Στεκι Αντιπνοια

Κείμενο που μας εστάλη μέσω e-mail:

Μέσα στην περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε, όπου οι μεγαλοτραπεζίτες μετρούν τα κέρδη τους εις βάρος των λαών που ξεζουμίζουν, τα αφεντικά δολοφονούν στεγνά εργάτες προκειμένου να γεμίσουν κι΄άλλο τις τσέπες τους, οι κρατιστές προκειμένου να σβήσουν το χρέος τους στο σύστημα ζητούν μέχρι και τη συνδρομή των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται, και ενώ οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις βρίσκονται στο χείλος της εξέγερσης, καθώς έχουν πέσει εντελώς οι μάσκες και τα όποια δημοκρατικά προσχήματα, καλούμαι και εγώ με τη σειρά μου να υπηρετήσω την πατρίδα. Να υπερασπιστώ το μαντρί που λέγεται Ελλάδα, στο οποίο είμαι φυλακισμένος με σκοπό τον έλεγχο και τη χειραγώγηση μου, και να διασφαλίσω έτσι τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Καλούμαι λοιπόν  να παρουσιαστώ στις 11 Μαΐου στο ΚΕΜΧ Ναυπλίου και να υπηρετήσω τον πλέον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους που λέγεται ελληνικός στρατός. Το μηχανισμό αυτό που μαζί με την αστυνομία έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για την άμεση καταστολή κοινωνικών αγώνων και εξεγέρσεων των καταπιεσμένων. Εξεγέρσεων όπως αυτή των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, των κολίγων στο Κιλελέρ το 1910, των λιμενεργατών της Καλαμάτας το 1934 και δύο χρόνια αργότερα των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης το 1936, ενώ με αίμα, επίσης από στρατιωτικά πυρά, βάφτηκε και η εξέγερση των φοιτητών του πολυτεχνείου, που εναντιώθηκαν στη χούντα το 1973. Πλούσια επίσης είναι η δράση του ελληνικού στρατού πέρα από τα ελληνικά σύνορα αλλά και η βοήθεια του στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ που έχουν αιματοκυλήσει τον κόσμο προασπιζόμενοι οικονομικά συμφέροντά. Τα συμφέροντα αυτά που τα ονομάζουν πατρίδα και που στο όνομα της έχουν διαπραχθεί τα χειρότερα εγκλήματα.

Πατρίδα, εθνική συμφιλίωση, εθνική υπερηφάνεια, λέξεις που μου πιπιλίζουν το μυαλό από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ακόμα. Οι εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις, οι σημαίες και τα εθνικιστικά ποιηματάκια που διψούν για αίμα αλλοεθνών, στοχεύουν στη δημιουργία ενός ατόμου χωρίς ταξική συνείδηση. Ενός αποπροσανατολισμένου δούλου που θα δουλεύει ακατάπαυστα χωρίς να του μένει χρόνος για τον εαυτό του και χωρίς να σκέφτεται πέρα από αυτά που του επιβάλλουν. Ένα άβουλο ον που αντί να παλεύει για την απελευθέρωση του από την ταξική κοινωνία και τα εξουσιαστικά δεσμά, έχοντας φάει πλέον το παραμύθι της εθνικής ενότητας, θα νοιώθει ένα με αυτούς που τον εκμεταλλεύονται και θα είναι πρόθυμος, αλλά και περήφανος, να σκοτωθεί για τα συμφέροντα τους.

Είμαι αναρχικός και δεν δέχομαι καμιά συνδιαλλαγή με το κράτος και τους λακέδες του. Δηλώνω ολική άρνηση στράτευσης, καθώς το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο τα στρατόπεδα, αλλά ο ίδιος ο θεσμός του στρατού. Δεν αποδέχομαι καμία εξαγορά της ποινής-θητείας μου, αλλά ούτε και την εκδικητική μετατροπής της σε ¨κοινωνική εργασία¨.

