Tag: Κουκάκι

Μικροφωνική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης στο μετρό Συγγρού-Φιξ, στο Κουκάκι. Αναρτήθηκε πανό (“κρίση σημαίνει λεηλασία, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”) και μοιράστηκαν προκηρύξεις για την οικονομική κρίση και την τρομοκρατία σε διερχόμενους και θαμώνες των γύρω μαγαζιών.

Η προκήρυξη που μοιράστηκε για την οικονομική κρίση (αποτέλεσμα μίας σειράς συλλογικών συζητήσεων που προηγήθηκαν με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες):

Να σαμποτάρουμε την κοινωνική συναίνεση!

Η συνθήκη της οικονομικής κρίσης δεν είναι πρωτοφανής και λόγω της ίδιας της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε απρόβλεπτη. Έπειτα από μια σχετικά μακροχρόνια περίοδο οικονομικής «ανάπτυξης» και συσσώρευσης κερδών, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ( και μαζί μ’ αυτό και το ελληνικό) έχει εισέλθει σ’ έναν κύκλο ύφεσης και κρίσης. Μια κρίση που παίρνει σάρκα και οστά – τόσο εγχώρια όσο και παγκοσμίως- με τη συστηματική πίεση από την πλευρά της κυριαρχίας προς την κοινωνία και ειδικότερα προς τα χαμηλότερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα έτσι ώστε να πειστούν ότι για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση θα πρέπει να αποδεχτούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα εκμετάλλευσης και οικονομικής αφαίμαξης τους.

Από τη δεκαετία του ’90 και με δεδομένη την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας, το ελληνικό κράτος και τα εγχώρια αφεντικά απέκτησαν έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η «ανάπτυξη» και η επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες, το ιδεολόγημα του «εκσυγχρονισμού» και η διοργάνωση της ολυμπιάδας του 2004 ως απτής απόδειξης αυτού του αναβαθμισμένου ρόλου τους, αποτελούν μερικά από τα χαρακτηριστικότερα σημεία αυτής της περιόδου. Παράλληλα, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ανακαλύπτει μαζικά τον “παράδεισο” των δανείων και την πίστωση που τόσο απλόχερα και αβασάνιστα της προσέφεραν οι τράπεζες για να διευκολύνουν την κινητικότητα της αγοράς και να “ενισχύσουν” τις καταναλωτικές ανάγκες της. Δημιουργήθηκαν λοιπόν από το πουθενά χρήματα με τη μορφή καταναλωτικών δανείων, διακοποδάνειων, εορτοδάνειων κ.α  Ο καθένας και η καθεμία ανεξαρτήτως εισοδήματος και οικονομικού status μπορούσε να αποκτήσει ό,τι “επιθυμούσε”, με τη βοήθεια του πλαστικού χρήματος χωρίς να αντιλαμβάνεται καν ότι βάζει το χέρι στην τσέπη. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού  είναι χρεωμένο στις τράπεζες. Τα δάνεια σταματούν να χορηγούνται αφού η αποπληρωμή τους καθίσταται όλο και πιο δύσκολη και παρατηρείται το τέλος της ρευστότητας στην αγορά. Ο πληθυσμός οδηγείται από τον καταναλωτικό “παράδεισο” στην πιστωτική “κόλαση”.

Η καπιταλιστική μηχανή φαίνεται να είναι ανίκανη να προσφέρει στους εργαζόμενους την ευημερία που τους έχει υποσχεθεί. Η αξιοπιστία της καταρρέει με αποτέλεσμα να δημιουργείται έλλειψη εμπιστοσύνης και μια αδυναμία να διατηρήσει τη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι βλέπει ν’ απειλείται η ίδια της η συνέχεια και ύπαρξη. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν πλέον ανοιχτά και δεν εμπιστεύονται τις δομές της κυριαρχίας, ξεκινώντας από τους ίδιους τους θεσμούς, τις αξίες και τις ιδεολογίες, αφού δεν προσφέρουν πια κανένα εχέγγυο. Είναι πια διάχυτη η ανασφάλεια της κοινωνίας καθώς ανακαλύπτει ότι οι μηχανισμοί που μέχρι σήμερα διαχειρίζονταν τις ζωές της, φαίνεται να καταρρέουν. Η στήριξη στους παραδοσιακούς μηχανισμούς διαμεσολάβησης ανάμεσα στα αφεντικά και την κοινωνία τείνει να αρθεί είτε από αδιαφορία είτε από τη συνείδηση ότι αυτά που εξυπηρετούν κάθε άλλο παρά στηρίζουν την ευημερία. Επίσης, οι μηχανισμοί χειραγώγησης φαίνονται ανίκανοι να αναχαιτίσουν το κύμα δυσφορίας που αναπτύσσεται στα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά κομμάτια που πλέον φαίνονται να ανησυχούν σοβαρά για το τι τους επιφυλλάσει το μέλλον.

Το κλίμα φόβου και ανασφάλειας ενισχύεται και από τα μμε που υποβάλλουν κυριολεκτικά το αίτημα για συμβιβασμό και συναίνεση στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών και στην καταστολή όσων αγωνίζονται. Σκοπός τους είναι, μέσα από το μονοπώλιο και τον καταιγισμό της προπαγάνδας που έχουν εξαπολύσει, να διασπάσουν όλους αυτούς που πλήττονται και να τους εμποδίσουν από το ν’ αυτοοργανωθούν και να αντιδράσουν. Ως πιστά φερέφωνα του κράτους και των αφεντικών, προσπαθούν να περάσουν την πεποίθηση ότι οι διαχειριστές της εξουσίας κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν την κοινωνία αλλά ότι το έργο τους εμποδίζεται είτε από «αόρατους κερδοσκόπους» και «κακούς τραπεζίτες» είτε από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που πολλές φορές τους αποδίδεται ο ρόλος του εσωτερικού εχθρού.

Είναι φανερό ότι η επιταγή για κοινωνική συναίνεση είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κυριαρχίας. Κοινωνική συναίνεση, λοιπόν, ζητείται σε διάφορα επίπεδα. Πρώτα από όλα, στο πεδίο της οικονομίας η επίθεση των κυρίαρχων είναι πρωτοφανής. Εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων καταστρατηγούνται, κόβονται συντάξεις, επιδόματα και μισθοί, προωθείται το μοντέλο του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου, νομιμοποιούνται ακόμα και στο δημόσιο οι μαζικές απολύσεις, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καταργούνται οι υπερωρίες, επιβάλλεται η συνθήκη του εργαζόμενου-λάστιχο με βάση τις ανάγκες των αφεντικών. Η κυριαρχία ξέρει ότι η κοινωνική συναίνεση στις δεδομένες συνθήκες δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Έτσι προσπαθεί να την αποσπάσει επικαλούμενη διάφορες «απειλές». Από τον εσωτερικό εχθρό, την “τρομοκρατία” και την εγκληματικότητα έως τον κίνδυνο μη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Πατώντας πάνω στα εθνικά ιδεώδη των συντηρητικών κομματιών και με την πολιτική στήριξη των παγκόσμιων εταίρων της, φτάνει να χαρακτηρίσει εχθρούς της πατρίδας, όσους στηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αντιστέκονται έμπρακτα στα σχέδια τους, προσπαθώντας να απαξιώσει κάθε οργάνωση από τα κάτω.

Παράλληλα, η καταστολή εφαρμόζεται ενάντια σε όσους μπαίνουν εμπόδιο στην επίτευξη αυτής της κοινωνικής συναίνεσης. Από τις διώξεις (κλήτευση για κατάθεση σε αγωνιστές για την περίπτωση του προπηλακισμού του προέδρου της γσεε από μεγάλο κομμάτι του κόσμου στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5/03), τους ξυλοδαρμούς και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών που συμμετέχουν δυναμικά σε απεργιακές κινητοποιήσεις (προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα στις 11/03 και αποφυλάκιση του στις 22/04)  και φανερά πλέον αποδοκιμάζουν τα πουλημένα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες,  από τις «σκούπες» σε μετανάστες με σκοπό την εκκαθάρισή τους, από την πρωτοφανή αστυνόμευση και τα νέα σώματα ασφαλείας που συστήνονται. Η καταστολή είναι επίσης ένα μέσο παραδειγματισμού και εκφοβισμού για όσους σκέφτονται ν’ αυτοοργανωθούν και να αγωνιστούν.

Σε ότι αφορά τους μετανάστες – που αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι των προλετάριων- το κράτος στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του χρησιμοποιεί το -ούτως ή άλλως- ρατσιστικό νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ως ένα καταπραϋντικό φάρμακο μέσα από το οποίο εκβιάζει την πειθάρχησή τους και νομιμοποιεί τη «μηδενική ανοχή» απέναντι στα «λαθραία» και ανυπότακτα κομμάτια τους. Παραδείγματα αγώνα όπως εκείνα των ασιατών εργατών γης στη Μανωλάδα Ηλείας, των αιγύπτιων αλιεργατών στη Μηχανιώνα Χαλικιδικής, των αφρικάνων μικροπωλητών στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και στιγμές εξέγερσης όπως εκείνες του Μαϊου του 2009 στην Αθήνα μ’ αφορμή το σκίσιμο κορανιού από μπάτσους ή όπως εκείνες του Αυγούστου του 2007 στη Θεσσαλονίκη μ’ αφορμή τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνι Όνουα κατά τη διάρκεια καταδίωξης του από μπάτσους, πρέπει να σβηστούν – με το καλό ή το άγριο- από το συλλογικό φαντασιακό όλων των μεταναστών και όλων των καταπιεσμένων.

Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά πόσο πολυπόθητη είναι για την κυριαρχία η κοινωνική συναίνεση για την εφαρμογή των μέτρων που παίρνονται στο πεδίο της οικονομίας. Σκοπός της είναι να μετριαστούν οι συνέπειες της κρίσης για τα αφεντικά και να διατηρηθούν τα κέρδη τους (πετυχαίνοντας υψηλές φορολογήσεις των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων). Στον εργασιακό τομέα επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για ακόμα πιο ευνοϊκές συνθήκες εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο μέλλον.

Ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυριαρχία στην κοινωνία με βασικό της εργαλείο το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», έχει οδηγήσει κάποια κοινωνικά κομμάτια να ασπάζονται τις κυρίαρχες αξίες καθώς φαίνεται να καταφεύγουν στην εξατομίκευση, προσπαθώντας να διασώσουν και τα λίγα που θεωρούν ότι τους έχουν απομείνει. Μέσα στο χώρο της δουλειάς  είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν, να υιοθετήσουν την αντίληψη «ο θάνατός σου, η ζωή μου», να προδώσουν κάθε εργατικό και κοινωνικό κεκτημένο, με αντάλλαγμα τη δική τους «ανάσταση». Αυτό οδηγεί στη συντηριτικοποίηση αυτών των κομματιών αφού αδυνατούν να αντιληφθούν πως ακόμα και αν τη γλιτώσουν σήμερα, καθίστανται ευάλωτοι στο προσεχές μέλλον. Ένα μικρό κομμάτι από αυτούς που συντηριτικοποιούνται,  μη θέλοντας να δεχτούν ότι τα δεινά τους προέρχονται από τις κυρίαρχες δομές, υιοθετεί ακραίες αντιλήψεις, ξενοφοβικού, ρατσιστικού και πατριωτικού-εθνικιστικού περιεχομένου και βλέπει τον εχθρό δίπλα του, ανάμεσα στα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας.

Υπάρχουν όμως και κοινωνικά κομμάτια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος τους είναι στημένο και δε πέφτουν στην παγίδα της εξατομίκευσης αλλά αναζητούν νέους τρόπους οργάνωσης για να αντισταθούν στην επίθεση που δέχονται. Αρνούνται να δεχτούν διαμεσολαβητές στη ζωή τους και από τη βάση τους δημιουργούν εστίες αγώνα είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο μαζικών διεκδικήσεων, επιδιώκοντας παράλληλα να παρέμβουν με τρόπους αντιπληροφόρησης και δράσης που δε διαβρώνονται και δε παραποιούνται από τα καθεστωτικά μέσα. Έννοιες όπως αυτές της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της σύγκρουσης ακούγονται όλο και περισσότερο από τα κομμάτια εκείνα που δεν τρώνε το παραμύθι της κοινωνικής συναίνεσης. Αντιλαμβάνονται ότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσα στα εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια αλλά μέσα στα υπουργεία, στα οικονομικά επιτελεία, στις τράπεζες και τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, στα εκκλησιαστικά και δικαστικά μέγαρα και ανάμεσα στα παπαγαλάκια των μμε, στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες και σε όλους όσοι τους στηρίζουν και τους ενισχύουν.

