Τον τελευταίο ένα χρόνο, στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης του κράτους απέναντι στην κοινωνία, άλλα και του ευρύτερου «νοικοκυρέματος» της χώρας, εντάσσονται και οι εκκενώσεις πολιτικών και κοινωνικών χώρων: οι καταλήψεις.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, τον Αύγουστο του 2012 και από τη δημοτική αγορά της Κυψέλης, αρχίζει, ουσιαστικά, η επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων σε όλη τη χώρα. Σειρά έχει η Θεσσαλονίκη µε την Δέλτα, ξανά η Αθήνα, µε τη Βίλα Αμαλίας, την κατάληψη Σκαραμαγκά και Πατησίων, τη Λέλας Καραγιάννη(η οποία εκκενώθηκε και ανακαταλήφθηκε την ίδια μέρα), στην συνέχεια η Πάτρα µε το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο, την Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ, στο Μεσολόγγι µε τη Βάλβειο βιβλιοθήκη, στην Ηγουμενίτσα µε το Κελί Ελευθερίας, σειρά παίρνουν τα Γιάννενα µε την Αντιβίωση, µε τελευταία (για την ώρα) πάλι την Θεσσαλονίκη και την κατάληψη του Ορφανοτροφείου. Το κράτος επιλέγει σε κεντρικό, πια, επίπεδο να «τελειώνει» µε ότι αποτελεί αντίθετη πρόταση και ανάχωμα στα σχέδια του. Οι κατηγορίες για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στα κτήρια σχεδόν παντού οι ίδιες : διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, οπλοκατοχή κτλ.
Τα ΜΜΕ, τόσο πριν τις εκκενώσεις όσο και μετά, απόλυτα εναρμονισμένα µε την επιχειρηματολογία της κυριαρχίας (και ως όφειλαν καθώς αποτελούν μέρος της) παραπληροφορούν ρίχνοντας τόνους λάσπης, παρουσιάζοντας τους χώρους αγώνα και δημιουργίας ως χώρους συνάθροισης επικίνδυνων ατόμων για την υπόλοιπη κοινωνία.
Φυσικά, η στοχοποίηση των καταλήψεων δεν ξεκινά τώρα. Μέσα στα χρόνια οι καταλήψεις έχουν δεχτεί την κρατική καταστολή αλλά και τις επιθέσεις του παρακράτους µε πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του αγρού στα Λιόσια, του κτήματος Πραποπούλου, της βίλας Αμαλίας το 2008 άλλα και άλλων καταλήψεων και πολιτικών κοινωνικών χώρων ανά τον ελλαδικό χώρο. Αυτή η στοχοποίηση κράτους και παρακράτους (το οποίο σήμερα βρίσκει την επίσημη έκφραση του στη χρυσή αυγή) των καταλήψεων δεν µας εκπλήσσει. Το αντίθετο μάλιστα, τη θεωρούμε αναμενόμενη καθώς την αναγνωρίζουμε ως μέρος της επίθεσης που εξαπολύει η κυριαρχία απέναντι στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος, μαζί µε όλο το συρφετό του, δεν θα μπορούσε να µην συμπεριλάβει τις καταλήψεις στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό του. Από την κατάργηση κάθε κεκτημένου εργασιακού δικαιώματος και την οποιαδήποτε έννοια, υποτυπώδους, κοινωνικού κράτους και από το άσυλο μέχρι τις καταλήψεις, το δόγμα της μηδενικής ανοχής παίρνει σάρκα και οστά. Ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται προ των πυλών και το κράτος και το κεφάλαιο «νομιμοποιείται» να κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Εξάλλου για να επιτευχθεί η προλεταριοποίηση της κοινωνίας απαιτείται η πάταξη κάθε μορφής, φωνής και εστίας αντίστασης.
Μέσα από τις καταλήψεις το κράτος χτύπα, αφενός, τους αναρχικούς, που αυτή τη στιγμή, παρ’ όλες τις προβληματικές που και οι ίδιοι εντοπίζουν, αποτελούν το βασικό υπολογίσιμό εχθρό και αφετέρου όλους-ες που στο μέλλον θα αναγκαστούν ή θα επιθυμήσουν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια τους και την ζωή τους αναζητώντας µια ακηδεμόνευτη, από θεσμούς και κόμματα, πολιτική στέγη. Σε ότι αφορά τους πρώτους, είναι οι µόνοι που σε αυτή τη χρονική στιγμή στέκονται ενεργά απέναντι του και μέσα από την συμμετοχή τους σε πρωτοβάθμια σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας και στέκια προσπαθούν να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα τους για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ πλήττεται, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί δεν οργανώνεται είτε γιατί, εξ αρχής, νιώθει ηττημένο στέκεται μουδιασμένο απέναντι στην επίθεση που δέχεται και αδυνατεί να διεξάγει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η περίπτωση των κατοίκων της Χαλκιδικής) οποιονδήποτε αγώνα.