– Αρνούμαι να καταταγώ στον φασιστικό μηχανισμό του στρατού, που στόχο έχει την καταρράκωση της προσωπικότητας και την κατάργηση της αυτόβουλης σκέψης.

– Αρνούμαι να θάψω την ατομικότητα και την αξιοπρέπεια μου μέσα στην ομοιόμορφη, ρομποτοποιημένη μάζα των στρατοπέδων.

– Αρνούμαι να υπακούσω σε οποιαδήποτε ιεραρχία, εκτελώντας τις διαταγές του οποιουδήποτε κομπλεξικού στρατόκαυλου, και χωρίς να έχω κανένα δικαίωμα αντίρρησης.­

– Αρνούμαι να υπηρετήσω οποιοδήποτε εθνικό σύμβολο καθώς όσοι βρίσκονται κάτω από αυτό είναι πέρα για πέρα εχθροί μου.

– Αρνούμαι οποιαδήποτε συμμετοχή στους επεκτατικούς πολέμους των πολυεθνικών εταιρειών.

Τάσσομαι απέναντι, έχοντας πλήρη συνείδηση, σε όλα αυτά που εσείς ονομάζεται πατρίδα και έθνος. Ο μόνος πόλεμος που είναι απαραίτητος και με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτός που στόχο έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ο ταξικός πόλεμος που βιώνουν καθημερινά οι μισθωτοί σκλάβοι, με εκβιαστικούς όρους, στους χώρους εργασίας. Ο πόλεμος των χιλιάδων νεκρών εργατών κάθε χρόνο στις οικοδομές, στα εργοστάσια, και σε όλα τα κάτεργα τις μισθωτής δουλείας. Είναι ο πόλεμος στον οποίο έχετε σαφή θέση στο πλευρό των αφεντικών που πλουτίζουν από το αίμα και των ιδρώτα των δούλων τους.

Μέχρι και την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται.

– Αρνούμαι να έχω οποιαδήποτε σχέση μαζί σας

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΣΑΣ

ΤΑΣΣΟΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ

Αλληλεγγύη σε όλους τους αρνητές στράτευσης ανά τον κόσμο

ΦΑΤΣΗΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Κυκλοφορεί από το πρωί του Σαββάτου το νέο, τέταρτο φύλλο, της εφημερίδας του στεκιού, σε 5.000 αντίτυπα. Μοιράζεται πόρτα με πόρτα και χέρι με χέρι στους δρόμους, τα καφενεία, τις πλατείες και τα μαγαζιά των γειτονιών του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου.

Κεντρικό θέμα αυτού του φύλλου τα νέα οικονομικά μέτρα του ελληνικού κράτους και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ακόμη μπορείτε να διαβάσετε για τους τρεις δυναμικούς εργατικούς αγώνες που έλαβαν χώρα το άμεσο προηγούμενο διάστημα (αλιεργάτες Μηχανιώνας, απόλυση στις εκδόσεις Άγρα και απόλυση εργαζόμενης στην αλυσίδα καφετεριών Via Vai), για την υπόθεση της εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα, για τον ξυλοδαρμό του εργατοπατέρα Παναγόπουλου, για την έκρηξη βόμβας στα Κάτω Πατήσια και τον θάνατο ενός 15χρονου Αφγανού, για τις επιθέσεις του μεξικανικού κράτους στις αυτόνομες ζαπατιστικές κοινότητες καθώς και μία αναφορά στην επιρροή του μαγονισμού στην Μεξικανική επανάσταση (φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια).

Τα άρθρα με τοπική αναφορά αφορούν τις κινητοποιήσεις των κατοίκων του Θησείου ενάντια στο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης του δήμου Αθηναίων, τις διώξεις κατοίκων για δενδροφύτευση στους λόφους του Φιλοπάππου, τις εκτεταμένες παρακολουθησείς κινητών και σταθερών τηλεφώνων στο Κουκάκι και στα Άνω Πετράλωνα καθώς και ένα κείμενο που μας εστάλη για τον ξυλοδαρμό, στα Άνω Πετράλωνα, μίας παρέας νεαρών από τραμπούκους.