Η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 – που έφερε στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή μεγάλων κοινωνικών κομματιών-  τρόμαξε τόσο την κυριαρχία όσο και το αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας. Μετά το Δεκέμβρη όλος ο ακροδεξιός, ρατσιστικός και εθνικόφρονας συρφετός στοχοποιεί και καταδεικνύει κυρίως τους ασιάτες και αφρικανούς μετανάστες αλλά και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται ως υπαίτιους για τα δεινά της οικονομίας και την κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών, αποδίδοντάς τους το χαρακτηρισμό του εσωτερικού εχθρού. Κατά αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τους κύριους υπαίτιους των προβλημάτων και πουλούν την συναίνεσή τους με αντάλλαγμα την εκπλήρωση των δικών τους επιδιώξεων.

Δεν είναι τυχαίο που η επίθεση των αφεντικών στους εργαζόμενους ξεκίνησε από τον εύκολο στόχο των δημόσιων υπαλλήλων, ενός πεδίου που χαρακτηρίζεται από έντονο συντεχνιακό πνεύμα θεωρώντας ότι θα εξασφαλίσουν πιο εύκολα τη συναίνεση από την υπόλοιπη κοινωνία. Προσπαθούν να κατακερματίσουν τις διεκδικήσεις εμποδίζοντας έναν ενιαίο χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν και διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε προνομιούχους (δημόσιος τομέας) και σε αυτούς που φαινομενικά δε θα θιχτούν (ιδιωτικός), προαναγγέλλοντας έτσι μια εξίσωση του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στον οποίο έτσι και αλλιώς τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται εδώ και δεκαετίες.

Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου προτάσσουμε τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν εργατοπατέρα να αποφασίζει το ξεπούλημα μας στ’ αφεντικά και παίρνουμε τις τύχες των αγώνων μας στα δικά μας χέρια. Δε συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» και συγκρουόμαστε με το κράτος, τα αφεντικά, τους πραίτορες και τα παπαγαλάκια τους. Βρισκόμαστε συνειδητά απέναντι και ενάντια στο νέο «εθνικό κορμό» γιατί γνωρίζουμε ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα αλλά κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τα κοινωνικά κομμάτια που δε σκύβουν το κεφάλι και δε μοιρολατρούν αλλά επιλέγουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της συλλογικοποίησης του αγώνα.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό για έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους και χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Η κρίση τους να γίνει ο τάφος τους!

Αντίσταση-αυτοοργάνωση-κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη

Απεργία 5 Μάη. Όλοι στους δρόμους!

Αναδημοσίευση από το indy.gr

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης “Ο Παρθενώνας” καταγγέλλει τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας του 1ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων γιατί αρνήθηκε στους Συλλόγους Γονέων του 71ου και του 84ου Δημοτικών Σχολείων Αθήνας την παραχώρηση χώρου για να κάνουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες γονείς του σχολικού συγκροτήματος.    Η απαράδεκτη απόφαση της ΔΕΠ βασίστηκε στην αρνητική εισήγηση της Σχολικής Επιτροπής των δυο σχολείων, που πάρθηκε με τις ψήφους κυρίως των διευθυντών των σχολείων και χωρίς ουσιαστικό επιχείρημα.

Τα μαθήματα που, με την εθελοντική προσφορά δασκάλων των δυο σχολείων, προτείνουν να γίνουν οι σύλλογοι γονέων επιδιώκουν να βοηθήσουν τις οικογένειες των αλλοδαπών μαθητών να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, να διευκολύνουν τις σχέσεις σχολείου-γονέων και να στηρίξουν τους γονείς στη μελέτη των παιδιών τους.

Δεν πέρασε καιρός από την αθώωση – δικαίωση της διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας Σ. Πρωτονοταρίου και την υποστήριξη από την υπουργό Παιδείας για τη δράση της (“Η δικαίωση της Στέλλας Πρωτονοταρίου, μιας Δασκάλας με κεφαλαίο Δ, είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ, μια και η συζήτηση για την ένταξη των παιδιών των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Ο ρόλος των εκπαιδευτικών σε αυτή τη διαδικασία είναι καταλυτικός και η πολιτεία σήμερα είναι κοντά του”) και βρισκόμαστε πάλι αντιμέτωποι με αποκλεισμούς και δήθεν παράνομες ενέργειες.

