Στεκι Αντιπνοια

Ο Λάμπρος Φούντας είναι αυτός με τον οποίο υπερασπιστήκαμε το ίδιο οδόφραγμα, είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη όταν το χρειαζόσουν, είναι η θολή από τους καπνούς μα πάντα παρούσα φιγούρα μέσα στις φωτιές της σύγκρουσης, είναι ο διπλανός σου σε μία συνέλευση ή εκδήλωση, είναι ένας από τους κρίκους των αλυσίδων “περιφρούρησης” στις πορείες μας, είναι οι κρυφές διαδρομές-διαφυγές που χαράζουμε στην πόλη…

Ειδοποίηση

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Το τελευταίο διάστημα στους δρόμους της γειτονιάς μας κυκλοφορούν πεζοί ή με μηχανές ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ντυμένοι με μπλε στολές, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται “ομάδα δέλτα” και “αστυνομικός της γειτονιάς”.

Σε περίπτωση που προσπαθήσουν να σας προσεγγίσουν για πληροφορίες ή οτιδήποτε άλλο πράξτε τα παρακάτω:

α) Αγνοήστε τους επιδεικτικά

β) Κλείστε τους την πόρτα κατάμουτρα

γ) Ό,τι ΠΡΟΑΙΡΕΙΣΤΕ

Με εκτίμηση, οι αναρχικοί της γειτονιάς σας

Χαμογελαστό το σημερινό ξημέρωμα στις γειτονιές μας. Οι κορδέλες και οι “ειδοποιήσεις” δεν βρίσκονται εκεί για να υπενθυμίσουν κάποιο τεχνικό έργο ή την εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Υπενθυμίζουν, απλά, ότι εδώ και κάποιες ημέρες συμμορίες δολοφόνων, πεζών ή μηχανοκίνητων, κυκλοφορούν έξω από τα σπίτια μας.

Ας τους δείξουμε ότι είναι ανεπιθύμητοι. Κατά κρίση και κατ’ επιλογήν του καθενός και της καθεμιάς.

ΥΓ: Στα καθήκοντα του “αστυνόμου της γειτονιάς”, διαβάζουμε, συμπεριλαμβάνεται και το να “παρίσταται στις συγκεντρώσεις ή στις συνελεύσεις τοπικών φορέων και κατοίκων όπου συζητούνται θέματα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών”. Πλάκα θα έχει να τους δούμε να πλησιάζουν και καμία λαϊκή συνέλευση. Κούνια που τους κούναγε…

Τοπίο θανάτου

Νωρίς απόγευμα Τρίτης 16 Φλεβάρη και ένα στενό δρομάκι στο Βύρωνα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ασφαλίτες, οι οποίοι παρακολουθούν το σπίτι δύο ληστών τραπεζών, πυροβολούν εναντίον τους. Ακολουθεί συμπλοκή κατά τη διάρκεια της οποίας ένας περαστικός, ο αλβανός μετανάστης Nicola Toddi δολοφονείται με 9 -στοχευμένες- σφαίρες από όπλο μπάτσου. Ο μπάτσος-δολοφόνος αναφωνεί: «Τον έφαγα τον πούστη, τον έφαγα…».

Το χαμένο γόητρο ενός υπεροπτικού μηχανισμού

Το προηγούμενο βράδυ, κατά τη διάρκεια προληπτικού ελέγχου, δύο άγνωστοι αφοπλίζουν και αφαιρούν τον εξοπλισμό δύο μπάτσων στο Μαρούσι. Μετά τη δολοφονική επιχείρηση στο Βύρωνα η ΕΛ.ΑΣ. διαρρέει ότι ο ένας από τους δύο αγνώστους ήταν ένας από τους «ληστές με τις βαριοπούλες».  Το χαμένο γόητρο ενός ούτως ή άλλως υπεροπτικού μηχανισμού έπρεπε να αποκατασταθεί άμεσα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί προϊστάμενοι απαιτούσαν. Η δημόσια εικόνα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο Χρυσοχοΐδης, περί ενός αλώβητου μηχανισμού, έχει διαρρηχτεί. Και η επιχείρηση στο Βύρωνα στόχο είχε να λειτουργήσει αποσυμπιεστικά.

