Αναδημοσίευση από το 2ο φύλλο της εφημερίδας τοίχου [Φεβρουάριος 2009].
Είναι η στιγμή όπου ο χρόνος μετράει διαφορετικά, ο τόπος μεταμορφώνεται και οι άνθρωποι πιστεύουν στον εαυτό τους και στους γύρω τους.
Η δύναμη της εξέγερσης τα κάνει όλα να φαντάζουν και να είναι εφικτά.
6 Δεκεμβρίου ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ένστολου δολοφόνου Κορκονέα. Η απάντηση σε μια ακόμη δολοφονία σαρώνει τα πάντα στο περασμά της. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Διαδηλώνουν την οργή τους, συγκρούονται με τους πραίτορες της δημοκρατίας, καταλαμβάνουν κτίρια, σπάνε τους ναούς του εμπορίου και παίρνουν όσα τους έταξε και τους στέρησε ο καπιταλισμός, επιτίθονται στις τράπεζες και τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που πλιατσικολογούν τα θέλω και τις ανάγκες τους, σε κρατικά κτίρια μέσα στα οποία οργανώνεται η καταπίεση και η εκμετάλλευση που βιώνουμε όλοι καθημερινά.
Ενάντια σε αυτή την εκμετάλλευση της μισθωτής σκλαβιάς -την οποία συνθέτουν προσβολές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση βιασμοί, μαύρη εργασία, απειλές, ξυλοδαρμοί, εργατικά «ατυχήματα»- αγωνίζονταν και η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ. Η οποία βρέθηκε το Δεκέμβρη στο δρόμο ως γυναίκα, μετανάστρια, εργάτρια, αλλά κυρίως ως ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ και για αυτό τα αφεντικά της -οι δουλέμποροι της ΟΙΚΟΜΕΤ με την συνενοχή του ΗΣΑΠ και όλων των ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΩΝ- της έριξαν βιτριόλι στο πρόσωπο.
Ο Αλέξης και η Κωνσταντίνα είμαι εγώ-εσύ-όλοι μας.
Όλοι όσοι σηκώνουμε το ανάστημά μας στους καθημερινούς δυνάστες μας και τους διαμηνύουμε… και λίγα κάναμε… Είμαστε εικόνες από το μέλλον σε ένα πόλεμο που ζούμε στο παρόν.