Τί συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας; Η παρανομοποίηση των μεταναστών, τα κυκλώματα και τα υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούνται από την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ο Άγιος Παντελεήμονας και το ιστορικό κέντρο της πόλης, ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο. Τί βρίσκεται πίσω από τις κραυγές περί υποβάθμισης; Αναδημοσίευση από το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.
Οι μετανάστες στην Ελλάδα δεν είναι κάποιοι που έρχονται από άλλες χώρες για να «πάρουν τις δουλειές των ελλήνων» και να «εγκληματήσουν» σε βάρος τους, αλλά άνθρωποι που ψάχνουν πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, καθώς στη χώρα τους βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Πιάνοντας το νήμα από αυτή την τελευταία θέση, η οποία και αναλύεται σε άλλο σημείο της εφημερίδας μας, στις παρακάτω γραμμές θα μιλήσουμε για τα υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούνται από την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Προβλήματα αξιοπρεπούς διαβίωσης, προβλήματα συνύπαρξης με τους ντόπιους, προβλήματα επικοινωνίας.
Η κοινωνική πραγματικότητα του κέντρου έχει από μόνη της μία δυναμική, η οποία, όταν παρατίθεται μέσα από την τεθλασμένη οπτική των μηχανισμών προπαγάνδας του κράτους (για παράδειγμα τα ΜΜΕ), δεν σηκώνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Εμείς εδώ υποστηρίζουμε ότι το πρόβλημα του κέντρου είναι σαφώς πιο σύνθετο από τις κραυγές περί εγκληματικότητας και δημιουργίας γκέτο που ακούγονται δεξιά και αριστερά από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς και άλλους καλοθελητές. Πτυχές αυτού του προβλήματος θα τις παρουσιάσουμε παρακάτω. Κάποιες μπορεί να μας διαφεύγουν, κάποιες άλλες μπορεί να αποτελούν μέχρι στιγμής ενδείξεις συγκεκριμένης ροπής των γεγονότων, τις οποίες και παρακολουθούμε στενά. Μα, σε κάθε περίπτωση, εάν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα, πρέπει να διεισδύσουμε πίσω από τις γραμμές και τα λόγια που γράφονται και ξεστομίζονται.
.
Διαδρομές μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας.
Οι υπηρεσίες του δήμου της Αθήνας κάνουν λόγο για 200.000 μετανάστες (με ή χωρίς χαρτιά), οι οποίοι κινούνται καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του αριθμού έχει ως τόπο κατοικίας γειτονιές του κέντρου, σε έναν άξονα που εκτείνεται από τα Κάτω Πατήσια και την Κυψέλη και φτάνει μέχρι το λεγόμενο ιστορικό κέντρο της πόλης, το Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό (οι δρόμοι Αχαρνών και Λιοσίων αποτελούν μία νοητή γραμμή αυτού του άξονα). Ανά περιοχή παρατηρείται συσπείρωση, συγκεκριμένων κάθε φορά, πληθυσμιακών ομάδων. Ασιάτες μετανάστες γύρω από τις πλατείες Βάθη, Θεάτρου, Ομόνοιας και Μεταξουργείου, Βούλγαροι στο Μεταξουργείο, Αφρικανοί στην Κυψέλη και στα Πατήσια, Πολωνοί στην πλατεία Βικτώριας, στην πλατεία Βάθη και στην Κυψέλη, Αλβανοί μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα, στα Κάτω Πατήσια και στην Άνω Κυψέλη.1
.
Όμηροι των κυκλωμάτων
Από τη στιγμή που ένας μετανάστης ξεκινήσει το ταξίδι προς τη Δύση, μετατρέπεται σε δούλο των κυκλωμάτων. Κυκλωμάτων διασυνοριακών, τα οποία, αφού τιμολογήσουν με κάποιες χιλιάδες ευρώ «το κεφάλι», ενεργοποιούν τις άκρες που έχουν σε διάφορους κρατικούς μηχανισμούς, προκειμένου να γίνει η δουλειά διακριτικά και με… «ασφάλεια». Και εάν κάτι πάει στραβά, επαφίεται στο νόμο των πιθανοτήτων και τις καιρικές συνθήκες το αν οι τρύπιες και ακυβέρνητες βάρκες θα φτάσουν στα παράλια ενός ελληνικού νησιού, το αν ο μετανάστης ή η μετανάστρια γνωρίζουν κολύμπι, για να κρατηθούν στην επιφάνεια του ποταμού Έβρου.
Τελικός προορισμός αυτού του κύκλου είναι συνήθως η πλατεία Ομόνοιας. Εδώ τα δουλεμπορικά κυκλώματα τα διαδέχονται κυκλώματα ναρκέμπορων, νταβατζήδων και εμπορίου λαθραίων προϊόντων. Οι μετανάστες εξαναγκάζονται, ουσιαστικά, να ενταχθούν σε αυτά τα κυκλώματα για να ξεπληρώσουν τα χιλιάδες ευρώ της μεταφοράς τους στον «δυτικό παράδεισο» και να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους για όσο διάστημα θα παραμείνουν στην Ελλάδα, μιας και ο τελικός τους προορισμός είναι, συνήθως, τα εδάφη εκβιομηχανισμένων χωρών της βόρειας Ευρώπης. Και αυτός ο εξαναγκασμός γίνεται είτε με τον εγκλεισμό και τη σωματική βία είτε με την ψυχολογική βία της απειλής της αστυνομίας, της έλλειψης χαρτιών παραμονής και των απειλών για όσα θα πάθει ο ίδιος/α ή η οικογένεια που έχει μείνει πίσω.
Ένας κύκλος ομηρίας και παρανομίας, με «κεφάλια» πολλές φορές τα ίδια φυσικά πρόσωπα, με την προστασία και συνέργια αστυνομικών αρχών, πολιτικών και δικαστών. Για παράδειγμα, τα τμήματα της Ομόνοιας και του Άγιου Παντελεήμονα προσφέρουν σημαντικά σε αυτόν τον «κύκλο». Τα καταγεγραμμένα περιστατικά πολλά, αρκούν κάποιες λέξεις-κλειδιά στην μηχανή αναζήτησης της Google. Εμείς απλά να υπερθεματίσουμε με μια ακόμη λεπτομέρεια: νυν διευθυντής του τμήματος Ομόνοιας είναι ο Μπρικόλιας, ο οποίος το 1998, είχε βιάσει κατ’ εξακολούθηση την 18άχρονη μετανάστρια Όλγα Μπ. (η οποία ήταν έγκλειστη σε ένα δωμάτιο), «σωφρονίζοντάς» την για την άρνησή της να ικανοποιήσει σεξουαλικά τους θαμώνες ενός μπαρ στην Αμαλιάδα!
Είναι τα ντόπια αφεντικά όλων αυτών των κυκλωμάτων που γεμίζουν τις τσέπες τους με μαύρο, ζεστό χρήμα. Είναι το ελληνικό κράτος που μέσα από τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος παρανομίας των μεταναστών/στριων διασφαλίζει το πλαίσιο της φτηνής και ευέλικτης εργασίας τους . Έχει ξεχάσει κάποιος τα χρόνια πριν από την ολυμπιάδα του 2004 και τους χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά που έφτυσαν αίμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) για να ολοκληρωθούν τα ολυμπιακά έργα; Και που, έπειτα από εκείνο το καλοκαίρι, οι «επιχειρήσεις σκούπα» και οι μαζικές απελάσεις τους έστειλαν πίσω στις χώρες τους, αφού η «συνεισφορά» τους εδώ τελείωσε; Αν αυτό δεν λέγεται δουλεία, τότε τι ακριβώς είναι;
.
