* Για εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίριο, αδιαφορώντας για το αν θα πεθάνουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό.
Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Οι καρδιές μας ραγισμένες, κομμένες στα δυο.
Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Μαζί με το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.
Μέσα στην κάπνα των δακρυγόνων και τους πετροβολημένους δρόμους, αντηχεί το ίδιο εκκωφαντικά με τις εκατοντάδες κρότου λάμψης που έπεσαν εκείνη την μέρα: Τρεις εργαζόμενοι νεκροί μετά από εμπρησμό της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παγωμάρα, ο κόμπος στο λαιμό δεν επιτρέπει τους φθόγγους να πάρουν οποιαδήποτε εύηχη μορφή. Και όσο περνάει η ώρα ακούγεται όλο και πιο αδιανόητο το ότι ήταν εμφανές ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Όπως άνθρωποι υπήρχαν και στο απέναντι βιβλιοπωλείο, όπου έγινε απόπειρα εμπρησμού. Και στο σουπερ-μάρκετ λίγο πιο πίσω. Και τρελαίνεσαι…
Τρεις άνθρωποι νεκροί, και τα λόγια ακροβατούν στο απόλυτο κενό. Ή παίζουν κρυφτό γύρω από έναν αυτοαναφορικό καθησυχασμό, έναν εγωισμό. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από το επιχείρημα ότι τα αφεντικά εξανάγκασαν τους εργαζόμενους να παραμείνουν στη δουλειά ημέρα απεργίας. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας στο κτίριο, τα οποία καταγγέλλει το σωματείο των τραπεζοϋπαλλήλων. Έτσι κι αλλιώς, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αφεντικά είναι αφεντικά και βγάζουν κέρδος, αντιμετωπίζοντας τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ξεζουμίζουν ή ακόμη και να δολοφονούν. Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή. Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς. Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.
Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους. Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.
Κράτος και αφεντικά άδραξαν την ευκαιρία, για να τελειώνουν με τον «εσωτερικό εχθρό», με το πρόταγμα της αντιεξουσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετύλιξαν μία συμπυκνωμένη προπαγάνδα που και αυτή περίμενε τον καιρό της. Αυτή τη φορά μαζί με τα δακρύβρεχτα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις. Το ανθρώπινο αίμα πουλάει, ένας αρκετά καλός λόγος για να διακόψουν την απεργία τους εκείνο το μεσημέρι και να αρχίσουν να ασελγούν πάνω στα νεκρά σώματα. Και η πολιτική εξουσία δείχνει αμείλικτη. Με την ωμή βία των ένστολων συμμοριών που εισέβαλαν, ξυλοκόπησαν και προκάλεσαν σοβαρές υλικές ζημιές το απόγευμα της Τετάρτης στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια. Και λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται σε κατάληψη αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, στην ίδια γειτονιά. Εκκενώνεται δύο φορές και δύο ημέρες αργότερα σφραγίζεται. Με τις εισβολές σε καφενεία των Εξαρχείων και την προσαγωγή θαμώνων. Με τις προσαγωγές πριν την συγκέντρωση της Πέμπτης 6 Μαΐου, στην Βουλή, όταν ψηφίζονταν τα νέα οικονομικά μέτρα. Με τη συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ και τη διάλυση της ίδιας συγκέντρωσης όταν έπεσε το σκοτάδι. Κάπου εκεί, η ανοχή της δημοκρατίας στη Διαμαρτυρία είχε εξαντληθεί.
Δεν θα διεκδικήσουμε κανέναν συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος. Εάν πονάμε ή τα μάτια μας δάκρυσαν, δεν θα το κατοχυρώσει στο δημόσιο λόγο καμία κάμερα, κανένας φωτογραφικός φακός, κανένα μικρόφωνο. Η ραγισμένη μας καρδιά, βουβή και σφυροκοπημένη από την ιδεολογική επίθεση των αφεντικών, θα συνεχίσει να βρίσκεται στις διαδηλώσεις, πίσω από τα πανό και τα οδοφράγματα, με μια πέτρα ή με την μαυροκόκκινη σημαία στο χέρι. Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται στην καθημερινότητα, να σχεδιάζει το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, να αναζητεί μονοπάτια ελευθερίας.
Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Σε αυτή την περίοδο, όπως έχουν τα πράγματα, απέναντι στην πιο ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία από τη μεταπολίτευση και μετά, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που προχωράει, που έχει ήδη προελάσει με γοργό βήμα και μπότες βαριές, συνεχίζουμε να στεκόμαστε ακλόνητοι κι ακλόνητες στις θέσεις μας: H μόνη λύση είναι η Εξέγερση. Το συλλογικό έδαφος που θα δημιουργήσουμε στο δρόμο, αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε αν αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας, οι εικόνες ενός μέλλοντος που υπάρχει ήδη ως πιθανότητα: Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κατειλημμένα δημόσια κτήρια, εργοστάσια, νοσοκομεία, οι λαϊκές κουζίνες, τα απαλλοτριωμένα σούπερ μάρκετ, τα οδοφράγματα που θα περιγράφουν τις απελευθερωμένες και συλλογικοποιημένες γειτονίες, ό,τι άλλο χρειαστεί να εφεύρουμε και να ανακαλύψουμε όλοι κι όλες μαζί, προχωρώντας. Κι αν αυτά δεν συμβούν, ο ολοκληρωτισμός και η εξαθλίωση είναι η άλλη δυνατότητα. Ας εξεγερθούμε λοιπόν. Ως μόνη λύση.
Αργήσατε πολύ… Γιατί όταν τα λέγαμε αυτά κάποιοι άλλοι, χωρίς να έχουν υπάρξει νεκροί, μας κράζατε… Κι ας φαινόταν ότι θα υπάρξουν και νεκροί αν αυτό συνεχιστεί.
Και αργήσατε γιατί όπως η αριστερά χαϊδεύει αυτιά ψηφοφόρων έτσι κι εσείς χαϊδεύεται αυτιά ηλιθίων για τους ίδιους λόγους. Γιατί χρειάζεστε κόσμο όπως οι άλλοι ψήφους, χωρίς όρους…
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι οφείλουν να ακονίζουν συχνά-πυκνά το όπλο της αυτοκριτικής, και το ίδιο το κίνημα συνολικά έχει την υποχρέωση να στέκεται και να εξετάζει τον εαυτό του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η φρίκη (που στο προκείμενο είναι ασύλληπτη) προσφέρεται για διαξιφισμούς του τύπου “σου τα ‘λεγα εγώ”, οι οποίοι δεν προσφέρουν τίποτα. Δεν μπορώ να ξέρω ποιοι είστε εσείς οι “κάποιοι άλλοι” και ποιοι σας κράζανε, όμως το συμπέρασμά σου είναι εντελώς άστοχο.
Ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος και τα εγχειρήματά του αρθρώνουν περιεχόμενα προς τα έξω, και βάσει περιεχομένων προσδοκούν να έλξούν (ή να απωθήσουν, αναπόφευκτα) ανθρώπους, νέους συντρόφους και συντρόφισσες. Δεν “χρειαζόμαστε” κόσμο, γιατί δεν χρειαζόμαστε στρατό, πλήθος, υπαλλήλους, αλλά συντρόφους και συντρόφισσες. Και, προφανώς, η έννοια της συντροφικότητας δεν μπορεί να λειτουργήσει διασταλτικά, είναι σαφής και ορισμένη. Δηλαδή, ΜΕ όρους.
Σε όλους και όλες μας αναλογεί ένα μερίδιο ευθύνης, παρ’ όλα αυτά θα ήταν ευκολία να πούμε απλώς ότι κάποια αυτιά χαϊδεύτηκαν. Το πρόβλημα δεν εξαντλείται στην αντιμετώπιση συμπεριφορών (αν και είναι απαραίτητη), αλλά στην αντιμετώπιση λογικών, στη σύγκρουση των περιεχομένων, που λέγαμε και παραπάνω.
συντροφοι συνυπογραφω απο δω πανω.
και με ολη την καλη προθεση προς τον κ.π., και μακρυα απο μενα ο τιτλος του σταλεγακια, πολλες φωνες ακουστηκαν απ’ την καρδια του αναρχικου χωρου, οταν ακομα ο “δεκεμβρης” δεν υπηρχε. Γιατι για τον κοσμο που δεν σταματα η οραση του στην βιτρινα η στην ασπιδα, τον χαρακτηριζει κατι ουσιωδες. το πολιτικο, υπευθυνο, ειλικρινες σκεπτικο. που σπανιζει γενικα περισσοτερο σε αλλες μπαντες για να λεμε και τα πραγματα με το ονομα τους.
