη ούτε εργαλείο για να την χρησιμοποιούμε όταν θα έχουμε όφελος. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, είναι αυτή η νοοτροπία που μας ενώνει ενάντια στον κοινό εχθρό, δίνοντάς μας τη δύναμη να ξεπεράσουμε φόβους και αναστολές. Δεν είναι δυνατόν να προσφέρεται με βάση διαχωρισμούς του τύπου ειρηνικός/η-συγκρουσιακός/η, αθώος/α-ένοχος/η, σχετικός/η-άσχετος/η. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας εντείνοντας τον αγώνα μας. Ή, όπως γράφει και ο ίδιος ο Μάριος από τις φυλακές Κορυδαλλού:

«Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του».

Στέκι Αντίπνοια

9 σφαίρες στον περαστικό, αίσθημα ασφάλειας λέγεται αυτό!

Τοπίο θανάτου

Νωρίς απόγευμα Τρίτης 16 Φλεβάρη και ένα στενό δρομάκι στο Βύρωνα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ασφαλίτες, οι οποίοι παρακολουθούν το σπίτι δύο ληστών τραπεζών, πυροβολούν εναντίον τους. Ακολουθεί συμπλοκή κατά τη διάρκεια της οποίας ένας περαστικός, ο αλβανός μετανάστης Nicola Toddi δολοφονείται με 9 -στοχευμένες- σφαίρες από όπλο μπάτσου. Ο μπάτσος-δολοφόνος αναφωνεί: «Τον έφαγα τον πούστη, τον έφαγα…».

Το χαμένο γόητρο ενός υπεροπτικού μηχανισμού

Το προηγούμενο βράδυ, κατά τη διάρκεια προληπτικού ελέγχου, δύο άγνωστοι αφοπλίζουν και αφαιρούν τον εξοπλισμό δύο μπάτσων στο Μαρούσι. Μετά τη δολοφονική επιχείρηση στο Βύρωνα η ΕΛ.ΑΣ. διαρρέει ότι ο ένας από τους δύο αγνώστους ήταν ένας από τους «ληστές με τις βαριοπούλες».  Το χαμένο γόητρο ενός ούτως ή άλλως υπεροπτικού μηχανισμού έπρεπε να αποκατασταθεί άμεσα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί προϊστάμενοι απαιτούσαν. Η δημόσια εικόνα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο Χρυσοχοΐδης, περί ενός αλώβητου μηχανισμού, έχει διαρρηχτεί. Και η επιχείρηση στο Βύρωνα στόχο είχε να λειτουργήσει αποσυμπιεστικά.

Κανείς δε θα μιλήσει γι’ αυτό

Η σιωπή γύρω από τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα είναι επιτακτική. Οι κάτοικοι του δρόμου όπου έγινε η συμπλοκή, η φουρνάρισσα που υποτίθεται ότι κρατήθηκε όμηρος από τους ληστές, ζητούν επανειλημμένως από τα μέσα ενημέρωσης να εκφράσουν την άποψή τους για όσα έγιναν, για τον τρόπο που έγιναν. Εισπράττουν αρνήσεις και ειρωνείες. Το επίσημο ανακοινωθέν του υπουργού Δημοσίας Τάξεως δε μπορεί να βάλλεται από κάποιους «λαϊκούς» τύπους που υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό. Η «ομηρία» δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί, αποδεικνύει το πόσο αδίστακτοι ήταν οι ληστές.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη διαδήλωση που έχουν καλέσει στους δρόμους του Βύρωνα το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, αρχικά η «πρωτοβουλία αναρχικών και αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού» και στη συνέχεια αριστερές οργανώσεις και κόμματα.

Μηδενική ανοχή

500 περίπου άτομα διαδηλώνουν για κάτι παραπάνω από μία ώρα στην περιοχή, περνώντας και από το σπίτι του δολοφονημένου μετανάστη. Τις μπογιές και το σπάσιμο δύο τοπικών γραφείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθεί η λυσσαλέα επίθεση διμοιριών και μηχανοκίνητων συμμοριών Δέλτα στο σώμα της διαδήλωσης, η διάλυσή της, ο ξυλοδαρμός και η προσαγωγή 18 ατόμων, το κυνηγητό μέχρι το Μετς και το Καλλιμάρμαρο. Από τις 18 προσαγωγές οι 11 μετατρέπονται σε συλλήψεις, όλες πλημμεληματικού χαρακτήρα με εξαίρεση έναν σύντροφο ο οποίος αφού ξυλοκοπείται άγρια από τα ΜΑΤ και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, στη συνέχεια βρίσκεται φορτωμένος και με κακούργημα! Οι συλληφθέντες, αφού κρατούνται για δύο ημέρες στη ΓΑΔΑ, περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή ο οποίος ορίζει τακτική δικάσιμο και τους αφήνει προσωρινά ελεύθερους.

Το δόγμα μηδενικής ανοχής αναπτύχθηκε και στους δρόμους του Βύρωνα. Η γενναιοδωρία της δημοκρατίας εξαντλήθηκε στο… δικαίωμα της διαδήλωσης. Από εκεί και πέρα, οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την τιμή του σώματός τους (και του κράτους μαζί): δε φτάνει που διαδηλώνετε και μιλάτε για αυτό που κανείς δε θέλουμε να μιλάει, σπάζετε και τα τοπικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μανία των χτυπημάτων στα σώματα και τα κεφάλια των διαδηλωτών, η καταδίωξη πολλών χιλιομέτρων. Εδώ δε μίλησε μόνο το δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιθυμεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να απλώσει πάνω από κάθε δημόσια κίνηση, πάνω από κάθε γειτονιά, αλλά δόθηκε χώρος και στην «ατομική πρωτοβουλία» των θιγμένων αστυνομικών οργάνων.

