Ενάντια σε κράτος και αφεντικά που επιτίθενται στην κοινωνία εντείνοντας διαρκώς τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης, καταστολής και ελέγχου.
Ενάντια σε κόµµατα και ΜΜΕ που προωθούν τη συναίνεση και την υποταγή και συκοφαντούν όσους αντιστέκονται στους αντικοινωνικούς σχεδιασµούς των κυρίαρχων.
Ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους εργατοπατέρες που επιχειρούν να εκτονώσουν, να χειραγωγήσουν και να διαμεσολαβήσουν την κοινωνική και ταξική οργή των εκμεταλλευόμενων.
Συνέχεια των ανοιχτών συνελεύσεων για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Από την Παρασκευή κυκλοφορεί το 6ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού. Τυπωμένο σε 5.000 αντίτυπα, τις επόμενες ημέρες θα μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα στις γειτονιές του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου.
Τα περιεχόμενα αυτού του φύλου:
Παράλληλα στο πλαίσιο του διημέρου εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά του 2011, το οποίο διοργάνωσε η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, εκδόθηκε το "χρονολόγιο εργατικών και κοινωνικών αγώνων 1875-2010"
Εισήγηση της εκδήλωσης
Αφορμή για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στάθηκε η δεύτερη έκδοση του βιβλίου «Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα» και η επιθυμία να εξεταστεί το υλικό του βιβλίου για ένα σκοπό διαφορετικό από τον προφανή της καταγραφής και ανάλυσης ενός μέρους της συλλογικής μας ιστορίας. Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο εστιάζει στις συνθήκες της συντριβής του ελευθεριακού κινήματος της Ισπανίας, στις προσπάθειες αντίστασης και αντεπίθεσης σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εγείρει, εκτός των άλλων, το ερώτημα του ελευθεριακού οργανωτικού προτάγματος, και δη σε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής.
Θεωρώντας ότι η απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στη συστημική κρίση καθιστά αναγκαία την προσπάθεια συζήτησης για τις δυνατότητες άρθρωσης μιας συλλογικής θέσης, βλέπουμε το ζήτημα της οργάνωσης να επανεμφανίζεται σήμερα με νέα δυναμική. Έτσι, αναγνωρίζοντας αρχικά τα σημεία που συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα αντίστασης –και ειδικότερα τις συνθήκες συγκρότησης, τις ιστορικές ιδιομορφίες και τα χαρακτηριστικά του αναρχικού χώρου στην ελλάδα-, θα θέλαμε να ψηλαφίσουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές της ανατρεπτικής μας κίνησης.
Είναι γεγονός ότι η μεταπολεμική ιστορία της Δύσης ταυτίζεται με την απώλεια του συλλογικού επαναστατικού οράματος κι αν στο παράδειγμα της Ισπανίας η απώλεια αυτή ήταν το αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης μιας σαρωτικής ήττας, για την υπόλοιπη Δύση υπήρξε απότοκο αφενός της ιστορικής διάψευσης που συνεπάγετο η ύπαρξη του λεγόμενου «Ανατολικού Μπλοκ» και αφετέρου κυρίως της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευημερίας – με λίγα λόγια, η αστική δημοκρατία φαινόταν να είναι σε θέση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της πολύ ευκολότερα απ’ ό, τι ένα καθεστώς που γεννήθηκε μέσα από ένα επαναστατικό κίνημα. Η πρώτη αμφισβήτηση έρχεται με τη δεκαετία του 1960, για να περιγράψει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού όχι τόσο ως υλικές αλλά κυρίως ως πολιτισμικές, ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, τα κινήματα που αναπτύχθηκαν –το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα φεμινιστικά κινήματα, το κίνημα των μαύρων της Αμερικής, τα κινήματα των ομοφυλοφίλων, το κίνημα της Αυτονομίας- δεν κατόρθωσαν να συντεθούν σε ένα συνολικό πρόταγμα, καίτοι προσέφεραν εξαιρετικά σημαντικά εργαλεία στη ριζοσπαστική κριτική. Θεωρούμε ότι η έλλειψη επαναστατικού επιδίκου, σε συνδυασμό με την τρομερή αφομοιωτική δύναμη της δημοκρατίας κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, αν όχι απέκλειαν, καθιστούσαν εξαιρετικά δυσχερή –και εντέλει δευτερεύουσα για τα ίδια τα υποκείμενα- την προσπάθεια μετακίνησης από θέσεις και αρχές, με σκοπό τη σύνθεση.
