Η συστημική κρίση του καπιταλισμού είναι μια συνθήκη που φανερώνει τον πραγματικό, αντικοινωνικό του χαρακτήρα. Τα προσχήματα και οι επιφάσεις αφήνονται στην άκρη και η κυριαρχία εξαπολύει μια βάναυση επίθεση ενάντια στα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, έχοντας σαν απώτερο στόχο την περεταίρω εξαθλίωσή τους και το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της κοινωνικής και ταξικής ψαλίδας ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους εκμεταλλευόμενους.
Το τελευταίο διάστημα, ο μετασχηματισμός του συστήματος εξουσίας και η κίνησή του προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, αποτυπώνεται σε κρατικές επιθέσεις άνευ προηγουμένου. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι επιτάξεις ως μέτρο καταστολής απεργιών, ο άγριος βασανισμός αγωνιστών με ξεκάθαρο στόχο τον "παραδειγματισμό" και τον εκφοβισμό, οι κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, είναι φαινόμενα που όλα μαζί συνθέτουν μερικά από τα πιο αιχμηρά σημεία της συνολικής επίθεσης Κράτους και αφεντικών. Μιας επίθεσης, που στοχεύει στο σύνολο της κοινωνίας. Και είναι η ίδια η κοινωνία και η τάξη των καταπιεσμένων, που μέσα από την οργάνωση από τη βάση, το βάθεμα και το πλάτυασμα των κοινωνικών αντιστάσεων, πρέπει να αποκρούσουν την επίθεση αυτή, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
Η συνολική επίθεση των αφεντικών στοχεύει με ιδιαίτερη ένταση τον κόσμο των εργαζομένων και των ανέργων. Μέσα από τις μειώσεις των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την παρανομοποίηση των ταξικών αγώνων και την μιντιακή στοχοποίησή τους, την απαξίωση βασικών κοινωνικών αναγκών και τον αποκλεισμό μεγάλων κομματιών της κοινωνίας από αυτές, την επίταση του εκβιασμού της ανεργίας, το καθεστώς επιβάλλει την κοινωνική εξαθλίωση. Απέναντι σε αυτή την συνθήκη, οι καταπιεσμένοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Οι υποσχέσεις για την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση, που ευαγγελίζεται η αριστερά, έχουν σαν προϋποθέσεις την ανάθεση, την θεσμική διαμεσολάβηση και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά. Εξ' αντικειμένου λειτουργούν εκτονωτικά για την συσσωρευμένη κοινωνική οργή και αποτελούν ανάχωμα στην οικοδόμηση ενός χειραφετημένου, κοινωνικού και ταξικού κινήματος, οργανωμένου από τα κάτω, που στόχο θα έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η γενική απεργία της 20ης Φλεβάρη, κηρυγμένη από την εργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι μία ακόμα ημέρα για την οποία δεν τρέφουμε αυταπάτες. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας κλιμάκωσης των αγώνων της εργατικής τάξης και των συντονισμένων αντιστάσεων. Οι εργατικοί αγώνες, το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν σε αδιέξοδο λόγω των χαρακτηριστικών που οι λογικές του γραφειοκρατικού και κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού τους έχει επιβάλλει. Χαρακτηριστικά που δεν επέτρεψαν ποτέ στους επιμέρους εργατικούς αγώνες να συνδεθούν μεταξύ τους και να συνολικοποιηθούν, τους οδήγησαν στην περιχαράκωση και στην ήττα. Σε μια συνθήκη που η επίθεση Κράτους και Κεφαλαίου γίνεται συνολικά και συντεταγμένα, οι εργάτες παρέμειναν ασύνδετοι μεταξύ τους, δεν πήραν τα σωματεία στα χέρια τους και είδαν τους αγώνες που τους αφορούν να καθοδηγούνται από τους εργατοπατέρες. Ενάντια σε αυτή την συνθήκη, στις 20 Φλεβάρη οφείλουμε να είμαστε όλοι στον δρόμο. Για να εναντιωθούμε τόσο στο Κράτος και το Κεφάλαιο όσο και στους εργατοπατέρες. Διότι κάθε στιγμή που οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι συμπορεύονται, είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Η μαζική και μαχητική μας παρουσία στον δρόμο μπορεί να δώσει τρόπο στην οργή, να δώσει πνοή στους αγώνες και να δώσει την προοπτική οριζόντιων και χειραφετημένων αντιστάσεων. Διότι κάθε αγώνας που εμπεριέχει την παραμικρή ελπίδα να μετεξελιχθεί σε πιο συνολικές μορφές πρέπει να ενισχύεται.
Απέναντι στην υποταγή, την υποδούλωση και την κοινωνική εξαθλίωση που προωθείται, η μοναδική διέξοδος είναι η οργάνωση των ζωών μας μακριά από κάθε ιεραρχία, θεσμό και διαμεσολάβηση.
-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ
-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Τέταρτη 20 Φεβρουαρίου, 11:00, Μουσείο
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση