Εκδήλωση απο την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς το Σάββατο 2 Απριλίου στο πολιτιστικό κέντρο των Άνω Πετραλώνων, Δημοφώντος 164, στις 6μμ
Σχετικό κείμενο του στεκιού απο το 5ο τεύχος της εφημερίδας
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ
Τα δύο τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούγονται οι φράσεις «άρνηση πληρωμών», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν», «αυτομείωση», «στάση πληρωμών». Εκτός όμως από «εξτρεμιστικά» λόγια και συνθηματολογία στα χείλη διαφόρων πολιτικάντηδων, οι οποίοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να εξασφαλίσουν ψήφους εγκαλούν το κράτος να σταματήσει να πληρώνει το δημόσιο χρέος στους συμμάχους του και να φορολογήσει τα οικονομικά αφεντικά του, αυτές οι φράσεις γίνονται πράξη από μια πληθώρα κόσμου που μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται αναζητά λύσεις και οικειοποιείται πρακτικές που μέχρι εχθές του ήταν άγνωστες ή ξένες. Έτσι, λοιπόν, σε αυτή τη πραγματικότητα όπου για ένα συνεχώς αυξανόμενο, με γεωμετρική πρόοδο, κομμάτι της κοινωνίας η επιβίωση αποτελεί καθημερινό στοίχημα, η άρνηση να καταβάλλει το αντίτιμο για υπηρεσίες και προϊόντα αποτελεί όλο και πιο συχνό φαινόμενο, καθώς αποτελεί μια πρακτική απάντηση απέναντι στην φτώχεια και την ανέχεια. Πολύς κόσμος εφευρίσκει διάφορους τρόπους ώστε να αποφεύγει να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, τα διόδια, τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο χρειάζεται. Όπως είναι φυσικό η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση οδηγεί πολλούς ανθρώπους να προβούν σε πράξεις με μοναδικό κριτήριο την επιβίωσή τους. Το ένστικτο της επιβίωσης από μόνο του, πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους εναντίον των διπλανών τους, οι οποίοι είναι στην ίδια ή σε ελάχιστα (συνήθως πρόσκαιρα) καλύτερη θέση. Το όλοι εναντίον όλων έτσι κι αλλιώς αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, ο οποίος μπροστά στην κρίση του δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο. Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και να αναγνωρίσουμε ποίος είναι πραγματικά ο εχθρός. Οι κινήσεις μας (όπως και η άρνηση πληρωμών) πρέπει να στρέφονται ενάντια σε όλους αυτούς που κερδοσκοπούνε εις βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη μας για τροφή, νερό, επικοινωνία, ένδυση. Πράξεις, λοιπόν, οι οποίες μέχρι εχθές ήταν «κακές» σήμερα είναι «καλές» και χρήσιμες, ότι σε άλλες εποχές θεωρούνταν «λάθος» στις μέρες μας αποτελεί δίκαιο. Βλέπουμε ανθρώπους να υπερβαίνουν τα όρια και τις αναστολές τους και η άρνηση πληρωμής να εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς.