Κανείς δε θα μιλήσει γι’ αυτό

Η σιωπή γύρω από τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα είναι επιτακτική. Οι κάτοικοι του δρόμου όπου έγινε η συμπλοκή, η φουρνάρισσα που υποτίθεται ότι κρατήθηκε όμηρος από τους ληστές, ζητούν επανειλημμένως από τα μέσα ενημέρωσης να εκφράσουν την άποψή τους για όσα έγιναν, για τον τρόπο που έγιναν. Εισπράττουν αρνήσεις και ειρωνείες. Το επίσημο ανακοινωθέν του υπουργού Δημοσίας Τάξεως δε μπορεί να βάλλεται από κάποιους «λαϊκούς» τύπους που υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό. Η «ομηρία» δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί, αποδεικνύει το πόσο αδίστακτοι ήταν οι ληστές.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη διαδήλωση που έχουν καλέσει στους δρόμους του Βύρωνα το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, αρχικά η «πρωτοβουλία αναρχικών και αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού» και στη συνέχεια αριστερές οργανώσεις και κόμματα.

Μηδενική ανοχή

500 περίπου άτομα διαδηλώνουν για κάτι παραπάνω από μία ώρα στην περιοχή, περνώντας και από το σπίτι του δολοφονημένου μετανάστη. Τις μπογιές και το σπάσιμο δύο τοπικών γραφείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθεί η λυσσαλέα επίθεση διμοιριών και μηχανοκίνητων συμμοριών Δέλτα στο σώμα της διαδήλωσης, η διάλυσή της, ο ξυλοδαρμός και η προσαγωγή 18 ατόμων, το κυνηγητό μέχρι το Μετς και το Καλλιμάρμαρο. Από τις 18 προσαγωγές οι 11 μετατρέπονται σε συλλήψεις, όλες πλημμεληματικού χαρακτήρα με εξαίρεση έναν σύντροφο ο οποίος αφού ξυλοκοπείται άγρια από τα ΜΑΤ και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, στη συνέχεια βρίσκεται φορτωμένος και με κακούργημα! Οι συλληφθέντες, αφού κρατούνται για δύο ημέρες στη ΓΑΔΑ, περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή ο οποίος ορίζει τακτική δικάσιμο και τους αφήνει προσωρινά ελεύθερους.

Το δόγμα μηδενικής ανοχής αναπτύχθηκε και στους δρόμους του Βύρωνα. Η γενναιοδωρία της δημοκρατίας εξαντλήθηκε στο… δικαίωμα της διαδήλωσης. Από εκεί και πέρα, οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την τιμή του σώματός τους (και του κράτους μαζί): δε φτάνει που διαδηλώνετε και μιλάτε για αυτό που κανείς δε θέλουμε να μιλάει, σπάζετε και τα τοπικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μανία των χτυπημάτων στα σώματα και τα κεφάλια των διαδηλωτών, η καταδίωξη πολλών χιλιομέτρων. Εδώ δε μίλησε μόνο το δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιθυμεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να απλώσει πάνω από κάθε δημόσια κίνηση, πάνω από κάθε γειτονιά, αλλά δόθηκε χώρος και στην «ατομική πρωτοβουλία» των θιγμένων αστυνομικών οργάνων.

Πάλι μπροστά μας η συναίνεση;

Ο υπουργός ήταν γλαφυρός ακόμα και σε μία δύσκολη για το επικοινωνιακό του προφίλ στιγμή: «Σε αυτή τη προσπάθεια χρειάζονται σύμμαχοι», «χρειάζεται αρραγές κοινωνικό μέτωπο κατά της ανομίας, χρειάζεται συστράτευση και ομοψυχία», «πιστεύω στους συμμάχους μας, όπως αυτοί πιστεύουν σε εμάς», «στη μάχη αυτή σας θέλουμε στο πλευρό μας». Η συναίνεση βγαίνει μπροστά, συναίνεση ακόμη και τώρα που ένας περαστικός είναι δολοφονημένος από τον εκτελεστικό μηχανισμό του υπουργείου, την αστυνομία. Το έχουμε αναφέρει και πρόσφατα, στη θεσμική και οικονομική κρίση των ημερών μας η συναίνεση είναι το τελευταίο καταφύγιο των κυρίαρχων για να περισώσουν τον κόσμο τους, τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ένα ανακοινωθέν στο οποίο δεν υπήρξε ούτε… αποστροφή μεταμέλειας. Ο λόγος κοφτός, σκληρός: «Στο περιστατικό αυτό δεν υπήρξε ούτε κατά διάνοια αστυνομική αυθαιρεσία, ωστόσο θα πρέπει να εξηγηθούν επαρκώς όλες οι πτυχές, του επιχειρησιακού σχεδιασμού». Ένα ανακοινωθέν στο οποίο, όμως, βρήκε χώρο η αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένας νεκρός άνθρωπος από όπλο μπάτσου και ο ψυχοπονιάρης Χρυσοχοΐδης θυμήθηκε ότι «κάποιοι άνθρωποι με αυτοθυσία και αυταπάρνηση υπηρετούν το καθήκον τους. Υπάρχουν καθημερινά απώλειες, τραυματισμοί, θάνατοι».

