Στεκι Αντιπνοια

Μικροφωνική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης στο μετρό Συγγρού-Φιξ, στο Κουκάκι. Αναρτήθηκε πανό (“κρίση σημαίνει λεηλασία, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”) και μοιράστηκαν προκηρύξεις για την οικονομική κρίση και την τρομοκρατία σε διερχόμενους και θαμώνες των γύρω μαγαζιών.

Η προκήρυξη που μοιράστηκε για την οικονομική κρίση (αποτέλεσμα μίας σειράς συλλογικών συζητήσεων που προηγήθηκαν με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες):

Να σαμποτάρουμε την κοινωνική συναίνεση!

Η συνθήκη της οικονομικής κρίσης δεν είναι πρωτοφανής και λόγω της ίδιας της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε απρόβλεπτη. Έπειτα από μια σχετικά μακροχρόνια περίοδο οικονομικής «ανάπτυξης» και συσσώρευσης κερδών, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ( και μαζί μ’ αυτό και το ελληνικό) έχει εισέλθει σ’ έναν κύκλο ύφεσης και κρίσης. Μια κρίση που παίρνει σάρκα και οστά – τόσο εγχώρια όσο και παγκοσμίως- με τη συστηματική πίεση από την πλευρά της κυριαρχίας προς την κοινωνία και ειδικότερα προς τα χαμηλότερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα έτσι ώστε να πειστούν ότι για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση θα πρέπει να αποδεχτούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα εκμετάλλευσης και οικονομικής αφαίμαξης τους.

Από τη δεκαετία του ’90 και με δεδομένη την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας, το ελληνικό κράτος και τα εγχώρια αφεντικά απέκτησαν έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η «ανάπτυξη» και η επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες, το ιδεολόγημα του «εκσυγχρονισμού» και η διοργάνωση της ολυμπιάδας του 2004 ως απτής απόδειξης αυτού του αναβαθμισμένου ρόλου τους, αποτελούν μερικά από τα χαρακτηριστικότερα σημεία αυτής της περιόδου. Παράλληλα, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ανακαλύπτει μαζικά τον “παράδεισο” των δανείων και την πίστωση που τόσο απλόχερα και αβασάνιστα της προσέφεραν οι τράπεζες για να διευκολύνουν την κινητικότητα της αγοράς και να “ενισχύσουν” τις καταναλωτικές ανάγκες της. Δημιουργήθηκαν λοιπόν από το πουθενά χρήματα με τη μορφή καταναλωτικών δανείων, διακοποδάνειων, εορτοδάνειων κ.α  Ο καθένας και η καθεμία ανεξαρτήτως εισοδήματος και οικονομικού status μπορούσε να αποκτήσει ό,τι “επιθυμούσε”, με τη βοήθεια του πλαστικού χρήματος χωρίς να αντιλαμβάνεται καν ότι βάζει το χέρι στην τσέπη. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού  είναι χρεωμένο στις τράπεζες. Τα δάνεια σταματούν να χορηγούνται αφού η αποπληρωμή τους καθίσταται όλο και πιο δύσκολη και παρατηρείται το τέλος της ρευστότητας στην αγορά. Ο πληθυσμός οδηγείται από τον καταναλωτικό “παράδεισο” στην πιστωτική “κόλαση”.

Η καπιταλιστική μηχανή φαίνεται να είναι ανίκανη να προσφέρει στους εργαζόμενους την ευημερία που τους έχει υποσχεθεί. Η αξιοπιστία της καταρρέει με αποτέλεσμα να δημιουργείται έλλειψη εμπιστοσύνης και μια αδυναμία να διατηρήσει τη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι βλέπει ν’ απειλείται η ίδια της η συνέχεια και ύπαρξη. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν πλέον ανοιχτά και δεν εμπιστεύονται τις δομές της κυριαρχίας, ξεκινώντας από τους ίδιους τους θεσμούς, τις αξίες και τις ιδεολογίες, αφού δεν προσφέρουν πια κανένα εχέγγυο. Είναι πια διάχυτη η ανασφάλεια της κοινωνίας καθώς ανακαλύπτει ότι οι μηχανισμοί που μέχρι σήμερα διαχειρίζονταν τις ζωές της, φαίνεται να καταρρέουν. Η στήριξη στους παραδοσιακούς μηχανισμούς διαμεσολάβησης ανάμεσα στα αφεντικά και την κοινωνία τείνει να αρθεί είτε από αδιαφορία είτε από τη συνείδηση ότι αυτά που εξυπηρετούν κάθε άλλο παρά στηρίζουν την ευημερία. Επίσης, οι μηχανισμοί χειραγώγησης φαίνονται ανίκανοι να αναχαιτίσουν το κύμα δυσφορίας που αναπτύσσεται στα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά κομμάτια που πλέον φαίνονται να ανησυχούν σοβαρά για το τι τους επιφυλλάσει το μέλλον.