Οι καταλήψεις, όπως και τα στέκια, παρ’ όλες τις εκάστοτε δυσλειτουργίες τους, είναι η εδαφικοποιήση των ιδεών και πρακτικών µας. Είναι τα παράθυρα και οι δίαυλοι επικοινωνίας µας µε την κοινωνία. Είναι ορμητήρια αγώνα και εστίες ζύμωσης. Κάποιες δε, όπως το παράρτημα στην Πάτρα, αποτελούν και σύμβολα αγώνα μιας και έλαβαν χώρα επί χούντας. Είναι οι χώροι που αναπτύσσονται δομές µε βασικές αρχές, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία , το σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, απαλλαγμένοι από θεσμούς και κομματικές γραμμές. Χώροι που, παλεύεται καθημερινά η κατάλυση κάθε εξουσιαστικής σχέσης και συμπεριφοράς, ανοιχτοί σε όποιον-α αποδέχεται τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά και επιθυμεί, μαζί µε άλλους, να συμβάλλει στην αλλαγή αυτού του παλιού κόσμου και στον αγώνα για µια καλύτερη ζωή για τους περισσότερους. Για αυτούς τους λόγους σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι καταλήψεις εκκενώνονται. Γιατί γίνονται πιο «επικίνδυνες» για τους «από τα πάνω».
Όμως όπως αυτοί ως μόνη λύση έχουν να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν, να εκφοβίζουν και να οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση έτσι και εμείς µόνο µια λύση έχουμε: να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα µας. Να δημιουργούμε εκεί που αυτοί γκρεμίζουν, να δυναμώνουμε, και να πεισμώνουμε εκεί που αυτοί επιδιώκουν τον κατακερματισμό µας. Γιατί ο αγώνας ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Είναι αγώνας ενός κινήματος που δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
Έτσι εξηγείται, εξάλλου, και η συμμετοχή, στην Αθήνα μόνο, άνω τον 10000 ανθρώπων, στις 12 Γενάρη 2013 μετά την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας (όταν αυτή ανακαταλήφθηκε από 93 συντρόφους-ισσες) και της Σκαραμαγκά και Πατησίων. Μία πορεία που καλέστηκε από αναρχικούς και αλληλέγγυους σε όλη την χώρα (µε επίσης χιλιάδες συμμετέχοντες) και πλαισιώθηκε από πλήθος κόσμου που, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες και τα διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά, έδωσε ηχηρό παρόν και βροντοφώναξε την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις και τους διωκόμενους αγωνιστές.
Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ενιαίος, πολύμορφος και δυναμικός. Οι ήδη υπάρχοντες χώροι της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί και να ανοίξουν και άλλοι. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι όλοι αυτοί που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΈΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ
* Στα Άνω Πετράλωνα, στα Πέτρινα, λειτουργεί η κατάληψη ΠΙΚΠΑ, η οποία έγινε το 2009 από την λαϊκή συνέλευση των κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου και θησείου και στην οποία στεγάζονται η συνέλευση για την Υγεία, που έχει δημιουργήσει το Κοινωνικό Ιατρείο και το παιδικό στέκι «Φτού Ξελεφτερία».
Category: Αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι
Λαϊκή συνέλευση την Κυριακή 20 Γενάρη εξώ από το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων.
Όπως γράφαμε και σε μία προηγούμενη ανάρτηση, είμαστε αποφασισμένοι και αποφασισμένες να υπερασπιστούμε τις δομές αυτοθέσμισης που έχουμε στήσει στη γειτονιά μας. Και η λαϊκή συνέλευση που καλείται την Κυριακή 20 Ιανουαρίου, έξω από το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων (όπου στεγάζεται το παιδικό στέκι «φτου ξελευθερία» και ο κοινωνικός χώρος για την υγεία) είναι το πρώτο βήμα.
Τη στιγμή που γκρεμίζουν κάθε δομή υγείας, κάθε παροχή παιδείας και ασφάλισης, τη στιγμή που κόβουν μισθούς και συντάξεις, τη στιγμή που επιβάλλουν φόρους και χαράτσια και μας θέλουν κλεισμένους μέσα στα σπίτια μας, εμείς χτίζουμε κοινότητες αγώνα. Αυτοοργανωμένους χώρους για την κάλυψη των συλλογικών αναγκών στις γειτονιές μας, στις πλατείες μας, στα άδεια σπίτια, στους δρόμους.
Στο κατειλημμένο πρώην ΠΙKΠΑ των Άνω Πετραλώνων, από τον Απρίλιο του 2009 έχουν στεγαστεί εκδηλώσεις της λαϊκής συνέλευσης, έχει καλλιεργηθεί η αυλή του, ενώ αυτή τη στιγμή στον χώρο λειτουργεί το παιδικό στέκι «φτου ξελευθερία» και ο κοινωνικός χώρος για την υγεία.
