Category: Κατάληψη ΠΙΚΠΑ

Τον τελευταίο ένα χρόνο, στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης του κράτους απέναντι στην κοινωνία, άλλα και του ευρύτερου «νοικοκυρέματος» της χώρας, εντάσσονται και οι εκκενώσεις πολιτικών και κοινωνικών χώρων: οι καταλήψεις.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, τον Αύγουστο του 2012 και από τη δημοτική αγορά της Κυψέλης, αρχίζει, ουσιαστικά, η επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων σε όλη τη χώρα. Σειρά έχει η Θεσσαλονίκη µε την Δέλτα, ξανά η Αθήνα, µε τη Βίλα Αμαλίας, την κατάληψη Σκαραμαγκά και Πατησίων, τη Λέλας Καραγιάννη(η οποία εκκενώθηκε και ανακαταλήφθηκε την ίδια μέρα), στην συνέχεια η Πάτρα µε το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο, την Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ, στο Μεσολόγγι µε τη Βάλβειο βιβλιοθήκη, στην Ηγουμενίτσα µε το Κελί Ελευθερίας, σειρά παίρνουν τα Γιάννενα µε την Αντιβίωση, µε τελευταία (για την ώρα) πάλι την Θεσσαλονίκη και την κατάληψη του Ορφανοτροφείου. Το κράτος επιλέγει σε κεντρικό, πια, επίπεδο να «τελειώνει» µε ότι αποτελεί αντίθετη πρόταση και ανάχωμα στα σχέδια του. Οι κατηγορίες για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στα κτήρια σχεδόν παντού οι ίδιες : διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, οπλοκατοχή κτλ.
Τα ΜΜΕ, τόσο πριν τις εκκενώσεις όσο και μετά, απόλυτα εναρμονισμένα µε την επιχειρηματολογία της κυριαρχίας (και ως όφειλαν καθώς αποτελούν μέρος της) παραπληροφορούν ρίχνοντας τόνους λάσπης, παρουσιάζοντας τους χώρους αγώνα και δημιουργίας ως χώρους συνάθροισης επικίνδυνων ατόμων για την υπόλοιπη κοινωνία.
Φυσικά, η στοχοποίηση των καταλήψεων δεν ξεκινά τώρα. Μέσα στα χρόνια οι καταλήψεις έχουν δεχτεί την κρατική καταστολή αλλά και τις επιθέσεις του παρακράτους µε πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του αγρού στα Λιόσια, του κτήματος Πραποπούλου, της βίλας Αμαλίας το 2008 άλλα και άλλων καταλήψεων και πολιτικών κοινωνικών χώρων ανά τον ελλαδικό χώρο. Αυτή η στοχοποίηση κράτους και παρακράτους (το οποίο σήμερα βρίσκει την επίσημη έκφραση του στη χρυσή αυγή) των καταλήψεων δεν µας εκπλήσσει. Το αντίθετο μάλιστα, τη θεωρούμε αναμενόμενη καθώς την αναγνωρίζουμε ως μέρος της επίθεσης που εξαπολύει η κυριαρχία απέναντι στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος, μαζί µε όλο το συρφετό του, δεν θα μπορούσε να µην συμπεριλάβει τις καταλήψεις στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό του. Από την κατάργηση κάθε κεκτημένου εργασιακού δικαιώματος και την οποιαδήποτε έννοια, υποτυπώδους, κοινωνικού κράτους και από το άσυλο μέχρι τις καταλήψεις, το δόγμα της μηδενικής ανοχής παίρνει σάρκα και οστά. Ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται προ των πυλών και το κράτος και το κεφάλαιο «νομιμοποιείται» να κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Εξάλλου για να επιτευχθεί η προλεταριοποίηση της κοινωνίας απαιτείται η πάταξη κάθε μορφής, φωνής και εστίας αντίστασης.
Μέσα από τις καταλήψεις το κράτος χτύπα, αφενός, τους αναρχικούς, που αυτή τη στιγμή, παρ’ όλες τις προβληματικές που και οι ίδιοι εντοπίζουν, αποτελούν το βασικό υπολογίσιμό εχθρό και αφετέρου όλους-ες που στο μέλλον θα αναγκαστούν ή θα επιθυμήσουν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια τους και την ζωή τους αναζητώντας µια ακηδεμόνευτη, από θεσμούς και κόμματα, πολιτική στέγη. Σε ότι αφορά τους πρώτους, είναι οι µόνοι που σε αυτή τη χρονική στιγμή στέκονται ενεργά απέναντι του και μέσα από την συμμετοχή τους σε πρωτοβάθμια σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας και στέκια προσπαθούν να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα τους για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ πλήττεται, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί δεν οργανώνεται είτε γιατί, εξ αρχής, νιώθει ηττημένο στέκεται μουδιασμένο απέναντι στην επίθεση που δέχεται και αδυνατεί να διεξάγει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η περίπτωση των κατοίκων της Χαλκιδικής) οποιονδήποτε αγώνα.
Οι καταλήψεις, όπως και τα στέκια, παρ’ όλες τις εκάστοτε δυσλειτουργίες τους, είναι η εδαφικοποιήση των ιδεών και πρακτικών µας. Είναι τα παράθυρα και οι δίαυλοι επικοινωνίας µας µε την κοινωνία. Είναι ορμητήρια αγώνα και εστίες ζύμωσης. Κάποιες δε, όπως το παράρτημα στην Πάτρα, αποτελούν και σύμβολα αγώνα μιας και έλαβαν χώρα επί χούντας. Είναι οι χώροι που αναπτύσσονται δομές µε βασικές αρχές, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία , το σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, απαλλαγμένοι από θεσμούς και κομματικές γραμμές. Χώροι που, παλεύεται καθημερινά η κατάλυση κάθε εξουσιαστικής σχέσης και συμπεριφοράς, ανοιχτοί σε όποιον-α αποδέχεται τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά και επιθυμεί, μαζί µε άλλους, να συμβάλλει στην αλλαγή αυτού του παλιού κόσμου και στον αγώνα για µια καλύτερη ζωή για τους περισσότερους. Για αυτούς τους λόγους σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι καταλήψεις εκκενώνονται. Γιατί γίνονται πιο «επικίνδυνες» για τους «από τα πάνω».
Όμως όπως αυτοί ως μόνη λύση έχουν να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν, να εκφοβίζουν και να οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση έτσι και εμείς µόνο µια λύση έχουμε: να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα µας. Να δημιουργούμε εκεί που αυτοί γκρεμίζουν, να δυναμώνουμε, και να πεισμώνουμε εκεί που αυτοί επιδιώκουν τον κατακερματισμό µας. Γιατί ο αγώνας ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Είναι αγώνας ενός κινήματος που δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
Έτσι εξηγείται, εξάλλου, και η συμμετοχή, στην Αθήνα μόνο, άνω τον 10000 ανθρώπων, στις 12 Γενάρη 2013 μετά την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας (όταν αυτή ανακαταλήφθηκε από 93 συντρόφους-ισσες) και της Σκαραμαγκά και Πατησίων. Μία πορεία που καλέστηκε από αναρχικούς και αλληλέγγυους σε όλη την χώρα (µε επίσης χιλιάδες συμμετέχοντες) και πλαισιώθηκε από πλήθος κόσμου που, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες και τα διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά, έδωσε ηχηρό παρόν και βροντοφώναξε την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις και τους διωκόμενους αγωνιστές.
Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ενιαίος, πολύμορφος και δυναμικός. Οι ήδη υπάρχοντες χώροι της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί και να ανοίξουν και άλλοι. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι όλοι αυτοί που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΈΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ
* Στα Άνω Πετράλωνα, στα Πέτρινα, λειτουργεί η κατάληψη ΠΙΚΠΑ, η οποία έγινε το 2009 από την λαϊκή συνέλευση των κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου και θησείου και στην οποία στεγάζονται η συνέλευση για την Υγεία, που έχει δημιουργήσει το Κοινωνικό Ιατρείο και το παιδικό στέκι «Φτού Ξελεφτερία».

Αναδημοσίευση από το blog της συνέλευσης για την υγεία.

Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματικοποίηση

Οι πολυεθνικές βιομηχανίες φαρμάκων και ιατροτεχνικού εξοπλισμού συσσωρεύουν δισεκατομμύρια ευρώ μέσα από τη λεηλασία του συστήματος υγείας. Η διαφθορά, εκκινώντας από την κορυφή της κρατικής μηχανής, αλώνει τον χώρο της περίθαλψης μετατρέποντας τα νοσοκομεία σε ένα απέραντο παζάρι των εμπόρων της υγείας και νομιμοποιείται χρηματίζοντας ένα σημαντικό μέρος του ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Ο διεφθαρμένος γιατρός δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση σε μικροκλίμακα του διεφθαρμένου υπουργού.

Όμως, καθώς η κρίση αποτελεί και την άριστη πρόφαση για τη συσσώρευση ακόμα μεγαλύτερων κερδών, το υπουργείο –σιωπηρά, αλλά απόφασιστικά και με σχέδιο– μεθοδεύει σταδιακά την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας: ότι ήταν δωρεάν πλέον έχει αντίτιμο και στο μέλλον θα είναι απρόσιτο από όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Η επαπειλούμενη επέκταση των πληρωμένων απογευματινών ιατρείων, η επιβολή εισιτηρίου παντού –τόσο στα επείγοντα όσο στα τακτικά ιατρεία, αλλά ακόμα και στα πρωτοβάθμια κέντρα υγείας–, η θέσπιση ξεχωριστών (και πανάκριβων) τιμολογίων για κάθε ιατρική πράξη ή εργαστηριακό έλεγχο, είναι απλά κομμάτια του παζλ που σιγά-σιγά χτίζεται. Μαζί φυσικά με τον ήδη υπαρκτό περιορισμό της ασφαλιστικής κάλυψης από τα ταμεία, τον εξανδραποδισμό των φτωχών, των ανέργων και των μεταναστών.

Η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματικοποίηση είναι πολύ φτωχές ως λέξεις. Οφείλουν να αντικατασταθούν με τα άμεσα πολιτικά σημαινόμενά τους:

Αποκλεισμός, εξαίρεση

Το κράτος επιτίθεται στην κοινωνία οργανώνοντας παντού καταστάσεις αποκλεισμών και εξαίρεσης. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης επέστρεψε στο ευρωπαϊκό έδαφος μισό αιώνα μετά το β´ παγκόσμιο πόλεμο ως συνθήκη αιχμαλωσίας ενός κομματιού του πληθυσμού –και ταυτόχρονα υλικό και συμβολικό πεδίο πεδίο μιας κοινωνίας σε γενικευμένο πόλεμο. Από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτή, είναι αναμενόμενο η συνθήκη εξαίρεσης να γενικευτεί στο σύνολο των θεσμών, η εκπαίδευση, η υγεία, η εργασία, η πρόνοια θα ακολουθούσαν γρήγορα οργανώνοντας νέους αποκλεισμούς και διευρύνοντας τους παλιότερους. Έτσι σήμερα οι μετανάστες είναι ο καινούριος εσωτερικός εχθρός στη θέση των εβραίων, ανεπιθύμητοι από παντού και στόχος μιας γκεμπελικής (όσο και ανυπόστατης) ρητορικής που τους φορτώνει ακόμα και τα ελλείμματα της υγείας. Υπάρχει τελικά ένα νήμα που συνδέει το στρατόπεδο συγκέντρωσης με το νοσοκομείο.

Η δημοκρατία αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο σε μια κατάσταση φαινομενικής θεσμικής εκτροπής. Και οι ορδές των αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά, ο αποκλεισμός χτυπάει πόρτες που μέχρι τώρα φάνταζαν απροσπέλαστες. Όχι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι νέοι και οι άνεργοι μπαίνουν στο στόχαστρο μιας πραγματικότητας που δεν έχει τίποτα να τους υποσχεθεί. Άχρηστοι πλέον για το σύστημα, εξορίζονται με κάθε τρόπο από τον πυρήνα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που κάποτε έμοιαζαν θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα.

Ο αποκλεισμός από τους μηχανισμούς υγείας, περίθαλψης και ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος του πολέμου που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην κοινωνία. Ένα κομμάτι του πολέμου όμως ιδιαίτερα σημαντικό, με άμεση αντανάκλαση στον αστικό χώρο. Το νοσοκομείο ως αποκομμένη αστική ζώνη, προορισμένη για τα εύπορα μόνο κομμάτια του πληθυσμού, γίνεται σημειακό πεδίο του γενικευμένου ταξικού πολέμου.

Ανοιχτή λαϊκή συνέλευση στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 12 μ.μ.