και με το συμπαθειο και τον απλετο διαδικτυακο χωρο που βρησκω,θα πω πως δεν ηρθα σ’ αυτο τον χωρο ουτε για λυκοφιλιες, ουτε για αλλα παιχνιδια.ειμαι εδω γιατι ψαχνω και βρησκω συντροφους. ολα αυτα για να μην γενικευουμε…
επιτέλους ένα κείμενο σοβαρό για το γεγονός, έχω σιχαθεί να διαβάζω αυτοαθωωτικές αναλυσάρες. μπράβο σύντροφοι
μακάρι, έστω κατόπιν εορτής, να αρχίσουμε όλοι να αντιμετωπίζουμε ό,τι δεν μπήκαμε στον κόπο να αντιμετωπίσουμε τα προηγούμενα χρόνια: την ανοχή σε λογικές και νοοτροπίες που μόνο αναρχικές δεν είναι, όσο διαφορετικά κι αν ορίζει ο καθένας και η καθεμιά μας την αναρχία.
το θεμα ειναι οτι αυτες οι αποψεις κερδησαν εδαφος οταν η “κινηματικη” αναρχια αρχισε να υποχωρει…οταν η “κινηματικη” αναρχια εξαντλουσε απειρες ωρες στα αμφιθεατρα να φιλολογει ασυστολα και ατερμονα,οταν οι συλλογικοτητες εμφανιζονταν σαν αριστερα γκρουπουσκουλα που τους ενδιεφερε μονο να εξυπερετησουν τις δικες τους μικροπολιτικες σκοπιμοτητες,οταν η συντροφικοτητα και η αλληλεγγυη μετατραπεικαν σε γραφικες ενοιες και υπονονταν απο στοματα με “ηγετικες” τασεις και κομπλεξικα μυαλα,οταν ο τσαμπουκας των “παληων” και τα αναρχοενσημα κριτηκαραν συνεχως ακομα και τη σκεψη των “νεων”,οταν δεν μπορουσαμε ο ενας να βλεπουμε τη φατσα του αλλου γιατι απλα μας την εδινε…οταν αποκτησαμε ολοι τις Αληθειες μας και γιναμε τοσο απολυτοι που η συνδιαμορφωση πηγε περιπατο,οταν αντι να μιλαμε σαν συντροφοι ο ενας στον αλλον ,ανταγωνιζομασταν με ποιος ειναι πιο μαγκας (πολιτικα και στρατιγηκα),οταν ξεχασαμε πως σ’αυτη τη γαμημενη χωρα των δεκα εκατομυριων μερικες χιλιαδες ειμαστε αυτοι που εχουμε ισως εναν κοινο παρανομαστη,
για ολα αυτα,για τη δικια μας αδυναμια,για τα δικα μας τραγικα λαθη,θεωρω οτι εχουμε ευθηνη…και επειδη βρεθηκα στην τελευταια κουβεντα για το θεμα,απογοητευτικα ακομα περισσοτερο…ουτε ιχνος δικη μας αυτοκριτικης,ουτε λεξη για την δικια μας καταντια εδω και τοσα χρονια,για αλλη μια φορα οι αλλοι φταινε…
Ξεκαθαριζω οτι δεν ειμαι αναρχικος (ειμαι κομμουνιστης).
Παρ’ολα αυτα το κειμενο σας ειναι απο τα πιο ειλικρινη και
καθαρα απο αυτα που διαβασα τις τελευταιες μερες (των αριστερων οργανωσεων συμπεριλαμβανομενων).
Επιτελους καποιος ξεφυγε απο την φαρισσαϊκη επικληση της πυρασφαλειας και το αναμασημα του ποσο δολοφονοι ειναι τα αφεντικα (λες και δεν το ξεραμε).
