Η οξύτατη επίθεση του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία έρχεται ως αποτέλεσμα και ως απάντηση του καθεστώτος στη συνολική και βαθιά κρίση του. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εργοδοτική τρομοκρατία, η ποινικοποίηση των απεργιών, η στρατιωτικοποίηση της καταστολής, οι διώξεις αγωνιστών και ο ιδεολογικός πόλεμος ενάντια σε όσους αντιστέκονται αποτελούν τα μέσα για την επίτευξη του γενικού σκοπού που δεν είναι άλλος από το συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας σε ένα άθροισμα ασύνδετων ατομικοτήτων που θα πειθαρχούν στις διαθέσεις και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων. Που δεν θα στρέφουν την οργή τους στους δυνάστες τους αλλά στους διπλανούς τους.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση οι υπαρκτές αντιστάσεις αποτελούν το μόνο πραγματικό ανάχωμα, αφήνοντας ταυτόχρονα ανοιχτό το δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Η διάχυτη κοινωνική και ταξική οργή και η έκφρασή της μέσα από εκατοντάδες κινητοποιήσεις με σκληρές συγκρούσεις στους δρόμους και μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις, με τις πρωτοβουλίες άρνησης πληρωμών, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και αποκλεισμούς είναι μια διαρκής απειλή για το κράτος τα αφεντικά. Για την αντιμετώπιση αυτών των αντιστάσεων έχουν επιστρατευτεί οι κατασταλτικοί και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του καθεστώτος σε μια απόπειρα να ανακόψουν την ορμή τους, να περιορίσουν τις στοχεύσεις τους και να απομονώσουν τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνικής αντίστασης.
Η δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού δοκίμασε να κάμψει τις αντιστάσεις μέσω κατασταλτικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας όπως στις 11 Μάη και στις 28 και 29 Ιούνη , με την καταιγιστική προπαγάνδα και την διάχυση του φόβου από τα ΜΜΕ, αλλά και χρησιμοποιώντας τις αριστερές εφεδρείες της, όπως στις 20 Οκτώβρη με την περιφρούρηση της Βουλής από το ΚΚΕ. Οι πολύμορφες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας την επίθεση των κυρίαρχων έφτασαν στα όριά του το πολιτικό σύστημα και οδήγησαν επί της ουσίας σε αδυναμία διακυβέρνησης το προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα.
Απέναντι σε αυτό το διογκούμενο ρεύμα της κοινωνικής οργής και την άρνησης συναίνεσης το καθεστώς επιχειρεί την αναδιάταξη των δυνάμεών του. Αποκορύφωμα είναι η επιβληθείσα πολιτική δικτατορία με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.Ο.Σ και της ΝΔ και ο απευθείας διορισμός του τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου ως πρωθυπουργού από τα ντόπια και διεθνή αφεντικά. Η δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού αποκαλύπτεται πλήρως, κινούμενη βήμα βήμα στην κατεύθυνση του ολοκληρωτισμού. Το νέο σχήμα διακυβέρνησης αποτελεί το μέσο για την επιβολή νέων σκληρών αντικοινωνικών μέτρων με βάση τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και προώθησης της βίαιης επιβολής συνθηκών κοινωνικής εξαθλίωσης. Η συστράτευση των εξουσιαστικών μηχανισμών σε αυτή την επιλογή και η λυσσαλέα προσπάθεια των ΜΜΕ να την παρουσιάσουν ως κοινωνικά αποδεκτή, με την ταυτόχρονη ιδεολογική εκστρατεία για την δημιουργία προσδοκιών θεσμικών λύσεων μέσω των εκλογών, συμπληρώνουν το σκηνικό για την συνέχιση της κρατικής και καπιταλιστικής επέλασης.
Το στημένο παιχνίδι παίζεται με τη συμμετοχή της καθεστωτικής αριστεράς η οποία σύσσωμη έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήρια της νομιμοφροσύνης της στις 20 του Οκτώβρη επιχειρώντας να απομονώσει πολιτικά και κοινωνικά τους αναρχικούς για να κυριαρχήσει επάνω στις κοινωνικές αντιστάσεις και να τις στρέψει σε ακίνδυνες για το καθεστώς κοινοβουλευτικές διεξόδους. Το ιδεολόγημα της «εθνικής ανάγκης» που επικαλείται η δικτατορία του κράτους και των αφεντικών και η απειλή των διευρυμένων κατασταλτικών δυνατοτήτων από την μηντιακά αναβαπτισμένη πολιτική ελίτ, συμπληρώνονται από την προσπάθεια της συστημικής ενσωμάτωσης και του περιορισμού των αντιστάσεων μέσω των εκλογών. Οι εκλογές θα εμφανιστούν ως λύση εκτόνωσης και ως αντίβαρο στους αγώνες που δίνουν χιλιάδες αντιστεκόμενοι στους δρόμους. Σε αυτό ακριβώς το σημείο η αριστερά θα επιχειρήσει να παίξει κεντρικό ρόλο ενισχύοντας τις αυταπάτες για θεσμικές λύσεις εντός του συστήματος προκειμένου να περιορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των επερχόμενων και αναπόφευκτων κοινωνικών συγκρούσεων.
Το εκφοβιστικό δίλημμα «συναίνεση ή χρεωκοπία» αποτελεί την αιχμή του δόρατος της πολιτικής δικτατορίας απέναντι στους εκατομμύρια κοινωνικά και ταξικά αδύναμους, τη στιγμή που όλο και περισσότερο χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον υπάρχοντα τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Από την πλευρά μας αντιτάσσουμε πως το πραγματικό δίλημμα είναι Καπιταλισμός ή Επανάσταση. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την διάχυση του επαναστατικού προτάγματος είναι η οργάνωσή μας στις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες του αγώνα, η συνεπής παρέμβαση τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές και τους δρόμους. Είναι η σύγκρουση με το καθεστώς συνολικά για την καταστροφή του. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μία ζωή κομματιασμένη από τους καθημερινούς εκβιασμούς και στη συλλογική συνύπαρξη με βάση τις αρχές τις ισότητας και της ελευθερίας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα καθεστώς εξαθλίωσης και καταπίεσης και μία κοινωνία κοινοκτημοσύνης και αυτοδιεύθυνσης.
ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
Δεκέμβρης 2011