Πάλι μπροστά μας η συναίνεση;

Ο υπουργός ήταν γλαφυρός ακόμα και σε μία δύσκολη για το επικοινωνιακό του προφίλ στιγμή: «Σε αυτή τη προσπάθεια χρειάζονται σύμμαχοι», «χρειάζεται αρραγές κοινωνικό μέτωπο κατά της ανομίας, χρειάζεται συστράτευση και ομοψυχία», «πιστεύω στους συμμάχους μας, όπως αυτοί πιστεύουν σε εμάς», «στη μάχη αυτή σας θέλουμε στο πλευρό μας». Η συναίνεση βγαίνει μπροστά, συναίνεση ακόμη και τώρα που ένας περαστικός είναι δολοφονημένος από τον εκτελεστικό μηχανισμό του υπουργείου, την αστυνομία. Το έχουμε αναφέρει και πρόσφατα, στη θεσμική και οικονομική κρίση των ημερών μας η συναίνεση είναι το τελευταίο καταφύγιο των κυρίαρχων για να περισώσουν τον κόσμο τους, τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ένα ανακοινωθέν στο οποίο δεν υπήρξε ούτε… αποστροφή μεταμέλειας. Ο λόγος κοφτός, σκληρός: «Στο περιστατικό αυτό δεν υπήρξε ούτε κατά διάνοια αστυνομική αυθαιρεσία, ωστόσο θα πρέπει να εξηγηθούν επαρκώς όλες οι πτυχές, του επιχειρησιακού σχεδιασμού». Ένα ανακοινωθέν στο οποίο, όμως, βρήκε χώρο η αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένας νεκρός άνθρωπος από όπλο μπάτσου και ο ψυχοπονιάρης Χρυσοχοΐδης θυμήθηκε ότι «κάποιοι άνθρωποι με αυτοθυσία και αυταπάρνηση υπηρετούν το καθήκον τους. Υπάρχουν καθημερινά απώλειες, τραυματισμοί, θάνατοι».

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο Nicola Toddi, υδραυλικός, φορούσε τη φόρμα εργασίας του. Και όμως οι μπάτσοι  θεώρησαν ότι έπρεπε να τον δολοφονήσουν, και πανηγύρισαν και γι’ αυτό. Τρεις ώρες είχαν το σώμα του στο σημείο της συμπλοκής για να πειστούν ότι ήταν άσχετος με το συμβάν.

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο «αστυνομικός της γειτονιάς», οι μηχανοκίνητες αστυνομικές συμμορίες που αναγγέλλεται ότι θα ξεχυθούν στους δρόμους των γειτονιών μας δημιουργούν εκείνο το πεδίο όπου το όπλο θα μπορεί να ξαναβγεί και να στραφεί εναντίον όποιου, τα κομπλεξικά μυαλά που βρίσκονται κάτω από τις στολές, θεωρήσουν εν δυνάμει ύποπτο. Ο μελαμψός είναι ύποπτος, ο μακρυμάλλης είναι ύποπτος, αυτοί που αράζουν στις πλατείες είναι ύποπτοι, ο μετανάστης είναι ύποπτος, το περίεργο κούρεμα και τα περίεργα ρούχα είναι ύποπτα. Αυτός ο οποίος δε θα καλοβλέπει το νέο αστυνομικό θεσμό θα είναι επίσης ύποπτος.

Και η σκανδάλη θα είναι έτοιμη να πατηθεί. Τώρα πλέον που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας έχει δηλώσει ότι «έχουμε πόλεμο», μπορεί να μην αργήσει εκείνη η στιγμή που θα διαβάσουμε σε επίσημα ανακοινωθέντα τις λέξεις «παράπλευρη απώλεια». Το φορτισμένο νόημα των λέξεων από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν αποτελεί ανασταλτικό επικοινωνιακό παράγοντα για τη χρήση τους, μέχρι στιγμής.

Και τώρα είναι που τα βλέμματα θα γίνουν ακόμη πιο καχύποπτα. Τώρα είναι που οι επίδοξοι ρουφιάνοι θα φορέσουν το πλατύ χαμόγελό τους για να ανταποκριθούν στο νέο έργο τους. Επάνω στους διαρρηγμένους κοινωνικούς δεσμούς, έρχεται να πατήσει το κράτος. Προτιμάμε να γνωρίζουμε (για) τον γείτονά μας μέσα από τα κατάστιχα των μπάτσων και τις βάσεις δεδομένων ή μέσα από τη καθημερινή συναναστροφή; Προτιμάμε να κουτσομπολεύουμε το «δράμα» (οικονομικό ή κοινωνικό) των διπλανών μας ή να χτίσουμε δομές αλληλοβοήθειας και υποστήριξης; Προτιμάμε τη μοναξιά και τον αόριστο φόβο ή το συλλογικό, το αληθινό, το ανθρώπινο;

Το άρωμα του αλλόκοτου φόβου ας το μετατρέψουμε σε άρωμα επικοινωνίας, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης.

Ας καταδείξουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, στα αστυνομικά περίπολα κατοχής των γειτονιών μας ότι είναι ανεπιθύμητα.

Αναφορικά με τα γεγονότα του Σαββάτου 5 Δεκέμβρη, στο Κερατσίνι.

sigentrosi_resalto

Το απόγευμα της Τετάρτης, κατά τη διάρκεια του τακτικού ανοίγματος του στεκιού, στήθηκε μικροφωνική και μοιράστηκε στη γειτονιά  κείμενο για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών:

Βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, ένα χρόνο μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε ήδη από το ίδιο βράδυ της έκτης του Δεκέμβρη και διήρκησε για έναν ολόκληρο μήνα, βυθίζοντας σε απελπισία τους διαχειριστές της εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που δοκιμάζει τη χειρότερη κρίση νομιμοποίησης εδώ και έναν αιώνα. Βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο, απ’ όπου οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες του Δεκέμβρη του 2008 απειλούν να εφορμήσουν και να καταστρέψουν το κλίμα κοινωνικής συναίνεσης που με κόπο και δάκρυα προσπαθεί να εγκαταστήσει στους δρόμους των πόλεων ολόκληρο το σώμα των πολιτικών υπερασπιστών της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, το Κράτος επιλέγει να κάνει φανερές τις προθέσεις του, επιστρατεύοντας την προκλητική αδιαλλαξία του Υπουργού Δημόσιας Τάξης (που, στην προσπάθειά του να νομιμοποιήσει τη θέση του ως πολιτικού προϊσταμένου δολοφόνων, μετονόμασε τον εαυτό του σε Υπουργό Προστασίας του Πολίτη).