Οσοι συμμετειχαμε σε αυτην την πορεια, οσοι στο παρελθον εχουμε δει να κινδυνευουν ζωες υπαλληλων/περαστικων απο την δολοφονικη ηλιθιοτητα ορισμενων χουλιγκανων, οσοι τα εξωραισαμε λεγοντας πως προκειται απλα για νεανικη οργη, οσοι απλα φοβηθηκαμε να εμπλακουμε : ολοι εμεις θα επρεπε να αισθανομαστε μια ευθυνη για οσα εγιναν. οι επαναστατες θα πρεπει να εχουν το κουραγιο να μιλανε δυνατα για τα λαθη τους.
Συναντηθηκαμε, σιγουρα, στο ομορφο ποταμι οργης εξω απο το κτιριο της Βουλης την 5η του Μαη. Και θα ξανασυναντηθουμε, γιατι πραγματι δεν υπαρχει αλλος δρομος απο αυτον της εξεγερσης
Μέσα στην πληθώρα απόψεων που έχουν ειπωθεί για τη συγκεκριμένη τραγωδία σε συζητήσεις…άπειρες συζητήσεις, με αφορισμούς, οργή και ξεχύλωμα της ανθρώπινης λογικής…μέσα στο πνευματικό και ψυχικό “μούδιασμα” και τη συστολή που περιγράφεται από τους περισσότερους, αλλά και την ανοησία της πρώτης, αντανακλαστικης αντίδρασης για μεταβίβαση ευθυνών είδα σε αυτό το κείμενο οι σκόρπιες, χαοτικές μου σκέψεις και τα συναισθήματά μου να μετατρέπονται σε λέξεις.
Για μένα, ταπεινά πιστεύω ότι είναι μια από τις πιο σοβαρές και ειλικρινείς προσεγγίσεις του θέματος, για αυτό και συγχωρέστε μου το θράσος αυτού του σχολιασμού.
Ωραία τα λόγια και οι αναλύσεις αλλά το θέμα είναι ότι όλοι ΞΕΡΕΤΕ και δεν μιλάτε .
Τους ΞΕΡΕΤΕ εδώ και καιρό και όμως τους δεχόσαστε στα μπλοκ σας στις διαδηλώσεις .
Όσο ένοχοι είναι αυτοί τόσο είστε και εσείς που τους συγκαλύπτετε .
Τους ΞΕΡΕΤΕ και η ανοχή είναι συνενοχή .
Οι επαναστάτες δεν πρέπει να έχουν απλώς κουράγιο να μιλάνε για τα λάθη τους αλλά και θάρρος να τα διορθώνουν .
ΤΟΥΣ ΞΕΡΕΤΕ
Η ευθύνη βαραίνει όλους μας και σε διαφορετικό βαθμό τον καθένα.
Δυστυχώς μερικές φορές θέλει κουράγιο ακόμα και να μιλήσεις για κάποια πράγματα. Πόσο μάλλον να βρεις το θάρρος της διόρθωσης. Και αυτή τη φορά τα “λάθη” (όσο αποφορτισμένη και αν ακούγεται η λέξη όταν συμπεριλαμβάνει και τρεις νεκρούς) θα διορθωθούν. Ή τουλάχιστον κάποιοι θα το προσπαθήσουμε.
To καλύτερο και αξιοπρεπέστερο κείμενο που κυκλοφόρησε τις τελευταίες
μέρες από μια συλλογικότητα που για μια ακόμα φορά στέκεται στο ύψος των
περιστάσεων με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια.
Τι να σας πω ρε παιδιά? Είμαι τόσο απογοητευμένη, τόσο εξοργισμένη!!! Συνήθως κολυμπάω στην ανασφάλεια. Το κεφάλι μου έχει γίνει <> με όλα όσα ακούω και βλέπω να γίνονται εντός της χώρας αυτής αλλά και γενικότερα, στον πλανήτη γη. Τώρα τελευταία δεν έχω μόνο τάσεις φυγής από την Ελλάδα αλλά και από τον πλανήτη γη. Που να πας όμως? Δεν γνωρίζω άλλο κατοικήσιμο πλανήτη!!!
Ως εδώ όμως το προσωπικό μου «ξέσπασμα» – κατάθεση προβληματικής μου κατάστασης. Μάλλον, κάτι ακόμη : δεν είμαι ένα πολιτικοποιημένο άτομο, δεν μπορώ να παράγω πολιτικό λόγο. Ήμουν και ακόμη είμαι απλώς ένας παρατηρητής των γεγονότων και όχι άτομο της δράσης, της συλλογικής δράσης, της δράσης μέσα από ομάδες συλλογικότητας, πολιτικών ιδεών κ.λ.π .