Έτσι, η ανάπτυξη των κινημάτων συγκροτήθηκε στη βάση της πολιτικής Διαμαρτυρίας, στην ανάδειξη του ατομικού στοιχείου, της αυτοδέσμευσης και του επαναστατικού αυθορμητισμού, της άμεσης δράσης, φτάνοντας μέχρι την ολοκληρωτική αμφισβήτηση της ανάγκης για συλλογική δέσμευση. Δεν ισχυριζόμαστε σε καμία περίπτωση ότι τα κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου «έκαναν λάθος» ή «απέτυχαν». Δεν υπάρχει τρόπος άλλωστε να αποφανθούμε με βεβαιότητα ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό θα μπορούσε μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό συγκείμενο να έχει διαφορετική πορεία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα κινήματα αυτά αποτελούν μέρος της συλλογικής μας ιστορίας, της πολιτικής μας συγκρότησης και του πολιτικού μας οπλοστασίου – όπως άλλωστε και η «ισπανική εμπειρία».
Με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και τις διακηρύξεις για το «Τέλος της Ιστορίας», το ριζοσπαστικό κίνημα αναγκάζεται πια να επαναδιαπραγματεύτει τους όρους της ύπαρξής του. Η σαρωτική επικράτηση ενός εξαιρετικά βίαιου καπιταλισμού, και μάλιστα με διεθνοποιημένους όρους, δημιουργεί το πρόσφορο και αναγκαίο πλαίσιο για την εκ νέου άρθρωση ενός συνολικού επαναστατικού οράματος. Δεν περιγράφουμε εδώ το συλλογικό όραμα ως προγραμματική διακήρυξη ενός κόσμου που έρχεται, αλλά περισσότερο ως κοινωνική συναισθηματική τάση, ως πεποίθηση ότι η ανατροπή, εκτός από εφικτή, είναι και αναγκαία.
Ειδικότερα για τον ελλαδικό χώρο, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα μετρά λίγες δεκαετίες ζωής και ουσιαστικά αναπτύσσεται από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, ως η απάντηση στο ρεφορμισμό και την παραίτηση της Αριστεράς. Συγκροτούμενο καταρχήν ως κίνημα Άρνησης, κατόρθωσε να επαναφέρει στη χειμαζόμενη πολιτική σκέψη την κουλτούρα της αλληλεγγύης, της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και να ξαναπιάσει το χαμένο νήμα της αντίστασης. Ωστόσο, ως τέτοιο απέφυγε συστηματικά, έως και δαιμονοποίησε, την αναζήτηση και δημιουργία συλλογικών δομών. Τα εγχειρήματα και οι πρακτικές που προκρίθηκαν και αναπτύχθηκαν εντός του συνάντησαν το όριό τους –με σχετική επιτυχία- τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Έκτοτε, και με δεδομένη την «ελληνική κρίση», καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις, που αναγκαστικά θίγουν το ζήτημα της οργάνωσης, τη μετατροπή της Άρνησης σε Θέση, γιατί ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε όλη την ιστορική και πολιτική μας εμπειρία στην κατεύθυνση της συνολικής αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση καλεί στην πορεία της Πρωτομαγιάς την Κυριακή 1 Μάη 11πμ στο Μουσείο.
Η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά στις 29 και 30 Απριλίου στο Πολυτεχνείο στις 7μμ. Ενώ την 1 Μάη καλεί στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο στις 11πμ.