Την εφημερίδα μπορείτε να τη βρείτε στο χώρο του στεκιού, στηνκατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου), σε άλλους αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf.

Οι μηνύσεις και οι διώξεις είναι μία τακτική που ακολουθούν κατά καιρούς οι αρχαιολόγοι απέναντι σε κατοίκους που αγωνίζονται για τους λόφους του Φιλοπάππου. Σχετικές αναφορές [1, 2] έχουνε γίνει και στο παρελθόν από αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Ένα ακόμη παρόμοιο περιστατικό είναι η μήνυση εναντίον τριών κατοίκων των γειτονιών μας για παράνομη δενδροφύτευση στο λόφο. Η ημερομηνία εκδίκασής της έχει οριστεί για την 1η Ιουνίου και επ’ αυτής της αφορμής κάτοικοι από τις γειτονιές μας κυκλοφόρησαν το παρακάτω κείμενο:

Από τον Νοέμβριο του 2002 οι κάτοικοι γύρω από τον Λόφο Φιλοπάππου ξεσηκώθηκαν, οργανώθηκαν μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και προχώρησαν σε πολλαπλές δράσεις για να αποτρέψουν την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης στον Λόφο.

Σήμερα 3 από τους γείτονές μας που συμμετείχαν σε αυτές τις δράσεις, διώκονται για παράνομες δενδροφυτεύσεις.

Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι κάτοικοι είναι γνωστοί στους αρχαιολόγους και στο Υπουργείο Πολιτισμού, γιατί πολλάκις έχουν ελέγξει την «πολιτεία» τους ως δημοσίων υπαλλήλων με ονομαστικές μηνύσεις και έχουν ζητήσει να έχουν πρόσβαση σε δημόσια έγγραφα που αποδεικνύουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες στο εστιατόριο «Διόνυσος» και την καταπάτηση μέρους της Πνύκας από την Κανέλλου. Στην ουσία, οι αρχαιολόγοι και το Υπουργείο στοχοποιούν αυτούς τους κατοίκους για να θέσει η δίωξή τους αναχώματα στον αγώνα μας για έναν ελεύθερο Λόφο, όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε.

Μετά τις 17 «περίεργες» πυρκαϊές που ξέσπασαν το καλοκαίρι του 2003 στον Λόφο και το πλήγμα καταστροφής που δέχθηκε ο ένας από τους δύο «πνεύμονες» πρασίνου της Αττικής με εκείνη την φοβερή πυρκαγιά στην Πάρνηθα το 2007, οι γείτονές μας αυτοί στήριξαν τις αποφάσεις κατοίκων και άλλων κοινωνικών ομάδων που αποφάσισαν να ενισχύσουν το πράσινο του Λόφου με διάφορες δράσεις (δενδροφυτεύσεις, πότισμα, καταγγελίες για εγκληματική αμέλεια συντήρησης και ενίσχυσης του πράσινου από τους αρμόδιους  Δήμο Αθηναίων, Α’ ΕΠΚΑ κ.λ.π.).

Στις υπεύθυνες όμως αρχαιολόγους του Λόφου κα Λαζαρίδου Κ. και κα Βογιατζόγλου Ο., στους χώρους που θεωρούν ότι είναι «τσιφλίκι» τους, αυτές οι δράσεις των κατοίκων λειτούργησαν ως «κόκκινο πανί» και μαζί με τις εμμονές που εδώ και χρόνια έχουν απέναντι σε κάποιους γείτονές μας από την αγωνιστική τους δράση ενάντια σε κάθε εμπορευματοποίηση του Λόφου, στάθηκαν ικανές να αποφασίσουν να τους στείλουν (με την βοήθεια των δικαστικών αρχών) στο σκαμνί του κατηγορούμενου.