Το Σάββατο 5/12, δυνάμεις των ΜΑΤ, συνεπικουρούμενες από δεκάδες ασφαλιτών, σπάζουν την πόρτα του αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο, που λειτουργεί εδώ και μια πενταετία στο Κερατσίνι ως ανοιχτός κοινωνικός χώρος, με παρεμβάσεις και εκδηλώσεις για ζητήματα που αφορούν την περιοχή και όχι μόνο. Εκείνη τη στιγμή στο χώρο βρίσκονταν 22 σύντροφοι και συντρόφισσες, οι οποίοι βρέθηκαν στο πάτωμα με στραμμένες τις κάννες των περιστρόφων των μπάτσων στα κεφάλια τους. Την ίδια στιγμή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αρχίζουν να μεταδίδουν ότι «εξαρθρώθηκε τρομοκρατική οργάνωση αντιεξουσιαστών, μετά από είσοδο της αστυνομίας σε γιάφκα», ότι «στη γιάφκα βρέθηκαν όπλα και εκρηκτικά» και ότι «πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ». Μέσα σε λίγη ώρα, κι ενώ οι κλούβες της αστυνομίας μεταφέρουν τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στη ΓΑΔΑ, ομάδα περίπου 100 συντρόφων επιτίθεται στους ασφαλίτες που είχαν μείνει να φρουρούν το χώρο του στεκιού, αναγκάζοντάς τους να κλειδωθούν μέσα και αναποδογυρίζοντας τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα που είχαν σταθμεύσει απ’ έξω. Αργότερα, άλλοι 42 σύντροφοι και συντρόφισσες επιλέγουν να καταλάβουν το δημαρχείο του Κερατσινίου, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 22 του Ρεσάλτου. Οι αστυνομικές δυνάμεις σπεύδουν στο δημαρχείο και προετοιμάζουν εισβολή, παρά το γεγονός ότι δεκάδες κάτοικοι του Κερατσινίου αλλά και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν αποκλείσει την είσοδο, προκειμένου να μην επιτρέψουν τη σύλληψη των καταληψιών. Οι δολοφόνοι του Χρυσοχοΐδη, έχοντας λάβει τις περίφημες εντολές για «μηδενική ανοχή», συγκρούονται με τους κατοίκους και εισβάλλουν στο δημαρχείο, συλλαμβάνοντας και τους 42 συντρόφους και συντρόφισσες. Η συνολική προληπτική «συγκομιδή» του Χρυσοχοΐδη έφτασε αισίως τους 64 αναρχικούς και αναρχικές μέσα σε ένα βράδυ.

Το επόμενο πρωί, τα ΜΜΕ μας «αποκάλυψαν» σε τι συνίσταντο τα «όπλα και τα εκρηκτικά» που βρέθηκαν στο Ρεσάλτο: άδεια μπουκάλια μπύρας, σημαίες, αντιασφυξιογόνες μάσκες και «εύφλεκτο υλικό». Αργότερα, θα μάθουμε ότι το περιβόητο εύφλεκτο υλικό δεν ήταν παρά φωτιστικό πετρέλαιο που χρησιμοποιείται ως καύσιμο της θερμάστρας του στεκιού. Η ηγεσία του Υπουργείου, μπροστά στον επαπειλούμενο εξευτελισμό της, σπεύδει να διαρρεύσει στον Τύπο ότι «Η έφοδος στο Ρεσάλτο στηρίχτηκε σε πληροφορίες για οργάνωση επίθεσης σε κρατικό κτήριο». Τα προσχήματα όμως είναι αδυνατόν να σωθούν, ειδικά αφού κάτοικοι του Κερατσινίου και των γύρω περιοχών παρεμβαίνουν στα ΜΜΕ και αποκαθιστούν την αλήθεια: το Ρεσάλτο είναι ανοιχτό αντιεξουσιαστικό στέκι που λειτουργεί στην περιοχή και διοργανώνει δεκάδες εκδηλώσεων, (για τους μετανάστες, για τα εργατικά ατυχήματα στη ζώνη του Περάματος, για την αλληλεγγύη σε διωκόμενους/ες αγωνιστές, για τους έμφυλους διαχωρισμούς κ.α.). Πανικόβλητοι οι επίδοξοι διαμορφωτές μιας ανώδυνης για την εξουσία «κοινής γνώμης» αρχίζουν να ιδρώνουν στα παράθυρά των δελτίων και να μασάνε τα λόγια τους, για άλλη μια φορά έκθετοι στα μάτια όλων. Η «γιάφκα» είναι ανοιχτό αντιεξουσιαστικό στέκι, τα «εκρηκτικά» είναι το πετρέλαιο της σόμπας, τα «όπλα» είναι οι σημαίες και τα άδεια μπουκάλια.

Παρόλα αυτά, οι 22 σύντροφοι και συντρόφισσες από το Ρεσάλτο παραπέμπονται στον εισαγγελέα με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, που αφορούν τη «σύσταση συμμορίας» και την «κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών υλών», ενώ οι 42 σύντροφοι και συντρόφισσες από το δημαρχείο του Κερατσινίου παραπέμπονται κατηγορούμενοι/ες για έξι πλημμελήματα. Είναι σαφές ότι η επιχείρηση της αστυνομίας προέκυψε από μία απλούστατη ανάγκη του Κράτους και των αφεντικών: να τελειώνουν με τους αναρχικούς και τις αναρχικές, με τους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες, με τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες. Να διασπείρουν το φόβο και τον πανικό σε όσους και όσες έχουν την πρόθεση να συμμετάσχουν στις πορείες που είχαν καλεστεί για τις 6/12 και τις 7/12. Να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους από την οργή που ξεσπάει και αφορά μόνο αυτούς.

Και πάλι, δεν υπολόγισαν καλά: οι πορείες των επόμενων ημερών ήταν όχι μόνο μαζικές αλλά και ξεκάθαρα επιθετικές απέναντι στο στρατό κατοχής των πόλεων που καθοδηγείται από τον Χρυσοχοΐδη. Οι προθέσεις και οι πράξεις των διαδηλωτών προκάλεσαν την οργή του γελοίου Υπουργού της καταστολής, ο οποίος και διέταξε τους δολοφόνους υπαλλήλους του να μην δείξουν έλεος. Έτσι, εποχούμενοι μπάτσοι της ομάδας Δ, εφόρμησαν πατώντας πεζούς διαδηλωτές (σε μία περίπτωση μάλιστα στέλνοντας μία αγωνίστρια 61 ετών στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση), άλλοι συνάδελφοί τους τράβηξαν τα περίστροφά και κυνήγησαν διαδηλωτές, ενώ σε άλλες περιπτώσεις πυροβόλησαν με πλαστικές σφαίρες κατά μαθητών. Οι προληπτικές προσαγωγές ξεπέρασαν τις 500 μόνο στην Αθήνα, ενώ σε όλη τη χώρα εκδηλώνονταν πράξεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και τους διωκόμενους.