Είναι παράνομο οι σύλλογοι γονέων να διοργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες; Είναι παράνομο γιατί απευθύνονται σε μετανάστες γονείς; Είναι παράνομο ο χώρος του σχολείου να μη χρησιμοποιείται μόνο από τους δασκάλους και τους μαθητές; Για ποιο άνοιγμα στη τοπική κοινωνία τότε μιλάμε; Άνοιγμα είναι να δίνονται τα σχολεία μόνο για κατηχητικό;

Αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το σχολείο το οποίο οραματίζεται ο Δήμος Αθηναίων, ένας δήμος που δαπανά πολλά χρήματα για να μαθαίνουν οι μετανάστες γονείς ελληνικά. Πρόσφατα για το πρόγραμμα “Μαμά, μαθαίνω ελληνικά”, ένα πρόγραμμα μάλλον βιτρίνας, ξόδεψε 300.000 ευρώ (για 3 μήνες!). Αυτές οι δράσεις δεν θα έπρεπε να γίνονται στα πλαίσια του σχολείου;

Ως σύλλογος υπερασπιζόμαστε σθεναρά το δικαίωμα γονέων και μαθητών σε μια εκπαίδευση χωρίς διακρίσεις και ξενοφοβικούς αποκλεισμούς. Ζητάμε, αυτή την ώρα, από τη σχολική επιτροπή των δυο σχολείων και τη ΔΕΠ του 1ου Διαμερίσματος να ανακαλέσουν και να απαντήσουν θετικά στο αίτημα των συλλόγων γονέων. Ζητάμε το ίδιο από τη Νομαρχιακή Επιτροπή Παιδείας της Νομαρχίας Αθήνας.

Την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης (αλληλεγγύης σε διωκόμενους αντιρατσιστικής πορείας) στο Κουκάκι, στην οδό Δημητρακοπούλου και λίγο μετά τον πεζόδρομο Γ. Ολυμπίου ομάδα συντρόφων/ισσων από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου δέχτηκε επίθεση από 4 Κουκακιώτες φασίστες με μαχαίρια. Ως άμεση απάντηση, την επόμενη μέρα αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και αλληλέγγυοι πραγματοποίησαν πορεία στη γειτονιά.

Η επίθεση αυτή δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Αντίθετα, τον τελευταίο χρόνο υπάρχει συνεχής κλιμάκωση ως προς τη συχνότητα αλλά και τη βιαιότητα των φασιστικών/παρακρατικών χτυπημάτων.

Μέσα σε ένα κλίμα οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπου η εντεινόμενη εξαθλίωση συναντά την ανασφάλεια και το φόβο, με το κράτος να γίνεται πιο ολοκληρωτικό και να επιτίθεται σκληρότερα στα περιθωριοποιημένα κομμάτια, όπως οι μετανάστες, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Οι ίδιοι οι φασίστες είναι επικίνδυνοι για όσους επιλέγουν να αγωνίζονται και να μη βλέπουν εχθρούς στα πρόσωπα των καταπιεσμένων, βάσει εθνοτικών και φυλετικών ιεραρχήσεων, ενώ οι δολοφονικές τους πρακτικές δικαιολογούνται από ένα μέρος της κοινωνίας.

Σε αντίθεση με τα τετριμμένα σενάρια των ΜΜΕ για πόλεμο συμμοριών και ακροκινούμενων ομάδων, η εθνικιστική-φασιστική βία δεν αποτελεί παρά μία έκφανση της υλικής και ιδεολογικής επίθεσης που εξαπολύουν οι «από πάνω» στους καταπιεζόμενους, ένα μέρος απαραίτητο για την ολοκλήρωση του εξουσιαστικού πάζλ, που θα ξηλωθεί κομμάτι-κομμάτι κρατώντας για κάθε λογής φασιστοειδές το μερίδιο που του αναλογεί…

stekipanteios.espiv.net

Ένα αφισάκι από την κατάληψη του Αιθρίου στο Πάντειο, για την επίθεση (με μαχαίρια) φασιστοειδών εναντίον συντρόφων/ισσων που έκαναν αφισοκόλληση στο Κουκάκι την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου.

«Παρά την ανακοίνωση του διαχειριστού να μην ανοίγουν στους διαφημιστές, μερικοί ένοικοι εξακολουθούν να ανοίγουν. Με τον ίδιο τρόπο μπαίνουν στις πολυκατοικίες και οι βομβιστές».

