Tag: Άνω Πετράλωνα

Μέσα από τη δικογραφία που έχει συνταχθεί για τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα» ήρθε στη δημοσιότητα ένα μεθοδευμένο σχέδιο των κρατικών μηχανισμών εκτενούς παρακολούθησης και καταγραφής των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χιλιάδων ανθρώπων σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Μεταξύ αυτών, και τμήματα των γειτονιών μας στα Άνω Πετράλωνα και στο Κουκάκι. Πρόφαση, όπως καταγράφεται σε δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, η «αναζήτηση στοιχείων που θα οδηγούσαν στην αποκάλυψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα».

Η άρση του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αφορά κλήσεις σταθερών και κινητών τηλεφώνων, αλλά και μηνυμάτων sms. Η χρονική έκταση της άρσης κυμαινόταν από μία μέχρι και δώδεκα ώρες, ενώ η περίοδοι που έλαβαν χώρα είναι ο Ιανουάριος του 2007, ο Δεκέμβριος του 2008, και το πρώτο εξάμηνο του 2009. Συγκεκριμένα, στις περιοχές των Άνω Πετραλώνων, γύρω από τον ηλεκτρικό σταθμό και την πλατεία Μερκούρη, η άρση του απορρήτου έγινε για τον Ιανουάριο του 2007, ενώ στο Κουκάκι, στο τμήμα πλησίον της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, η άρση έγινε στις 9 Μαρτίου 2009.

Χιλιάδες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, στην ουσία χιλιάδες άτομα, βρίσκονται υπό εξέταση στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής ως εν δυνάμει ύποπτοι. Ως εν δυνάμει τρομοκράτες. Αλλά ο  στόχος δεν είναι μόνο ο αόριστος τρομοκράτης, στόχος είμαστε όλοι όσοι εξακολουθούμε να σκεπτόμαστε, να διεκδικούμε, να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Στόχος είναι «αποκαλύψεις» σαν αυτές να λειτουργήσουν εκφοβιστικά και ενοχικά στον καθένα και την καθεμιά, να εσωτερικεύσουμε κάποιον αόριστο φόβο και να οδηγηθούμε στην παραίτηση.

Αλλά δεν… Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε ότι τα υπερσύγχρονα συστήματα παρακολουθήσεων που κατά καιρούς παρουσιάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι εδώ για να επιτελούν το έργο για το οποίο έχουν κατασκευαστεί, να παρακολουθούν, να καταγράφουν, να φακελώνουν. Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε ότι οι παρακολουθήσεις, είτε φυσικές είτε μέσω τηλεφώνων, λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα, κάθε στιγμή και όχι μόνο όταν γίνονται πρωτοσέλιδο σε κάποια εφημερίδα. Μόνο που, βελτιώνονται οι φράχτες αλλά βελτιώνονται και οι άλτες. Και όταν, μέρες που είναι, έρθει η ώρα που η κοινωνική οργή θα τους πνίξει, να είναι σίγουροι ότι δεν θα το μάθουν από κανένα τηλέφωνο νωρίτερα, αλλά θα το δουν μπροστά τους, ξαφνικά και θα τρέχουν να κρυφτούν.

* Τα σχεδιαγράμματα που παραθέτουμε δημοσιεύτηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Με γκρι χρώμα είναι καλυμμένες οι περιοχές όπου έγινε η άρση του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.

Πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής η συνέλευση κατοίκων της Δεξαμενής σχετικά με το ζήτημα που δημιουργήθηκε με τη χρήση του γηπέδου του μπάσκετ που υπάρχει στην περιοχή.

Ο Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης (ΟΝΑ) του δήμου Αθηναίων «παραχώρησε» το γήπεδο μπάσκετ που βρίσκεται στο λόφο στην Αναγέννηση Πετραλώνων, η οποία με τη σειρά της αποφάσισε τις απογευματινές ώρες αιχμής (5-9 μ.μ.) να κάνει μαθήματα τένις στο χώρο, καθιστώντας αδύνατη τη πρόσβαση στους περίοικους και τους νεολαίους της περιοχής. Σύμφωνα με την ενημέρωση που προηγήθηκε η παραχώρηση αυτή έγινε προφορικά και χάρη στην προσωπική γνωριμία του προέδρου του ΟΝΑ Κικίλια και του υπευθύνου της τοπικής ομάδας των Πετραλώνων.