Εμείς, ως άνθρωποι που επιλέξαμε να λειτουργούμε ένα ανοιχτό αντιεξουσιαστικό στέκι, ως άνθρωποι που επιλέξαμε την αδιαπραγμάτευτη σύγκρουση με τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αυτοοργανώνοντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, παρεμβαίνοντας για όποιο θέμα μας αφορά χωρίς να υπακούμε στις ντιρεκτίβες των κομματικών μηχανισμών, χωρίς να επιτρέπουμε σε εκείνους που μας εκμεταλλεύονται να καθορίσουν για εμάς τα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας, έχουμε να διαμηνύσουμε στον Υπουργό, στους προκατόχους και τους διάδοχούς του τα εξής:

Είμαστε οι χιλιάδες που έχουν συστήσει συμμορία, με σκοπό την καταστροφή του κόσμου που σας θρέφει και σας συντηρεί.

Είμαστε οι χιλιάδες που επιτιθέμεθα στα ιερά σύμβολα της ασέλγειάς σας πάνω στην κοινωνία.

Είμαστε οι χιλιάδες που «αμαυρώνουμε την μνήμη» του περυσινού σας φόβου.

Είμαστε οι χιλιάδες που δημιουργούμε από κοινού την όψη του σημερινού σας φόβου.

Είμαστε χιλιάδες, είμαστε ανυποχώρητοι/ες και συνεχώς πληθαίνουμε.


ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 64 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣΤΩΝ ΠΟΡΕΙΩΝ ΤΗΣ 6ης και 7ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η εξέγερση απελευθερώνει εδάφη

afisa_dekembris

6-12-08

Ο 15άχρονος Αλέξης πέφτει νεκρός από το όπλο ενός μπάτσου στα Εξάρχεια ….Ένας κρότος ξέρασε την εκδικητική μανία και την θρασύδειλη βαρβαρότητα του κράτους απέναντι όχι μόνο στον Αλέξη αλλά σε κάθε Αλέξη. Σε κάθε ανυπότακτο μαθητή σε κάθε αντιστεκόμενο προλετάριο, αγωνιζόμενο εργάτη, άνεργο, μετανάστη, ομοφυλόφιλο …σε κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Λίγες ώρες μετά, οι δρόμοι πλημμύρισαν με οργή όλα τα κρατικά εγκλήματα, για όλες εκείνες τις ώρες που μας έκλεψαν στην δουλεία, στο σχολείο, στο στρατό…διάχυτη οργή παντού που εξελίχθηκε σε μια εξέγερση με έντονο αντιμπατσικό χαρακτήρα, που κραύγαζε «Εκδίκηση». Εκδίκηση για όλα. Εκδίκηση για την ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγινε το έδαφος για να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες νέες εστίες κοινωνικής αντίστασης. Καινούργιες καταλήψεις γεννήθηκαν, ελεύθεροι χώροι κατακτήθηκαν, απεργίες, πορείες, συγκρούσεις …όλο και περισσότεροι-ες βρέθηκαν στον δρόμο. Ταυτόχρονα όμως πυροδοτήθηκε και μία αλυσιδωτή αντίδραση επίθεσης απ’ το κράτος, που συμπεριλαμβάνει στοχοποίηση καταλήψεων, νέες νομοθεσίες (π.χ. νόμος για την «κουκουλοφορία» και την «περιύβριση αρχής) φασιστικά πογκρόμ σε μετανάστες, απαγωγές αναρχικών, άνοδος της ακροδεξιάς, δολοφονικές επιθέσεις σε όλους όσους/ες προτάσσουν την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη τους ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, εκμετάλλευσης και καταστολής, απ όπου κι αν αυτή προέρχεται.

Ένας χρόνος έχει περάσει από την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι κυβερνήσεις άλλαξαν και η δημοκρατία μας δείχνει και πάλι τα κοφτερά της δόντια, αυτή τη φορά πίσω από το σοσιαλδημοκρατικό της προσωπείο. Η ίδια αντεξεγερτική πολιτική συνεχίζεται (πχ μιλιταριστικού τύπου αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, θεσμός του μπάτσου της γειτονίας κλπ).

Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος συνεχίζεται, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη κοινωνική εξέγερση, που θα μας φέρει ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία… Και φυσικά όλες και όλοι θα είμαστε και πάλι στην πρώτη γραμμή.

Ανεξαρτήτως  κυβερνήσεως, καμία ανακωχή με την δημοκρατία. Ραντεβού στα οδοφράγματα… Ήπιαμε μια φορά… Μεθύσαμε για πάντα!

Remember, remember the 6th of December

    Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν ήταν ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Δεν ήταν μια κακία στιγμή. Δεν ήταν το καουμποϊλίκι ενός κακού μπάτσου. Δεν ήταν καν προϊόν της ύπαρξης μιας απάνθρωπης αστυνομίας. Ήταν η συμπύκνωση, σε μια στιγμή, όλης της βαρβαρότητας του κόσμου που ζούμε. Ο κόσμος της ασφάλειας, της υποταγής, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ήταν αυτός που σκότωσε τον Αλέξη, όπως και  χιλιάδες αλέξηδες καθημερινά, είτε στο δρόμο είτε στον καθημερινό οκτάωρο καταναγκασμό είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι …παντού.

    Αυτός ήταν και ο λόγος που έπειτα από εκείνη την τραγική στιγμή ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Γιατί ο Δεκέμβρης ήταν η κραυγή των αποκλεισμένων, των απόκληρων, των συνειδητοποιημένων. Όλων αυτών που τη σφαίρα του Κορκονέα την είδαν σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σκίζοντας της κοινωνικές ταυτότητες που τους αποδίδουν, χωρίς κανένα μερικό αίτημα, απαλλαγμένοι από το ψευτοδίλημα περί νόμιμης και παράνομης δράσης, παρά μόνο ουρλιάζοντας με κάθε τρόπο «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα».

    Ένα ποτάμι της συσσωρεμένης οργής ξεχύθηκε για 15 μέρες σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, για να πνίξει αυτόν τον σάπιο κόσμο που ξερνάει θάνατο, ενώ και σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού εκατοντάδες άνθρωποι εξέφρασαν με διάφορους τρόπους την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες της Ελλάδας. Τα εξεγερτικά γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη ήρθαν σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα να ταράξουν την επίπλαστη κοινωνική ειρήνη.