Η ανάγκη της στέγασης
Μετανάστες που βρίσκονται κάποια χρόνια στην Ελλάδα και που κατά βάση έχουν χαρτιά καλύπτουν τις στεγαστικές τους ανάγκες νοικιάζοντας διαμερίσματα, συνήθως υπόγεια, ισόγεια ή γκαρσονιέρες, καθώς αυτές είναι οι επιλογές στις οποίες μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά. Από εκεί και πέρα, μετανάστες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι ενταγμένοι σε αυτό που πριν περιγράψαμε ως «κύκλο παρανομίας/ομηρίας» (και στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων από το ελληνικό κράτος) είτε νοικιάζουν μικρά διαμερίσματα (10 με 20 άτομα) και πληρώνουν με το κεφάλι από 100 έως 200 ευρώ, είτε καταλαμβάνουν εγκαταλελειμμένα κτίρια -κυρίως στο κέντρο της Αθήνας- , όπως το παλιό εφετείο της Σωκράτους, αλλά και περιφερειακά, όπως το κτίριο της Columbia στα Άνω Πατήσια, όπου οι συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής είναι οι χείριστες. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι στοιβάζονται σε πλατείες και παγκάκια, μέσα σε χαρτόκουτα ή σε κάδους απορριμμάτων, μην έχοντας τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Σε αυτή τη συνθήκη, λοιπόν, μιζέριας, ανέχειας, πείνας, κρύου είναι ολοφάνερο πώς αυτά τα σύνολα ανθρώπων είναι εκτεθειμένα στο πρώτο κύκλωμα που θα τους πλησιάσει και χωρίς πολύ σκέψη θα γίνουν γρανάζια στη μηχανή του. Κάπου εδώ εντοπίζονται και οι αφετηρίες των μικροκλοπών (τσάντες, πορτοφόλια, ρολόγια, αλυσίδες) εις βάρος άλλων ανθρώπων, ντόπιων ή μη, που συχνά δεν βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κοινωνική κατάσταση. Καταγράφονται περιστατικά ληστειών ακόμα και σε μετανάστες, χωρίς βέβαια σε αυτά να δίνεται ιδιαίτερη θεαματική έκταση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός ζεις και βασιλεύει!
Τα προβλήματα που δημιουργούνται με την υπερσυσσώρευση μεταναστών σε συγκεκριμένες γειτονιές της Αθήνας είναι πραγματικά και δεν μπορούν να ξεπεραστούν με εύκολες αναγωγές στην ανάγκη χάραξης μεταναστευτικής πολιτικής ή πολιτικής ενσωμάτωσης από το ελληνικό κράτος. Γιατί είναι κομμάτια του κρατικού μηχανισμού που αξιοποιούν προς όφελός τους την εξαθλίωση των ανθρώπων και την υποβάθμιση των γειτονιών. Στις γειτονιές της Αχαρνών (από την πλατεία Βάθη μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα) είναι τα κυκλώματα σωματεμπορίας, εμπορίου ναρκωτικών, διακίνησης διαφόρων λαθραίων προϊόντων, διακίνησης όπλων. Και στις γειτονιές της πλατείας Κουμουνδούρου μέχρι τον Κεραμεικό είναι ένα νέοσυγκροτηθέν -με υλικούς όρους- κύκλωμα, αυτό του real estate, που στα αρχιτεκτονικά εγχειρίδια αναφέρεται σαν διαδικασία εξευγενισμού.
.
Εξευγενισμός με όχημα την τέχνη1
Το 2007 ήταν το καλλιτεχνικό δρώμενο Remap το οποίο οδήγησε στον εκτοπισμό εκατοντάδων κατοίκων από το γεωγραφικό τους χώρο. Οι περισσότεροι από αυτούς μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι οποίοι διέμεναν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια τα οποία, όμως, αγοράστηκαν από τους διοργανωτές του Remap. Η έξωση, είτε με τη βία είτε με άλλους τρόπους (διακοπή ρεύματος) ακολούθησε. Σήμερα, 3 χρόνια μετά, η περιοχή του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου προσδιορίζεται στους καλλιτεχνικούς κύκλους ως «ΚΜ». Όχημα αυτού του προσδιορισμού η ίδρυση της μη κυβερνητικής οργάνωσης «ΚΜ Πρότυπη Γειτονιά» από τον Ιάσωνα Τσάκωνα. Επενδυτής, σπουδαγμένος στο εξωτερικό και κάτοικος βορείων προαστίων (sic) αποφάσισε να βγάλει φράγκα από αυτές τις γειτονιές, διώχνοντας όσους δεν ταιριάζουν στα σχέδιά του για τη δημιουργία μίας περιοχής ψευτοκουλτουριάρικης, αποστειρωμένης, επιτηρούμενης, απονεκρωμένης από τις κοινωνικές δραστηριότητες των κατοίκων. Υποβάθμιση της περιοχής σημαίνει φτηνότερα ενοίκια, σημαίνει μαζικές αγορές από τον Τσάκωνα, σημαίνει δημιουργία ενός νέου ιστού με γκαλερί, εναλλακτικά κέντρα διασκέδασης, lofts και αρχιτεκτονικά γραφεία, τα οποία δημιουργούν μία νέα κατάσταση «αναβάθμισης». Αναβάθμιση, και όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις δεν χωράνε! Η συνάντηση που οργάνωσε στις αρχές του Σεπτέμβρη ένας ολόκληρος καλλιτεχνικός συρφετός (Δήμητρα Γαλάνη, Ρεβέκκα Καμχή, Άννα Βαγενά, Πέπη Οικονομοπούλου κ.α. ), ύστερα από πρωτοβουλία του Τσάκωνα, με τον γενικό διευθυντή της ΓΑΔΑ, έναν ταξίαρχο και τον διευθυντή της Αστυνομίας Αθηνών, δείχνει για τις επόμενες κινήσεις που θα γίνουν στην περιοχή, απέναντι σε όσους δεν χωράνε.2 Με λίγα λόγια, αυτοί που επένδυσαν πριν κάποια χρόνια στην υποβάθμιση των περιοχών του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου, τώρα ήρθε η ώρα να επενδύσουν στην αναβάθμισή της, αφού έχουν αγοράσει μία σειρά ακινήτων και έχουν χαρτογραφήσει αναλυτικά όσα ακόμη μπορούν να βάλουν στο μάτι. Και τι ζητάνε από την αστυνομία; Να προστατέψει τις επενδύσεις τους! Απλά πράγματα.3
.
Στα δίχτυα των κυκλωμάτων
Στρέφοντας το βλέμμα προς την άλλη κατεύθυνση, από την πλατεία Βάθη μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα, τα κυκλώματα μαφιόζων, σωματεμπόρων-νταβατζήδων, εμπόρων ναρκωτικών, λαθραίων προϊόντων, όπλων… ζουν και βασιλεύουν! Με τις πλάτες του τοπικού αστυνομικού τμήματος, με τους εκατοντάδες εξαθλιωμένους μετανάστες να αποτελούν την πρώτη ύλη για να γίνονται οι «δουλειές», με μια φασιστική επιτροπή κάποιων κατοίκων της περιοχής και τους ναζί της παρακρατικής οργάνωσης «χρυσή αυγή» να αναλαμβάνουν τον ρόλο πολιτοφυλακών οι οποίες συντηρούν τις ισορροπίες της περιοχής. Εμείς θα συμφωνήσουμε: η ευρύτερη περιοχή που τέμνεται από την Αχαρνών αποτελεί ένα γκέτο. Ένα γκέτο των ντόπιων μαφιόζικων κυκλωμάτων που για να κάνουν τις δουλειές τους στηρίζονται στην παρανομοποίηση της εργασίας (αλλά και ολόκληρης της καθημερινότητας) των μεταναστών χωρίς χαρτιά.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας «άνθρωποι της νύχτας» κάνουνε κουμάντο εδώ. Και αυτή η φασιστο-επιτροπή που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για την ποιότητα ζωής κάνει τουμπεκί. Ή, το πολύ-πολύ, να βάλει στο στόχαστρο τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Και όχι τυχαία. Τα περιστατικά μιλάνε από μόνα τους. Ας δούμε δύο από αυτά, τα πιο τρανταχτά:
Αλυσίδα φούρνων «Το χωριάτικο». Τρία από τα καταστήματα βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, ένα ακριβώς επάνω στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Ο Άγγελος Γιαννακόπουλος (αφεντικό της επιχείρησης) έχει στήσει ένα κύκλωμα το οποίο φέρνει στην Ελλάδα με πλαστά διαβατήρια κοπέλες από την Ρωσία, τις φυλακίζει και τις εξαναγκάζει να δουλεύουν σε δύο στριπτιτζάδικα και να εκδίδονται. Η αλυσίδα των φούρνων χρησιμεύει για το ξέπλυμα των εσόδων του κυκλώματος. Τον Νοέμβριο του 2008 συλλαμβάνονται 19 άτομα.