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο Nicola Toddi, υδραυλικός, φορούσε τη φόρμα εργασίας του. Και όμως οι μπάτσοι  θεώρησαν ότι έπρεπε να τον δολοφονήσουν, και πανηγύρισαν και γι’ αυτό. Τρεις ώρες είχαν το σώμα του στο σημείο της συμπλοκής για να πειστούν ότι ήταν άσχετος με το συμβάν.

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο «αστυνομικός της γειτονιάς», οι μηχανοκίνητες αστυνομικές συμμορίες που αναγγέλλεται ότι θα ξεχυθούν στους δρόμους των γειτονιών μας δημιουργούν εκείνο το πεδίο όπου το όπλο θα μπορεί να ξαναβγεί και να στραφεί εναντίον όποιου, τα κομπλεξικά μυαλά που βρίσκονται κάτω από τις στολές, θεωρήσουν εν δυνάμει ύποπτο. Ο μελαμψός είναι ύποπτος, ο μακρυμάλλης είναι ύποπτος, αυτοί που αράζουν στις πλατείες είναι ύποπτοι, ο μετανάστης είναι ύποπτος, το περίεργο κούρεμα και τα περίεργα ρούχα είναι ύποπτα. Αυτός ο οποίος δε θα καλοβλέπει το νέο αστυνομικό θεσμό θα είναι επίσης ύποπτος.

Και η σκανδάλη θα είναι έτοιμη να πατηθεί. Τώρα πλέον που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας έχει δηλώσει ότι «έχουμε πόλεμο», μπορεί να μην αργήσει εκείνη η στιγμή που θα διαβάσουμε σε επίσημα ανακοινωθέντα τις λέξεις «παράπλευρη απώλεια». Το φορτισμένο νόημα των λέξεων από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν αποτελεί ανασταλτικό επικοινωνιακό παράγοντα για τη χρήση τους, μέχρι στιγμής.

Και τώρα είναι που τα βλέμματα θα γίνουν ακόμη πιο καχύποπτα. Τώρα είναι που οι επίδοξοι ρουφιάνοι θα φορέσουν το πλατύ χαμόγελό τους για να ανταποκριθούν στο νέο έργο τους. Επάνω στους διαρρηγμένους κοινωνικούς δεσμούς, έρχεται να πατήσει το κράτος. Προτιμάμε να γνωρίζουμε (για) τον γείτονά μας μέσα από τα κατάστιχα των μπάτσων και τις βάσεις δεδομένων ή μέσα από τη καθημερινή συναναστροφή; Προτιμάμε να κουτσομπολεύουμε το «δράμα» (οικονομικό ή κοινωνικό) των διπλανών μας ή να χτίσουμε δομές αλληλοβοήθειας και υποστήριξης; Προτιμάμε τη μοναξιά και τον αόριστο φόβο ή το συλλογικό, το αληθινό, το ανθρώπινο;

Το άρωμα του αλλόκοτου φόβου ας το μετατρέψουμε σε άρωμα επικοινωνίας, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης.

Ας καταδείξουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, στα αστυνομικά περίπολα κατοχής των γειτονιών μας ότι είναι ανεπιθύμητα.

Αναδημοσίευση του δελτίου αντιπληροφόρησης για την εισβολή των μπάτσων στην Πολυτεχνειούπολη, ξημερώματα Κυριακής 21 Φεβρουαρίου.

Το βράδυ του Σαββάτου 20/2, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, πραγματοποιούνται δύο μικρής κλίμακας πάρτι (20-30 άτομα το καθένα) στη σχολή ΣΕΜΦΕ και στη σχολή Χημικών Μηχανικών αντίστοιχα. Γύρω στα μεσάνυχτα σε άλλη σχολή, αυτή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών [Η.Μ.Μ.Υ.] (στα παλιά κτίρια), σημειώνεται λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ τριών ατόμων και του φύλακα της σχολής, η οποία δεν κλιμακώνεται. Προηγουμένως, είχε γίνει απόπειρα παραβίασης δύο πορτών στο ίδιο κτίριο, χωρίς να σημειωθούν κλοπές. Τα παραπάνω είναι δηλώσεις τόσο του φύλακα των Η.Μ.Μ.Υ., όσο και του προϊσταμένου του.