Απλά, μία αστεία επισήμανση του διαχειριστή της πολυκατοικίας; Προέκταση των τρομολαγνικών παραστάσεων που ανεβαίνουν κάθε τόσο στα βραδινά δελτία ειδήσεων; Το υπέρτατο σημείο ιδιώτευσης και εξατομίκευσης; Ο φόβος που έχει εντρυφήσει σε κάθε στιγμή του κοινωνικού; Ποικίλες οι σκέψεις που περνάνε από μπρος βλέποντας ένα κομμάτι χαρτί στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είναι σα να αποτυπώνεται μπροστά σου η επιθυμία του συντάκτη να δι-ασφαλίσει το δικό του γυάλινο κόσμο, να επικυρώσει τα ιδιοκτησιακά του προνόμια σε ένα διαμέρισμα-κλουβί, μέσα σε μία πόλη-φυλακή. Γύρω από το «βομβιστή-απειλή» χτίζεται η κοινή άμυνα δεκάδων ατομικοτήτων, που ακόμη και μέσα στην ίδια πολυκατοικία ανταγωνίζονται μεταξύ τους, παρατηρούν ο ένας τον άλλο πίσω από το «ματάκι» της εξώπορτας και κρυφακούν μέσα από τους φωταγωγούς.

Η επίκληση μίας αόρατης απειλής, μέσα σε καιρούς παροξυσμού γύρω από το αίτημα για ασφάλεια, είναι ικανή να πείσει και τους υπόλοιπους ενοίκους για τη βάση του επιχειρήματος. Η λογική έπεται του συναισθήματος. Βέβαια, σε καιρούς διανοητικής φτώχειας είναι ίσως πλεονασμός να επιζητάς την οξυδερκή σκέψη, την κριτική ανάγνωση. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε, όμως, ότι θα σταματήσουμε να τα αναζητούμε και να τα επιζητούμε.

εικόνες από τα μετ’ όπισθεν

Το γεγονός

Το απόγευμα της Πέμπτης 14 Ιανουαρίου σύντροφοι και συντρόφισσες από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου πραγματοποιούν αφισοκόλληση στο Κουκάκι. Η αφίσα αναφέρεται στη δίκη πέντε αντιεξουσιαστών που είχαν συλληφθεί στις 9 Ιουνίου του 2009, μετά από επίθεση διμοιριών και «δελτάδων» σε αντιφασιστική παρέμβαση που πραγματοποιούνταν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Στην οδό Δημητρακοπούλου, λίγα μέτρα από τον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου, ομάδα 4 φασιστοειδών κινείται προς το μέρος των αφισοκολλητών, με τους δύο από αυτούς να προτάσσουν μαχαίρια, εν μέσω κόσμου που περίμεναν στην διπλανή στάση του τρόλεϊ, αλλά και μαγαζάτορων. Οι σύντροφοι/ισσες αντιλαμβάνονται έγκαιρα την κίνηση των φασιστών και υποχωρούν.

Η διαδήλωση

Σήμερα το απόγευμα, ύστερα από στόμα-με-στόμα συνεννόηση, γίνεται διαδήλωση στο Κουκάκι από 120 περίπου άτομα^. μία κίνηση ενημέρωσης των κατοίκων για το γεγονός. Παράλληλα γίνεται και η αφισοκόλληση που διεκόπη εχθές. Το σύνθημα του κεντρικού πανό είναι «Ούτε στο Κουκάκι ούτε και πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά», ενώ ένα δεύτερο που βρίσκεται στο πίσω μέρος γράφει «Ξεφτίλες ρατσιστές, η αλληλεγγύη στους μετανάστες θα περάσει από πάνω σας».

Η διαδήλωση ανεβαίνει τη Δημητρακοπούλου (κάνοντας μία στάση στον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου) και στρίβει στον πεζόδρομο της Δράκου (όπου βρίσκεται και ο σταθμός του μετρό Συγγρού-Φιξ). Εκεί βρίσκονται δύο διμοιρίες και κάποιες μηχανοκίνητες συμμορίες ομάδων «δέλτα», οι οποίες έχουν σπεύσει να φυλάξουν το τοπικό αστυνομικό τμήμα που βρίσκεται 100 μέτρα παραδίπλα. Μέσω της Βεΐκου η διαδήλωση καταλήγει στην Παιδική χαρά.