Βλέπω τι γίνεται, ακούω τι γίνεται και φοβάμαι και έχω σιχαθεί να φοβάμαι. Και όλη αυτή η «γαμημένη» κατάσταση του φόβου και της ανασφάλειας ροκανίζει σαν αιμοδιψής αρουραίος τον εγκέφαλό μου.
Τώρα σας ρωτώ λοιπόν : φταιω και εγώ?
Ας αποδοθούν οι ευθύνες και καλό είναι να αποδίδονται οι ευθύνες. Καλό είναι να αναγνωρίζουμε όλοι τις ευθύνες μας.
Και απαντώ : ΝΑΙ, ΦΤΑΙΩ . Φταιω που δεν έχω δράσει, που δεν δρω. Φταιω γιατί το μόνο που έκανα και κάνω είναι να παρατηρώ και κατόπιν να κλείνομαι στο καβούκι μου. Και πόσοι άλλοι πράττουν ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο με εμένα, ε ??? Άνθρωποι που κλείνονται στο καβούκι τους!!! Άνθρωποι μη πολιτικοποιημένοι, άνθρωποι αποστασιοποιημένοι, άνθρωποι περιχαρακωμένοι και αποσβολωμένοι!!! ΦΤΑΙΜΕ.
Και αφού οι ευθύνες αποδόθηκαν και αποδίδονται, αναγνωρίστηκαν και αναγνωρίζονται, ας κάνω ακόμη μιαν ερώτηση : και μετά από αυτό τι ??? Δεν έχω την απάντηση και το κεφάλι μου είναι θολωμένο!!!
Όσον αφορά τον θάνατο των τριών ανθρώπων, εργαζομένων της Marfin, ο πατέρας μου είπε : o κύριος υπεύθυνος είναι ο Βγενόπουλος. Και προσθέτω : υπεύθυνος είναι και ο Χρυσοχοίδης.
Να έχουν τύψεις, λετε???
Θα αποδοθεί δικαιοσύνη σε τούτον εδώ τον κόσμο, στην πραγματικότητα που βιώνω και βιώνετε???
Δεν έχω αυταπάτες.
Όσο για τα άτομα που πέταξαν τις μολότοφ και προκάλεσαν τον ασφυκτικό θάνατο τριών ανθρώπων, αυτά ήσαν «τελειωμένα» πριν προβούν στην αποτρόπαια πράξη. «Τελειωμένα», καταδικασμένα, αλλοτριωμένα, παραπροϊόντα ενός συστήματος σήψης και παρακμής. Ας τα βρουν και ας τα καταδικάσουν και σε ισόβια κάθειρξη. Θα τα βρουν? Δεν έχω αυταπάτες!!!
Με εξόργισαν πολλοί από τους δημοσιογράφους των «μέσων μαζικής εξημέρωσης». Έσπευσαν αμέσως να χαρακτηρίσουν τους εμπρηστές της Marfin, «αντιεξουσιαστές-αναρχικούς». Κάτι πρέπει να κάνετε άνθρωποι του αναρχικού κινήματος!!! Δεν γίνεται να φταιτε για όλα εσείς!!! Για τα σπασίματα, για τα καψίματα, για θανάτους.
«Ξεπεσμένοι» δημοσιογράφοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Στο μυαλό των ανθρώπων του χωριού μου «αναρχικός» είναι αυτός που σπάει βιτρίνες και πετάει μολότοφ. Ο «ταραξίας», αυτός που προκαλεί τα επεισόδια. Που θα παει αυτή η κατάσταση??? Εξοργίζομαι και λυπάμαι βαθιά.
Έχω ακούσει από εσάς να μιλάτε για συλλογικότητα, για αλληλεγγύη, για αυτοοργάνωση, για ταξική πάλη. Αρθρώνεται πολιτικό λόγο, επιχειρηματολογείτε έναντι μιας ισχύουσας πραγματικότητας που καταπιέζει όλους μας. Είστε εκεί έξω και δράτε!!!
Για όλους αυτούς τους λόγους σας εκτιμώ και σας σέβομαι.