Το κλίμα φόβου και ανασφάλειας ενισχύεται και από τα μμε που υποβάλλουν κυριολεκτικά το αίτημα για συμβιβασμό και συναίνεση στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών και στην καταστολή όσων αγωνίζονται. Σκοπός τους είναι, μέσα από το μονοπώλιο και τον καταιγισμό της προπαγάνδας που έχουν εξαπολύσει, να διασπάσουν όλους αυτούς που πλήττονται και να τους εμποδίσουν από το ν’ αυτοοργανωθούν και να αντιδράσουν. Ως πιστά φερέφωνα του κράτους και των αφεντικών, προσπαθούν να περάσουν την πεποίθηση ότι οι διαχειριστές της εξουσίας κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν την κοινωνία αλλά ότι το έργο τους εμποδίζεται είτε από «αόρατους κερδοσκόπους» και «κακούς τραπεζίτες» είτε από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που πολλές φορές τους αποδίδεται ο ρόλος του εσωτερικού εχθρού.

Είναι φανερό ότι η επιταγή για κοινωνική συναίνεση είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κυριαρχίας. Κοινωνική συναίνεση, λοιπόν, ζητείται σε διάφορα επίπεδα. Πρώτα από όλα, στο πεδίο της οικονομίας η επίθεση των κυρίαρχων είναι πρωτοφανής. Εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων καταστρατηγούνται, κόβονται συντάξεις, επιδόματα και μισθοί, προωθείται το μοντέλο του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου, νομιμοποιούνται ακόμα και στο δημόσιο οι μαζικές απολύσεις, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καταργούνται οι υπερωρίες, επιβάλλεται η συνθήκη του εργαζόμενου-λάστιχο με βάση τις ανάγκες των αφεντικών. Η κυριαρχία ξέρει ότι η κοινωνική συναίνεση στις δεδομένες συνθήκες δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Έτσι προσπαθεί να την αποσπάσει επικαλούμενη διάφορες «απειλές». Από τον εσωτερικό εχθρό, την “τρομοκρατία” και την εγκληματικότητα έως τον κίνδυνο μη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Πατώντας πάνω στα εθνικά ιδεώδη των συντηρητικών κομματιών και με την πολιτική στήριξη των παγκόσμιων εταίρων της, φτάνει να χαρακτηρίσει εχθρούς της πατρίδας, όσους στηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αντιστέκονται έμπρακτα στα σχέδια τους, προσπαθώντας να απαξιώσει κάθε οργάνωση από τα κάτω.

Παράλληλα, η καταστολή εφαρμόζεται ενάντια σε όσους μπαίνουν εμπόδιο στην επίτευξη αυτής της κοινωνικής συναίνεσης. Από τις διώξεις (κλήτευση για κατάθεση σε αγωνιστές για την περίπτωση του προπηλακισμού του προέδρου της γσεε από μεγάλο κομμάτι του κόσμου στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5/03), τους ξυλοδαρμούς και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών που συμμετέχουν δυναμικά σε απεργιακές κινητοποιήσεις (προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα στις 11/03 και αποφυλάκιση του στις 22/04)  και φανερά πλέον αποδοκιμάζουν τα πουλημένα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες,  από τις «σκούπες» σε μετανάστες με σκοπό την εκκαθάρισή τους, από την πρωτοφανή αστυνόμευση και τα νέα σώματα ασφαλείας που συστήνονται. Η καταστολή είναι επίσης ένα μέσο παραδειγματισμού και εκφοβισμού για όσους σκέφτονται ν’ αυτοοργανωθούν και να αγωνιστούν.