Οι περίοικοι που βρέθηκαν στη συζήτηση κατέληξαν σε ένα κείμενο (το οποίο αποτελεί και τη βάση συλλογής υπογραφών για το θέμα), αποφάσισαν να βγάλουν μία επιτροπή και μέσω δημοτικών οργάνων (διαμερισματικό συμβούλιο) να απαιτήσουν από τον ΟΝΑ να ασκήσει πίεση στην Αναγέννηση Πετραλώνων να συναντηθεί με τους κατοίκους και να υπάρξει συνεννόηση για την από κοινού χρήση του χώρου (με τον καθορισμό συγκεκριμένων ημερών και ωρών και τη δημόσια ανακοίνωσή τους). Τη στιγμή που η Αναγέννηση όχι μόνο αρνείται να έρθει σε στοιχειώδη συνεννόηση με τους περίοικους αλλά παράλληλα τους συκοφαντεί, η συνέλευση αποφάσισε να «κυνηγήσει» αυτή τους ιθύνοντες της ομάδας και μάλιστα μέσω του οργανισμού εκείνου του δήμου Αθηναίων ο οποίος (και με υποψίες «σκανδάλου») διαχειρίζεται ωσάν τσιφλίκι του ένα δημόσιο χώρο. Υπάρχει και μία άλλη, βέβαια, πραγματικότητα που προκύπτει από κάποιες τοποθετήσεις που έγιναν και τελικά προκρίθηκαν: οι δημοτικές εκλογές δεν είναι μακριά και τα διαμερισματικά και δημοτικά συμβούλια προσφέρονται περισσότερο για στείρους αντιπολιτευτικούς καταγγελτικούς λόγους. Και το δίλημμα παραμένει, αυτοοργάνωση ή διαμεσολάβηση;

Αναδημοσίευση από το blog για τους λόφους του Φιλοπάππου (εδώ)

Οι κάτοικοι του λόφου Δεξαμενής των Άνω Πετραλώνων, καλούν αυτή την Κυριακή σε συνέλευση κατοίκων. Το θέμα που προέκυψε εκεί αφορά ένα γηπεδάκι μπάσκετ που υπάρχει και το οποίο χρησιμοποιούν τόσο οι κάτοικοι του λόφου (όλων των ηλικιών) όσο και κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής.

Ξαφνικά πριν μερικές η μέρες μάθανε ότι ο χώρος παραχωρήθηκε στον Αθλητικό σύλλογο της Αναγέννησης Πετραλώνων για να κάνει εκεί μαθήματα τένις. Αυτό που ενόχλησε τους κατοίκους είναι ότι όχι μόνο η παραχώρηση έγινε χωρίς κανείς να ρωτήσει τους ανθρώπους που ήδη χρησιμοποιούν το χώρο, αλλά επιπλέον το γηπεδάκι θα έκλεινε εντελώς καθημερινά 5-9μμ. Δηλαδή ακριβώς τις ώρες που έχει την μεγαλύτερη κίνηση. Και μάλιστα θα κλείνει για ένα άθλημα όπως είναι το τένις, που σημαίνει ότι 2 ή 4 άτομα θα παίζουν μέσα και δεκάδες θα είναι κλειδωμένα απ’ έξω!

Επιπλέον οι κάτοικοι έχουν τον φόβο ότι η παραχώρηση μπορεί να πάρει και πιο συνολική μορφή. Καθώς ο Δήμος που παρά τα παράπονα των κατοίκων είχε εγκαταλείψει τον λόφο εδώ και χρόνια, τώρα ξαφνικά και μετά την παραχώρηση εμφανίστηκε και έκανε εργασίες συντήρησης του πρασίνου. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο σύλλογος με δικά του έξοδα και όχι του Δήμου, προχώρησε και θα συνεχίσει στην συντήρηση του γηπέδου, δημιουργεί μια εικόνα ότι η παραχώρηση μπορεί να πάρει την μορφή του κλειστού χώρου. Και ακόμα περισσότερο να φύγουν οι μπασκέτες, καθώς το γήπεδο τένις δεν συνδυάζεται ποτέ με μπάσκετ.