Φεβρουάριος 2010. Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα πάλι, στην πίσω μεριά της, βρίσκεται το μπαρ «Πύλες», ιδιοκτησίας του Χρήστου Ρήγα, υποψήφιου με την «χρυσή αυγή» στις εθνικές εκλογές του 2009 και στις περιφερειακές (στην δυτική Ελλάδα) που έγιναν τον Νοέμβριο του 2010. Ένα στέκι για τους ναζί που μαζεύονται στην περιοχή, απ’ όπου έχουν επιτεθεί πολλές φορές σε μετανάστες/στριες. Το βράδυ εκείνο, οι δυο επιβαίνοντες ενός τζιπ και ενώ έχουν αντιληφθεί ότι τους παρακολουθούν μπάτσοι, σταματούν στο μπαρ και ξεφορτώνονται ένα 9άρι πιστόλι. Συλλαμβάνονται και σε έρευνα στο αυτοκίνητό τους βρίσκεται υλικό της ναζιστικής συμμορίας «χρυσή αυγή». Οι δύο συλληφθέντες είναι ο Χρήστος Λουκόπουλος (πρώην υπαξιωματικός του πολεμικού ναυτικού) και ο… Χρήστος Ρήγας! Τον Οκτώβριο του 2007 ο Λουκόπουλος είχε συλληφθεί και ομολογήσει ότι έναντι 30.000 ευρώ ο «νονός της νύχτας» Μπάμπης Λαζαρίδης του είχε αναθέσει να δολοφονήσει έναν άλλον «νονό»-ανταγωνιστή του, τον Γιάννη Βουτυράκο, με όπλο που του είχε δώσει πρώην αξιωματικός της ασφάλειας Αττικής. Να, λοιπόν, που στην περιοχή φαίνεται να έχουν ανοίξει και άλλες δουλειές, πιο πρόσφορες, για τους ναζιστές!
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στον Ξενία της Πάρνηθας (μια εβδομάδα έπειτα από διήμερο εκδηλώσεων για την καταστροφή του βουνού, που πραγματοποιήθηκε στο χώρο) ανακαλύπτεται εκρηκτικός μηχανισμός και ο Λουκόπουλος παραδίδεται και δηλώνει οικειοθελώς ότι είναι ο δράστης αυτής της ενέργειας [δείτε και εδώ]
.
Κοινή η συμβίωση, κοινά και τα προβλήματα
Στις παραπάνω γραμμές προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τα πλέγματα που έχουν απλωθεί γύρω από την εξαθλίωση των μεταναστών και των μεταναστριών. Το λέμε ξανά, κάποιοι κερδίζουν από αυτή την κατάσταση. Και αυτοί που κερδίζουν δεν είναι κάποιοι μακρινοί… συνωμότες (!), αλλά τα ντόπια αφεντικά, η ελληνική αστυνομία, οι κρατικές υπηρεσίες και ο παραμηχανισμός που έχει στηθεί μέσα σε αυτές.
Εδώ κάπου θα πρέπει να διερευνήσουμε τί μπορούμε να κάνουμε εμείς, για να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης και συνύπαρξης με αυτούς τους ανθρώπους στις γειτονιές. Από τη στιγμή που το κράτος ωθεί στην εξαθλίωση και στην παρανομοποίηση (με την άρνηση παροχής πολιτικού ασύλου ή χαρτιών νομιμοποίησης), είναι στο δικό μας χέρι να επικοινωνήσουμε με τους μετανάστες, να δημιουργήσουμε σχέσεις, να χτίσουμε δομές αλληλοβοήθειας. Να αντιληφθούμε αυτούς τους ανθρώπους ως ίσους, ως υποκείμενα που ζούμε μαζί και έχουμε τα ίδια προβλήματα , την κίνησή τους ως απόρροια των πολεμικών εκστρατειών της Δύσης στην περιφέρειά της. Πόσω μάλλον όταν ο εκβιασμός της απέλασης οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης, της καθημερινότητάς τους.
Μένουν πολλοί μαζί σε μικρά διαμερίσματα – κοιμούνται στις πλατείες, ακούμε συχνά. Στοιβάζονται θα το λέγαμε εμείς. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Για να ανταποκριθούν στις, υπέρογκες συχνά, οικονομικές απαιτήσεις του ιδιοκτήτη. Και όταν φτάσουν στο αδιέξοδο, ζουν σε πλατείες και πάρκα. Μία λύση θα μπορούσε να είναι η κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτιρίων που αφθονούν στο κέντρο της Αθήνας. Ο, από κοινού με την γειτονιά, καθαρισμός του χώρου, εξασφάλισης των απαραίτητων (νερό, ρεύμα, τουαλέτες) και χρήσης του χώρου για την ανάγκη στέγασης.