Σε ότι αφορά τους μετανάστες – που αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι των προλετάριων- το κράτος στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του χρησιμοποιεί το -ούτως ή άλλως- ρατσιστικό νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ως ένα καταπραϋντικό φάρμακο μέσα από το οποίο εκβιάζει την πειθάρχησή τους και νομιμοποιεί τη «μηδενική ανοχή» απέναντι στα «λαθραία» και ανυπότακτα κομμάτια τους. Παραδείγματα αγώνα όπως εκείνα των ασιατών εργατών γης στη Μανωλάδα Ηλείας, των αιγύπτιων αλιεργατών στη Μηχανιώνα Χαλικιδικής, των αφρικάνων μικροπωλητών στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και στιγμές εξέγερσης όπως εκείνες του Μαϊου του 2009 στην Αθήνα μ’ αφορμή το σκίσιμο κορανιού από μπάτσους ή όπως εκείνες του Αυγούστου του 2007 στη Θεσσαλονίκη μ’ αφορμή τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνι Όνουα κατά τη διάρκεια καταδίωξης του από μπάτσους, πρέπει να σβηστούν – με το καλό ή το άγριο- από το συλλογικό φαντασιακό όλων των μεταναστών και όλων των καταπιεσμένων.

Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά πόσο πολυπόθητη είναι για την κυριαρχία η κοινωνική συναίνεση για την εφαρμογή των μέτρων που παίρνονται στο πεδίο της οικονομίας. Σκοπός της είναι να μετριαστούν οι συνέπειες της κρίσης για τα αφεντικά και να διατηρηθούν τα κέρδη τους (πετυχαίνοντας υψηλές φορολογήσεις των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων). Στον εργασιακό τομέα επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για ακόμα πιο ευνοϊκές συνθήκες εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο μέλλον.

Ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυριαρχία στην κοινωνία με βασικό της εργαλείο το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», έχει οδηγήσει κάποια κοινωνικά κομμάτια να ασπάζονται τις κυρίαρχες αξίες καθώς φαίνεται να καταφεύγουν στην εξατομίκευση, προσπαθώντας να διασώσουν και τα λίγα που θεωρούν ότι τους έχουν απομείνει. Μέσα στο χώρο της δουλειάς  είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν, να υιοθετήσουν την αντίληψη «ο θάνατός σου, η ζωή μου», να προδώσουν κάθε εργατικό και κοινωνικό κεκτημένο, με αντάλλαγμα τη δική τους «ανάσταση». Αυτό οδηγεί στη συντηριτικοποίηση αυτών των κομματιών αφού αδυνατούν να αντιληφθούν πως ακόμα και αν τη γλιτώσουν σήμερα, καθίστανται ευάλωτοι στο προσεχές μέλλον. Ένα μικρό κομμάτι από αυτούς που συντηριτικοποιούνται,  μη θέλοντας να δεχτούν ότι τα δεινά τους προέρχονται από τις κυρίαρχες δομές, υιοθετεί ακραίες αντιλήψεις, ξενοφοβικού, ρατσιστικού και πατριωτικού-εθνικιστικού περιεχομένου και βλέπει τον εχθρό δίπλα του, ανάμεσα στα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας.

Υπάρχουν όμως και κοινωνικά κομμάτια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος τους είναι στημένο και δε πέφτουν στην παγίδα της εξατομίκευσης αλλά αναζητούν νέους τρόπους οργάνωσης για να αντισταθούν στην επίθεση που δέχονται. Αρνούνται να δεχτούν διαμεσολαβητές στη ζωή τους και από τη βάση τους δημιουργούν εστίες αγώνα είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο μαζικών διεκδικήσεων, επιδιώκοντας παράλληλα να παρέμβουν με τρόπους αντιπληροφόρησης και δράσης που δε διαβρώνονται και δε παραποιούνται από τα καθεστωτικά μέσα. Έννοιες όπως αυτές της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της σύγκρουσης ακούγονται όλο και περισσότερο από τα κομμάτια εκείνα που δεν τρώνε το παραμύθι της κοινωνικής συναίνεσης. Αντιλαμβάνονται ότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσα στα εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια αλλά μέσα στα υπουργεία, στα οικονομικά επιτελεία, στις τράπεζες και τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, στα εκκλησιαστικά και δικαστικά μέγαρα και ανάμεσα στα παπαγαλάκια των μμε, στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες και σε όλους όσοι τους στηρίζουν και τους ενισχύουν.

Η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 – που έφερε στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή μεγάλων κοινωνικών κομματιών-  τρόμαξε τόσο την κυριαρχία όσο και το αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας. Μετά το Δεκέμβρη όλος ο ακροδεξιός, ρατσιστικός και εθνικόφρονας συρφετός στοχοποιεί και καταδεικνύει κυρίως τους ασιάτες και αφρικανούς μετανάστες αλλά και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται ως υπαίτιους για τα δεινά της οικονομίας και την κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών, αποδίδοντάς τους το χαρακτηρισμό του εσωτερικού εχθρού. Κατά αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τους κύριους υπαίτιους των προβλημάτων και πουλούν την συναίνεσή τους με αντάλλαγμα την εκπλήρωση των δικών τους επιδιώξεων.

Δεν είναι τυχαίο που η επίθεση των αφεντικών στους εργαζόμενους ξεκίνησε από τον εύκολο στόχο των δημόσιων υπαλλήλων, ενός πεδίου που χαρακτηρίζεται από έντονο συντεχνιακό πνεύμα θεωρώντας ότι θα εξασφαλίσουν πιο εύκολα τη συναίνεση από την υπόλοιπη κοινωνία. Προσπαθούν να κατακερματίσουν τις διεκδικήσεις εμποδίζοντας έναν ενιαίο χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν και διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε προνομιούχους (δημόσιος τομέας) και σε αυτούς που φαινομενικά δε θα θιχτούν (ιδιωτικός), προαναγγέλλοντας έτσι μια εξίσωση του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στον οποίο έτσι και αλλιώς τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται εδώ και δεκαετίες.

Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου προτάσσουμε τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν εργατοπατέρα να αποφασίζει το ξεπούλημα μας στ’ αφεντικά και παίρνουμε τις τύχες των αγώνων μας στα δικά μας χέρια. Δε συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» και συγκρουόμαστε με το κράτος, τα αφεντικά, τους πραίτορες και τα παπαγαλάκια τους. Βρισκόμαστε συνειδητά απέναντι και ενάντια στο νέο «εθνικό κορμό» γιατί γνωρίζουμε ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα αλλά κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τα κοινωνικά κομμάτια που δε σκύβουν το κεφάλι και δε μοιρολατρούν αλλά επιλέγουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της συλλογικοποίησης του αγώνα.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό για έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους και χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Η κρίση τους να γίνει ο τάφος τους!

Αντίσταση-αυτοοργάνωση-κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη

Απεργία 5 Μάη. Όλοι στους δρόμους!

Το Σάββατο 10 Απριλίου, μια ημέρα προτού ανακοινωθούν οι παράμετροι του περιβόητου «σχεδίου στήριξης της ελληνικής Οικονομίας», δυνάμεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας εισβάλλουν σε διάφορα σπίτια αναρχικών συντρόφων και συντροφισσών, διαρρέοντας ότι έχουν φτάσει ένα βήμα πριν από την εξάρθρωση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας». Έτσι, κι ενώ η Ελλάδα όδευε ολοταχώς προς την επιτήρηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή των κατοίκων της, πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων ήταν η «τεράστια επιτυχία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη», η «σύλληψη των αδίστακτων τρομοκρατών» και η «νίκη της Δημοκρατίας».