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο  που μοιράστηκε από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου:

Την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου ομάδα συντρόφων από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου έκαναν αφισοκόλληση στην περιοχή του Κουκακίου σχετικά με την υπόθεση των 5 συντρόφων που συνελήφθησαν τον περασμένο Ιούνη σε αντιρατσιστική πορεία και οι οποίοι δικάζονται στις 20 Γενάρη. Στο ύψος της Ζαν Μωρέας 4 φασίστες κρατώντας μαχαίρια πλησίασαν τους συντρόφους , βρίζοντάς τους και στη συνέχεια προσπάθησαν να τους μαχαιρώσουν. Οι σύντροφοι αποχωρούν και τα φασιστοειδή τους ακολουθούν μέχρι κάποια απόσταση χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τους επαναπροσεγγίσουν και να τους τραυματίσουν. Το γεγονός αυτό εκτυλίχτηκε μπροστά σε πολύ κόσμο, ο οποίος και δεν αντέδρασε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που φασιστοειδή εμφανίζονται στο Κουκάκι. Κάποιοι από αυτούς επιχειρούν κατά διαστήματα να γεμίσουν τους τοίχους με τις εθνικιστικές τους βλακείες. Αλλά έχουν εμφανιστεί και στην ευρύτερη περιοχή, όπως στον Νέο Κόσμο πριν 2 μήνες όταν περίπου σαράντα φασίστες επιτέθηκαν σε 2 μαγαζιά μεταναστών, προξενώντας υλικές ζημιές και τραυματίζοντας 4 μετανάστες. Παράλληλα τα κεντρικά του Λάος στην Καλλιρόης έχουν σταθεί αφορμή για μια συχνή παρουσία των συγκεκριμένων ασπόνδυλων στην γύρω περιοχή, συνοδευόμενη από τις συνήθεις πρακτικές τους (τραμπουκισμούς κλπ).

Οι φασιστικές επιθέσεις τόσο εναντίον μεμονωμένων ατόμων (μεταναστών, αναρχικών, αντιφασιστών κ.α.) όσο και σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα., όπως για παράδειγμα η σωρεία επιθέσεων σε άτομα και χώρους στα Χανιά και οι εμπρηστικές επιθέσεις στο κατειλλημένο έδαφος του Αγρού και στον κοινωνικό χώρο του Βοτανικού κήπου.

Τα μμε όταν δεν σιωπούν και συγκαλύπτουν τις φασιστικές επιθέσεις, τις παρουσιάζουν ως πόλεμο μεταξύ συμμοριών και «ακροκινούμενων ομάδων». Όμως, ο χαρακτήρας αυτών των επιθέσεων δεν αφορούν κάποια κατασκευασμένα από τα πάνω «άκρα», αλλά αποτελούν ζωτικό κομμάτι της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής εναντίον όσων αντιστέκονται στις επιβαλλόμενες συνθήκες εκμετάλλευσης και στα εθνικά ιδεώδη που επιτάσσουν τον διαχωρισμό και την αλληλεξόντωση  των «από κάτω».

Να μην αφήσουμε τα φασιστικά καθάρματα να δρουν ανενόχλητα στους δρόμους της πόλης. Η αλληλεγγύη των «από κάτω» θα περάσει πάνω και από αυτούς και από όσους τους στηρίζουν και τους συγκαλύπτουν.

Η θρασυδειλία των φασιστικών καθαρμάτων δε μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε φυσικά να αποσιωπηθεί. Οι ανοχές μας απέναντί τους είναι μηδαμινές, οπότε και το χρονικό διάστημα που πιστεύουν ότι θα μπορούν να διατηρούν την ανωνυμία τους είναι σίγουρα περιορισμένο…

Κουκάκι, οδός Γ. Κολοκοτρώνη. «No parking. Lives a family here». Εύγλωττη η επιγραφή που συνοδεύει το τεχνητό φράγμα που έχει τοποθετήσει η οικογένεια, τελευταία πράξη ενός έργου που ουκ ολίγες φορές έχει παιχτεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους! Μηχανές και αυτοκίνητα, όχι μόνο να παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο, αλλά να παρκάρουν κυριολεκτικά πάνω στην ίδια τη ζωή τους!

Αλλά, για σκέψου, είναι ατυχία να νοικιάζεις ημιυπόγειο διαμέρισμα σε έναν δρόμο όπου ο όγκος των τροχοφόρων που καλείται να εξυπηρετήσει καθημερινά ακολουθεί μία αυξητική τάση. Και δεν είναι μόνο οι θέσεις στάθμευσης των θαμώνων των τριών ταβερνών που βρίσκονται περιμετρικά του σημείου αναφοράς μας, αλλά και η συνήθεια των μόνιμων κατοίκων του δρόμου να παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανές έξω από την πόρτα του σπιτιού τους (σε σημείο να αναρωτιέσαι, αν είχαν τη δυνατότητα, θα το έπαιρναν και αγκαλιά στο κρεβάτι τους;).

