Category: Αριστοβούλου και Πυλάδου γωνία…

Βιβλιοπαρουσίαση και συζήτηση το Σάββατο 14 Μαΐου στο χώρο του στεκιού στις 7μμ

Παρουσίαση του Βιβλίου "οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα" και συζήτηση με θέμα "η οργάνωση των αναρχικών και το ελευθεριακό οργανωτικό πρόταγμα σε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής"

Εισήγηση για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει την παρουσίαση του βιβλίου «Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα» η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 14 Μαΐου 2011 στο στέκι Αντίπνοια στις 7μμ.

Η οργάνωση των αναρχικών και το ελευθεριακό οργανωτικό πρόταγμασε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής

Αφορμή για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στάθηκε η δεύτερη έκδοση του βιβλίου «Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα» και η επιθυμία να εξεταστεί το υλικό του βιβλίου για ένα σκοπό διαφορετικό από τον προφανή της καταγραφής και ανάλυσης ενός μέρους της συλλογικής μας ιστορίας. Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο εστιάζει στις συνθήκες της συντριβής του ελευθεριακού κινήματος της Ισπανίας, στις προσπάθειες αντίστασης και αντεπίθεσης σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εγείρει, εκτός των άλλων, το ερώτημα του ελευθεριακού οργανωτικού προτάγματος, και δη σε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής. Continue reading Βιβλιοπαρουσίαση και συζήτηση το Σάββατο 14 Μαΐου στο χώρο του στεκιού στις 7μμ

«Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα», βιβλιοπαρουσίαση στο χώρο του στεκιού.

Εισήγηση της εκδήλωσης

Αφορμή για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στάθηκε η δεύτερη έκδοση του βιβλίου «Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα» και η επιθυμία να εξεταστεί το υλικό του βιβλίου για ένα σκοπό διαφορετικό από τον προφανή της καταγραφής και ανάλυσης ενός μέρους της συλλογικής μας ιστορίας. Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο εστιάζει στις συνθήκες της συντριβής του ελευθεριακού κινήματος της Ισπανίας, στις προσπάθειες αντίστασης και αντεπίθεσης σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εγείρει, εκτός των άλλων, το ερώτημα του ελευθεριακού οργανωτικού προτάγματος, και δη σε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής.

Θεωρώντας ότι η απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στη συστημική κρίση καθιστά αναγκαία την προσπάθεια συζήτησης  για τις δυνατότητες άρθρωσης μιας συλλογικής θέσης, βλέπουμε το ζήτημα της οργάνωσης να επανεμφανίζεται σήμερα με νέα δυναμική. Έτσι, αναγνωρίζοντας αρχικά τα σημεία που συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα αντίστασης –και ειδικότερα τις συνθήκες συγκρότησης, τις ιστορικές ιδιομορφίες και τα χαρακτηριστικά του αναρχικού χώρου στην ελλάδα-, θα θέλαμε να ψηλαφίσουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές της ανατρεπτικής μας κίνησης.

Είναι γεγονός ότι η μεταπολεμική ιστορία της Δύσης ταυτίζεται με την απώλεια του συλλογικού επαναστατικού οράματος κι αν στο παράδειγμα της Ισπανίας η απώλεια αυτή ήταν το αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης μιας σαρωτικής ήττας, για την υπόλοιπη Δύση υπήρξε απότοκο αφενός της ιστορικής διάψευσης που συνεπάγετο η ύπαρξη του λεγόμενου «Ανατολικού Μπλοκ» και αφετέρου κυρίως της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευημερίας – με λίγα λόγια, η αστική δημοκρατία φαινόταν να είναι σε θέση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της πολύ ευκολότερα απ’ ό, τι ένα καθεστώς που γεννήθηκε μέσα από ένα επαναστατικό κίνημα. Η πρώτη αμφισβήτηση έρχεται με τη δεκαετία του 1960, για να περιγράψει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού όχι τόσο ως υλικές αλλά κυρίως ως πολιτισμικές, ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, τα κινήματα που αναπτύχθηκαν –το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα φεμινιστικά κινήματα, το κίνημα των μαύρων της Αμερικής, τα κινήματα των ομοφυλοφίλων, το κίνημα της Αυτονομίας- δεν κατόρθωσαν να συντεθούν σε ένα συνολικό πρόταγμα, καίτοι προσέφεραν εξαιρετικά σημαντικά εργαλεία στη ριζοσπαστική κριτική. Θεωρούμε ότι η έλλειψη επαναστατικού επιδίκου, σε συνδυασμό με την τρομερή αφομοιωτική δύναμη της δημοκρατίας κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, αν όχι απέκλειαν, καθιστούσαν εξαιρετικά δυσχερή –και εντέλει δευτερεύουσα για τα ίδια τα υποκείμενα- την προσπάθεια μετακίνησης από θέσεις και αρχές, με σκοπό τη σύνθεση.