Την Κυριακή 11 Απριλίου ανακοινώνεται από την υπηρεσία Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. ότι έχουν συλληφθεί οι αναρχικοί Νίκος Μαζιώτης, Παναγιώτα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Σαράντος Νικητόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης και Βαγγέλης Σταθόπουλος, έπειτα από έρευνα στα σπίτια τους, η οποία μάλιστα απέδωσε «πολύτιμα στοιχεία». Σχεδόν ταυτόχρονα, δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία εισβάλλουν στα σπίτια κάποιων εκ των έξι συλληφθέντων, παρουσιάζοντας «αδιάσειστα τεκμήρια της εγκληματικής τους δράσης», όπως βιβλία, έντυπα και προκηρύξεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, όργανα γυμναστικής, ξυπνητήρια, καλαμωτές και ποδήλατα. Η δημοσιογραφική αλητεία έφτασε στο απόγειό της, όταν μεγάλα τηλεοπτικά Μέσα άρχισαν να διαρρέουν υποτιθέμενες «συνομιλίες-φωτιά», οι οποίες ενέπλεκαν τους έξι συλληφθέντες στην υπόθεση της έκρηξης βόμβας στα Πατήσια που στοίχισε τη ζωή ενός 15άχρονου πρόσφυγα από το Αφγανιστάν. Αφού για μια ολόκληρη μέρα παρουσιαζόταν μια τηλεφωνική συνομιλία που εμφάνιζε δύο από τους συλληφθέντες να διασκεδάζουν με το θέαμα του Αφγανού και της αδερφής του που «σκάλιζαν τη βόμβα», οι τηλερουφιάνοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια καταγεγραμμένη συνομιλία ούτε και οποιοδήποτε άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να «δέσει» τους έξι συντρόφους με τη συγκεκριμένη ενέργεια. Παράλληλα, βέβαια, έσπευδαν να δημοσιεύσουν τα ονόματα άλλων συντρόφων και συντροφισσών που, σύμφωνα πάντα με τις «έγκυρες πληροφορίες» τους (απευθείας από τη Γ.Α.Δ.Α.), εμπλέκονται στην υπόθεση. Την ίδια ώρα, κάποιοι από τους συλληφθέντες βασανίζονταν από τους παλικαράδες του Χρυσοχοΐδη – συγκεκριμένα ο σύντροφος Κώστας Γουρνάς αναγκάστηκε να μείνει γυμνός, ενώ ξυλοκοπούταν και δεχόταν απειλές για τη ζωή των παιδιών και της συντρόφου του.

Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ ότι τις παραμονές της «μεγάλης επιχείρησης» η Αυτού Εξοχότης ο Προστάτης του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης συναντήθηκε με ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων, προκειμένου να εξασφαλίσει την απαραίτητη επικοινωνιακή στήριξη της τρομοκρατικής εκστρατείας του. Ήταν, άλλωστε, απαραίτητη η παρουσίαση της ΕΛ.ΑΣ και της πολιτικής της ηγεσίας σαν υπερασπιστών μιας θολής «κοινής υπόθεσης», μιας «θωράκισης της κοινωνίας απέναντι στην τρομοκρατία». Σ’ αυτό το πλαίσιο, ζητήθηκε (και ζητείται) επίμονα από τους πολίτες να μετατραπούν σε καταδότες, να συνδράμουν στο χτίσιμο της καριέρας ενός παράφρονα υπουργού και των υπαλλήλων του, να συμμετάσχουν ενεργά στο σχέδιο «αναβαπτισμού» του πλήρως απαξιωμένου «πολιτικού κόσμου». Βέβαια, αυτή η θαυμαστή «κοινή υπόθεση» δεν είναι, στην πραγματικότητα, καθόλου κοινή. Η σωτηρία των τραπεζών, των πρεσβειών και των αστυνομικών τμημάτων δεν είναι -και δεν μπορεί να είναι- υπόθεση των καταπιεσμένων. Εκείνοι που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα παραπάνω «ευαγή ιδρύματα» είναι αυτοί που εξυπηρετούνται από την ύπαρξή τους.

Τα ΜΜΕ, ως αιχμή του δόρατος στη νέα «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του ελληνικού Κράτους, υπέδειξαν τους ενόχους -που πρέπει να καούν σαν άλλες μάγισσες-, εξυπηρετώντας έναν προφανή σκοπό: την άμβλυνση των κοινωνικών αντιστάσεων, την τρομοκράτηση εκείνων που αντιστέκονται κι εκείνων που θα θελήσουν να αντισταθούν στην εξαθλίωση που επιβάλλεται με ταχείς πια ρυθμούς στην κοινωνία. Η τρομοϋστερία των ημερών εξαπολύεται με κύριο σκοπό να απομονώσει κοινωνικά τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, ενώ η καταστολή, οι συλλήψεις και οι φαντασμαγορικές επιχειρήσεις του αστυνομικού στρατού αποσκοπούν στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση εκείνων που επιθυμούν να βγουν στους δρόμους, διεκδικώντας να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Η οικονομική και κοινωνική συγκυρία είναι ο ισχυρότερος ωρολογιακός μηχανισμός, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα προνόμια όλων εκείνων που ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Η οποιαδήποτε προοπτική συλλογικοποίησης των αντιστάσεων στα σχέδια των κυρίαρχων είναι το αγκάθι στο μάτι της πολιτικής εξουσίας, η οποία –βλέποντας ότι δεν μπορεί να επιτύχει το στόχο της συναίνεσης με τις σοσιαλδημοκρατικές, φιλοκοινωνικές κορόνες και τα φληναφήματα περί «Κράτους Δικαίου»- καταφεύγει όλο και περισσότερο στην καταστολή και την ωμή τρομοκρατία. Η υπόθεση της «εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα» είναι, ταυτόχρονα, μια προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και εγκληματοποίησης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου στο σύνολό του, μια προσπάθεια εξουδετέρωσης των σχέσεων συντροφικότητας και αλληλεγγύης που δημιουργούν τους όρους της συλλογικής αντίστασης. Μέσα στην ολοένα και ασφυκτικότερη καθημερινότητα των νέων οικονομικών μέτρων που επιβάλλουν ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ-ελληνικό Κράτος και Κεφάλαιο, η συνεχώς αυξανόμενη επιτήρηση, ο έλεγχος και η καταστολή είναι η μόνη απάντηση που δίνεται σε οποιονδήποτε επιλέγει να υψώσει το ανάστημά του.

Όμως, εκείνοι που τολμούν να μιλούν για «τυφλή βία», όντας οι ίδιοι αυτοί που βγάζουν έναν τεράστιο μισθοφορικό στρατό κατοχής στους δρόμους της πόλης, όντας αυτοί που τρομοκρατούν, που δολοφονούν και που βυθίζουν στην απελπισία, δεν υπολόγισαν καλά. Δεν σκοπεύουμε, σε καμία περίπτωση, να αφήσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας στα χέρια τους, στη λάσπη τους, στην εκδικητικότητά τους, ανεξάρτητα από τα τεκμήρια «αθωότητας» ή «ενοχής». Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι που ο καθένας καλείται να αποδείξει ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δούλος και ότι δεν αποδέχεται την υποταγή ως όρο ζωής. Να επιλέξουμε τις διαδρομές μας όχι με βάση τα κριτήρια, τις νόρμες και την νομιμότητα των κυρίαρχων, αλλά  με μοναδικά κριτήρια τον αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και την κριτική των ίδιων των καταπιεσμένων. Είναι καιρός να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι σε όλους αυτούς που λεηλατούν καθημερινά τις ζωές μας και τον πλανήτη, να μιλήσουμε και να δράσουμε.

Τώρα και για πάντα, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Λευτεριά στους συλληφθέντες για την υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα»

Αλληλεγγύη σε όσες και όσους στοχοποιούνται από την αστυνομία και τα παπαγαλάκια της

* Σήμερα το πρωί πραγματοποιήθηκε μαζικό μοίρασμα της προκήρυξης, πόρτα με πόρτα και χέρι με χέρι στα Κάτω Πετράλωνα. Υπενθυμίζουμε ότι πριν από 10 ημέρες περίπου, εδώ είχε λάβει χώρα μία από τις αστυνομικές τρομοκρατικές επιχειρήσεις,  με εισβολή και έρευνα σε σπίτι συντρόφου).

Μικροφωνική παρέμβαση στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης ύστερα από κάλεσμα της «πρωτοβουλίας κατοίκων Πετραλώνων ενάντια στην τρομοϋστερία». Αναρτήθηκαν δύο πανό («ενάντια στην τρομοϋστερία, προτάσσουμε την αλληλεγγύη», «τρομοκράτες δεν είναι οι αγωνιστές, είναι το κράτος, το Δ.Ν.Τ. και οι καπιταλιστές»), ενώ μοιράστηκαν 1.300 περίπου κείμενα.

Το κείμενο το οποίο μοιράστηκε από την πρωτοβουλία των κατοίκων:

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Ζούμε λοιπόν εν τω μέσω της οικονομικής κρίσης. Περιμένοντας το ΔΝΤ. Λίγες μέρες πριν μας ανακοινώσουν τα ΜΜΕ ότι το «ΔΝΤ έρχεται», φέρνοντας μαζί του τα όσα ζοφερά φοβόμασταν, μας είπαν και ένα «καλό νέο»: «η τρομοκρατία επιτέλους εξαρθρώθηκε». Παρακολουθώντας τα όσα λέγονται στις τηλεοράσεις όλες αυτές τις μέρες, αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε ορισμένα απλά πράματα.

Τις συνέπειες της κρίσης τις ζούμε ήδη. Τα μέτρα που πάρθηκαν και αυτά που εξαγγέλλονται  συνιστούν μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην κοινωνία. Οι μισθοί μειώθηκαν ουσιαστικά κατά ένα τρίτο, οι συντάξεις στο μισό, όταν και αν τις πάρουμε, οι άνεργοι προβλέπεται να φτάσουν το 1.500.000 τους επόμενους μήνες. Η επίθεση αυτή εκπορεύεται από τους ίδιους λίγους, που και πριν την κρίση ζούσαν και πλούτιζαν με όσα άλλοι παρήγαγαν: βουλευτές, μεγαλο- εκδότες/τραπεζίτες/χρηματιστές/εργολάβοι/καναλάρχες/εφοπλιστές. Αυτοί είναι που θα έπρεπε να φοβόμαστε.

Οι κυβερνήσεις και τα διάφορα φόρουμ της ευρωπαϊκής ένωσης προβλέπουν ότι «σε συνθήκες κρίσης, τα κομμάτια της κοινωνίας που θα εξαθλιωθούν, που θα χάσουν όσα είχαν ως τώρα, είναι πολύ πιθανό» να απεργήσουν, να βγουν στους δρόμους, να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ, να μπουν στα super market και να πάρουν όσα δεν έχουν πια τα λεφτά να αγοράσουν, «να εξεγερθούν».  Αυτό είναι αυτό που φοβούνται και θα προσπαθήσουν να διαχειριστούν με κάθε τρόπο.

Αρχικά με την προπαγάνδα που εξαπολύουν τα ΜΜΕ: «ορίστε», λένε, «πιάσαμε τους τρομοκράτες, που ως γνωστό είναι οι κακοί, άρα εμείς είμαστε καλοί, παράγουμε έργο, και όλα αυτά που κάναμε για την κρίση για το καλό σας τα κάναμε, και τώρα που θα έρθει και το ΔΝΤ και αυτό για το καλό σας είναι. Άρα καθίστε σπίτια σας, όλα πάνε καλά, μη βγείτε σε τίποτα απεργίες και αναταραχές, γιατί είδατε που οδηγεί το να μπλέκεσαι με τα πολιτικά και όλους αυτούς τους αναρχικούς, αριστερούς, τρομοκράτες». Αυτό που προσπαθούν είναι να δείξουνε ότι η κυβέρνηση, η αστυνομία παράγουν έργο. Άρα, η παρουσία τους είναι δικαιολογημένη. Και η παρουσία της αστυνομίας (που είναι οι μόνοι που δεν τους κόψανε τα επιδόματα, παρεμπιπτόντως) σε κάθε γωνία της Αθήνας (ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, πεζές περιπολίες κ.λπ. κ.λπ.) πρέπει να είναι δικαιολογημένη και αποδεκτή: Γιατί, αν δεν πιάσει η ρητορική της συναίνεσης και βγει εντέλει ο κόσμος στο δρόμο να πει και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, θα πιάσει δουλειά η αστυνομία.

Ταυτόχρονα στοχοποιούν και ποινικοποιούν συλλήβδην, αγωνιστές, πολιτικούς χώρους, στάσεις και θεωρήσεις, στοχοποιούν το κοινωνικό κίνημα εν γένει. Για να καταστείλουν σε πρώτο βαθμό, όσους/ες έχουν ήδη κοινωνική δράση ως στάση ζωής. Για να φοβίσουν, σε δεύτερο βαθμό, όσους/ες σκέφτονται να κατεβούν μεθαύριο σε μια πορεία, σε μια απεργία, να βρεθούν στο δρόμο με άλλους που αρνούνται να δεχτούν ότι «έτσι είναι τα πράματα, πρέπει να κάνουμε θυσίες», που αρνούνται να αποφασίζουν άλλοι για αυτές/ους, που θέλουν να βρουν το χώρο να εκφράσουν τις αρνήσεις τους  σε συλλογικό έδαφος.

Ως μια πρωτοβουλία κατοίκων από τα Πετράλωνα, είμαστε καταρχήν αλληλέγγυοι/ες σε όσους αγωνιστές/στριες διώκονται φυλακίζονται και στοχοποιούνται για τη κοινωνική δράση τους, ανεξάρτητα από τα μέσα που επιλέγουν στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.  Νοιώθουμε και είμαστε κομμάτι του κοινωνικού κινήματος και θα σταθούμε δίπλα τους με όποιο τρόπο χρειαστεί.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΫΣΤΕΡΙΑ,

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

«Να φύγετε από εδώ. Εμάς μας βάζουν να έχουμε ταμειακές μηχανές και να κόβουμε αποδείξεις και εσείς δεν πληρώνετε τίποτα»! Αυτά ήταν, μεσ’ τις άκρες, τα λόγια που ξεστόμισαν κάποιοι έμποροι στη χθεσινή λαϊκή αγορά των Κάτω Πετραλώνων εναντίον μικροπωλητών μεταναστών. Και στη συνέχεια πήραν την πραμάτειά τους και αρνούνταν να τους την επιστρέψουν.

Απ’ ότι φαίνεται κάποιοι από τους εμπόρους της λαϊκής αγοράς θεωρούν ότι οι πάγκοι των μεταναστών είναι που τους αφήνουν νηστικούς (;), οι πάγκοι των μικροπωλητών είναι που τους επιβάλλουν ακόμα ένα φορολογικό χαράτσι, οι πάγκοι των μικροπωλητών είναι που οδηγούν στην ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των πενιχρών εισοδημάτων. Αλλά έτσι είναι, όταν δεν έχεις το θάρρος να διεκδικήσεις και να απαιτήσεις από εκείνους που σου κλέβουν τη ζωή κάθε μέρα, επιλέγεις την εύκολη λύση: να χτυπήσεις αυτούς που βρίσκονται στην ίδια και χειρότερη θέση με εσένα, που καθημερινά εξασφαλίζουν οριακά τα απαραίτητα χρήματα για να μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Και δε θέλει μεγάλη φαντασία για να καταλάβουμε ποιός χαμογελάει τότε. Τα αφεντικά, που μας βλέπουν να σφαζόμαστε μεταξύ μας.

Αλλά απ’ ότι φαίνεται, σε αυτή τη συγκυρία, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Είναι σαφές, πλέον, κοινωνικά ποιοι ευθύνονται για την «κρίση», για τη μείωση των μισθών, για την ανεργία και την ανέχεια. Και ενώ κάποιους μήνες πίσω στο άκουσμα της ρατσιστικής ατάκας «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» θα έβλεπες γύρω σου βλέμματα συγκαταβατικά, αυτή τη φορά αρκετοί αντέδρασαν σε αυτή την κίνηση των εμπόρων και ανταπάντησαν με τον πλέον λαϊκό τρόπο: «και εμένα το παιδί μου αύριο που θα είναι άνεργο, θα βγάζει πάγκο για να μπορέσει να ζήσει».

Μέσα σε συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους από κάτω οφείλουν να συνθλιβούν και όλοι μαζί, μία γροθιά, να απαντήσουμε στην επίθεση των αφεντικών.

εικόνες από τα μετ’ όπισθεν

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι λίγο-πολύ γνωστά. Το μεσημέρι της Κυριακής μπάτσοι εισέβαλαν για έρευνα στο σπίτι συντρόφου στα Κάτω Πετράλωνα. Έπειτα από κάποια ώρα 100 περίπου άτομα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης και με πορεία κατευθύνθηκαν προς το σπίτι.

Συνθήματα και χλευασμός απέναντι στη διμοιρία και τους ΟΠΚίτες που είχαν στηθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας. Συζητήσεις με τους περίοικους για την “αντι”τρομοκρατική παράσταση που έχουν στήσει οι μπάτσοι εδώ και δύο ημέρες.

Αργότερα ήρθαν και περαιτέρω ενισχύσεις δύο ακόμη διμοιριών οι οποίοι με σπρωξίματα και περιορισμένη χρήση της φισούνας απώθησαν τους συγκεντρωμένους από το στενό όπου βρίσκεται στο σπίτι. Η εισβολή ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις 8 το βράδυ, οπότε και αποχώρησαν οι αλληλέγγυοι/ες που είχαν συγκεντρωθεί.