Το μεσημέρι της Κυριακής, λοιπόν, συζητάμε για το τι είναι η κατάληψη του ΠΙKΠΑ και γιατί στοχοποιείται, τι σημαίνει για εμάς αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων και πώς υπερασπιζόμαστε τις δομές, τους αγώνες και τις αντιστάσεις μας.
5 χρόνια στέκι Αντίπνοια. Φαγοπότι και μετά πάρτυ…Σάββατο 3 Νοεμβρίου
4 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΝΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
Σε μια γωνία στα Κάτω Πετράλωνα, σε ένα μικρό χώρο που ίσως και να μην τον προσέξεις όταν περνάς αφηρημένα, βρίσκεται το στέκι «αντίπνοια». Ακόμα και αν δεν έχετε εικόνα του χώρου αυτού, σίγουρα κάτι έχει πάρει το αυτί σας για μας και σίγουρα μας έχετε συναντήσει στους δρόμους των γειτονιών μας. Εδώ και τέσσερα χρόνια αναρχικοί/ες- αντιεξουσιαστές/τριες από το Θησείο, το Κουκάκι, τα Άνω και Κάτω Πετράλωνα έχουμε αυτό το στέκι ως σημείο αναφοράς, ως τόπο συνάντησης. Ένας τόπος συνάντησης για όσους και όσες πιστεύουμε πως η ζωή στη γειτονιά αλλά και στα υπόλοιπα πεδία της καθημερινότητάς μας μπορεί και πρέπει να είναι αλλιώς. Continue reading 4 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΝΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
Κείμενο της κατάληψης Villa Amalias για τα γεγονότα μετά την δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη
από το κοινωνικό χαράκωμα Villa Amalias
Εδώ και τρεις μέρες στην ευρύτερη-κατά κύριο λόγο-περιοχή γύρω από τη Villa Amalias διαδραματίζονται γεγονότα, που νοήμονες άνθρωποι ζώντες εν έτη 2011, θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η πραγματικότητα, εδώ και τρία χρόνια περίπου, που κάποιοι δεν την έχουν βιώσει, κάποιοι δε θέλουν να τη δουν, κάποιοι αποχαυνώνονται και δε θέλουν να τη δουν, κάποιοι επαναπαύονται και κάποιοι όπως φαίνεται την αποζητούν.
Με αφορμή τον καταδικαστέο φόνο-από όλους μας-του 44χρονου Μανώλη Καντάρη, στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, κάποιοι θεώρησαν πως έφτασε η ώρα να καθαρίσουν την περιοχή από εκείνα τα παράξενα και μιαρά όντα (κατ’ αυτούς), τους μετανάστες, εξαπολύοντας ένα αδιάκριτο πογκρόμ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, και με τα κανάλια να έχουν στήσει χορό γύρω από το πτώμα (διογκώνοντας όλα τα κακώς κείμενα αυτής της υπόθεσης) , βγήκαν ξανά οι γνωστοί μας πλέον γείτονες (άραγε η χρυσή αυγή είναι το καινούργιο όνομα κάποιας περιοχής των αθηνών, που δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό λόγω γραφειοκρατίας στην ταμπέλα;) να βοηθήσουν τους κατοίκους που φοβούνται να βγουν από τα σπίτια τους. Ξαφνικά ο θάνατος ενός ανθρώπου από άγνωστους με σκοπό τη ληστεία, μετατράπηκε στο θάνατο ενός ολόκληρου «έθνους», από τους λαθρομετανάστες που δρουν ανεξέλεγκτα. Το καλύτερο σενάριο για τους φωσκολικούς φασίστες και κατοίκους νοσταλγούς μιας καθαρότητας ελληνικής, που την έχουν χάσει εδώ και τουλάχιστον μισή χιλιετία (αν υπήρχε ποτέ δηλαδή), για να οργανώσουν φιέστες με τρόπαιο οποιονδήποτε μετανάστη βρεθεί στο διάβα τους. Continue reading Κείμενο της κατάληψης Villa Amalias για τα γεγονότα μετά την δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη
Αναβολή της δίκης των διωκόμενων για την κατάληψη στο δημαρχείο του Κερατσινίου
Για σήμερα 2 Μάρτη είχε οριστεί στα δικαστήρια του Πειραιά η δίκη των 42 συντρόφων και συντροφισσών που διώκονται για την κατάληψη του δημαρχείου του Κερατσινίου. Υπενθυμίζουμε ότι η κατάληψη του δημαρχείου πραγματοποιηθηκε αμέσως μετά την αστυνομική εισβολή στο αναρχικό στέκι της περιοχής «Ρεσάλτο» και εκκενώθηκε λίγες ώρες αργότερα από τις δυνάμεις καταστολής. Δεδομένου ότι ο αριθμός της υπόθεσης ήταν ο τελευταίος στο πινάκιο, αυτή αναβλήθηκε.