Το διήμερο θα περιλαμβάνει:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
προβολή: «Σικάγο 1886-Στιγμές εργατικής Πρωτομαγιάς»
Συζήτηση: «η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου και οι κοινωνικές της συνέπειες σε περίοδο συστηµικής κρίσης»
ΣΑΒΒΑΤΟ
προβολή: «Στιγμές κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στην Ισπανία το 1936»
Συζήτηση: «οι αντιστάσεις των από κάτω και το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στο σήμερα και το αύριο»
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11πμ ΜΟΥΣΕΙΟ
Ακολουθεί το κείμενο της εισήγησης του διημέρου:
1η ΜΑΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ -ΔΝΤ –ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Στις 29 και 30 Απρίλη, ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση επιλέξαμε να οργανώσουμε ένα διήμερο εκδηλώσεων ενόψει της Πρωτομαγιάς. Η εξέγερση του Σικάγο το 1886 αποτελεί για εμάς ένα σημείο αναφοράς, έναν «τόπο» από όπου μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση και συμπεράσματα. Η συμβολή των αναρχικών σε αυτήν υπήρξε καθοριστική χάρη στον αγώνα τους και την επίτευξη της ριζοσπαστικής σύνδεσης των επιμέρους αιτημάτων –όπως αυτό για το 8ωρο- με τη συνολική κριτική του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσα από αυτό το διήμερο επιχειρούμε να ανοίξουμε μία συζήτηση όχι ιστορικού περιεχομένου, αλλά για το πώς κατανοούμε και αναλύουμε ως αγωνιστές στο σήμερα τη βίαιη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού, όπως επίσης και το ποια είναι τα δικά μας κοινωνικά προτάγματα και το πώς επικοινωνούν και συνδέονται με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στην κατεύθυνση της ανατροπής του υπάρχοντος και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Για την πρώτη μέρα (Παρασκευή 29/4) το πλαίσιο της συζήτησης που θα θέλαμε να αναπτυχθεί έχει ως κεντρικά σημεία:
α) Την ολομέτωπη επίθεση των κυρίαρχων σε μία περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, αξιακή). Η κρίση αυτή αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την αντικοινωνική φύση του καπιταλισμού και αποτελεί απότοκο ενός παγκοσμιοποιημένου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως αιχμές αυτής της επίθεσης αναγνωρίζουμε:
– Τη διαρκή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την «απελευθέρωση» των απολύσεων, τις μειώσεις μισθών και τη θεσμική κατοχύρωση της «ελαστικής εργασίας». Τον τρόμο της ανεργίας που πλήττει όλο και περισσότερους εργαζόμενους (τρόμος που αποτελεί συνώνυμο της φτώχειας και ταυτόχρονα δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής και διάχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ξενοφοβίας ανάμεσα στους καταπιεσμένους).
– Τον αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η περίθαλψη με τις διαρκείς συγχωνεύσεις και την επιβολή «εισιτηρίου» στα νοσοκομεία. Την εκποίηση σε ιδιώτες του κατειλημμένου από το κράτος ότι είναι δημόσιου και την εντατικότερη καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου.
– Την επίταση της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης καθώς το μοντέλο οργάνωσης, λειτουργίας, παραγωγής και κατανάλωσης που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο είναι άκρως επιθετικό και καταστρεπτικό τόσο για τη φύση όσο και για τις ανθρώπινες κοινωνίες.
– Την ένταση της καταστολής και του ελέγχου. Απέναντι στην αδυναμία εξασφάλισης της συναίνεσης και στην όξυνση της κοινωνικής οργής επιστρατεύεται η κρατική βία. Με τους νέους τρομονόμους, την ποινικοποίηση απεργιών και διαδηλώσεων, με τα ειδικά νομοθετήματα για την αντιμετώπιση του ρεύματος «άρνησης πληρωμών» , με την ένταση της καταστολής στους δρόμους, το κράτος επιχειρεί να σπείρει το φόβο για την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και για τον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Παράλληλα η κυρίαρχη προπαγάνδα με εκκλήσεις σε «εθνική ομοψυχία» και σε «συστράτευση όλων απέναντι στην κρίση» επιχειρεί να προωθήσει την υποταγή και τη μοιρολατρία, ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο εργατικό δυναμικό. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η διαδικασία αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και η επιχειρούμενη εγκαθίδρυση ενός μόνιμου «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιστάσεις, έχουν ως στόχο τον συνολικό και βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό.
β) Τις συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης στο κοινωνικό πεδίο.
Η ανεργία, η φτώχεια και οι αποκλεισμοί αποτελούν σήμερα γενικευμένη κοινωνική συνθήκη η οποία πλήττει ντόπιους και μετανάστες που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, αλλά και μεγάλα κοινωνικά κομμάτια των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται βίαια λόγω της σαρωτικής επίθεσης κράτους και αφεντικών. Παράλληλα, η διάχυση της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού και της υποταγής ως κυρίαρχες αξίες διαμορφώνει το έδαφος για τη γιγάντωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, του αλληλοσπαραγμού ανάμεσα στους πιο αδύναμους, με σκοπό την εκτόνωση της κοινωνικής οργής μεταξύ των καταπιεσμένων. Η στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» που προωθείται από τους κυρίαρχους δημιουργεί εκείνη τη συνθήκη όπου οι μετανάστες και οι μετανάστριες στοχοποιούνται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως οι υπαίτιοι για την φτώχεια, την ανέχεια και την υποτίμηση της ζωής.
Για τη δεύτερη μέρα (Σάββατο 30/4) η συζήτηση έχουμε επιλέξει να έχει στο επίκεντρό της τους αγώνες, την κίνηση των «από τα κάτω» ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Αυτό είναι άλλωστε και το πεδίο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται και απευθύνεται το συνολικό αναρχικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και αυτοδιεύθυνσης. Είναι το πεδίο από όπου αντλούμε τις εμπειρίες και την δυναμική μας. Για το άνοιγμα αυτής της συζήτησης θέτουμε τα εξής ερωτήματα:
– Ποιες είναι σήμερα οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και πώς γειώνεται μέσα σε αυτές το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικοποίησης μέσα από την αδιαμεσολάβητη οργάνωση των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, απέναντι στη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν κόμματα, ΜΜΕ και καθεστωτικά συνδικάτα, τη στιγμή που κορυφώνεται ο πόλεμος των κυρίαρχων.
– Πώς με βάση την κριτική αλληλεγγύη επιχειρούμε να ξεπεράσουμε τον αμυντικό χαρακτήρα των αγώνων για την υπεράσπιση προηγούμενων μοντέλων εκμετάλλευσης και καταπίεσης και πώς συνδέουμε τις επιμέρους κινητοποιήσεις στην κατεύθυνση της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος. Πώς προωθούμε τη ριζοσπαστικοποίηση και τη συνολικοποίηση των επιμέρους αγώνων μέσα από την ανάδειξη του κράτους και του καπιταλισμού ως τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων και πώς προωθούμε το όραμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση στη βάση της οριζόντιας λήψης αποφάσεων, της αυτοδιαχείρισης των αναγκών μας, του σεβασμού του φυσικού κόσμου. Πώς παράλληλα με τη συνείδηση της αναγκαιότητας της καταστροφής του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού συγκροτούμε και τις προτάσεις οργάνωσης της κοινωνίας «από τα κάτω». Προτάσεις στην προοπτική για μια νέα εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο, ως απάντηση στο ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα σε «κρατικοδίαιτη» ή «ιδιωτική» οικονομία.
Η οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης όσο και η λήψη των συλλογικών αποφάσεων οφείλει να ανήκει σε όλους: άμεσα και ισότιμα. Μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες στην καθημερινότητα, μέσα από τη μαζική συμμετοχή στους αγώνες, την εχθρότητα απέναντι σε κάθε φορέα εξουσίας, με τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση και τη σύγκρουση μπορούμε να επανεκκινήσουμε. Να επανεκκινήσουμε ένα δικό μας αυτοδιευθυνόμενο παρόν ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
sinelefsianarchikon@gmail.com
Στις 19 Απριλίου πραγματοποιήθηκε συνέλευση κατοίκων στη πλ. Εργάτη με θέμα τί γίνεται με το χώρο του πρώην Σεράφειου κολυμβητηρίου. Η συμμετοχή του κόσμου δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη σε σχέση με το ζήτημα το οποίο μας αφορά όλους. Παρά όλα αυτά συμμετείχε αρκετός κόσμος ο οποίος αθλείται στις εγκαταστάσεις του Ρούφ ή απλώς είναι κάτοικοι της γύρω περιοχής.
Παρουσιάστηκαν τα σχέδια του Δήμου, για τα 5,5 στρέμματα του Σεράφειου, τα οποία προβλέπουν το κόψιμο δέντρων, την ανέγερση γραφείων του ΟΝΑ-εκθεσιακού κέντρου-εστιατορίου-café και άλλων εμπορικών χρήσεων, ενώ για κολυμβητήριο αναφέρεται ότι θα δημιουργηθεί μια πισίνα 25 μέτρων χωρίς να ξεκαθαρίζεται αν θα είναι ανοικτή ως προς τους κατοίκους.
