Category: Για την αριστερά του κράτους

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δεν στοχεύει απλώς στην οικονομική μας αφαίμαξη και την επιδείνωση των όρων επιβίωσής μας. Στοχεύει στο συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας και στην υποταγή της στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ψήφιση του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και του πολυνομοσχεδίου δεν δοκιμάζει απλώς τα όρια της αντοχής των καταπιεσμένων σε ότι αφορά την επιβίωσή μας. Δοκιμάζει τη θέληση και την αποφασιστικότητα της κοινωνίας να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται. Οι ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων αποτελούν τη συμπυκνωμένη έκφραση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Κατά τη διάρκειά τους συναντιούνται δυο αντικρουόμενοι κόσμοι. Ο κόσμος του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της συλλογικής και αυτοοργανωμένης δράσης, που στόχο έχει την κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση και ο κόσμος της διαμεσολάβησης και της ιεραρχίας που στοχεύει στη συνδιαλλαγή με το καθεστώς και στη χειραγώγηση της κοινωνικής οργής. Continue reading Για τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτωβρίου

Θεωρούμε καταρχήν λάθος μια τέτοια ενέργεια η οποία θέτει σε κίνδυνο τους ενοίκους της πολυκατοικίας που βρίσκεται πάνω από τα γραφεία του ΚΚΕ, δεν μπορούμε για μια ενέργεια μας να στηριζόμαστε στο πόσο γρήγορα θα έρθει η πυροσβεστική. Δεύτερον θεωρούμε τον εμπρησμό άστοχο και λάθος πολιτικά καθώς μεταφέρει και εγκλωβίζει μια δημόσια σύγκρουση με το καθεστώς και τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς ιδεολογικούς και στρατιωτικούς (όπως αυτή εκφράστηκε στα οδοφράγματα, τις συγκρούσεις και τις εφόδους στη βουλή στη 48^η απεργία),  σε ένα περιορισμένο επίπεδο κόντρας και βεντέτας με το ΚΚΕ το οποίο απλώς αποτελεί τον αριστερό πυλώνα  του συστήματος.

Κατανοούμε την οργή που υπάρχει στον κόσμο καθώς σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το λαό το ΚΚΕ, την ώρα που ψηφίζονταν το χειρότερο νομοσχέδιο των τελευταίων χρόνων, επέλεξε μετά από συνεννόηση και βάση πολιτικού σχεδιασμού να αναλάβει την περιφρούρηση και την προστασία της βουλής από τους χιλιάδες απεργούς εργαζόμενους, φοιτητές, ανέργους, μαθητές, πολιτικοποιημένους ή όχι. Το ΚΚΕ με την στάση του έβγαλε από τη δύσκολη θέση ολόκληρο το καθεστώς ενώ ταυτόχρονα όμως άνοιξε και τον ασκό του Αιόλου. Μεγάλο μέρος των διαδηλωτών δεν έμεινε απαθής να λιάζεται όπως πολύ θα το ήθελε και ήλπιζε η κυρία Παπαρήγα -την 2^η μέρα της απεργίας στις 20 Οκτώβρη- πήρε την κατάσταση στα χέρια του και συγκρούστηκε με τους ροπαλοφόρους και κρανοφόρους του ΚΚΕ οι οποίοι προέβησαν σε ένα σωρό φρικαλεότητες (πετάγανε κόσμο ακόμα και μεγάλης ηλικίας από ύψος 5 μέτρων, επιτέθηκαν με ρόπαλα και πέτρες, τραμπουκίζανε διαδηλωτές, «πετάξανε στα σκουπίδια» ένα μέλος του ΠΑΜΕ το οποίο πέθανε από την εισπνοή δακρυγόνων αφού προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το θανατό του για μικροπολιτικά συμφέροντα και να τον φορτώσουν σε διαδηλωτές) και στο τέλος αφού εισέπραξαν ένα μόνο μέρος της οργής των διαδηλωτών (οι οποίοι χρησιμοποίησαν κατά του ΠΑΜΕ τα μέσα που είχαν για τις ενδεχόμενες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ-χρήση σε κάποιες περιπτώσεις άστοχη) αναγκάστηκαν να καλέσουν τα επίσημα ΜΑΤ για να προστατέψουν αυτούς και τη βουλή. Όμως το ζητούμενο δεν είναι μια στείρα αντιπαράθεση με το ΚΚΕ  ή με τους μπάτσους αντίστοιχα. Το ζητούμενο είναι η ανάληψη των αγώνων από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους οι οποίοι οφείλουν να ξεπεράσουν τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς χειραγώγησης, αναπτύσσοντας διαδικασίες αντιιεραρχικές, συλλογικές, αυτοοργανωμένες, συμμετέχοντας σε  κοινωνικούς χώρους όπως στέκια και καταλήψεις, λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης. Το ζητούμενο είναι η συνολική ανατροπή του καθεστώτος και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση.

 Στέκι Αντίπνοια, Κάτω Πετράλωνα

Κόντρα στους ανέμους κάθε εξουσίας, πλέουμε προς την ελευθερία