Η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά στις 29 και 30 Απριλίου στο Πολυτεχνείο στις 7μμ. Ενώ την 1 Μάη καλεί στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο στις 11πμ.
Το διήμερο θα περιλαμβάνει:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
προβολή: «Σικάγο 1886-Στιγμές εργατικής Πρωτομαγιάς»
Συζήτηση: «η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου και οι κοινωνικές της συνέπειες σε περίοδο συστηµικής κρίσης»
ΣΑΒΒΑΤΟ
προβολή: «Στιγμές κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στην Ισπανία το 1936»
Συζήτηση: «οι αντιστάσεις των από κάτω και το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στο σήμερα και το αύριο»
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11πμ ΜΟΥΣΕΙΟ
Ακολουθεί το κείμενο της εισήγησης του διημέρου:
1η ΜΑΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ -ΔΝΤ –ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Στις 29 και 30 Απρίλη, ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση επιλέξαμε να οργανώσουμε ένα διήμερο εκδηλώσεων ενόψει της Πρωτομαγιάς. Η εξέγερση του Σικάγο το 1886 αποτελεί για εμάς ένα σημείο αναφοράς, έναν «τόπο» από όπου μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση και συμπεράσματα. Η συμβολή των αναρχικών σε αυτήν υπήρξε καθοριστική χάρη στον αγώνα τους και την επίτευξη της ριζοσπαστικής σύνδεσης των επιμέρους αιτημάτων –όπως αυτό για το 8ωρο- με τη συνολική κριτική του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσα από αυτό το διήμερο επιχειρούμε να ανοίξουμε μία συζήτηση όχι ιστορικού περιεχομένου, αλλά για το πώς κατανοούμε και αναλύουμε ως αγωνιστές στο σήμερα τη βίαιη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού, όπως επίσης και το ποια είναι τα δικά μας κοινωνικά προτάγματα και το πώς επικοινωνούν και συνδέονται με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στην κατεύθυνση της ανατροπής του υπάρχοντος και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Για την πρώτη μέρα (Παρασκευή 29/4) το πλαίσιο της συζήτησης που θα θέλαμε να αναπτυχθεί έχει ως κεντρικά σημεία:
α) Την ολομέτωπη επίθεση των κυρίαρχων σε μία περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, αξιακή). Η κρίση αυτή αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την αντικοινωνική φύση του καπιταλισμού και αποτελεί απότοκο ενός παγκοσμιοποιημένου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως αιχμές αυτής της επίθεσης αναγνωρίζουμε:
– Τη διαρκή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την «απελευθέρωση» των απολύσεων, τις μειώσεις μισθών και τη θεσμική κατοχύρωση της «ελαστικής εργασίας». Τον τρόμο της ανεργίας που πλήττει όλο και περισσότερους εργαζόμενους (τρόμος που αποτελεί συνώνυμο της φτώχειας και ταυτόχρονα δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής και διάχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ξενοφοβίας ανάμεσα στους καταπιεσμένους).
– Τον αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η περίθαλψη με τις διαρκείς συγχωνεύσεις και την επιβολή «εισιτηρίου» στα νοσοκομεία. Την εκποίηση σε ιδιώτες του κατειλημμένου από το κράτος ότι είναι δημόσιου και την εντατικότερη καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου.
– Την επίταση της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης καθώς το μοντέλο οργάνωσης, λειτουργίας, παραγωγής και κατανάλωσης που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο είναι άκρως επιθετικό και καταστρεπτικό τόσο για τη φύση όσο και για τις ανθρώπινες κοινωνίες.
– Την ένταση της καταστολής και του ελέγχου. Απέναντι στην αδυναμία εξασφάλισης της συναίνεσης και στην όξυνση της κοινωνικής οργής επιστρατεύεται η κρατική βία. Με τους νέους τρομονόμους, την ποινικοποίηση απεργιών και διαδηλώσεων, με τα ειδικά νομοθετήματα για την αντιμετώπιση του ρεύματος «άρνησης πληρωμών» , με την ένταση της καταστολής στους δρόμους, το κράτος επιχειρεί να σπείρει το φόβο για την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και για τον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Παράλληλα η κυρίαρχη προπαγάνδα με εκκλήσεις σε «εθνική ομοψυχία» και σε «συστράτευση όλων απέναντι στην κρίση» επιχειρεί να προωθήσει την υποταγή και τη μοιρολατρία, ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο εργατικό δυναμικό. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η διαδικασία αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και η επιχειρούμενη εγκαθίδρυση ενός μόνιμου «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιστάσεις, έχουν ως στόχο τον συνολικό και βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό.
β) Τις συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης στο κοινωνικό πεδίο.
Η ανεργία, η φτώχεια και οι αποκλεισμοί αποτελούν σήμερα γενικευμένη κοινωνική συνθήκη η οποία πλήττει ντόπιους και μετανάστες που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, αλλά και μεγάλα κοινωνικά κομμάτια των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται βίαια λόγω της σαρωτικής επίθεσης κράτους και αφεντικών. Παράλληλα, η διάχυση της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού και της υποταγής ως κυρίαρχες αξίες διαμορφώνει το έδαφος για τη γιγάντωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, του αλληλοσπαραγμού ανάμεσα στους πιο αδύναμους, με σκοπό την εκτόνωση της κοινωνικής οργής μεταξύ των καταπιεσμένων. Η στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» που προωθείται από τους κυρίαρχους δημιουργεί εκείνη τη συνθήκη όπου οι μετανάστες και οι μετανάστριες στοχοποιούνται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως οι υπαίτιοι για την φτώχεια, την ανέχεια και την υποτίμηση της ζωής.
Για τη δεύτερη μέρα (Σάββατο 30/4) η συζήτηση έχουμε επιλέξει να έχει στο επίκεντρό της τους αγώνες, την κίνηση των «από τα κάτω» ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Αυτό είναι άλλωστε και το πεδίο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται και απευθύνεται το συνολικό αναρχικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και αυτοδιεύθυνσης. Είναι το πεδίο από όπου αντλούμε τις εμπειρίες και την δυναμική μας. Για το άνοιγμα αυτής της συζήτησης θέτουμε τα εξής ερωτήματα:
– Ποιες είναι σήμερα οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και πώς γειώνεται μέσα σε αυτές το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικοποίησης μέσα από την αδιαμεσολάβητη οργάνωση των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, απέναντι στη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν κόμματα, ΜΜΕ και καθεστωτικά συνδικάτα, τη στιγμή που κορυφώνεται ο πόλεμος των κυρίαρχων.
– Πώς με βάση την κριτική αλληλεγγύη επιχειρούμε να ξεπεράσουμε τον αμυντικό χαρακτήρα των αγώνων για την υπεράσπιση προηγούμενων μοντέλων εκμετάλλευσης και καταπίεσης και πώς συνδέουμε τις επιμέρους κινητοποιήσεις στην κατεύθυνση της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος. Πώς προωθούμε τη ριζοσπαστικοποίηση και τη συνολικοποίηση των επιμέρους αγώνων μέσα από την ανάδειξη του κράτους και του καπιταλισμού ως τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων και πώς προωθούμε το όραμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση στη βάση της οριζόντιας λήψης αποφάσεων, της αυτοδιαχείρισης των αναγκών μας, του σεβασμού του φυσικού κόσμου. Πώς παράλληλα με τη συνείδηση της αναγκαιότητας της καταστροφής του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού συγκροτούμε και τις προτάσεις οργάνωσης της κοινωνίας «από τα κάτω». Προτάσεις στην προοπτική για μια νέα εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο, ως απάντηση στο ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα σε «κρατικοδίαιτη» ή «ιδιωτική» οικονομία.
Η οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης όσο και η λήψη των συλλογικών αποφάσεων οφείλει να ανήκει σε όλους: άμεσα και ισότιμα. Μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες στην καθημερινότητα, μέσα από τη μαζική συμμετοχή στους αγώνες, την εχθρότητα απέναντι σε κάθε φορέα εξουσίας, με τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση και τη σύγκρουση μπορούμε να επανεκκινήσουμε. Να επανεκκινήσουμε ένα δικό μας αυτοδιευθυνόμενο παρόν ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
sinelefsianarchikon@gmail.com