Ακολούθησε μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα ως προς τις επόμενες κινήσεις οι οποίες πρέπει να γίνουν για να ξαναγίνει κολυμβητήριο στο χώρο του Σεράφειου. Ακούστηκαν διάφορες προτάσεις, από παρεμβάσεις στο δημοτικό και διαμερισματικό συμβούλιο μέχρι δεντροφύτευση και επαναοικειοποίηση του χώρου από τους κατοίκους μέσα από μια σειρά κινήσεων. Από την συνέλευση προέκυψε μια συντονιστική επιτροπή, η οποία είναι ανοικτή για όποιον ενδιαφέρεται, για να φέρει σε πέρας κάποια διαδικαστικά ζητήματα, ενώ ανανεώθηκε το ραντεβού για τις 15 Μαΐου στο χώρο του Σεράφειου όπου θα πραγματοποιηθεί δεντροφύτευση(για να αντικατασταθούν τα δέντρα τα οποία έκοψε ο εργολάβος του Δήμου Αθηναίων) και να συνεχιστεί η συζήτηση μετά και τις εξελίξεις που πιθανόν να έχουν προκύψει.
Ας μην αφήσουμε το Σεράφειο να γίνει τσιμέντο.
Να μην κοπούν τα δέντρα που υπάρχουν.
Ανοιχτό και δημόσιο κολυμβητήριο για όλους.
Το τι θα γίνει στο χώρο του πρώην Σεράφειου κολυμβητηρίου είναι υπόθεση όλων μας.
Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και κωλυσιεργίες χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα το δικαστήριο με αφορμή την «βαρύτατη αρρώστια» της προέδρου διέκοψε τη δίκη- η οποία ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου 2011-οριστικά. Η δίκη θα αρχίσει ξανά στις 8 Ιουνίου. Το δικαστήριο θα ξανά συγκροτηθεί με καινούργια σύνθεση και θα εξετάσει όλους τους μάρτυρες από την αρχή. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα στημένο δικαστήριο το οποίο δεν έχει σκοπό να δικάσει τον Άρη Σειρηνίδη αλλά να τον κρατήσει όσο μπορεί στη Φυλακή. Εφόσον οι κατασταλτικοί και δικαστικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να τον καταδικάσουν αφού από τη μια μεριά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον του και από την άλλη σε ένα δικαστήριο με ενόρκους δεν μπορούν να σταθούν όλες αυτές οι στημένες κατηγορίες. Έτσι χρησιμοποιούνται κάθε λογής προφάσεις για να επιμηκυνθεί η δίκη και να μείνει ο Άρης όσο περισσότερο γίνεται στη φυλακή γιατί είναι αναρχικός, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν παραιτείται, δεν συνθηκολογεί, δεν σιωπά, δεν πρόκειται να σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Άμεση απελευθέρωση του Άρη Σειρηνίδη
Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και κωλυσιεργίες χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα το δικαστήριο στις 15 Απριλίου 2011 με αφορμή την «βαρύτατη αρρώστια» της προέδρου διέκοψε τη δίκη οριστικά-η οποία είχε αρχίσει στις 9 Μαρτίου 2011. Η δίκη θα αρχίσει ξανά στις 8 Ιουνίου. Το δικαστήριο θα ξανά συγκροτηθεί με καινούργια σύνθεση και θα εξετάσει όλους τους μάρτυρες από την αρχή. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα στημένο δικαστήριο το οποίο δεν έχει σκοπό να δικάσει τον Άρη Σειρηνίδη, αλλά να τον κρατήσει όσο μπορεί στη Φυλακή. Εφόσον οι κατασταλτικοί και δικαστικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να τον καταδικάσουν αφού από τη μια μεριά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον του και από την άλλη σε ένα δικαστήριο με ενόρκους δεν μπορούν να σταθούν όλες αυτές οι στημένες κατηγορίες, χρησιμοποιούν κάθε λογής προφάσεις για να επιμηκυνθεί η δίκη και να μείνει ο Άρης όσο περισσότερο γίνεται στη φυλακή. Γιατί είναι αναρχικός, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν παραιτείται, δεν συνθηκολογεί, δεν σιωπά, δεν πρόκειται να σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Άμεση απελευθέρωση του Άρη Σειρηνίδη
Στις 14 Απριλίου μοιράστηκε στα σχολεία των γειτονιών μας 12ο&36ο-9ο&34ο-14ο-33ο το 6ο τεύχος του μαθητικού εντύπου "κοπάνα" το οποίο εκδίδεται απο το στέκι Αντίπνοια.