Η επίθεση όμως σε κάποιους από τους κατοίκους που αγωνίζονται για έναν ελεύθερο Λόφο, είναι επίθεση εναντίον όλων μας. Και αν το κράτος θέλει να εξατομικεύσει το συλλογικό μας αγώνα, σέρνοντας 3 κατοίκους στις δικαστικές αίθουσες, εμείς θα σηκώσουμε το γάντι που μας πέταξε και θα αποδείξουμε ότι στο κοινωνικό πεδίο χτίζονται σχέσεις και κερδίζονται πράγματα.

Το χυδαίο στην σκέψη και εκτέλεση του σχεδίου των κ.κ. Λαζαρίδου-Βογιατζόγλου, είναι οι ψεύτικες και κατασκευασμένες κατηγορίες για την «δήθεν» καταστροφή αρχαίων ευρημάτων μετά από δενδροφύτευση που έκαναν κάτοικοι των περιοχών μας.

Η στάση και  συμπεριφορά των αρχαιολόγων αυτών, που θυμίζει άλλες εποχές χαφιεδισμού, κατασκευασμένων κατηγοριών και καταστολής κάθε αντίδρασης των κατοίκων ενάντια στην εμπορευματοποίηση και διαπλοκή συμφερόντων που εδώ και δεκαετίες λαμβάνει χώρα στο Λόφο μας υπό την ανοχή ή ακόμη και την συγκάλυψη των αρμοδίων αρχών (Α’ ΕΠΚΑ, Πολεοδομία, Υπ.Πο.), ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !

Όλοι εμείς οι κάτοικοι που εδώ και σχεδόν 8 χρόνια σταθήκαμε εμπόδιο στα σχέδια εμπορευματοποίησης του Λόφου μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κατοίκους που διώκονται, καθώς και σε κάθε άλλον που θα βρεθεί στο στόχαστρο χυδαίων εκβιασμών και δηλώνουμε σε όλους αυτούς τους «χαρτογιακάδες», ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε προσπάθειά τους για την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης του Λόφου μας.

Ενάντια στις διώξεις ούτε βήμα πίσω !

Κάτοικοι από τις γειτονιές γύρω από το Λόφο Φιλοπάππου

* Για εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίριο, αδιαφορώντας για το αν θα πεθάνουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό.

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Οι καρδιές μας ραγισμένες, κομμένες στα δυο.

Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Μαζί με το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Μέσα στην κάπνα των δακρυγόνων και τους πετροβολημένους δρόμους, αντηχεί το ίδιο εκκωφαντικά με τις εκατοντάδες κρότου λάμψης που έπεσαν εκείνη την μέρα: Τρεις εργαζόμενοι νεκροί μετά από εμπρησμό της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παγωμάρα, ο κόμπος στο λαιμό δεν επιτρέπει τους φθόγγους να πάρουν οποιαδήποτε εύηχη μορφή. Και όσο περνάει η ώρα ακούγεται όλο και πιο αδιανόητο το ότι ήταν εμφανές ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Όπως άνθρωποι υπήρχαν και στο απέναντι βιβλιοπωλείο, όπου έγινε απόπειρα εμπρησμού. Και στο σουπερ-μάρκετ λίγο πιο πίσω. Και τρελαίνεσαι…

Τρεις άνθρωποι νεκροί, και τα λόγια ακροβατούν στο απόλυτο κενό. Ή παίζουν κρυφτό γύρω από έναν αυτοαναφορικό καθησυχασμό, έναν εγωισμό. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί  πίσω από το επιχείρημα ότι τα αφεντικά εξανάγκασαν  τους εργαζόμενους να παραμείνουν στη δουλειά ημέρα απεργίας. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας στο κτίριο, τα οποία καταγγέλλει το σωματείο των τραπεζοϋπαλλήλων. Έτσι κι αλλιώς, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αφεντικά είναι αφεντικά και βγάζουν κέρδος, αντιμετωπίζοντας τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ξεζουμίζουν ή ακόμη και να δολοφονούν. Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή. Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς. Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.

Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους.  Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Κράτος και αφεντικά άδραξαν την ευκαιρία, για να τελειώνουν με τον «εσωτερικό εχθρό», με το πρόταγμα της αντιεξουσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετύλιξαν μία συμπυκνωμένη προπαγάνδα που και αυτή περίμενε τον καιρό της. Αυτή τη φορά μαζί με τα δακρύβρεχτα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις. Το ανθρώπινο αίμα πουλάει, ένας αρκετά καλός λόγος για να διακόψουν την απεργία τους εκείνο το μεσημέρι και να αρχίσουν να ασελγούν πάνω στα νεκρά σώματα. Και η πολιτική εξουσία δείχνει αμείλικτη. Με την ωμή βία των ένστολων συμμοριών που εισέβαλαν, ξυλοκόπησαν και προκάλεσαν σοβαρές υλικές ζημιές το απόγευμα της Τετάρτης στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια. Και λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται σε κατάληψη αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, στην ίδια γειτονιά. Εκκενώνεται δύο φορές και δύο ημέρες αργότερα σφραγίζεται. Με τις εισβολές σε καφενεία των Εξαρχείων και την προσαγωγή θαμώνων. Με τις προσαγωγές πριν την συγκέντρωση της Πέμπτης 6 Μαΐου, στην Βουλή, όταν ψηφίζονταν τα νέα οικονομικά μέτρα. Με τη συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ και τη διάλυση της ίδιας συγκέντρωσης όταν έπεσε το σκοτάδι. Κάπου εκεί, η ανοχή της δημοκρατίας στη Διαμαρτυρία είχε εξαντληθεί.

Δεν θα διεκδικήσουμε κανέναν συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος. Εάν πονάμε ή τα μάτια μας δάκρυσαν, δεν θα το κατοχυρώσει στο δημόσιο λόγο καμία κάμερα, κανένας φωτογραφικός φακός, κανένα μικρόφωνο. Η ραγισμένη μας καρδιά, βουβή και σφυροκοπημένη από την ιδεολογική επίθεση των αφεντικών, θα συνεχίσει να βρίσκεται στις διαδηλώσεις, πίσω από τα πανό και τα οδοφράγματα, με μια πέτρα ή με την μαυροκόκκινη σημαία στο χέρι. Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται στην καθημερινότητα, να σχεδιάζει το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, να αναζητεί μονοπάτια ελευθερίας.

Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Σε αυτή την περίοδο, όπως έχουν τα πράγματα, απέναντι στην πιο ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία από τη μεταπολίτευση και μετά, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που προχωράει, που έχει ήδη προελάσει με γοργό βήμα και μπότες βαριές, συνεχίζουμε να στεκόμαστε ακλόνητοι κι ακλόνητες στις θέσεις μας: H μόνη λύση είναι η Εξέγερση. Το συλλογικό έδαφος που θα δημιουργήσουμε στο δρόμο, αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε αν αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας, οι εικόνες ενός μέλλοντος που υπάρχει ήδη ως πιθανότητα: Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κατειλημμένα δημόσια κτήρια, εργοστάσια, νοσοκομεία, οι λαϊκές κουζίνες, τα απαλλοτριωμένα σούπερ μάρκετ, τα οδοφράγματα που θα περιγράφουν τις απελευθερωμένες και συλλογικοποιημένες γειτονίες, ό,τι άλλο χρειαστεί να εφεύρουμε και να ανακαλύψουμε όλοι κι όλες μαζί, προχωρώντας. Κι αν αυτά δεν συμβούν, ο ολοκληρωτισμός και η εξαθλίωση είναι η άλλη δυνατότητα. Ας εξεγερθούμε λοιπόν. Ως μόνη λύση.

Διαδήλωση με μηχανές και ποδήλατα πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, σήμερα το πρωί στις γειτονιές των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου. Η πρωτοβουλία ήταν της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ, πετάχτηκαν εκατοντάδες τρικάκια, κρεμάστηκαν πανό σε κεντρικά σημεία των γειτονιών και μοιράστηκαν κείμενα στους περαστικούς.