Μετά από μία δοκιμαστική έκδοση τον περασμένο Μάρτιο, η αντιεξουσιαστική παρέμβασή στα σχολεία των γειτονιών μας (μέσα από το έντυπο «Κοπάνα») αποκτάει από τη φετινή σχολική χρονιά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Έτσι, την εβδομάδα που μας πέρασε το πρώτο τεύχος του εντύπου μοιράστηκε στους μαθητές και στις μαθήτριες των τεσσάρων λυκείων και γυμνασίων του Κουκακίου και των Πετραλώνων, λίγο πριν το πρωινό κουδούνι θέσει σε κίνηση τις προστακτικές των καθηγητών, το κονσερβοποιημένο και αποστειρωμένο περιεχόμενο της διδακτέας ύλης, τις χρονικές και σωματικές πειθαρχήσεις των μαθητών/τριών στο αυστηρά καθορισμένο ημερήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Για αυτές τις πειθαρχήσεις, την εντατικοποίηση της καθημερινότητας των παιδιών που προσπαθούν, υπό την πίεση των γονιών τους κατά βάση, να αντεπεξέλθουν σε μία δημόσια (σχολείο) και ιδιωτική (φροντιστήρια) εκπαίδευση, επιχειρήσαμε να μιλήσουμε μέσα από το πρώτο τεύχος της «Κοπάνας».
Τα μοιράσματα στα σχολεία έχουν τα ευχάριστα απρόβλεπτά τους, τους αυθορμητισμούς και τις ατάκες που αφήνουν να ξεφύγει και ένα χαμόγελο. Από τις παρέες που έβγαιναν από το σχολείο με περιέργεια για να πάρουν κι αυτές το έντυπο στα χέρια τους , μέχρι την ατάκα «μα ρε φίλε, αν αρχίσουμε από τώρα τις κοπάνες θα μείνουμε από απουσίες στο τέλος»!
Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που συνόδευε το κόμικ της έκδοσης:
Η ζωή ξεκινάει με το ξυπνητήρι και χωρίζεται σε 24 μικρές ώρες που πρέπει να χωρέσουν τα πάντα, εκτός από τις επιθυμίες μας. Η ζωή χωρίζεται στα 24 από διαρκή κουδουνίσματα. Με κάθε κουδούνισμα (σκέψου πως είναι ο πυροβολισμός πριν από την κούρσα), το μυαλό και το σώμα τρέχουν για να μαζέψουν «εφόδια». Μαθηματικά, Φυσική και Αρχαία, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Πιάνο. Αυτά και άλλα τόσα, που θα μας επιτρέψουν, όπως λένε, να «βγούμε στη ζωή με αξιοπρέπεια». Γι’ αυτή τη μαλακισμένη «αξιοπρέπεια» πρέπει να είμαστε, λέει, ανταγωνιστικοί και ανταγωνιστικές, γιατί βλέπεις ο «ανταγωνισμός είναι τεράστιος», και όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας φάει τη θέση (του απουσιολόγου/του φοιτητή της καλύτερης σχολής/ του διευθυντικού στελέχους της καλύτερης εταιρείας), αν εμείς δεν έχουμε φροντίσει από τα πριν να του πάρουμε το κεφάλι με τα εφόδιά μας. Οπότε, «πρέπει να καταβάλουμε εντατικές προσπάθειες», όσο πιο εντατικές γίνεται, όσο πιο εντατικές μπορούμε να φανταστούμε. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, να καταφέρουμε να χωρίσουμε τη ζωή σε ακόμα μικρότερες ώρες, που θα χωρίζονται μεταξύ τους από ακόμα περισσότερα κουδουνίσματα, να κουδουνίζουμε όλη μέρα και να μην ακούγεται τίποτα άλλο από κουδούνια. Και, βασικά, ανάμεσα στα κουδουνίσματα, να προλαβαίνουμε να πατήσουμε όλους τους άλλους στο λαιμό, να τους πάρουμε το βαθμό από την τσέπη, τη μπουκιά από το στόμα, ό, τι μπορούμε τελοσπάντων να κάνουμε με την «αξιοπρέπεια» που μας χαρίζουν τα εφόδιά μας. Από την πολλή «αξιοπρέπεια» να μεταμορφωθούμε σε μικρούς κανίβαλους, γιατί, λέει, άμα δεν το κάνουμε εμείς θα το κάνει κάποιος άλλος και να μην έχουμε αυταπάτες. Εν τω μεταξύ, εμείς θα έχουμε χάσει όλη μας τη ζωή, αλλά τι είναι αυτό μπροστά σε τόση «αξιοπρέπεια»; Επίσης, θα έχουμε χάσει και όλους μας τους φίλους, αλλά θα έχουμε την εκτίμηση του καθηγητή/αφεντικού/Κράτους, τόσο «αξιοπρεπείς» μαλάκες που θα έχουμε γίνει. Και θα ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου (μόνο για ‘μας τους αξιοπρεπείς): θα δουλεύουμε 12 ώρες για 700 ευρώ, θα ρουφιανεύουμε το συνάδελφό μας που δεν είναι αρκετά «αξιοπρεπής» (δηλαδή δεν βγάζει αρκετά φράγκα για το αφεντικό του), θα κοιτάμε να τη βολέψουμε και δεν πα να καίγεται ο κόσμος γύρω μας. Γενικά, η ζωή που όλοι και όλες ονειρευτήκαμε.
Τώρα που το σκέφτομαι, τόση «αξιοπρέπεια» δεν την αντέχω. Προτιμώ τη δικιά μου την αξιοπρέπεια, που, όπως το βλέπω, σημαίνει να μπορείς να κοιτάς τους γύρω σου στα μάτια, χωρίς να τους παίρνεις μέτρα για την κάσα. Κι άμα είναι να δουλέψω εντατικά για κάτι, χίλιες φορές να προσπαθήσω μαζί με τους άλλους να πάρουμε τη ζωή μας πίσω!
Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf.
.