Όπως και να έχει η ενέργεια είναι αυθαίρετη και στερεί με τρόπο απαράδεκτο και αυταρχικό ένα δημόσιο κοινόχρηστο χώρο από τους δημότες, οι οποίοι πληρώνου τέλη για να έχουν και να χαίρονται τους ελάχιστους τέτοιους χώρους. Οι κάτοικοι που κινητοποιήθηκαν δεν έθεσαν θέμα να μην έρθει ο σύλλογος. Άλλωστε και αυτός όπως και οι κάτοικοι έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί έναν δημόσιο χώρο. Όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον δεσμεύει εντελώς, για όσο και όποτε θέλει. Μια απλή συνενόηση θα ήταν ότι καλύτερο και ίσως να μην είχε υπάρξει καν πρόβλημα.

Ας είμαστε λοιπόν την Κυριακή στην Δεξαμενή γιατί η υπεράσπιση των κοινόχρηστων χώρων μας αφορά όλους και όλες. Και απέναντι στο Δήμο που στρέφει τις ανάγκες των πολιτών ενάντια σε αυτές άλλων πολιτών, ας αντιτάξουμε τόσο την συνεννόηση μεταξύ γειτόνων, όσο και το αίτημα για περισσότερους ελεύθερους χώρους άθλησης για όλους μας.

Εργαζόμενοι ή συνεργάτες των αφεντικών; Η εργασία είναι η μαμή όλων των κοινωνικών σχέσεων; Υπάρχει ζωή πέρα από την εργασία; Ερωτήματα τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να βάλουν για προβληματισμό οι προβολές που θα λάβουν χώρα για τις επόμενες τρεις Παρασκευές στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου), στα Άνω Πετράλωνα.

Σήμερα θα προβληθεί η ταινιά «Ανθρώπινο δυναμικό». «Ο Φρανκ προσλαμβάνεται ως μάνατζερ στο εργοστάσιο όπου δουλεύει ως εργάτης και ο πατέρας του. Σύντομα θα διαπιστώσει το κυνισμό του όρου “ανθρώπινο δυναμικό” και θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ταξική του συνείδηση». Ραντεβού, λοιπόν, στις 8 το βράδυ.

Προβολή βίντεο σήμερα το απόγευμα, στις 8, στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα. Μέρες οικονομικής κρίσης και το βιντεάκι της «Λέσχης ισοπεδωτών» για το κραχ του 1929 είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και καλή αφορμή για συζήτηση.

Αναδημοσίευση

Το ζήτημα της “αποικιοποίησης” των Άνω Πετραλώνων και της μετατροπής τους σε ζώνη κατανάλωσης (Κυδαντιδών, Τρώων, πλατεία Μερκούρη) μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Ούτως ή άλλως παραμένει ανοιχτό (και πως δε θα μπορούσε άλλωστε…), ως σημείο αιχμής ανάμεσα στους γενικότερους προβληματισμούς για το πώς θα γίνουν πιο ανθρώπινες και ζωντανές οι γειτονιές μας.

Παρακάτω θα αναδημοσιεύσουμε το άρθρο ενός επίκουρου καθηγητή αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στο πανεπιστήμιο της Πάτρας, του Πάνου Δραγώνα, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο greekarchitects.gr. Αναφέρεται στο Γκάζι, στο σταδιακό “εξευγενισμό”  (gentrification) της γειτονιάς μέσα σε ένα ορίζοντα χρόνου που ξεκινάει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας.

Σίγουρα, επιπλέον πηγή σκέψης και γνώσης για όσους παλεύουμε -και εδώ-, απέναντι στην αλλοτρίωση και την εξατομίκευση, να διατηρήσουμε την κοινότητα της γειτονιάς. Η μνήμη κάποιες φορές είναι πολύ σημαντικό εφόδιο…

Διαδήλωση το μεσημέρι της Κυριακής στις γειτονιές των Άνω Πετραλώνων και του Θησείου, ύστερα από κάλεσμα της λαϊκής συνέλευσης κατοίκων. Διαδήλωση αλληλεγγύης στον αγωνιστή κάτοικο Γ. Γιαννατσή το σπίτι του οποίου δέχτηκε εμπρηστική επίθεση στις 20 Νοεμβρίου, διαδήλωση υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, διαδήλωση που έδειξε ότι κανένας δεν είναι μόνος τους και οι επιθέσεις των εμπόρων της διασκέδασης και των μπράβων τους δε μας τρομοκρατούν.

