“…βυρσοδέψες, οικοδόμοι, μεταλλεργάτες, ράφτες, βιβλιοδέτες και άλλοι: αυτός είναι ο αγώνας μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας. Το κεφάλαιο είναι ανίσχυρο χωρίς τα δικά σας μπράτσα. Θα επιτρέψετε να σας νικήσουν, να σας εξουσιάσουν, να σας εκμηδενίσουν; έφτασε η ώρα της απελευθέρωσής σας!..’’
Εργάτες τυπογράφοι (Παρισινή κομμούνα 23/4/1871)
Βιώνουμε μια εποχή ολομέτωπης επίθεσης του κράτους και των αφεντικών, όχι μόνον εναντίον των εργαζομένων, αλλά της κοινωνίας γενικότερα. Βιώνουμε μια εποχή που τα με αγώνες και αίμα «κεκτημένα δικαιώματα» των εργαζομένων, καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, από τη βία που τους ασκεί το υπό τη τρόικα καθεστώς της έκτακτης ανάγκης -η πολιτική δικτατορία Παπαδήμου.
Στα πλαίσια αυτής της γενικευμένης επίθεσης, αντιπροσωπεία του βιομηχάνου Ν. Μάνεση αξίωσε από τους εργαζόμενους στην Ελληνική Χαλυβουργία μείωση του 8ώρου σε 5 ώρο με παράλληλη συρρίκνωση των εργατικών αποδοχών κατά 40%. Το ίδιο συνέβη και στο εργοστάσιο του ίδιου στο Βόλο, όπου οι εργάτες, υπό τη πίεση των εργατοπατέρων, υπέκυψαν στους εκβιασμούς του αφεντικού.
Η γενική συνέλευση των εργαζόμενων στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου απέρριψε αυτή την απαίτηση και ο Μάνεσης αντιδρώντας εκδικητικά, στις 31 του Οκτώβρη, απέλυσε 34 εργάτες, απειλώντας ότι αν ''δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις του'' θα ακολουθήσουν άλλες 180 απολύσεις. Όπως επισημαίνουν οι χαλυβουργοί, όλες αυτές οι απολύσεις έγιναν προκειμένου να καταρρακωθεί το ηθικό των εργατών και να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τη θρασύτατη αυτή πρόταση των αφεντικών, την ώρα που η παραγωγή εντατικοποιείται και τα «εργατικά ατυχήματα» πληθαίνουν, με αποκορύφωμα το θάνατο εργαζόμενου τον προηγούμενο χρόνο.
Οι απεργοί, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στο νέο, αγριότερο μοντέλο εκμετάλλευσης που επιχειρείται να τους επιβληθεί, διεκδικώντας την άμεση επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους, καλώντας όλον τον εργαζόμενο κόσμο να στηρίξει τον αγώνα τους. Ο αγώνας των χαλυβουργών αποτελεί σημαντικό ανάχωμα απέναντι στη γενική επίθεση που έχουν εξαπολύσει, κράτος και κεφάλαιο προς τους εργαζόμενους σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης. Ο αγώνας τους είναι αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση και την υποδούλωση που θέλει να επιβάλει η εργοδοσία.
Από την άλλη μεριά το υπ. Εργασίας τους πιέζει με κάθε δυνατό τρόπο να δεχτούν τους όρους του βιομηχάνου Μάνεση, ενώ τα αστικά ΜΜΕ αποσιωπούν ή εντέχνως διαβάλουν τον πολυήμερο αγώνα τους. Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, στηρίζουν με τη στάση τους το βιομήχανο Μάνεση, ενώ το ΠΑΜΕ προσπαθεί να κηδεμονεύσει και να οριοθετήσει τον αγώνα τους καθώς και να αντλήσει πολιτική υπεραξία από αυτόν.
Ωστόσο, απέναντι σε όλ’ αυτά, εκδηλώνεται μια πληθώρα κινήσεων αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τους απεργούς. Συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης, εργάτες, άνεργοι, φοιτητές κτλ επισκέφτηκαν και επισκέπτονται το εργοστάσιο, και συμπαραστέκονται υλικά και ηθικά στους απεργούς.
Στο νέο εργασιακό καθεστώς που επιχειρείται να επιβληθεί από την αντιπροσωπευτική δικτατορία του κράτους, των αφεντικών και των αγορών τους, κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήνεται μόνος του. Απέναντι σε όλα αυτά, οφείλουμε να αντιτάξουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη, και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας του καθενός, είναι αγώνας όλων μας. Δεν υπάρχει ούτε συντεχνιακή, ούτε ατομική λύση, και ο καθένας μόνος του σύντομα θα καταλήξει στη μιζέρια και την ήττα. Η ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε, δεν μπορεί να απαντηθεί μερικά. Μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς, και μετατρέψουμε, μέσω της αλληλεγγύης, το φόβο που μας επιβάλλουν σε συλλογικότητα, αγωνιστική διάθεση και δύναμη, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση των «από τα πάνω».
Είναι η στιγμή που πρέπει να αντεπιτεθούμε, να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας μακριά από τους εργατοπατέρες και τους κομματάρχες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών αγώνα σε κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο, η σύνδεση και η επικοινωνία των αντιστάσεων των «από τα κάτω», ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του εξουσιαστικού οικοδομήματος, για την κοινωνική χειραφέτηση.
Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, και όπλο μας τις άγριες απεργίες και την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, να βαδίσουμε στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Να καταλάβουμε τους χώρους δουλειάς και να τους θέσουμε σε λειτουργία χωρίς αφεντικά.
Να βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού κινούμενοι στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης.
Να αγωνιστούμε συλλογικά, αδιαμεσολάβητα και συντονισμένα, ενωμένοι για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ελευθερίας-ισότητας-αλληλεγγύης-κομμουνισμού.
Για τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΙ-ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Η ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ
ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 17/1. 11 π.μ.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ AΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