    Η γενικευμένη αναταραχή μπορεί μετά το Δεκέμβρη να καταλάγιασε, αλλά η συνθήκη της κοινωνικής ειρήνης δεν επανήλθε.

    Μια δολοφονική επίθεση σαν αυτή στην Κ. Κούνεβα υπό άλλες συνθήκες θα είχε απασχολήσει τα μονόστηλα κάποιων «προοδευτικών» εφημερίδων και πιθανόν θα είχε πυροδοτήσει κάποιες περιορισμένες απαντητικές κινήσεις. Όμως τίποτα πια δεν είναι όπως πριν, το κίνημα αλληλεγγύης που δημιουργείται δίπλα στο καμένο πρόσωπο της Κωσταντίνας εμπνευσμένο από τα πρόσφατα γεγονότα στέλνει το μήνυμα ότι τίποτα δεν μένει αναπάντητο. Διαδηλώσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις, δυναμικές κινήσεις ενάντια στην ΟΙΚΟΜΕΤ Α.Ε. (εταιρεία όπου δούλευε η Κ.Κούνεβα) αλλά και σε άλλες εταιρείες με ανάλογο καθεστώς εκμετάλλευσης εργαζομένων κ.α.

    Η απόφαση του Δήμου Αθηναίων να μετατρέψει ένα πάρκο σε παρκινγκ και να κόψει δεκάδες δέντρα οδηγεί εκατοντάδες κόσμου να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ, να επιτεθούν σε αστυνομικά τμήματα και σε δημαρχεία.

    Στα μέσα Μάη, κι ενώ το μεταναστευτικό αποτελεί ζήτημα μείζονος σημασίας για την κυριαρχία, σε μία από τις τότε καθημερινές, επιχειρήσεις σκούπα των μπάτσων στο κέντρο της Αθήνας μαζί με σωρεία εξευτελισμών και βιαιοτήτων ένας μπάτσος σκίζει και ένα κοράνι που βρίσκει στα πράγματα ενός μετανάστη. Ο μικρός Δεκέμβρης των μεταναστών είναι γεγονός: δυο μέρες οι αόρατοι, οι χωρίς φωνή, οι κολασμένοι αυτής της μητρόπολης ξεσπούν επί «δικαίων και αδικών». Αυτό το ξέσπασμα αποτελεί την αφορμή για την επιτάχυνση της καταστολής εις βάρος των μεταναστών -κυρίως εις βάρος των μεταναστών χωρίς χαρτιά- που ζουν στο κέντρο της Αθήνας. Η βαρβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι μετανάστες από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς (βλ. Αγ. Παντελεήμονας), συνοδεύεται από τη ρατσιστική προπαγάνδα των μέσων χειραγώγησης άλλα και την πλέον φανερή συμπαράσταση αντιδραστικών κοινωνικών κομματιών. Το ζήτημα των μεταναστών αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο οργανώνεται το στρατόπεδο της εξουσίας….

    Το καθεστώς είναι εμφανές ότι αδυνατεί να διαχειριστεί την κοινωνική συνθήκη που διαμορφώθηκε από το Δεκέμβρη και μετά. Η εξέγερση και οι παρακαταθήκες σε επίπεδο δρόμου και αγώνα που άφησε, η οικονομική κρίση και η ολοένα μεγαλύτερη ανέχεια που δημιουργεί, αλλά και η συνολικότερη κρίση «αξιών» που παρουσιάζει το σύστημα στο σύνολό του, αποτελούν μια μπαρουταποθήκη στα θεμέλιά του.

    Η εξουσία τρομαγμένη με όλα όσα έγιναν αλλά πολύ περισσότερο γι’ αυτά που μπορεί να έρθουν, επιστράτευσε όλες της τις δυνάμεις σε προπαγανδιστικό αλλά σε και στρατιωτικό επίπεδο, για να ανακτήσει τον έλεγχο και να αντεπιτεθεί. Οι οποίες προσπάθειες -και δεν ήταν λίγες- για εκτόνωση και αποροφηση των κραδασμών, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είχαν άμεσα αποτελέσματα.

    Το αντιδραστικό εμφυλιοπολεμικό πρόσωπο της καταστολής δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Σειρά έχει το δοκιμασμένο σοσιαλδημοκρατικό στο οποίο το γκολμπ του μπάτσου πορεύεται ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης. Η κατασταλτική πολιτική δεν συνοδεύεται πια από τις παρωχημένες ακροδεξιές φανφάρες του κάθε Πολύδωρα ή Μαρκογιαννακή αλλά από της δημοκρατικές-δημαγωγικές ρητορείες του Χρυσοχοιδη. Ο επαναφερόμενος αστυνομικός της γειτονιάς, η παρουσία του αστυνομικού στρατού κατοχής στα Εξάρχεια, οι μαζικές προσαγωγές στην πορεία του Πολυτεχνείου, οι συλλήψεις  2χλμ μακριά μετά τις συγκρούσεις στη Νίκαια, η εφαρμογή του κουκουλονόμου, το κυνήγι φαντασμάτων ( με τη μετατροπή μιας παρέας σε τρομοκρατική οργάνωση, ενός σπιτιού σε γιάφκα, με χωρίς στοιχεία συλλήψεις και με δεκάδες εντάλματα) στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, οι επικυρήξεις των 3 φυγόδικων αναρχικών τέσσερα χρόνια μετά τη ληστεία για την οποία κατηγορούνται και ο συσχετισμός τους με την ένοπλες οργανώσεις κ.α. έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η αντιεξεγερτική πολιτική του κράτους συνεχίζεται. Κι όμως κάτι αλλάζει και αυτό είναι η στρατηγική της κατασταλτικής επιχείρησης. Είναι εμφανής η προσπάθεια της νέων πολιτικών διαχειριστών να απονοηματοδοτήσουν την αντικαθεστωτική δράση  (Δήλωση του Υπ. Δημόσιας Τάξης για τους φίλους του αντιεξουσιαστές και τους βάνδαλους–χούλιγκαν που θα παταχθούν) ώστε να δημιουργήσουν τις συνθήκες κοινωνικής συναίνεσης στο κατασταλτικό τους έργο. Η νέας στρατηγική δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη, αν δεν εμπεριείχε και τα στοιχεία της αφομοίωσης, ως μέσου αποσυμπίεσης των κοινωνικών αντιστάσεων. Έτσι, στο υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» ιεραρχείται ως ένα από τα πρώτα μελήματα της νέας ηγεσίας η προσέγγιση τμημάτων της Αριστεράς, προκειμένου να παραχθεί μια ενιαία πολιτική απονομιμοποίησης της πολιτικής παραβατικότητας. Τόσο η ευκαιρία ανάληψης ηγετικού ρόλου στο παιχνίδι εξουσίας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς όσο και η ανάγκη «επιδιόρθωσης» του πληγωμένου εκλογικού κύρους της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (γιατί το πολιτικό της κύρος είναι από καιρό ανεπίστρεπτα χαμένο) οδήγησαν τις ηγεσίες συγκεκριμένων σχηματισμών σε πρωτοφανείς αστειότητες, σε συνάντηση με τον ίδιο τον «Προστάτη του Πολίτη», με τον οποίο, όπως δηλώνουν, είχαν έναν «άκρως εποικοδομητικό διάλογο», ή ακόμη και σε εμφανίσεις σε δακρύβρεχτες τηλεοπτικές παραγωγές για την «καταδίκη της βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται». Η προσπάθεια εξίσωσης της κοινωνικής αντιβίας με τη βία της εξουσίας και του κράτους δεν είναι κάτι που εφηύραν οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ. Η επίθεση στο λόγο και την πράξη των καταπιεσμένων και η προσπάθεια απονοηματοδότησής της διαχρονικά οργανώνεται πάνω στο σχήμα της «τυφλής βίας» και της «ανομίας», σχήμα που ουκ ολίγες φορές οι αριστερές γκρούπες υπηρετούν ευχαρίστως, με αντάλλαγμα την πολιτική τους επιβίωση.

    Οι προθέσεις του κράτους όμως δεν αλλάζουν, ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι άλλος από την «υπογραφή» μιας ακόμη εκεχειρίας από την πλευρά των καταπιεσμένων, ώστε να αφήσει τα αφεντικά να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το έργο τους, που δεν είναι άλλο από τη αφαίμαξη των ζωών μας.

    Στο χέρι μας είναι αυτή η «συνθήκη» να παραμείνει ανυπόγραφη. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα του Δεκέμβρη. Καμιά ανακωχή. Καμία εκεχειρία. Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών.

    Ιστορίες αναβάθμισης και τρόμου. Τα Άνω Πετράλωνα ως ζώνη αποικιοποίησης



    Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο ακούμε για την «ανάγκη αναβάθμισης» του κέντρου της Αθήνας, όλο και περισσότερο παρατηρούμε περιοχές ολόκληρες να αλλάζουν πρόσωπο και χαρακτήρα, ευθυγραμμιζόμενες με αυτήν ακριβώς την τάση. Επικαλούμενοι την κακή ποιότητας ζωής στο Κέντρο αλλά και την αναντίστοιχη εικόνα της Αθήνας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., του Δήμου Αθηναίων και των κατασκευαστικών εταιρειών που λυμαίνονται τα οικόπεδα-φιλέτα της περιοχής που εκτείνεται από την Ομόνοια μέχρι τον Ταύρο προσπαθούν (και, εν πολλοίς, επιτυγχάνουν) να πείσουν τους κατοίκους ότι το Κέντρο πρέπει, πάση θυσία, να «αναβαθμιστεί». Αυτό που σε κάθε περίπτωση όμως ξεχνούν να πουν είναι ότι η περίφημη «αναβάθμιση» συνήθως περνάει πάνω από τους ανθρώπους, τη ζωή και τις σχέσεις τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το Θησείο, ο Κεραμεικός και το Γκάζι που, μέσα σε μία διάρκεια 15 περίπου χρόνων, μετατράπηκαν σε ζώνες διασκέδασης, φιλόξενες για τις «εναλλακτικές κουλτούρες» αλλά καθόλου φιλόξενες για τους κατοίκους τους.Απ’ ότι φαίνεται σειρά έχουν τα Άνω Πετράλωνα, που, λόγω της θέσης τους κάτω από τους λόφους του Φιλοπάππου και τους περιορισμούς στη δόμηση που απορρέουν από αυτή -αλλά και λόγου του γεγονότος ότι μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρούνταν λαϊκή συνοικία, κατάλληλη μόνο για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα- είναι μία από τις ελάχιστες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας που ξέφυγαν από την οικοδομική λαίλαπα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όταν το ελληνικό κράτος κατασκεύαζε τη μητρόπολή του, το διοικητικό του κέντρο και παράλληλα το αντιανθρώπινο χωνευτήρι των απελπισμένων της καθημαγμένης υπαίθρου.

    Ως προέκταση του, ήδη υπερκορεσμένου από εμπορικής άποψης, Θησείου, τα Άνω Πετράλωνα μπαίνουν στο στόχαστρο των μεσιτών και των εμπόρων της διασκέδασης. Έτσι, στην περιοχή άνοιξαν (και συνεχίζουν να ανοίγουν) δεκάδες εστιατόρια, μπαρ, καφενεία και μεζεδοπωλεία, ενώ οι διάφορες free-press φυλλάδες, εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποι του εν Ελλάδι εναλλακτικού lifestyle, δε σταματούν να τα διαφημίζουν σε κάθε τεύχος τους. Τα Πετράλωνα θεωρούνται πια ενδεδειγμένος τόπος βραδινής εξόδου, αλλά και εξαιρετική λύση κατοικίας, με αποτέλεσμα τα νοίκια να εκτινάσσονται στα ύψη. Ο δημόσιος χώρος συστηματικά καταλαμβάνεται από τραπεζοκαθίσματα (ειδικά στην περίπτωση της Τρώων έχουμε πάψει προ πολλού να αναγνωρίζουμε τα πεζοδρόμια) και παράλληλα επιβάλλεται μία ισοπεδωτική κουλτούρα κατανάλωσης εμπορευμάτων, τόπων, και σχέσεων. Η επικοινωνία, κατεκτημένη ως κοινωνικός όρος σε κάθε κοινότητα, υποβαθμίζεται σε κάτι που συμβαίνει παρεμπιπτόντως ανάμεσα σε καταναλωτές που αγοράζουν τις «προϋποθέσεις» της – το ποτό, τον καφέ, το «προνομιακό διαμέρισμα». Η πολυδιαφημιζόμενη «αναβάθμιση» σημαίνει την ταυτόχρονη απογύμνωση των περιοχών μας από τη ζωή τους, από την καθημερινότητα που διαμορφώνουν οι ίδιοι οι κάτοικοί τους. Σημαίνει, πολύ περισσότερο, την εξόριση εκείνων που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά και κοινωνικά στην ιλουστρασιόν εικόνα του «νέου αθηναϊκού Κέντρου», την κατασκευή «υγιών ζωνών» για τους προνομιούχους μέσα σε μία πόλη όπου κυριαρχεί η αθλιότητα για τους υπόλοιπους/ες.

    Η αντίσταση στην κατάσταση που προσπαθεί να παγιωθεί στην περιοχή είναι επιβεβλημένη. Όχι σα στρεβλή εμμονή στην «παράδοση», αλλά ως υπεράσπιση του κοινωνικού εδάφους πάνω στο οποίο δημιουργήσαμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε σχέσεις, πάνω στο οποίο επεξεργαστήκαμε συλλογικές απαντήσεις, κάθε φορά που η γειτονιά το χρειάστηκε (από την υπέράσπιση της ελεύθερης πρόσβασης στου Φιλοπάππου μέχρι την καταστροφή κεραιών κινητής τηλεφωνίας και τη ματαίωση των σχεδίων του Δήμου Αθηναίων για κατασκευή εμπορικού κέντρου στην Κορεάτικη Αγορά). Στη νέα μορφή ερήμωσης που επιχειρείται να επιβληθεί θα συνεχίσουμε να απαντάμε διεκδικώντας τους ελεύθερους χώρους και δίνοντάς τους ζωή, οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας συλλογικά και αδιαμεσολάβητα. Όσο κι αν προσπαθούν, οι εργολάβοι και οι έμποροι θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους, να μην τους παραχωρούμε ούτε σπιθαμή από τις ζωές μας.

    Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές,
    οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές


    στέκι Αντίπνοια,
    7 Οκτωβρίου 2009

    Καμία συμμετοχή στις εκλογικές αυταπάτες

    «Ενεργός Πολίτης» ή αλλιώς Ενεργός υπήκοος

    Στις 4 Οκτώβρη η αστική δημοκρατία μάς καλεί να συνδράμουμε με την ψήφο μας στο καθιερωμένο πανηγυράκι της, ή την γιορτή της, όπως η ίδια την αποκαλεί. Σύσσωμος ο κορμός και τα στηρίγματα του καθεστώτος μάς βομβαρδίζουν καθημερινά με κάθε μέσο για την αξία της συμμετοχής μας σε μια διαδικασία, μέσω της οποίας καλούμαστε να εκλέξουμε το αφεντικό μας. Η συμμετοχή στα κοινά για την κυριαρχία περιορίζεται στην εκλογική διαδικασία. Ο σύγχρονος «ενεργός πολίτης» είναι αυτός που ψηφίζει, φυτεύει δέντρα και καθαρίζει ακτές κανα δυο Κυριακές το χρόνο, όποτε τον καλεί ο ΣΚΑΪ αλλά σκύβει το κεφάλι απέναντι στα αφεντικά του και γενικώς χορεύει στο ρυθμό που του παίζει η κάθε λογής εξουσία.

    Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

    Eίναι μάταιο να πιστεύουμε ότι μέσω των εκλογών οι κοινωνίες μπορούν να καθορίσουν το μέλλον και την πορεία τους. Οι εκλογές (και ιδιαίτερα οι εθνικές) αποτελούν τον κυρίαρχο μύθο στο ψέμα της δημοκρατίας. Δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ένα ακόμη άλλοθι στα χέρια της κυριαρχίας για τη διαιώνιση του καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Κι αν η βία, η καταστολή και ο εκβιασμός αποτελούν τη μια πλευρά των θεμελίων αυτού του συστήματος, η χειραγώγηση και η πλάνη για την απόσπαση της συναίνεσης αποτελούν την άλλη. Η ψήφος έχει σκοπό την καλλιέργεια της αυταπάτης της συμμετοχής μας στη λήψη των αποφάσεων και την παγίωση της λογικής της ανάθεσης των ζωών μας στα χέρια κάποιων ειδικών.

    Η διαμαρτυρία κατατίθεται στους δρόμους και όχι στις κάλπες

    Πέρα από τα δυο κόμματα εξουσίας, τα οποία ακολουθούν την ίδια πολιτική (κάποιες φορές με διαφορετικό προσωπείο το καθένα), και αποτελούν τους βασικούς διαχειριστές του πολιτικού σκηνικού, στις εκλογές συμμετέχουν και μια σειρά άλλων κομμάτων, κυρίως της καθεστωτικής αλλά και της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, τα οποία μας καλούν να καταδικάσουμε με την ψήφο μας αυτές τις πολιτικές, δηλαδή να τα ψηφίσουμε. Εκτός του ότι τα κόμματα (και) της αριστεράς αποτελούν στηρίγματα και κομμάτι του συστήματος, ακόμα και η ψήφος στους διάφορους «αντί»συστημίκους μηχανισμούς κρύβει την παγίδα της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης. Δηλαδή η έννοια της αντίστασης και του αγώνα να περιορίζεται στα λίγα δευτερόλεπτα παρουσίας στο παραβάν.

    Άκυρο-αποχή από τις εκλογές, αυτοοργάνωση στις γειτονιές

    Είναι κοινά αποδεκτό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνολική κρίση της δημοκρατίας, απαξίωσης και αμφισβήτησης των θεσμών της, που οφείλεται στο τέλμα στο οποίο έχει αυτή περιέλθει. Πράγμα που, εκτός των άλλων, αντικατοπτρίζεται και στην ολοένα αυξανόμενη αποχή από τις κάλπες, αλλά και στη μικρή συμμετοχή του κόσμου στα όσα πλαισιώνουν τις εκλογές, όπως είναι οι εκλογικές συγκεντρώσεις κτλ. Φυσικά, είναι μικρό το κομμάτι αυτών που, με τον ένα ή των άλλο τρόπο, απέχει συνειδητά από την εν λόγω αυταπάτη. Η εξατομίκευση, η αδιαφορία και άλλα βασικά χαρακτηριστικά του δυτικού τρόπου ζωής αποτελούν κι αυτά λόγους της μειωμένης συμμετοχής (ενδεικτικό είναι ότι στην μήτρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, στις εκλογές ψηφίζει λιγότερο από το 50%). Η άρνηση της εκλογικής αυταπάτης ξεπερνάει τη στείρα αδιαφορία αλλά νοηματοδοτείται μέσα από το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης των αγώνων μας, από την πάλη για την καθημερινότητα μέχρι τη συνολική ανατροπή αυτού του κόσμου.

    Δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να αναθέσουμε σε κανένα ειδικό να διαχειριστεί τις ζωές μας, αλλά ούτε και τη φωνή της αντίστασης μας. Επιλέγοντας να είμαστε ανυπάκουοι/ες και αντιστεκόμενοι/ες σ’ αυτά που αποφασίζουν άλλοι για μας και όχι πολίτες υπήκοοι, σαμποτάρουμε την εκλογική διαδικασία και αρνούμαστε να συμμετέχουμε σ’ αυτή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με άλλους/ες καταπιεσμένους/ες στο δρόμο, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια σε κάθε εξουσία.

    για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, για την ελευθερία…

    Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες στην πλατεία Αγ. Αικατερίνης (Κ. Πετράλωνα)

    …όμως το αίμα δεν κάνει τ’ αδέρφια, η ιστορία ξέρει να μιλάει, κι όποιος δεν έχει αυτιά για ν’ ακούσει, γύρω απ’ τον τάφο του κυκλοφοράει…

    Η καλοκαιρινή Αθήνα, η τέλεια εικόνα της υποβάθμισης. Τσιμέντα πυρωμένα στους 40 υπό σκιάν, εκεί που φρόντισαν να κάψουν τα βουνά του λεκανοπεδίου για να μη μπορεί να φυσήξει ούτε ανάσα, εκεί που οι δήμαρχοι καταστρέφουν τα πάρκα για να φτιάξουν γκαράζ, εκεί που χαράζουν στα βουνά αυτοκινητόδρομους, για να μην καθυστερήσουν εργαζόμενοι, καταναλωτές και εμπορεύματα, κι ας μη μείνει τίποτα που να θυμίζει ζωή. Ωστόσο, η καλοκαιρινή Αθήνα, δε μοιάζει σε τίποτα με την καλοκαιρινή Καμπούλ (όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα ελληνική στρατιωτική παρουσία). Εκεί υπάρχει η έρημος. Η έρημος που επέβαλλε η επικράτηση του “καλού μας πολιτισμού” πάνω στον “κακό πολιτισμό των άλλων”. Και οι “άλλοι”, οι απολίτιστοι και οι βρόμικοι, συσσωρεύονται στην πόρτα μας, για να ξεφύγουν από την έρημο που τους χαρίσαμε.

    Οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική είναι το θέμα των ημερών. Γιατί, όπως θα ισχυριστούν εκείνοι που τζογάρουν στο φόβο, αυτοί είναι που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα. Είναι πολλοί, θα γίνουν περισσότεροι, είναι γενικώς διαφορετικοί και τελικά απολίτιστοι, είναι εγκληματίες και άγριοι. Η Μενάνδρου, η Γερανίου, το παλιό Εφετείο, ο Άγιος Παντελεήμονας είναι τα σημεία επικέντρωσης της νέας εθνικής εκκαθάρισης. Ο τηλεοπτικός χρόνος, το μέτρο διαμόρφωσης μίας κοινωνίας χωρίς ζωή, μοιράζεται αφειδώς σε εγνωσμένους φασίστες και λιγότερο εγνωσμένους φασίστες, που ξερνάνε το μίσος τους προς πάσα κατεύθυνση και στοχοποιούν, όλο και σαφέστερα, τους πιο καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους. Και οι νταβατζήδες της καθημερινότητάς μας, στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, τρέμουν μετρώντας τα ποσοστά τους και υπολογίζοντας με πόσα κεφάλια μεταναστών θα ανακάμψουν.

    Δε θα προσποιηθεί κανείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Στο κέντρο της Αθήνας στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι, αγριεμένοι από την πείνα και τη δίψα, κορίτσια από την Αφρική “μεζεδάκια” για τον κάθε σιχαμένο μικροαστό, αόρατοι για τις στατιστικές υπηρεσίες και τα Μ.Μ.Ε., βορά στις ανάγκες “διασκέδασης” του κάθε μπάτσου που χτυπάει, εξευτελίζει, δολοφονεί. Δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ευχαριστημένοι και ήσυχοι, δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Άλλωστε, μετά την έρημο που χάρισε σε αυτούς, η Δύση μοίρασε στους δικούς της υπηκόους την περιώνυμη Κρίση. Οι μετανάστες πια δε μπορούν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης, όπως τους είχαμε συνηθίσει παλαιότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν και σήκωσαν στην πλάτη τους την “ανάπτυξη για ένα κομμάτι ψωμί. Τώρα δεν έχουμε δουλειά για κανέναν, κι αυτοί οι βρόμικοι, οι απολίτιστοι και οι εγκληματίες μας μπαίνουν στο μάτι. Και, μπροστά στην απειλή ενός νέου Δεκέμβρη των απελπισμένων, η εξουσία επιλέγει, όπως πάντα κι όπως παντού, να παρατάξει στους δρόμους το οργανωμένο παρακράτος, να τσιρίξει και να διαιρέσει, να κατευθύνει τον φόβο και την οργή στους ευάλωτους, να ρίξει στο πλήθος εκείνους των οποίων το τομάρι δε στοιχίζει τίποτα.

    Αυτός ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης γυαλίζει πλέον δημόσια τα όπλα του. Δεν έχει άλλη επιλογή. Και θέλει πάση θυσία να ξεχάσουμε ότι η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων ήταν πάντα η μόνη ασύμμετρη απειλή στα σχέδιά του.

    Όταν οι φασίστες μιλάνε ανοιχτά, η κάθε σιωπή είναι συνενοχή.

    Στο τρόμο που σπέρνουν θα προτάξουμε την αλληλεγγύη και την οργή μας, κάθε μέρα και κάθε λεπτό.

    ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

    ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

    ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ, 7 Μ.Μ., ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ


    Εδώ η αφίσα της συγκέντρωσης/προβολής στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης σε pdf.

    Εδω η προκήρυξη του στεκιού σε pdf.