350 περίπου άτομα πορεύτηκαν στους κεντρικούς δρόμους των Άνω Πετραλώνων και του Θησείου, μεταξύ αυτών και τα σημεία τα οποία έχουν μετατραπεί σε ζώνες κατανάλωσης. Καλλισθένους, Κυδαντιδών, Δημοφώντος, Νηλέως, Ηρακλειδών, Τριών Ιεραρχών, Τρώων και κατάληξη στην πλατεία Μερκούρη.

Κατά διαστήματα έντονος ο παλμός και ευφάνταστα τα συνθήματα^. ακούστε το καλά μπράβοι-εμπρηστές κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές, Πετράλωνα και Γκάζι Θησείο και Ψυρρή, στα μαγαζιά τα κέρδη σ’ εμάς καμένη γη, μπράβοι μαγαζάτορες παρακρατικοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουν μαζί, κάψατε ένα σπίτι σκεφτείτε το καλά, σας βλέπουμε Δεκέμβρη χωρίς τα μαγαζιά, μπράβοι καίνε σπίτια φυλάνε μαγαζιά, εμείς θα τους τσακίσουμε σε κάθε γειτονιά, ενάντια στο κέρδος και το βόλεμα, οι δημόσιοι χώροι δεν είναι εμπόρευμα, ενάντια στα κέρδη των αφεντικών, αυτοοργάνωση όλων των γειτονιών, ξυπνάτε γειτόνοι πριν να ’ναι αργά, τα σπίτια σας θα γίνουνε μοντέρνα μαγαζιά κ.α.

Στην Τριών Ιεραρχών συναντήσαμε και μία διμοιρία η οποία φυλούσε τους νεοδημοκράτες οι οποίοι βρίσκονταν στο εκλογικό κέντρο που είχε στηθεί για τις εκλογές αρχηγού τους. Αφού στολίστηκαν μπάτσοι και δεξιοί με τα… απαραίτητα, η διαδήλωση κινήθηκε προς την πλατεία Μερκούρη, όπου και διαλύθηκε.

Το νέο ραντεβού της λαϊκής συνέλευσης ορίστηκε για την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι στην πλατεία Μερκούρη.

Και ένα μικρό υστερόγραφο για το τέλος. Απ’ ότι φαίνεται οι έμποροι της διασκέδασης αφού είδαν ότι ο εμπρησμός δεν μας τρομοκράτησε αποφάσισαν να το γυρίσουν στην προπαγάνδα. Κάπως έτσι εξηγείται ένα συκοφαντικό κείμενο Α4 (ανάξιο αναπαραγωγής) που κολλήθηκε πάνω στις αφίσες της διαδήλωσης ξημερώματα Κυριακής. Μεταμεσονύχτιες ώρες τοιχοκολλήθηκε και μεταμεσονύχτιες ώρες βρήκε τη θέση που του αρμόζει, στους κάδους σκουπιδιών.

Αναδημοσίευση από το δεύτερο φύλο της εφημερίδας μας. Το άρθρο βασίστηκε στην εισήγηση του Δημήτρη Λιβιεράτου στην εκδήλωση “60 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1944″ που διοργάνωσε η “Παρέμβαση κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Φιλοπάππου, Κουκακίου”, στο στέκι της, στις 9 Δεκεμβρίου του 2005.

Θεωρώντας χρήσιμο και απαραίτητο πολιτικό εργαλείο τη γνώση της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, αποφασίσαμε να ανιχνεύσουμε άγνωστες πτυχές των λαϊκών αγώνων αυτού του τόπου όπου ζούμε. Αγώνες που άφησαν παρακαταθήκη σε όσους σήμερα αντιπαλεύουν το υπάρχον σύστημα και θέλουν να γνωρίζουν τις «ιστορικές» ρίζες των όποιων κινημάτων γεννά η εποχή τους. Αυτή η επιθυμία μας δεν προέκυψε από κάποιο «ακαδημαϊκό» ενδιαφέρον (άλλωστε δε δίνουμε και πουθενά εξετάσεις), αλλά γιατί θεωρούμε ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη λαϊκών κινημάτων που δεν έμαθαν την ιστορική καταγωγή τους και δεν έμαθαν από τα λάθη του παρελθόντος. Ούτως ή άλλως υπάρχουν πολλά γεγονότα που δε γράφτηκαν ποτέ στα σχολικά ή πανεπιστημιακά βιβλία ή τουλάχιστον κι αν γράφτηκαν είτε δεν έφτασαν ποτέ σε εμάς, είτε έφτασαν ως μία μακρινή, ξεκομμένη, μυθιστορηματικού τύπου ιστορία, που μας αφήνει παγερά αδιάφορους, ως κάτι νεκρό.

Η ιστορία, όμως, είναι ζωντανό κομμάτι, ακόμα κι αν παρουσιάζεται ως συνήθως διαφορετικά από τους νικητές. Εμείς θα προσπαθήσουμε να ζωντανέψουμε ένα κομμάτι της, το κομμάτι αυτό που έγραψαν οι «ηττημένοι». Το πρώτο μέρος αυτού του ταξιδιού στο χρόνο αναφέρεται στη γειτονιάς μας, την περίοδο της «κατοχής». Εδώ, που στην εποχή μας η αυτοοργάνωση σε θέματα όπως του Φιλοπάππου και πλησίον άλλων ζητημάτων, πήρε σάρκα και οστά. Ποιοι ξέρουν, όμως, ότι σε τούτη τη γωνιά των Αθηνών η αυτοοργάνωση δεν είναι κάτι το καινούργιο;

Την εποχή της κατοχής από τους Ναζί, η Αθήνα γνώρισε καταστάσεις δύσκολες, οι οποίες γέννησαν μαζικούς αγώνες, συγκρούσεις, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση. Δε ξεχνάμε φυσικά ότι εκεί που αναπτύσσονται όλες αυτές οι διεργασίες, αναπτύσσονται παράλληλα και τα πιο συντηρητικά ένστικτά ενός άλλου κομματιού της κοινωνίας. Είναι η πάλη του «εμείς» απέναντι στο «εγώ». Στην Ελλάδα, λοιπόν, αναπτύχθηκε η παγκόσμια πρωτοτυπία αντίστασης στα βουνά, στην ύπαιθρο, αλλά και στις πόλεις, στις γειτονιές, στα εργοστάσια. Οι θυσίες άλλωστε ήταν αναρίθμητες…

Στη γειτονιά των Πετραλώνων αναπτύχθηκαν αυτοοργανωμένες δομές μέσω της οργάνωσης του εργατικού ΕΑΜ, που ήταν υπεύθυνες για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων. Οι κινήσεις αυτές έγιναν μετά την απόφαση των διαφόρων αντιστασιακών ομάδων που δρούσαν κεντρικά, να μεταφέρουν τις αντιστάσεις από το κέντρο της πόλης στις γειτονιές, και αυτό λόγω της σφοδρότητας των επιθέσεων που δέχονταν από τις φασιστικές και φιλοκατοχικές ομάδες και φυσικά του μεγάλου φόρου αίματος που απέτισαν σε διαδηλώσεις στα αστικά κέντρα (διαδηλώσεις οι οποίες ήταν βίαιες και απέφεραν σημαντικά αποτελέσματα, όπως την ύπαρξη λαϊκών συσσιτίων, ματαίωση της επιστράτευσης, σαμποτάζ σε εργοστάσια που έφτιαχναν διάφορα υλικά για τους Ναζί, πυρπόληση του εργατικού κέντρου με νεκρούς της Γκεστάπο, άγριες απεργίες κ.α.). έτσι, λοιπόν, μετά από αυτή την απόφαση, η «οργάνωση» έκανε φρούρια τις γειτονιές. Το μεγαλείο, όμως, του φαινομένου αυτού ήταν η εθελοντική συμμετοχή των πολιτών και η πραγματική εξουσία της γειτονιάς ήταν οι λαϊκές επιτροπές που οργάνωσαν.

Τα Πετράλωνα λειτουργούσαν κατ’ εξοχήν με βάση αυτές τις επιτροπές, οι οποίες όριζαν σχεδόν την κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους. Σε στρατιωτικό επίπεδο, οι κάτοικοι μαζεύονταν και έκαναν ανοιχτές στρατολογήσεις, γίνονταν αρκετοί και ένοπλοι σχηματισμοί, όπου η «οργάνωση» αποφάσιζε τη μετέπειτα πορεία τους (κάποιοι άλλαζαν γειτονιά, άλλοι έμπαιναν στο αντάρτικο). Παράλληλα σε αυτό το επίπεδο, πολλοί κάτοικοι συμμετείχαν στις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για το σπάσιμο των αποθηκών στο κέντρο της Αθήνας, τις οποίες έλεγχαν οι μαυραγορίτες. Οι οργανώσεις του ΕΑΜ τις εντοπίζανε, έδιναν ραντεβού με όλους τους συνωμοτικούς κανόνες και με λοστάρια έμπαιναν στις αποθήκες. Οι επιτροπές ήταν υπεύθυνες στις γειτονιές για το μοίρασμα των τροφίμων. Πολύ ενδιαφέρον σημείο αποτελεί η εξασφάλιση της ασφάλειας των γειτονιών. Την εποχή εκείνη τα εγκλήματα και οι κλοπές από τον «υπόκοσμο» ήταν πολλά μέχρι την εμφάνιση των κοινωνικών δομών αυτοοργάνωσης των γειτονιών. Η μέθοδος που ακολουθούσαν ήταν η λεγόμενη και ως «ευγενική» προσέγγιση, αφού άλλωστε όλοι στη γειτονιά τότε ήταν πάνω-κάτω γνωστοί. Τους προσέγγιζαν με προοπτική την αλλαγή στάσης μέσω του διαλόγου. Για παράδειγμα, στα Πετράλωνα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τα ναρκωτικά και η σύσταση ήταν απλή: «παιδιά ως εδώ ήταν όποιος ξαν’ ακουστεί θα έχει να κάνει με την οργάνωση». Απλά και ευγενικά δηλαδή, ή, όπως θα λέγαμε χιουμοριστικά σήμερα, με την ευγενική χορηγία της γειτονιάς.

Η λαϊκή επιτροπή όριζε το χρόνο, την τοποθεσία και τα άτομα (που συμμετείχαν βέβαια στις συνελεύσεις) για την περιφρούρηση της γειτονιάς, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως και οι επιθέσεις (δολιοφθορές) ήταν και ένοπλες.

Τεράστιο κομμάτι προσφοράς των δομών αυτών και κυρίως των επιτροπών ήταν στο κομμάτι της ανύψωσης του ηθικού και την προσπάθεια ψυχαγωγίας των κατοίκων της γειτονιάς. Ένα από τα καθήκοντά της ήταν η διοργάνωση αθλητικών ποδοσφαιρικών αγώνων και η σύσταση σωματείων. Μέσα σε δύο μήνες φτιάχτηκαν έξι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες άρχισαν να οργανώνουν πρωταθλήματα (μερικές εξ’ αυτών υπάρχουν και σήμερα, όπως ο Α.Ο. Πετραλώνων και ο Θησέας). Ακόμα και κοινωνικές ομάδες που θα μπορούσαν να αποτελούν πεδίο για ρατσιστικές επιθέσεις συμμετείχαν στις επιτροπές, άρα και στα αθλητικά σωματεία. Παράδειγμα οι τσιγγάνοι των Κάτω Πετραλώνων (παλιά Σφαγεία), οι οποίοι ίδρυσαν τον Πανγυφτιακό (πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους, με νεκρούς αγωνιστές). Έτσι φτιάχτηκε και η πρώτη παναθηναϊκή οργάνωση ποδοσφαιριστών, η ΟΠΑΣΑΝ, με τα γραφεία της στο Μοναστηράκι. Παράλληλα, οργανώνονταν γλέντια και μικροεκδρομές, δίνοντας έτσι μία μικρή χαραμάδα διεξόδου από την εμπόλεμη κατάσταση. Οι λαϊκές επιτροπές κυριαρχούσαν παντού.

Το ζήτημα των οικονομικών ήταν άλλο ένα κομμάτι της προσπάθειας των επιτροπών για καλυτέρευση της καθημερινότητας. Εκτός από τα πρακτικά (όπως φαγητό, λαϊκά συσσίτια), η έκδοση κουπονιών βοήθησε πραγματικά την οργάνωση στη λειτουργία των δομών αυτών.  Πόρτα-πόρτα μάζευαν από τους γείτονες την όποια οικονομική ενίσχυση. Μπορούμε, λοιπόν, να ορίσουμε ένα είδος κοινωνικής αντίστασης στο μικρόκοσμο των γειτονιών, την ύπαρξη μίας μίνι κοινωνικής επανάστασης που απέφερε δομές πρωτόγνωρες σε καιρό πολέμου. Δομές χρήσιμες, πέραν των όποιων διαφωνιών, που ανύψωσαν ένα κοινωνικό σύνολο, μία γειτονιά όπως τα Πετράλωνα με εξαθλιωμένους, εγκλωβισμένους κατοίκους, εργάτες στην πλειοψηφία τους με λίγες γνώσεις, που προσέγγιζαν ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικών επιλογών κάνοντας τη γειτονιά τους κέντρο πρωτοβουλιών. Οι οποίες πάρθηκαν μέσα από την αυτοοργάνωση, φυσικά πρώτα για τη βιωσιμότητά τους, αλλά και την υπέρβαση του «εγώ» και τη αντικατάσταση του από το «εμείς». Μέσω της συνεργασίας και της αλληλεγγύης η απόδοσή τους ήταν τεράστια.

Μετά το 1943 οι οργανώσεις έγιναν συγκεντρωτικές, αλλά πλέον ο λαός δε περίμενε την «οργάνωση», υπήρχαν οι πρωτοβουλίες για να επιβιώσει. Η «οργάνωση» ερχόταν να επιταχύνει μεθόδους. Ως ένα βαθμό, οι γειτονιές μας έζησαν την πραγμάτωση της αυτοοργάνωσης. Μην αναρωτιέστε, λοιπόν, τι συμβαίνει εδώ και καιρό στις γειτονιές μας. Γιατί όλα τελικά ξαναγυρνούν σε εμάς.

Κουκάκι, οδός Γ. Κολοκοτρώνη. «No parking. Lives a family here». Εύγλωττη η επιγραφή που συνοδεύει το τεχνητό φράγμα που έχει τοποθετήσει η οικογένεια, τελευταία πράξη ενός έργου που ουκ ολίγες φορές έχει παιχτεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους! Μηχανές και αυτοκίνητα, όχι μόνο να παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο, αλλά να παρκάρουν κυριολεκτικά πάνω στην ίδια τη ζωή τους!

Αλλά, για σκέψου, είναι ατυχία να νοικιάζεις ημιυπόγειο διαμέρισμα σε έναν δρόμο όπου ο όγκος των τροχοφόρων που καλείται να εξυπηρετήσει καθημερινά ακολουθεί μία αυξητική τάση. Και δεν είναι μόνο οι θέσεις στάθμευσης των θαμώνων των τριών ταβερνών που βρίσκονται περιμετρικά του σημείου αναφοράς μας, αλλά και η συνήθεια των μόνιμων κατοίκων του δρόμου να παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανές έξω από την πόρτα του σπιτιού τους (σε σημείο να αναρωτιέσαι, αν είχαν τη δυνατότητα, θα το έπαιρναν και αγκαλιά στο κρεβάτι τους;).

Και μία ακόμη σημείωση. Η Κολοκοτρώνη είναι ο δρόμος ο οποίος συνδέει το Κουκάκι με τα Άνω Πετράλωνα και τον ηλεκτρικό σταθμό. Χαρακτηριστικό κομμάτι της κίνησης σε αυτό τον άξονα είναι η γραμμή 15 του τρόλεϊ (Πετράλωνα, Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Πατησίων, δικαστήρια, Πολύγωνο). Το τελευταίο διάστημα, όπως μας έχουν μεταφέρει οδηγοί του ΗΛΠΑΠ, η διοίκηση του οργανισμού δρομολογεί την κατάργηση της γραμμής λόγω των προβλημάτων που παρουσιάζονται στην πλατεία Μερκούρη, με τα τρόλεϊ σχεδόν σε καθημερινή βάση να φρακάρουν από τη χωρίς μέτρο στάθμευση του όγκου των οχημάτων που επισκέπτονται την περιοχή κατά τις βραδινές, κυρίως, ώρες. Απ’ ότι φαίνεται η γειτονιά των Άνω Πετραλώνων, μέσα σε λίγα χρόνια (το 2003 καταργήθηκαν άλλες δύο γραμμές τρόλεϊ -οι 22 και 23),  θα μείνει χωρίς τακτική λεωφορειακή σύνδεση με το κέντρο της Αθήνας (μόνη επιλογή, πλέον, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος). Ένα ακόμη σημάδι που αφήνει η  βιομηχανία της διασκέδασης πάνω στο σώμα της γειτονιάς.

«εικόνες από τα μετ’ όπισθεν»

Δύο ημέρες δράσεων ενάντια στη μετατροπή των Άνω Πετραλώνων σε ζώνη κατανάλωσης ήταν αυτές που πέρασαν. Δράσεις οι οποίες, μετά τη εμπρηστική επίθεση στο σπίτι αγωνιζόμενου κατοίκου της περιοχής, ήρθαν να υποδηλώσουν με τον πλέον απόλυτο τρόπο ότι κανείς δεν τρομοκρατείται και ότι ο αγώνας που έχει ξεκινήσει τις τελευταίες εβδομάδες θα συνεχιστεί, αμείωτος.

Προφανώς οι έμποροι της διασκέδασης, που σχεδίασαν, και οι μπράβοι τους, που υλοποίησαν, την προχθεσινή εμπρηστική επίθεση, δεν υπολόγισαν την κοινωνική δυναμική που έχει αναπτυχθεί, κατά βάση στα Άνω Πετράλωνα, απέναντι στη μετατροπή τους σε καταναλωτικό πάρκο. Όσοι είχαν μάτια, όμως, είδαν, και όσοι θέλησαν να καταλάβουν, κατάλαβαν. Κανένας κάτοικος δεν ήταν μόνος του, κανένας κάτοικος δεν είναι μόνος του!

Η βραδινή πορεία του Σαββάτου που ξεκίνησε από την πλατεία Μερκούρη ήταν το πρώτο μήνυμα. 200 άτομα διαδήλωσαν περνώντας από την Κυδαντιδών και την Τρώων φωνάζοντας συνθήματα όπως «έξω οι μπράβοι από τη γειτονιά», «αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές», «ενάντια στα κέρδη και το βόλεμα, οι δημόσιοι χώροι δεν είναι εμπόρευμα», «βενζίνη και μπουκάλι, στου μπράβου το κεφάλι», «ξυπνήστε γειτόνοι πριν να ειναι αργά, τα σπίτια σας θα γίνουνε μόνο μαγαζιά». Και είναι ενδεικτικό ότι οι έμποροι της διασκέδασης ήταν μαζεμένοι (από όλες τις πλευρές). Χαρακτηριστική είναι η στιγμή κατά την οποία, ενώ η διαδήλωση ανέβαινε την Καλλισθένους, το αφεντικό εστιατορίου της Κυδαντιδών πρόσταξε στους πιτσιρικάδες του να μαζέψουν γρήγορα τις τέντες οι οποίες έχουν μετατρέψει το πεζοδρόμιο σε προέκταση του μαγαζιού του.

Το μήνυμα ήταν σαφές και ας κόπτονταν κάποιοι ότι δεν υπάρχουν μπράβοι στα Πετράλωνα. Γιατί στην ερώτηση «ποιοί αποπειράθηκαν να κάψουν το σπίτι του γείτονά τους», σιωπούσαν.

Η μεσημεριανή λαϊκή συνέλευση της Κυριακής είχε ακόμη περισσότερους κατοίκους από την αντίστοιχη πρώτη. Ήταν εμφανές το γεγονός ότι η επίθεση στο σπίτι του Γιάννη και της οικογένειάς του έδρασε συσπειρωτικά, παρά αποσυνθετικά. Γόνιμη συζήτηση και ποικίλες απόψεις. Κάποιοι μαγαζάτορες πλησίασαν για λίγο τη συζήτηση, δεν τοποθετήθηκαν ωστόσο. Πείσμα και αποφασιστικότητα τα διάχυτα συναισθήματα στα πηγαδάκια και στη συλλογική μας συζήτηση. Οι δημόσιες δράσεις αποφασίστηκε να συνεχιστούν. Την επόμενη Κυριακή, 29 του μήνα, θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γιάννη Γιαννατσή, ενάντια στην τρομοκρατία των εμπόρων της διασκέδασης και των μπράβων τους, ενάντια στη μετατροπή της γειτονιάς μας σε καταναλωτικό πάρκο.

Υγ.: Η διαδήλωση του Σαββάτου είχε και μία απρόσμενη συνάντηση σε εστιατόριο της Κυδαντιδών. Ο γραμματέας του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Νίκος Αθανασάκης γευμάτιζε μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους. Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι η απάντησή του στο αυθόρμητο σύνθημα των διαδηλωτών «ένα γιαουρτάκι για τον Αθανασάκη»: «Μα εγώ ρε παιδιά, τρώω σε παλιό εστιατόριο». Ενημερωμένος, λοιπόν, ο γραμματέας…