Δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ στο πρόσωπο δέχτηκε στις 22.12.2008 το βράδυ, την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά της, η Κωνσταντίνα Κούνεβα, κάτοικος Άνω Πετραλώνων, με αποτέλεσμα από τότε να νοσηλεύεται στην εντατική του Ευαγγελισμού σε σοβαρή κατάσταση. Η επίθεση έγινε στη γωνία Δρυόπων και Τρώων.
Η Κωνσταντίνα είναι συνδικαλίστρια και γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, ενός σωματείου που υπερασπίζεται τα δικαιώματα σκληρά εκμεταλλευόμενων εργαζομένων, κυρίως γυναικών, πολλές από τις οποίες είναι μετανάστριες.
Η Κωνσταντίνα δεχόταν απειλές κατά της ζωής της εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης. Οι συναδέλφισσές της καταγγέλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και την Κωνσταντίνα που ήταν μαχητική συνδικαλίστρια. Σα μετανάστρια τη θεωρούσαν πιο ευάλωτη. Το τελευταίο περιστατικό συνέβη όταν η εταιρεία στην οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα κάλεσε τις συναδέλφισσές της να μην υπογράψουν και πετάχτηκε κακείν κακώς έξω από σεκιουριτάδες.
Η συγκεκριμένη εργολαβική εταιρεία έχει αναλάβει την καθαριότητα σε μεγάλους δημόσιους οργανισμούς: τον ΗΣΑΠ, το ΜΕΤΡΟ, την ΕΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων), ίσως και σε άλλους. Παρά τις συνεχείς καταγγελίες του σωματείου για τη συστηματική παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων, οι οργανισμοί αυτοί δεν έκαναν τίποτα από αυτά που όφειλαν προκειμένου να τηρηθεί η εργατική νομοθεσία και να μπει φρένο στο καθεστώς τρομοκρατίας. Είναι εξίσου υπεύθυνοι για τη διατήρηση αυτής της κατάστασης που έφτασε μέχρι τη δολοφονική επίθεση, τόσο οι διοικήσεις αυτών των οργανισμών, όσο και οι Επιθεωρήσεις Εργασίας και το Υπουργείο Απασχόλησης προς το οποίο γίνοταν συνεχείς παραστάσεις.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει καθεστώς το δημόσιο, αντί να προσλαμβάνει μόνιμους για να καλύψει τις ανάγκες του, να παραδίδει τομείς σε εργολάβους, οι οποίοι απασχολούν εργαζόμενους πολλές φορές σε καθεστώς σκλαβιάς. Έτσι, μέσα και στο γενικότερο πλαίσοο συνδιαλλαγής και μίζας που επικρατεί στο σύστημα των αναθέσεων, εξασφαλίζεται ο πλουτισμός κάποιων επιτήδειων που λειτουργούν σα νταβατζήδες, με το κράτος να νίπτει τας χείρας του. Το φαινόμενο το ζήσαμε και την περίοδο των ολυμπιακών έργων με τα αναρίθμητα εργατικά ατυχήματα και τους νεκρούς, όταν στο όνομα της μεγάλης ολυμπιακής ιδέας ισοπεδώθηκαν τα δικαιώματα στον κλάδο των κατασκευών.
Το περιστατικό αυτό που είναι πρωτοφανές για τα μέχρι τώρα δεδομένα της Ελλάδας, δείχνει ότι το επόμενο διάστημα ο κοινωνικός πόλεμος θα προσλάβει άγριες διαστάσεις. Το κεφάλαιο και το κράτος δε θα διστάσουν να υιοθετήσουν ακόμη και μαφιόζικες τακτικές προκειμένου να αντιμετωπίσουντην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. σκηνές του μέλλοντος ζήσαμε το τελευταίο άλλωστε διάστημα με τη δολοφονία του Αλέξη, τους πυροβολισμούς των ζητ΄δων στο Φάληρο, τους άγριους ξυλοδαρμούς μαθητών, τη χρήση ακροδεξιών «αγανακτισμένων πολιτών» ενάντια στο κίνημα.
Η εξουσία και οι κονδυλοφόροι της μας μιλούν για ειρήνη και θρηνούν για τις σπασμένες βιτρίνες. Αυτό που ονομάζουν ειρήνη όμως είναι ο άγριος καθημερινός πόλεμος ενάντια στην κοινωνία. Γιατί η μεγαλύτερη έκφραση βίας δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η άγρια εκμετάλλευση και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, οι νεκροί και οι σακατεμένεοι από εργατικά ατυχήματα, η καταλήστευση των ταμείων, η κρατική καταστολή και η αστυνομοκρατία, οι παρακολουθήσεις, οι κάμερες και ο χαφιεδισμός. Αυτή την ειρήνη τους λοιπόν δεν την θέλουμε, είναι καιρός, και τα τελευταία γεγονότα έδειξαν ότι μπορεί να γίνει, η κοινωνία να περάσει στην αντεπίθεση. Κάνοντας στην άκρη τους υποταγμένους γραφειοκράτες και εκπροσώπους, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια.
Δηλώνουμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους. Αυτό το έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο. Η Κωνσταντίνα δεν είναι μόνη της. Δίπλα της έχουν βρεθεί αυτές τις μέρες και θα βρεθούν και το επόμενο διάστημα όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτό το άγριο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστολής. Με όπλο την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση οι υπεύθυνοι θα πάρ
Η Κωνσταντίνα είναι συνδικαλίστρια και γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, ενός σωματείου που υπερασπίζεται τα δικαιώματα σκληρά εκμεταλλευόμενων εργαζομένων, κυρίως γυναικών, πολλές από τις οποίες είναι μετανάστριες.
Η Κωνσταντίνα δεχόταν απειλές κατά της ζωής της εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης. Οι συναδέλφισσές της καταγγέλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και την Κωνσταντίνα που ήταν μαχητική συνδικαλίστρια. Σα μετανάστρια τη θεωρούσαν πιο ευάλωτη. Το τελευταίο περιστατικό συνέβη όταν η εταιρεία στην οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα κάλεσε τις συναδέλφισσές της να μην υπογράψουν και πετάχτηκε κακείν κακώς έξω από σεκιουριτάδες.
Η συγκεκριμένη εργολαβική εταιρεία έχει αναλάβει την καθαριότητα σε μεγάλους δημόσιους οργανισμούς: τον ΗΣΑΠ, το ΜΕΤΡΟ, την ΕΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων), ίσως και σε άλλους. Παρά τις συνεχείς καταγγελίες του σωματείου για τη συστηματική παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων, οι οργανισμοί αυτοί δεν έκαναν τίποτα από αυτά που όφειλαν προκειμένου να τηρηθεί η εργατική νομοθεσία και να μπει φρένο στο καθεστώς τρομοκρατίας. Είναι εξίσου υπεύθυνοι για τη διατήρηση αυτής της κατάστασης που έφτασε μέχρι τη δολοφονική επίθεση, τόσο οι διοικήσεις αυτών των οργανισμών, όσο και οι Επιθεωρήσεις Εργασίας και το Υπουργείο Απασχόλησης προς το οποίο γίνοταν συνεχείς παραστάσεις.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει καθεστώς το δημόσιο, αντί να προσλαμβάνει μόνιμους για να καλύψει τις ανάγκες του, να παραδίδει τομείς σε εργολάβους, οι οποίοι απασχολούν εργαζόμενους πολλές φορές σε καθεστώς σκλαβιάς. Έτσι, μέσα και στο γενικότερο πλαίσοο συνδιαλλαγής και μίζας που επικρατεί στο σύστημα των αναθέσεων, εξασφαλίζεται ο πλουτισμός κάποιων επιτήδειων που λειτουργούν σα νταβατζήδες, με το κράτος να νίπτει τας χείρας του. Το φαινόμενο το ζήσαμε και την περίοδο των ολυμπιακών έργων με τα αναρίθμητα εργατικά ατυχήματα και τους νεκρούς, όταν στο όνομα της μεγάλης ολυμπιακής ιδέας ισοπεδώθηκαν τα δικαιώματα στον κλάδο των κατασκευών.
Το περιστατικό αυτό που είναι πρωτοφανές για τα μέχρι τώρα δεδομένα της Ελλάδας, δείχνει ότι το επόμενο διάστημα ο κοινωνικός πόλεμος θα προσλάβει άγριες διαστάσεις. Το κεφάλαιο και το κράτος δε θα διστάσουν να υιοθετήσουν ακόμη και μαφιόζικες τακτικές προκειμένου να αντιμετωπίσουντην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. σκηνές του μέλλοντος ζήσαμε το τελευταίο άλλωστε διάστημα με τη δολοφονία του Αλέξη, τους πυροβολισμούς των ζητ΄δων στο Φάληρο, τους άγριους ξυλοδαρμούς μαθητών, τη χρήση ακροδεξιών «αγανακτισμένων πολιτών» ενάντια στο κίνημα.
Η εξουσία και οι κονδυλοφόροι της μας μιλούν για ειρήνη και θρηνούν για τις σπασμένες βιτρίνες. Αυτό που ονομάζουν ειρήνη όμως είναι ο άγριος καθημερινός πόλεμος ενάντια στην κοινωνία. Γιατί η μεγαλύτερη έκφραση βίας δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η άγρια εκμετάλλευση και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, οι νεκροί και οι σακατεμένεοι από εργατικά ατυχήματα, η καταλήστευση των ταμείων, η κρατική καταστολή και η αστυνομοκρατία, οι παρακολουθήσεις, οι κάμερες και ο χαφιεδισμός. Αυτή την ειρήνη τους λοιπόν δεν την θέλουμε, είναι καιρός, και τα τελευταία γεγονότα έδειξαν ότι μπορεί να γίνει, η κοινωνία να περάσει στην αντεπίθεση. Κάνοντας στην άκρη τους υποταγμένους γραφειοκράτες και εκπροσώπους, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια.
Δηλώνουμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους. Αυτό το έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο. Η Κωνσταντίνα δεν είναι μόνη της. Δίπλα της έχουν βρεθεί αυτές τις μέρες και θα βρεθούν και το επόμενο διάστημα όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτό το άγριο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστολής. Με όπλο την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση οι υπεύθυνοι θα πάρ