Και μία ακόμη σημείωση. Η Κολοκοτρώνη είναι ο δρόμος ο οποίος συνδέει το Κουκάκι με τα Άνω Πετράλωνα και τον ηλεκτρικό σταθμό. Χαρακτηριστικό κομμάτι της κίνησης σε αυτό τον άξονα είναι η γραμμή 15 του τρόλεϊ (Πετράλωνα, Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Πατησίων, δικαστήρια, Πολύγωνο). Το τελευταίο διάστημα, όπως μας έχουν μεταφέρει οδηγοί του ΗΛΠΑΠ, η διοίκηση του οργανισμού δρομολογεί την κατάργηση της γραμμής λόγω των προβλημάτων που παρουσιάζονται στην πλατεία Μερκούρη, με τα τρόλεϊ σχεδόν σε καθημερινή βάση να φρακάρουν από τη χωρίς μέτρο στάθμευση του όγκου των οχημάτων που επισκέπτονται την περιοχή κατά τις βραδινές, κυρίως, ώρες. Απ’ ότι φαίνεται η γειτονιά των Άνω Πετραλώνων, μέσα σε λίγα χρόνια (το 2003 καταργήθηκαν άλλες δύο γραμμές τρόλεϊ -οι 22 και 23),  θα μείνει χωρίς τακτική λεωφορειακή σύνδεση με το κέντρο της Αθήνας (μόνη επιλογή, πλέον, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος). Ένα ακόμη σημάδι που αφήνει η  βιομηχανία της διασκέδασης πάνω στο σώμα της γειτονιάς.

«εικόνες από τα μετ’ όπισθεν»

Εδώ και κάποιες ημέρες, επ’ αφορμής και του «Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση » το οποίο διεξάγεται στην Αθήνα, πραγματοποιούνται παρεμβάσεις σε διάφορες γειτονιές, σε στάσεις λεωφορείων, για τη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους.

Παραπάνω βλέπετε την αφίσα που καταλαμβάνει το χώρο του διαφημιστικού ταμπλό σε στάση τρόλεϋ, στο Κουκάκι. Παρόμοιες παρεμβάσεις έγιναν και κατά μήκος της Θησέως, στην Καλλιθέα.

Μικροφωνική παρέμβαση για το ζήτημα της μετανάστευσης έγινε σήμερα το απόγευμα στον πεζόδρομο Γεωργ. Ολυμπίου, στο Κουκάκι. Πρώτη δημόσια παρουσία -με αυτή τη μορφή- στην περιοχή και η ανταπόκριση των περαστικών ήταν αρκετά θετική. Το μοίρασμα της προκήρυξης έδινε πάτημα για σύντομες συζητήσεις με τους διερχομένους, το τραπεζάκι με το έντυπο υλικό του στεκιού, μαζί και το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας μας (που μόλις κυκλοφόρησε), προσέλκυε ακόμη και κάποιους δύσπιστους, οι αυθόρμητες συζητήσεις που ακούσαμε να ανοίγουν οι θαμώνες  του παρακείμενου καφενείου κέρδισαν το χαμόγελό μας.

Αυτές τις ημέρες που το ζήτημα της μετανάστευσης δεν αποτελεί αιχμή στο δημόσιο λόγο ο οποίος εκφέρεται στα μέσα ενημέρωσης, αυτές τις ημέρες που οι υστερίες και τα φοβικά σύνδρομα δε ριζώνουν, από τους ανοικτούς τηλεοπτικούς δέκτες, στα διαμερίσματα,  τουλάχιστον με τόση ορμή όσο το καλοκαίρι, εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις παρεμβάσεις στις γειτονιές μας, στην προοπτική μίας σε βάθος δουλειάς πάνω στο ζήτημα των μεταναστών/στριων. Και σήμερα φάνηκε η ποιοτική διαφορά στις αντιδράσεις των περισσότερων κατοίκων, με διάθεση για κουβέντα και ανταλλαγή απόψεων.

Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται σήμερα το απόγευμα, στις 8, με προβολή του ντοκυμαντέρ «Βρωμοέλληνες», στο χώρο του στεκιού.