Έτσι, η ανάπτυξη των κινημάτων συγκροτήθηκε στη βάση της πολιτικής Διαμαρτυρίας, στην ανάδειξη του ατομικού στοιχείου, της αυτοδέσμευσης και του επαναστατικού αυθορμητισμού, της άμεσης δράσης, φτάνοντας μέχρι την ολοκληρωτική αμφισβήτηση της ανάγκης για συλλογική δέσμευση. Δεν ισχυριζόμαστε σε καμία περίπτωση ότι τα κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου «έκαναν λάθος» ή «απέτυχαν». Δεν υπάρχει τρόπος άλλωστε να αποφανθούμε με βεβαιότητα ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό θα μπορούσε μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό συγκείμενο να έχει διαφορετική πορεία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα κινήματα αυτά αποτελούν μέρος της συλλογικής μας ιστορίας, της πολιτικής μας συγκρότησης και του πολιτικού μας οπλοστασίου – όπως άλλωστε και η «ισπανική εμπειρία».

Με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και τις διακηρύξεις για το «Τέλος της Ιστορίας», το ριζοσπαστικό κίνημα αναγκάζεται πια να επαναδιαπραγματεύτει τους όρους της ύπαρξής του. Η σαρωτική επικράτηση ενός εξαιρετικά βίαιου καπιταλισμού, και μάλιστα με διεθνοποιημένους όρους, δημιουργεί το πρόσφορο και αναγκαίο πλαίσιο για την εκ νέου άρθρωση ενός συνολικού επαναστατικού οράματος. Δεν περιγράφουμε εδώ το συλλογικό όραμα ως προγραμματική διακήρυξη ενός κόσμου που έρχεται, αλλά περισσότερο ως κοινωνική συναισθηματική τάση, ως πεποίθηση ότι η ανατροπή, εκτός από εφικτή, είναι και αναγκαία.

Ειδικότερα για τον ελλαδικό χώρο, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα μετρά λίγες δεκαετίες ζωής και ουσιαστικά αναπτύσσεται από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, ως η απάντηση στο ρεφορμισμό και την παραίτηση της Αριστεράς. Συγκροτούμενο καταρχήν ως κίνημα Άρνησης, κατόρθωσε να επαναφέρει στη χειμαζόμενη πολιτική σκέψη την κουλτούρα της αλληλεγγύης, της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και να ξαναπιάσει το χαμένο νήμα της αντίστασης. Ωστόσο, ως τέτοιο απέφυγε συστηματικά, έως και δαιμονοποίησε, την αναζήτηση και δημιουργία συλλογικών δομών. Τα εγχειρήματα και οι πρακτικές που προκρίθηκαν και αναπτύχθηκαν εντός του συνάντησαν το όριό τους –με σχετική επιτυχία- τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Έκτοτε, και με δεδομένη την «ελληνική κρίση», καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις, που αναγκαστικά θίγουν το ζήτημα της οργάνωσης, τη μετατροπή της Άρνησης σε Θέση, γιατί ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε όλη την ιστορική και πολιτική μας εμπειρία στην κατεύθυνση της συνολικής αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Δεν είστε ικανοί ούτε το ψέμα σας να διαχειριστείτε!

Ηλεκτρονικά μέσα αλλά και χθεσινές εφημερίδες αναφέρονται σε επίθεση που έγινε την Παρασκευή το μεσημέρι σε τέσσερα υποκαταστήματα τραπεζών, στην οδό Τριών Ιεραρχών, στα Άνω Πετράλωνα.

Λίγα λεπτά αργότερα οι δρόμοι των Άνω Πετραλώνων, των Κάτω Πετραλώνων και ο περιφερειακός του Φιλοπάππου κατακλύζονται από διάφορα σώματα μπάτσων. Το στέκι μας, σε μία προσπάθεια στοχοποίησης, περικυκλώνεται από ενστόλους οι οποίοι τρομοκρατούν με την παρουσία τους γείτονες και διερχόμενους.

Η ιστοσελίδα του γνωστού αλήτη και ρουφιάνου Τριανταφυλλόπουλου αναφέρει: «Σύμφωνα με την αστυνομία, οι νεαροί βγήκαν από στέκι που βρίσκεται στην οδό Ιούς και μετά την επίθεση. που διήρκεσε λίγα μόλις λεπτά, χάθηκαν στα γύρω στενά».

Μπορεί να υποψιαζόμαστε ότι ο κ. Μάκης έχει κάποια απωθημένα με τους κατοίκους που δραστηριοποιούνται κοινωνικά στις περιοχές μας, αλλά εμείς γνωρίζουμε σίγουρα ότι τα «στέκια» που υπάρχουν στην Ηούς είναι τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, τα γραφεία του Συνασπισμού και ένα τετράγωνο παραπάνω τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας.

Εάν έχει κάποιες παραπάνω διευκρινιστικές πληροφορίες επί του θέματος παρακαλούμε να τις μοιραστεί μαζί μας, θα έχουν ενδιαφέρον…

Υστερόγραφο προς μπάτσους και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια: Δεν είστε ικανοί ούτε το άθλιο ψέμα σας να διαχειριστείτε πειστικά… Στα τσακίδια!

Επιθεση παρακρατικών στο στέκι

Ενάντια σε κράτος και παρακράτος

Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων από τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα Κάτω Πετράλωνα. Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιρετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού.

Το τελευταίο χρόνο έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις, επιτροπές κατοίκων, γραφεία πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων. Σε ανοιχτούς δηλαδή κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους που προτάσσουν και κάνουν πράξη την αδιαμεσολάβητη και αυτοοργανωμένη αντίσταση στην ολοένα εντεινόμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στις ζωές μας. Οι επιθέσεις αυτές δεν στοχεύουν απλά στη πρόκληση σοβαρών υλικών ζημιών : Εκτός από τα δύο παιδιά που χτυπήθηκαν στην «Αντίπνοια» πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν υποστεί σωματικές βλάβες.

Η απόδοση αυτών των επιθέσεων σε φασιστικές ομάδες και σε αυτό που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «πόλεμος συμμοριών» ανάμεσα σε αναρχικούς-αντιεξουσιαστές και σε φασίστες από το κράτος, έχει ξεπεραστεί από την ίδια τη δράση των κατασταλτικών του μηχανισμών: Οι εικόνες της συντονισμένης επίθεσης μπάτσων και φασιστών σε άτομα που επιχείρησαν να εμποδίσουν φασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 2 Φλεβάρη καταδεικνύουν το αυτονόητο: Τα φασιστικά σκουλήκια και οι μπάτσοι επιτελούν και αλληλοβοηθούνται στο ίδιο «έργο». Την κατασταλτικής δηλαδή επίθεσης της κυριαρχίας στα αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας που αντιστέκονται στους σχεδιασμούς της.

Το στέκι «Αντίπνοια», εδώ και ένα χρόνο, και σε συνέχεια της πολυετούς δράσης συντρόφων-ισσών στη γειτονιά μας, αντιστέκεται στην περίφραξη και εμπορευματοποίηση των λόφων του Φιλοπάππου, στην ύπαρξη καρκινογόνων κεραιών κινητής τηλεφωνίας, στο κλείσιμο και τις απολύσεις εργατών από το εργοστάσιο της Palco, στις κάμερες παρακολούθησης. Λειτουργώντας αυτοοργανωμένα και θέλοντας να αποτελέσει ένα χώρο αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, συνεύρεσης και δημιουργίας, για να πάρουμε τις ζωές και τις γειτονιές μας στα χέρια μας.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