Νέα ημερομηνία εκδίκασης ορίστηκε η 2 Δεκέμβρη 2010. Να σημειώσουμε εδώ ότι… όλως τυχαίως ο εισαγγελέας πρότεινε ως ημερομηνία εκδίκασης την 8η Δεκέμβρη. Ωστόσο, μετά τις αντιδράσεις των συντρόφων/ισσων η δίκη ορίστηκε για έξι ημέρες νωρίτερα.
Ενημέρωση για τα γεγονότα εκείνων των ημερών υπάρχει εδώ.
Νέα ενημέρωση για τις χρηματικές εγγυήσεις και τους περιοριστικούς όρους των 12 από τους 22 του Ρεσάλτο
Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο
Από τους 22 συντρόφους/ισσες του ΡΕΣΑΛΤΟ, κατά την ανακριτική διαδικασία, στους 12 επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι (απαγόρευση εξόδου από την χώρα και παρουσία στο αστυνομικό τμήμα κάθε 1 & 16 του μήνα), ενώ στους 11 από αυτούς επιβλήθηκαν και χρηματικές εγγυήσεις συνολικού ύψους 51.000 ευρώ (σε έναν 15.000, σε 3 από 5.000 και σε 7 από 3.000). Για τη συντρόφισσα από την Ισπανία η εγγύηση των 5.000 ευρώ έπρεπε να δοθεί την προηγούμενη εβδομάδα και δόθηκε. Για τους υπόλοιπους 10 η καταληκτική ημερομηνία ήταν σήμερα Πέμπτη 17/12. Τη Δευτέρα όμως οι 9 από τους 10 συντρόφους/ισσες κατέθεσαν αίτηση άρσης των περιοριστικών όρων και αφαίρεσης (ή μείωσης) της χρηματικής εγγύησης και ζήτησαν την αναστολή της καταληκτικής ημερομηνίας μέχρι τη νέα ανακριτική απόφαση. Η ανακρίτρια αρχικά αρνήθηκε να άρει την καταληκτική ημερομηνία της 17ης Δεκέμβρη, αίτημα το οποίο έκανε τελικά δεκτό χθες Τετάρτη 16/12 μέχρι την έκδοση της νέας απόφασης. Έτσι, 9 εκ των 10 δεν κατέβαλαν τα ποσά των χρηματικών εγγυήσεων μέχρι την έκδοση της νέας απόφασης, ενώ για έναν σύντροφο που δεν κατατέθηκε σχετικό αίτημα μείωσης της εγγύησης καταβλήθηκε το ποσό των 3.000 ευρώ.
Μόλις εκδοθεί η νέα ανακριτική απόφαση (αναμένεται τις επόμενες μέρες) τόσο για το ύψος των χρηματικών εγγυήσεων όσο και για τους περιοριστικούς όρους θα υπάρξει άμεση ενημέρωση.
Τριήμερο δράσεων από τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο
Ενημέρωση για τη συλλογή χρημάτων για τις εγγυήσεις των 22 του Ρεσάλτο
Συντροφικά σας ενημερώνουμε ότι:
από τις οικονομικές συνεισφορές ατόμων, ομάδων, στεκιών, καταλήψεων και ταμείων αλληλεγγύης εσωτερικού και εξωτερικού το συνολικό ποσό των εγγυήσεων των συντροφων-ισσών έχει συγκεντρωθεί.
Από τα 51000 ευρώ, τα 18-20000 συλλέχθηκαν μετά από δυσθεώρητες συνεισφορές συντρόφων-ισσών, ομάδων, και ταμείων αλληλεγγύης από το εξωτερικό. Και τα οποία πρέπει να επιστραφούν το άμεσο χρονικό διάστημα.
Για το λόγο αυτό η συλλογή χρημάτων συνεχίζεται.
Για τις οικονομικές συνεισφορές επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με το e-mail: tameio22@espiv.net
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!
Παρέμβαση στον ΗΣΑΠ Πετραλώνων για τα γεγονότα στο Κερατσίνι
Παρέμβαση στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων, για τα γεγονότα στο Κερατσίνι, πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί, ύστερα από πρωτοβουλία του στεκιού.
Στήθηκε μικροφωνική, ενώ μοιράστηκαν εφημερίδες και προκηρύξεις του στεκιού (τόσο για τα γεγονότα στο Κερατσίνι, όσο και για τη συμπλήρωση ενός έτους από την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008). Λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι και ενώ η βροχή άρχισε να δυναμώνει η παρέμβαση ολοκληρώθηκε.