Μυρίζουν άσχημα και φοράνε σκισμένα και βρώμικα ρούχα, ακούμε και πάλι. Τα λεφτά δεν φτάνουν για πολυτέλειες, για τρίτη και τέταρτη αλλαξιά ρούχων. Αντίθετα, πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε αρκετά ρούχα τα οποία τα σνομπάρουμε, θεωρούμε ότι είναι «εκτός μόδας» ή δεν μας κάνουν. Μία λύση είναι να στήσουμε μία φορά την εβδομάδα χαριστικά παζάρια, όπου ότι δεν χρειαζόμαστε θα μπορούσαμε να το χαρίσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Όχι μόνο ρούχα, αλλά και αντικείμενα.
Οι κοινοί εργατικοί αγώνες είναι το επόμενο βήμα. Η εκμετάλλευση στους εργασιακούς χώρους εκφράζεται πέντε φορές περισσότερο σε αυτούς που δεν είναι από τα μέρη μας. Χαμηλότερα μεροκάματα («δεν έχεις και χαρτιά έτσι, μην φωνάξω την αστυνομία», η επωδός των αφεντικών), ελαστικοποίηση, άθλιες συνθήκες, καμία ασφάλιση. Ότι δηλαδή αρχίζει να ισχύει εδώ και κάποιους μήνες και για τους ντόπιους.
Μία «καλημέρα», ένα ενδιαφέρον για τον γείτονα αρκεί. Η απομόνωση, ο φόβος που καλλιεργείται για το άγνωστο είναι αυτά που μας κλείνουν όλο και περισσότερο στα διαμερίσματα-κλουβιά. Γιατί, να μην εξωτερικεύουμε τις όποιες «φοβίες» μας προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας με τον οποίο διαφέρουμε μόνο στο χρώμα και στη γλώσσα;
Αν για τους μετανάστες το στοίχημα της επιβίωσης ξεκίνησε πριν φύγουν από τον τόπο τους, για εμάς φαίνεται ότι τώρα ξεκινάει και θα εξαρτηθεί στα επόμενα χρόνια εάν θα το κερδίσουμε. Το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε είναι, κυριολεκτικά, αδυσώπητο. Αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν μονάδα παραγωγής. Όταν τον χρειάζεται, τον χρησιμοποιεί δίνοντάς του τα ελάχιστα. Όταν δεν τον χρειάζεται πια, τον απομονώνει, τον πετάει. Ένα σύστημα που στηρίζεται σε τέτοιες σχέσεις και αρχές μας αφορά. Και μας αφορά, με σκοπό να το γκρεμίσουμε!
.
Σημειώσεις
1. Ένα ενδιαφέρον κείμενο για τον εξευγενισμό του Γκαζοχωρίου (που σηκώνει συγκρίσεις και προβληματισμούς και για άλλες γειτονικές περιοχές) έχει αναδημοσιευτεί στον ιστότοπό μας (https://stekiantipnoia.squat.gr/tag/γκάζι).
2. Μερικές φορές τα ονόματα προκαλούν έκπληξη! Άλλες πάλι, εξηγούν συμμαχίες και δείχνουν κατευθύνσεις. Η συνάντηση διοργανώθηκε στο ξενοδοχείο «Classical Imperial», ιδιοκτησίας Δασκαλαντωνάκη, στενής φίλης του Τσάκωνα. Η Ρεβέκκα Καμχή, μία από τις γκαλερίστριες που φιλοξενήθηκαν δηλώσεις της τις επόμενες ημέρες και στις εφημερίδες, έχει αγοράσει ακίνητα στην περιοχή από τον Τσάκωνα. Να υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες είναι του σιναφιού τους;
3. Ψίθυροι ανά καιρούς ακούγονται για την περιοχή πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας και την ανάμειξη του κατασκευαστή Βωβού στην μαζική και πάμφθηνη αγορά ακινήτων. Η περίπτωση αυτή απαιτεί ακόμη περισσότερη έρευνα καθώς η δουλειά γίνεται διακριτικά και οι «πληροφορίες» που βγαίνουν στη δημοσιότητα είναι περιορισμένες και φιλτραρισμένες. Επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε.