Category: Για την αλληλεγγύη

17 Οκτωβρίου: Καλείται πορεία στη Νίκαια από αναρχικές συλλογικότητες (Θερσίτης, Ρεσάλτο, πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω) και την τοπική συνέλευση εξεγερμένων Σαλαμίνας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας και Νίκαιας. Παρά το βροχερό της ημέρας, 350 άτομα, με σημείο εκκίνησης την πλατεία Δαβάκη, πορεύονται στους δρόμους της Νίκαιας, περνούν από το σπίτι όπου διέμενε ο Μοχάμεντ και κινούνται προς το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Ακολουθεί επίθεση με πέτρες, μπογιές και αυγά προς τις ένστολες συμμορίες που είναι παρατεταγμένες. Λίγα δεύτερα αργότερα πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα, η διαδήλωση κινείται προς την Πέτρου Ράλλη, οι πίσω αλυσίδες δέχονται την ασφυκτική πίεση των διμοιριών. Ακολουθεί συμπλοκή σώμα με σώμα, κάποιοι διαδηλωτές βρίσκουν διέξοδο στα γύρω στενά. 11 προσαγωγές θα μάθουμε λίγες ώρες αργότερα, οι 8 θα μετατραπούν σε συλλήψεις (πέντε με την κατηγορία της “διατάραξης κοινής ειρήνης” -σε βαθμό κακουργήματος, καθώς τίθεται για πρώτη φορά σε ισχύ ο περίφημος “κουκουλονόμος”- οι υπόλοιποι τρεις με πλημελλήματα).

Τα επόμενα λεπτά της λήξης της διαδήλωσης, το μεγαλύτερο μέρος της κατευθύνεται προς το δημαρχείο της Νίκαιας, το οποίο και καταλαμβάνεται. Οι διμοιρίες ακολουθούν κατά πόδας προσπαθώντας μέσα από χάρτες να ανιχνέυσουν τις επόμενες κινήσεις μας. Τα αιτήματα τα οποία διατυπώνονται άμεσα (τόσο στο δήμαρχο ο οποίος σπεύδει στο σημείο, όσο και στην ανακοίνωση της συνέλευσης της κατάληψης λίγο αργότερα, είναι τα αυτονόητα: 1. Απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων περιμετρικά από το δημαρχείο αλλά και από τη γειτονιά όπου έχουν στρατοπεδεύσει από το πρωί, 2. άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων συντρόφων/ισσών μας.

Η κατάληψη στο δημαρχείο, μετά και την αναγγελία των συλλήψεων, συνεχίστηκε και την Κυριακή 18 Οκτωβρίου. Ανακοινώσεις σχετικά με τα γεγονότα θα βγουν τόσο από τον προσκείμενο στο κκε δήμαρχο της Νίκαιας όσο και από το σύλλογο εργαζομένων στο δημαρχείο.

Το μεσημέρι της Δευτέρας 19 Οκτωβρίου και ύστερα από σχετική συζήτηση και απόφαση που είχε προηγηθεί το προηγούμενο βράδυ στο κατειλημμένο δημαρχείο της Νίκαιας, καταλαμβάνεται η πρυτανεία του πανεπιστημίου Αθηνών, στα Προπύλαια. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση της κατάληψης. Η πρυτανεία, μέχρι και την Πέμπτη (όταν αφήνονται ελεύθεροι και οι τελευταίοι διωκόμενοι -χωρίς ωστόσο να πέσουν οι κατη

γορίες -ούτε αυτή περί κουκούλας- λειτουργεί ως κέντρο αντιπληροφόρησης, τόσο για την υπόθεση της δολοφονίας του Καμράν Ατίφ, όσο και για τις διώξεις, με βάση τον “κουκουλονόμο” των διαδηλωτών που συνελήφθησαν το Σάββατο.

Στην πρώτη συνέλευση της κατάληψης της πρυτανείας παρευρίσκονται και πέντε ιρανοί πρόσφυγες οι οποίοι γνωστοποιούν ότι θα ξεκινήσουν από την επομένη απεργία πείνας στον ίδιο χώρο, ζητώντας πολιτικό άσυλο. Η ανακοίνωση που μοιράστηκε στους παρευρισκόμενους:

Απεργία πείνας μέχρι την ελευθερία!
Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες από το Ιράν, προστατευόμενοι από το ειδικό καθεστώς της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Δε μπορούμε να επιστρέψουμε στο Ιράν καθώς κινδυνεύουμε με φυλάκιση, ούτε να φύγουμε νόμιμα σε άλλη χώρα.
Παρά την αναγνώρισή μας ως πολιτικούς πρόσφυγες, το ελληνικό κράτος αρνείται να μας αποδώσει τα νόμιμα δικαιώματά μας, ενώ ταυτόχρονα εισπράττει ευρωπαϊκά κονδύλια χωρίς όμως να διοχετεύει τα χρήματα σε εμάς.
Απαιτούμε να εφαρμοστούν οι διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες και το ελληνικό κράτος να μας παρέχει όλα τα απαραίτητα έγγραφα (λευκή κάρτα, ταξιδιωτικά έγγραφα, διαβατήριο).
Ζητούμε τη βοήθεια και την υποστήριξη ατόμων και οργανώσεων στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Ξεκινάμε απεργία πείνας από το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, στα Προπύλαια, διαμαρτυρόμενοι ειρηνικά μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου: Αναρχικοί/ες και αντιεξουσιαστές/στριες πραγματοποιούν κατάληψη στο παράρτημα των Χανίων της Περιφέρειας Κρήτης, ζητώντας την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων και την απόσυρση των κατηγοριών (ανακοίνωση).

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου: Πραγματοποιούνται καταλήψεις στη σχολή Θεάτρου Θεσσαλονίκης (ανακοίνωση), στη Δημοτική Πινακοθήκη στο Ηράκλειο Κρήτης (ανακοίνωση) και στην πρυτανεία της ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα (ανακοίνωση).

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου: Ανακοινώνεται η λήξη της κατάληψης στην πρυτανεία του πανεπιστημίου Αθηνών.

Σήμερα, 9 Ιουλίου 2009

Στις 8 Ιουλίου, μετά από 6 1/2 μήνες φυλακή, όπου βρέθηκα για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, κατηγορούμενος για πράγματα που δεν έκανα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε τη συνέχιση της κράτησής μου. Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μία τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες, έχουν όλοι αποφυλακιστεί. Η απόφαση αυτή που αποκαλύπτει προσωπική εμπάθεια και μένος εναντίον μου, που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν, ούτε και να εξηγηθούν είναι μία απόφαση μεροληπτική, άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, όπως και κάθε προφυλάκιση.

Απέναντι στο μίσως αυτό που εκφράζεται σε βάρος μου, απέναντι στην άδικη “ποινή” που εκτίω έτσι κι αλλιώς ως προφυλακισμένος, απέναντι στην επίμονη άρνηση των δικαστών και των εισαγγελέων να δουν τα πραγματικά στοιχεία και την αλήθεια της υπόθεσης, απέναντι στη προφανή και πρωτοφανή διάκριση που γίνεται εις βάρος μου, δεν έχω άλλο μέσο να παλέψω παρά μόνον το ίδιο μου το σώμα. Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία.

Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια του “ποινικού νόμου”. Νακαταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μίας τυφλής “δικαιοσύνης” και των ακόμη περισσότερο “τυφλών” υπαλλήλων της. Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου σταματώ να παίρνω τροφή και καταθέτω δήλωση γνωστοποίησης απεργίας πείνας στη διεύθυνση της φυλακής. Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών, αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού χωρίς ποινή ή και με ποινή, αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση, αυτοί που αντιδρούν στη δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.

> Στις 8 Ιουλίου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε να παραταθεί η προφυλάκιση του Θοδωρή με το αιτιολογικό ότι είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία και δεν έχει μεταμελήσει για τις πράξεις του! Για μία ακόμη φορά, η απόφαση στηρίζεται σε καταθέσεις μπάτσων, οι οποίοι είναι και οι μόνοι μάρτυρες κατηγορίας. Για μία πιο αναλυτική ενημέρωση για την υπόθεση μπορείτε να διαβάσετε τα δύο γράμματα του Θοδωρή Ηλιόπουλου όπου στο πρώτο περιγράφει το πώς έγινε η σύλληψή του, ενώ στο δεύτερο σχολιάζει την αρνητική απόφαση του συμβουλίου.

Στις 24 Φλεβάρη και ενώ στο στέκι μεταναστών στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στα Εξάρχεια διεξάγεται συζήτηση για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, καλεσμένη από την οργάνωση Αντιρρησίες Συνείδησης, άγνωστοι προσπαθούν να ρίξουν χειροβομβίδα στο εσωτερικό του χώρου όπου εξελίσσεται η εκδήλωση. Η χειροβομβίδα δεν πέφτει στο εσωτερικό του στεκιού, μιας και δεν σπάει το διπλό τζάμι του παραθύρου και εκρήγνυνται σε ένα παρτέρι στον πεζόδρομο της Τσαμαδού το οποίο διαλύει. Από το ωστικό κύμα και τα θραύσματα σπάζονται αρκετές τζαμαρίες και γίνεται διάτρητη η πρόσοψη του απέναντι καφενείου. Αν η χειροβομβίδα έπεφτε στο εσωτερικό του στεκιού μεταναστών σήμερα θα μιλάγαμε για πολλούς νεκρούς και τραυματίες.

Τα σενάρια και οι υποθέσεις θα μπορούσαν να γεμίσουν χιλιάδες σελίδες. Θα μπορούσαν να είναι πράκτορες της ΕΥΠ μέχρι χρυσαυγίτες και από κάποιον πορωμένο εθνικόφρονα καραβανά μέχρι μπάτσοι σε διατεταγμένη υπηρεσία ή από «δική τους πρωτοβουλία». Τα παραπάνω σενάρια έχουν το καθένα την δικιά του σημασία και ερμηνεία. Έτσι κι αλλιώς χτυπήματα σαν αυτό σπέρνουν την σύγχυση στην κοινωνία και ενδυναμώνουν το ιδεολόγημα της ασφάλειας μέσω των ΜΜΕ που, μιλώντας για μία ανεξέλεγκτη εμπόλεμη κατάσταση στο κέντρο της πόλης, σπέρνουν το φόβο και κραυγάζουν για ένταση του ελέγχου και της καταστολής στη περιοχή των Εξαρχείων και όχι μόνο. Όμως όποιος και να πέταξε τη χειροβομβίδα, πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή να σκοτώσει και να τρομοκρατήσει, με αυτήν την ενέργεια συνέβαλε στην αναβάθμιση του επιπέδου της έντασης και της βίας: Επιχειρείται έτσι να απογυμνωθεί η αντιπαράθεση με το κράτος και τα αφεντικά από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της και να μεταφερθεί από τους δρόμους, όπου διαχύθηκε η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, σε ένα αποκλειστικά μιλιταριστικό επίπεδο. Ένα επίπεδο δηλαδή, όπου από τη μία η υλική υπεροχή του κράτους είναι δεδομένη, ενώ από την άλλη η υπεροπλία του αυτή, εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, με την κάλυψη της ρητορικής της δημοκρατίας που επικαλείται τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης που κινδυνεύει.

Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ένα πεδίο καταστολής –με κάθε μέσο– ενάντια σε όσους εξεγείρονται. Ενάντια σε αυτούς που βγήκανε στο δρόμο το Δεκέμβρη. Αυτούς που συχνάζουν σε μια από τις πιο πολιτικοποιημένες περιοχές της Αθήνας, τα Εξάρχεια (δεν είναι καθόλου τυχαίο το μέρος το οποίο επιλέγει για την ρίψη της χειροβομβίδας), τα οποία αποτέλεσαν την καρδιά των εξεγερσιακών γεγονότων που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτούς που ο καθένας με τον τρόπο του συμμετείχε στην εξέγερση. Αυτούς που στόχευσαν οι σφαίρες του κράτους και το βιτριόλι των αφεντικών. Όλους εμάς που αρνούμαστε να δεχτούμε την καταπίεση, την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία σαν όρο ζωής.

Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο.

Στα ματιά βιτριόλι-σφαίρες και χειροβομβίδες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ.

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών.