Από τις 11 Δεκεμβρίου οι κάτοικοι της Κερατέας και των γύρω περιοχών συγκρούονται καθημερινά με τις κατασταλτικές δυνάμεις οι οποίες θέλουν να επιβάλλουν την απόφαση κράτους και εργολάβων (Μπόμπολας κλπ) να κατασκευαστεί ΧΥΤΑ στην τοποθεσία Οβριόκαστρου Κερατέας. Τα σχέδιά τους, αν επιτευχθούν, θα έχουν ως συνέπεια να καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον και να μετατραπεί η περιοχή σε ένα απέραντο σκουπιδότοπο της Αττικής.
Από την Κερατέα Αττικής και την Λευκίμη Κέρκυρας μέχρι το λόφο του Φιλοπάππου το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο θεωρούν ότι η φύση, τα δάση, τα ποτάμια, οι λόφοι, ο αέρας και η γη αποτελούν τσιφλίκι και προϊόν προς εκμετάλλευση το οποίο θα τους αποφέρει κέρδη. Το περιβάλλον δεν αποτελεί επιχείρηση ούτε επενδυτικό προϊόν ώστε να πουλιέται και να αγοράζεται στο χρηματιστήριο. Η φύση δεν ανήκει σε κανέναν, οι άνθρωποι αποτελούν κομμάτι της και οφείλουν να τη σέβονται και να την προστατεύουν, όπως πράττουν οι κάτοικοι της Κερατέας, οι οποίοι από τις 12 Δεκεμβρίου δίνουν πραγματική μάχη με τις σιδερόφραχτες διμοιρίες της δημοκρατίας. Το κράτος αποφάσισε να μετατρέψει την περιοχή Οβρυοκάστρου Κερατέας σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Απέναντι σε αυτά τα σχέδια βρήκε αντιμέτωπους τους κατοίκους των γύρω περιοχών.
Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συνεχώς κινητοποιήσεις ενάντια στη συνέχιση λειτουργίας χωματερών όπως στη Φυλής ή ενάντια στη δημιουργία νέων όπως στο Ελληνικό Ιωαννίνων, στη Λευκίμη, στο Ξερόλακα στην Πάτρα, στο Παλιόκαστρο στις Σέρρες κ.α. Το ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών αποτελεί μια τεράστια μπίζνα η οποία αποφέρει τεράστια κέρδη στο κράτος και το κεφάλαιο, τα σκουπίδια είναι ένα μέρος μόνο αυτού που ονομάζεται πολιτισμός της μόλυνσης και ο οποίος δεν βελτιώνεται, δεν διαχειρίζεται αλλά το μοναδικό που μπορεί να γίνει προς όφελος του ανθρώπου και της φύσης είναι η ανατροπή του.
Το σαββατοκύριακο 3 και 4 Ιούλη έγινε όπως κάθε χρόνο στην Πάρνηθα το διήμερο οδοιπορικό αντίστασης της Πρωτοβουλίας Αγώνα από το λόφο του Στρέφη. Λίγες μέρες μετά την πραγματοποίησή του και συγκεκριμένα το Σάββατο 10 Ιούλη η αστυνομία ανακοίνωσε ότι από έρευνά της στο χώρο του παλιού Ξενία, κατόπιν πληροφόρησής της, βρέθηκε αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός.
Με δεδομένο προφανώς ότι η βόμβα δεν έσκασε και βρέθηκε ως στοιχείο αυτούσια στα χέρια της αστυνομίας (πράγμα που φυσικά δεν θα συνέβαινε αν είχε εκραγεί), εμφανίστηκε και παραδόθηκε ένα άτομο, όπως δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ, το οποίο είπε την ιστορία που προφανώς είχε προετοιμάσει προκειμένου να ελαφρύνει ποινικά τη θέση του και να πέσει όσο το δυνατόν στα μαλακά. Μεταξύ άλλων είπε ότι είχε τοποθετήσει τον μηχανισμό προ 20 ημέρου αλλά για «δοκιμαστικούς» λόγους (δοκιμαστική βόμβα με 13 κιλά εκρηκτικής ύλης;) και παραδέχθηκε ότι είχε επιχειρήσει να τον ενεργοποιήσει χωρίς όμως να επιτύχει την έκρηξή του. Μετά από αυτό το θέμα θάφτηκε και δεν ξανακούστηκε τίποτα γύρω από την υπόθεση. Παρόλο που όσο ήταν η βόμβα εκεί «αφημένη» πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων με πολύ κόσμο και ενδεχομένως πολλά θύματα.
Το άτομο που παραδόθηκε κι ομολόγησε την τοποθέτηση βόμβας στο Ξενία είναι ο Χρήστος Λουκόπουλος ένας πρώην στρατιωτικός και μπράβος της νύχτας που συνδέεται με άτομα του υποκόσμου και της άκρας δεξιάς. Για παράδειγμα είχε συλληφθεί το 2007 για απόπειρα ανθρωποκτονίας στην οποία εμπλέκονταν ο τότε επιχειρηματίας της νύχτας Μπ. Λαζαρίδης και το πρωτοπαλίκαρο του Χρήστος Ρήγας. Ειδικότερα αυτός ο Χ. Ρήγας εμφανίστηκε στις εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής της νεοναζιστικής συμμορίας Χρυσής Αυγής και διατηρεί καφέ-μπαρ στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα όπου και συνελήφθη στον Φλεβάρη του 2010 με έναν άλλο χρυσαυγίτη για παράνομη οπλοκατοχή. Ο ίδιος ο Λουκόπουλος είχε συλληφθεί επίσης τον Ιούλη του 2009 μαζί με άλλα δυο άτομα μέσα σε αυτοκίνητο με το οποίο μετέφεραν αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς.
Κατά τη διάρκεια του διήμερου είναι πιθανόν ότι υπήρξαν περισσότερες από μία φορές που κάποια/ος προσέγγισε τον εκρηκτικό μηχανισμό δίχως να γνωρίζει την υπαρξή του και άρα κίνδυνος έκρηξης από την επαφή μαζί του.
Για παράδειγμα, άτομο που κινούνταν στο εσωτερικό του Ξενία κατά τη διάρκεια του καθαρισμού του χώρου είδε ένα βαρέλι το οποίο έπιασε και το ταρακούνησε για να δει αν ήταν γεμάτο, χωρίς ευτυχώς να το ανοίξει. Μια βδομάδα αργότερα ανακοινώθηκε ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε βρεθεί μέσα σε βαρέλι. Και σε επίσκεψη συντρόφων που έγινε στο Ξενία το βαρέλι αυτό δεν υπήρχε πια εκεί και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία. Δεύτερο, συνέβη το εξής περιστατικό του οποίου δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη σημασία και τις πιθανές συνέπειες του εκείνη τη στιγμή: άτομο που αναζητούσε στο χώρο ένα σκοινάκι για κάποια μικροεργασία βρήκε, μέσα στο Ξενία στο οποίο επικρατούσε σκοτάδι, ένα είδος καλωδίου και το τράβηξε αγνοώντας με τι πιθανά να συνδεόταν. Βλέποντάς το στο φως το λεπτό αυτό καλώδιο είχε χρώμα πορτοκαλί και στη μια άκρη του κρεμόταν ένα μεταλλικό αντικείμενο αλλά δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Μετά τη χρησιμοποίηση του σε μικροεργασίες τής εκδήλωσης αυτό το καλώδιο αφέθηκε στο χώρο αλλά και αυτό επίσης απουσίαζε κατά την επίσκεψη που έγινε στο χώρο μετά την ανακοίνωση εύρεσης της βόμβας και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία. Ωστόσο πρέπει ίσως να ειπωθεί ότι με μια προσεκτικότερη αναζήτηση στο χώρο βρέθηκε ένα μικρό μέρος του που διέλαθε της αστυνομικής έρευνας από το οποίο έλλειπε η μεταλλική του άκρη αλλά είχε πάνω του μικρή καρτέλα που έγραφε: danger blasting cap–peligro detonadores-danger detonateur. Μια αναζήτηση στο google έδωσε κάποιες πρώτες ενδεικτικές απαντήσεις για το τι ήταν…
Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι όταν οι συμπτώσεις πληθαίνουν παύουν να είναι συμπτώσεις. Δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια τι ακριβώς συνέβη, ούτε τι είχαν σχεδιάσει αυτός ή αυτοί που τοποθέτησαν την βόμβα στο Ξενία, το σίγουρο είναι ότι η βόμβα υπήρξε, ότι θα μπορούσε να σκοτώσει πολύ κόσμο, ότι αυτός που την τοποθέτησε είναι χρυσαυγίτης, ότι δεν νοείται δοκιμαστική βόμβα με 13 κιλά εκρηκτικής ύλης, ότι ούτε τα ΜΜΕ ούτε η αστυνομία αναφέρουν ότι στο χώρο πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων καλεσμένο με χιλιάδες αφίσες, ότι μετά τις «απαραίτητες» εξηγήσεις μεταξύ μπάτσων και Λουκόπουλου το θέμα «θάφτηκε» (ενώ όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε μιας ενδεχόμενης σύλληψης ενός αντιεξουσιαστή), ότι…., ότι…., ότι….. Αν όμως η βόμβα είχε σκάσει τα ΜΜΕ και η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία θα μιλούσαν για βεντέτες, πόλεμο των άκρων, στρατόπεδα εκπαίδευσης και πεδία βολών, αιμοσταγείς δολοφόνους αναρχικούς και θα εξαπέλυαν ένα ακόμα οργανωμένο κυνήγι μαγισσών ενάντια στους αναρχικούς.
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σχέδιο υπήρχε, εκείνο όμως που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι ότι κράτος και παρακράτος λειτουργούν, το λιγότερο, ως δύο χέρια που το ένα νίβει το άλλο. Τα γεγονότα στην Πάρνηθα έρχονται να προστεθούν σε ένα μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις με μαχαίρια, σκεπάρνια, εμπρηστικούς και εκρηκτικούς μηχανισμούς, ακόμα και χειροβομβίδες, εναντίον κοινωνικών χώρων που στέκονται εμπόδιο στους σχεδιασμούς κράτους και το κεφαλαίου, όπως στέκια και καταλήψεις, πογκρόμ-επιθέσεις και δολοφονίες μεταναστών, επιθέσεις με μαχαίρια και μολότοφ εναντίον διαδηλωτών με την κάλυψη και υποστήριξη των ΜΑΤ και ένα σωρό άλλα γεγονότα που καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι όπου δεν φτάνει το γκλόπ και το μικρόφωνο της δημοκρατίας φτάνουν τα παρακρατικά τσογλάνια.
Οι κατασταλτικοί και τρομοκρατικοί σχεδιασμοί κράτους και παρακράτους δεν μπορούν να ανακόψουν τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Αυτοοργάνωση-αλληλεγγύη-επίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο για την γενικευμένη αυτοδιέυθυνση.
Φωτογραφικές στιγμές από το 3ήμερο εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκε από τους “αλληλέγγυους συντρόφους” στο χωριό της Καλοσκοπής, στην Γκιώνα. Το Σάββατο το βράδυ έγινε προβολή, στην κεντρική πλατεία του χωριού, της ερευνητικής ταινίας “κυνήγι θησαυρού” -για την υπόθεση της μεταλλουργίας χρυσού και τους κοινωνικούς αγώνες στη βόρεια Χαλκιδική. Την Κυριακή το πρωί πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένων σε γειτονικά χωριά της Γκιώνας, ενώ στο δρόμο γράφτηκαν συνθήματα και κρεμάστηκαν πανό.
Επίσης, τις τρεις ημέρες της κατασκήνωσης έγιναν συλλογικές δουλειές αποκατάστασης των ζημιών στο σπίτι του μέλους της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνα, Στέφανου Κόλλια, το οποίο δέχτηκε εμπρηστική επίθεση στις 30 Μαρτίου 2009.
Για περαιτέρω ενημέρωση μπορείτε να ανατρέξετε σε παλαιότερη δημοσίευσή μας, εδώ.
Δεκαετίες ολόκληρες το οικοσύστημα της Γκιώνας, ένα από τα πέντε σημαντικότερα οικοσυστήματα της χώρας, πληγώνεται θανάσιμα από τη ληστρική δραστηριότητα των μεταλλευτικών εταιρειών, που με αποκλειστικό στόχο την υπερεκμετάλλευση και το κέρδος και με την ανοχή και συνενοχή κράτους και τοπικών παραγόντων ασελγούν στην περιοχή.
Όπως και στο παρελθόν με τις εταιρείες Πεσινέ και Σκαλιστήρη, η εξαγωγή του βωξίτη εξακολουθεί να πραγματοποιείται με επιφανειακές και υπόγειες εξορύξεις, σε περιοχές με πυκνά δάση ελάτης και οξιάς και σε εκτάσεις που έχουν χαρακτηριστεί προστατευόμενες (Νατούρα 2000, καταφύγια άγριων ζώων κ.α.). Η εγκληματική σύμπραξη κράτους και τοπικών παραγόντων με τις μεταλλευτικές εταιρείες (σήμερα οι εκμεταλλεύσεις γίνονται από τις εταιρείες “S&B; Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε.” συμφερόντων Κυριακόπουλου και “ΕΛΜΙΝ Α.Ε.” συμφερόντων Βαρδινογιάννη) τείνει να δημιουργήσει καταστάσεις μή αναστρέψιμες σε ολόκληρο το ορεινό οικοσύστημα της Γκιώνας.
Το σύνολο σχεδόν των επιφανειακών εξορύξεων δεν έχει αποκατασταθεί και οι κάποτε καταπράσινες πλαγιές θυμίζουν σεληνιακό τοπίο. επιπλέον, σοβαρές είναι οι επιπτώσεις στα νερά της περιοχής, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά (η Γκιώνα είναι μέρος της λεκάνης του Μόρνου από την οποία υδρεύεται το λεκανοπέδιο της Αττικής), καθώς και στη χλωρίδα και πανίδα, ενώ μία ακόμα πηγή μόλυνσης δημιουργείται στην περιοχή της Αντίκυρας από τα απόβλητα της επεξεργασίας αλουμινίου στα εργοστάσια “Αλουμίνιον της Ελλάδος” συμφερόντων Μυτιληναίου.
Η χρόνια λεηλασία της γκιώνας από τις μεταλλευτικές εταιρείες, η μετατροπή του οικολογικού πλούτου της σε μετρήσιμο “φυσικό πόρο” και των βουνοπλαγιών της σε εργοτάξια προβλήθηκε από τον κυρίαρχο λόγο ως το κατεξοχήν παράδειγμα εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας στις δεκαετίες του ’50 και ’60 και ως έμβλημα προόδου, ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Σαράντα χρόνια μετά, ύστερα από την καταστροφή του ορεινού οικοσυστήματος και τον συνακόλουθο αφανισμό όλων των συνδεόμενων με αυτό οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων που η ίδια η ληστρική εξορυκτική εκμετάλλευση προκάλεσε, οι μεταλλευτικές εταιρείες, υποβοηθούμενες από τους τοπικούς παράγοντες, προβάλλονται ως σωτήρες της περιοχής από την ανεργία και τον οικονομικό μαρασμό, ως λύση στα προβλήματα που οι ίδιες προκάλεσαν.
Μπροστά σε όλη αυτή την περιβαλλοντική καταστροφή που έχει ήδη συντελεστεί και κυρίως μπροστά σε αυτή που επίκειται, πολίτες με καταγωγή από τα χωριά της Γκιώνας δημιούργησαν την Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας. Το Οκτώβριο του 2008 προχώρησαν στην πρώτη ενημερωτική συνάντηση, που την ακολούθησε μία δεύτερη, το Δεκέμβριο του 2008, στην οποία σημειώθηκαν πρωτόγνωρα για την περιοχή γεγονότα (αντισυγκέντρωση των υπαλλήλων της S&B; με στολές της εταιρείας (!) και απειλητικές προθέσεις εναντίον της συγκέντρωσης).
Στις 30 Μαρτίου ο Στέφανος Κόλλιας, μέλος της κίνησης για τη σωτηρία της γκιώνας και γνωστός για την ασυμβίβαστη και αγωνιστική του δράση ενάντια στη ληστρική παρουσία των μεταλλευτικών εταιρειών στην περιοχή, δέχεται εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του στην Καλοσκοπή Φωκίδας. Ήταν η δεύτερη μέσα σε διάστημα 3 μηνών τρομοκρατική επίθεση, με αποτέλεσμα αυτή τη φορά την ολοσχερή καταστροφή του σπιτιού.
Ο εμπρησμός του σπιτιού του Στέφανου Κόλλια είναι μία ενέργεια με περισσότερους αποδέκτες και σημασίες. Επιχειρεί να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονται στα σχέδια λεηλασίας του βουνού από τις πολυεθνικές, υπενθυμίζοντας τα “αντίποινα” που τους περιμένουν. Σε συμβολικό επίπεδο, η επιλογή του συγκεκριμένου αντίποινου με τις μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν της κατοχής και του εμφυλίου που ανασύρει, δηλώνει το καθεστώς “κατάκτησης” της περιοχής από τα μεταλλευτικά καρτέλ.
Στο πλαίσιο του αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση και την εξάλειψη κάθε μορφής καταπίεσης και εκμετάλλευσης, η πάλη για την προστασία της Φύσης κατέχει κεντρική θέση. Δεν αποτελεί μία εκδοχή φυσιολατρείας, μία αισθητική ευαισθησία, μία επιθυμία για καλύτερη ποιότητα ζωής ή μία ανησυχία για το μέλλον του πλανήτη, όπως προτάσσει η συστημική οικολογία. αντίθετα, θέτει στο επίκεντρο ολόκληρη την τοποθέτηση των σχέσεων ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον περιβάλλοντα κόσμο, συγκρούεται αναπόφευκτα με την κεντρική φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού: την απεριόριστη επέκταση της κυριαρχίας πάνω στον άνθρωπο και τη φύση και δε μπορεί παρά να είναι συνολικός, ανατρεπτικός, επαναστατικός.
Αλληλέγγυοι σύντροφοι
> Το τριήμερο 17 μέχρι 19 Ιουλίου διοργανώνεται από τους αλληλέγγυους συντρόφους, στην περιοχή της Καλοσκοπής, κατασκήνωση ενημέρωσης και δράσεων ενάντια στη λεηλασία της Γκιώνας.
Σήμερα Τετάρτη, στις 7 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συνάντηση των διοργανωτών στην κατάληψη της Villa Amalias (Αχαρνών και Χέυδεν, πλατεία Βικτώριας) για να κανονιστούν οι περαιτέρω λεπτομέρειες του 3ημέρου. Για περαιτέρω επικοινωνία υπάρχει το e-mail giona_camp@yahoo.com.
Με την παρουσία και συντροφιά αρκετού κόσμου πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ η εκδήλωση/ενημέρωση για τη λεηλασία του βουνού της Γκιώνας από τις εταιρίες εξόρυξης βωξίτη. Μαζί μας βρέθηκε και το μέλος της “κίνησης για τη σωτηρία της Γκιώνας”, Στέφανος Κόλλιας, ο οποίος ενημέρωσε για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το βουνό από τη συνεχή λεηλασία του, τη στάση που κρατούν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, το πώς τα νερά της Γκιώνας συνδέονται άμεσα με το λεκανοπέδιο της Αττικής, ενώ τέλος σκιαγραφήθηκαν και οι σχέσεις της οικονομικής και πολιτειακής εξουσίας με τα αφεντικά της ΕΛΜΙΝ Α.Ε. (Βαρδινογιάννης) και της S&B.;
Προηγήθηκε η προβολή ενός βίντεο από τη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο χωριό Καλοσκοπή, στις 5 Απριλίου 2009, ενάντια στην εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του Στέφανου.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα της “κίνησης για τη σωτηρία της Γκιώνας”.
Καθαρά Δευτέρα σήμερα και από τις 11 το πρωί άρχισε η παρέμβαση της λαϊκής συνέλευσης κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου, Θησείου.
60 περίπου άτομα μοίρασαν χιλιάδες κείμενα για την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ενώ κρεμάστηκαν και δύο πανό. Το πρώτο αναφερόταν στην καταστροφή των δημόσιων, ελεύθερων και πράσινων χώρων από τον δήμαρχο Κακλαμάνη («Κακλαmoney κράτα το τελευταίο δέντρο για να κρεμαστείς») και το δεύτερο, που ήταν γραμμένο στην αλβανική γλώσσα -δεδομένης της μεγάλης παρουσίας μεταναστών στο λόφο-, αναφέρονταν στην Κούνεβα («Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη, κράτος-αφεντικά δολοφονούν»).
Στη συγκέντρωση παρευρέθησαν και αγωνιστές/στριες από ένα άλλο ανοιχτό μέτωπο για την προάσπιση του δημόσιου χώρου, το πάρκο Κύπρου και Πατησίων στην Κυψέλη. Μοίρασαν εκατοντάδες κείμενα της ανοιχτής συνέλευσης που ενημερώνουν για την υπόθεση, ενώ σχετικό κείμενο μοιράστηκε και από το στέκι μας.
Παράλληλα συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε και από τη «Συντονιστική επιτροπή της λαϊκής συνέλευσης λόφων Φιλοπάππου».
Κατά τα άλλα ο κόσμος που βρέθηκε φέτος στον λόφο ήταν λιγότερος από την περσινή χρονιά. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστες/στριες, οι οποίοι/ες έστησαν τους δικούς τους χορούς με παραδοσιακή μουσική, κάποια μέτρα παραδίπλα από την εξέδρα του δήμου.
Μπάτσοι για μία ακόμη χρονιά είχαν στρατοπεδεύσει στο λιθόστρωτο του Πικιώνη, ενώ η αφίσα της ανοιχτής συνέλευσης του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, που παρίστανε τον… ομέρ πριόνη Κακλαμάνη τράβηξε τα βλέμματα και απέσπασε αρκετά θετικά σχόλια από τους διερχόμενους.
Κυριακάτικη βόλτα στο λόφο του Φιλοπάππου και μία απρόσμενη συνάντηση στο κατέβασμα. Το φυλάκιο στην είσοδο απέναντι από το πάρκο Βουτιέ κατεστραμμένο…
Στη μνήμη μας ήρθαν λαϊκές συνελεύσεις κατοίκων των γειτονιών μας που ανέδειξαν το ρόλο των φυλάκων, των καγκέλων και της ελεγχόμενης πόρτας στο συγκεκριμένο σημείο. Η είσοδος της Βουτιέ είναι (ή ήταν καλύτερα) η «βιτρίνα» των αρχαιολόγων στα οργανωμένα γκρούπ τουριστών ότι εισέρχονται σε έναν αυστηρά οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο. Κάποιες φορές, μάλιστα, στα αυτιά κατοίκων έφτασαν και σκόρπιες πληροφορίες ότι κατά καιρούς ζητούνταν και εισιτήριο.
Να θυμίσουμε, επίσης, ότι σε λαϊκή συνέλευση κατοίκων τον Μάρτιο του 2008 ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν παραταχθεί κατά μήκος της περίφραξης στο σημείο, ενώ στιγμιαία απαγόρευσαν και την είσοδο της λαϊκής συνέλευσης στο λόφο.
Κάποιες εβδομάδες αργότερα στις γειτονιές μας τοιχοκολλείται αφίσα η οποία ενημερώνει για το ρίξιμο των καγκέλων από κατοίκους. Η περίφραξη παραμένει κατεστραμμένη μέχρι και σήμερα.
εικόνες από τα μετ’ όπισθεν
Χαράματα Δευτέρας 26 Ιανουαρίου και οι μπουλντόζες του δήμου Αθηναίων, συνεπικουρούμενες από κάμποσες διμοιρίες, επελαύνουν στο παρκάκι της γωνίας Πατησίων και Κύπρου στην περιοχή της Κυψέλης. Τα 45 δέντρα του πάρκου (κάποια από αυτά υπεραιωνόβια) και μία παιδική χαρά ισοπεδώνονται μέσα σε λίγη ώρα. Η ρητορική της ανάπτυξης είναι ισοπεδωτική. Αυτό που έχει ανάγκη η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή στον κόσμο δεν είναι οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι πρασίνου, αλλά ιδιωτικά πάρκινγκ και πολυκαταστήματα.
Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών δε μένουν απαθείς μπροστά στη βίαιη εφαρμογή των σχεδίων των δημοτικών αρχών. Συγκεντρώνονται στο σημείο και μέχρι νωρίς το απόγευμα συμπλέκονται επανειλημμένα με τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες απαντούν με ξύλο, χημικά και δακρυγόνα. Επίθεση δέχονται τα δύο τοπικά αστυνομικά τμήματα, όπου και προκαλούνται υλικές ζημιές.
Η προσωρινή υποχώρηση των ΜΑΤ και η ανακατάληψη του χώρου από τους κατοίκους δε σημαίνει και το τέλος του αγώνα. Την επομένη το πρωί οι δημοτικές αρχές ολοκληρώνουν τη λεηλασία του πάρκου με τη βοήθεια ενός παρακρατικού μηχανισμού, αποτελούμενου από μπράβους και τραμπούκους, με επικεφαλής τον αντιδήμαρχο ασφάλειας στο δήμο Αθηναίων Παπαδάκη. Τη Δευτέρα το μεσημέρι η συγκέντρωση κατοίκων και αλληλέγγυων έξω από το δημαρχείο της Αθήνας (τη στιγμή που στο εσωτερικό συζητείται η υπόθεση του πάρκου) συμπλέκεται με αστυνομικές δυνάμεις όταν επιχειρεί να μπει στο -ανοιχτό κατά τα άλλα- δημοτικό συμβούλιο και να παρέμβει στη διαδικασία. Ακολουθεί δολοφονική επίθεση με ρίψεις χειροβομβίδων κρότου-λάμψης μέσα στο πλήθος, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές. Το ίδιο βράδυ ομάδα διαδηλωτών επιτίθεται στο δεύτερο δημαρχείο της Αθήνας, στην οδό Λιοσίων, προκαλώντας στο κτίριο εκτεταμένες υλικές ζημιές.
Η επέλαση των μηχανών της ανάπτυξης εκτείνεται σε ολόκληρη την επικράτεια της μητρόπολης της Αθήνας, και όχι μόνο. Το τσιμέντο κατακλύζει το βλέμμα και την καθημερινότητά μας, το πράσινο αρχίζει σιγά-σιγά να μην έχει ούτε το ρόλο του ντεκόρ. Οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι λεηλατούνται από τις μπουλντόζες και την εμπορική εκμετάλλευση. Πάρκινγκ, πολυκαταστήματα, πολυεθνικές. Ο χώρος και ο χρόνος μας μετριέται με βάση το κέρδος που μπορεί να προσφέρει στα αφεντικά. Η κουλτούρα του αυτοκινήτου χαράζει συμπεριφορές και λογικές.
Ο αγώνας που δίνουν οι κάτοικοι της Κυψέλης αποτελεί συνέχεια των αγώνων που εδώ και χρόνια δίνουμε και εμείς στις γειτονιές μας για την προάσπιση και διεκδίκηση των ελεύθερων δημόσιων χώρων. Από τις παρεμβάσεις ενάντια στα τραπεζοκαθίσματα στο πεζόδρομο της Ηρακλειδών στο Θησείο και τη δημιουργία πάρκου στην Κορεάτικη αγορά, τον αγώνα ενάντια στην περίφραξη, τον έλεγχο και την εμπορευματοποίηση του λόφου του Φιλοπάππου, τις δράσεις ενάντια στην εμπορική εκμετάλλευση του πάρκου στη γωνία των Ορλώφ και Μουσών στο Κουκάκι και του Σεράφειου κολυμβητήριου. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και ανοιχτές διαδικασίες, όπου όλοι συζητάμε και αποφασίζουμε ισότιμα και αυτοοργανωμένα, επιλέγουμε να πάρουμε οι ίδιοι τις ζωές μας στα χέρια μας, να δημιουργήσουμε και να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι την καθημερινότητα στις γειτονιές μας.
Κάτω τα ξερά σας από τους δημόσιους χώρους
Σαμποτάζ στις μηχανές της ανάπτυξης
Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Κυψέλης