Μετά τη λήξη αυτών των περιστατικών, ο φύλακας των Η.Μ.Μ.Υ. ενημερώνει τον προϊστάμενό του, ο οποίος με τη σειρά του, ενημερώνει τον Πρύτανη (Κ. Μουτζούρης). Ο τελευταίος, ερχόμενος σε συνεννόηση με τους δύο αντιπρυτάνεις (Σπάθής και Πολύζος), αποφασίζουν να άρουν το άσυλο της Πολυτεχνειούπολης. Οι λόγοι, όπως καταγράφηκαν από τα Μ.Μ.Ε. ήταν η «απειλή κατά τη ζωἠ» του φύλακα των Η.Μ.Μ.Υ., αδιευκρίνιστες (και ανύπαρκτες) ζημιές στο κτιριο των Χημικών Μηχανικών και μια παραφιλολογία περί καταστροφών, οι οποίες σημειώθηκαν στην Πολυτεχνειούπολη τις προηγούμενες μέρες.

Το τηλε-σενάριό τους όμως, είναι απελπιστικά κακογραμμένο.

Τουλάχιστον δύο ώρες μετά την υποτιθέμενη απειλή κατά της ζωής, δύο κλούβες των ΜΑΤ, πολλές δεκάδες μηχανάκια της ομάδας Δέλτα, πολυάριθμα περιπολικά και πεζές περίπολοι με αυτόματα έχουν παραταχθεί έξω από την πύλη Κατεχάκη. Ταυτόχρονα, υπό επιτήρηση τίθονται οι πύλες Ζωγράφου και Κοκκινοπούλου. Άτομα που προσπαθούν να μπουν στην Πολυτεχνειούπολη για να πάνε στις Εστίες απομακρύνονται από τους άντρες των ΜΑΤ με την αιτιολογία ότι «ετοιμάζεται επιχείρηση», γιατί «τις τελευταίες δέκα μέρες εδώ γίνεται της πουτάνας»…

Με την επιστροφή των ασφαλιτών, που είχαν ήδη μπει στην Πολυτεχνειούπολη, ο φύλακας ανοίγει την πύλη, σύμφωνα με τις εντολές του Πρύτανη και ο στρατός προελαύνει. Παρά την πολυάριθμη αστυνομική δύναμη, ούτε μισός μπάτσος δεν εμφανίστηκε στα κτίρια των ΗΜΜΥ (σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις των φυλάκων). Μαινόμενοι δελτάδες επιτέθηκαν στο πάρτι 20 ατόμων στη ΣΕΜΦΕ, τους οποίους και συνέλαβαν. Όσοι είχαν την κακοτυχία να αποχωρούν από το πάρτι των Χημ. Μηχανικών κυνηγήθηκαν και συνελήφθησαν επίσης.

Το σκηνικό όμως, δεν τελειώνει εδώ. Ομάδα 20 Δελτάδων εμφανίζεται στον εσωτερικό διάδρομο του κτιρίου των Χημ.Μηχανικών μαρσάροντας, κορνάροντας και κραδαίνοντας τα γκλομπ. Καθώς άτομα που βρίσκονταν στο πάρτι (οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ανήλικοι) αμύνονται, δύο άτομα που τυχαία βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου φυγαδεύουν τον κόσμο μέσα. Από κει και έπειτα, ενώ οι μπάτσοι αποχωρούν και μία κλούβα γεμάτη κόσμο κατευθύνεται στη ΓΑΔΑ, γύρω στους 100 αλληλέγγυους/ες ενημερώνονται και καταφτάνουν στον χώρο.

Το απόγευμα της Κυριακής 21 Φλεβάρη καλείται από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές, στο κάτω Πολυτεχνείο, ανοιχτή συνέλευση η οποία αποφασίζει να πραγματοποιήσει το πρωί της επομένης διαδήλωση αντιπληροφόρησης στο εσωτερικό της Πολυτεχνειούπολης. Όπερ και εγένετο. Το πρωί της Δευτέρας επίσης, φοιτητές, κατά βάση των ΕΑΑΚ, έχουν κάνει κατάληψη στην πρυτανεία του Πολυτεχνείου. Το μεσημέρι πραγματοποιείται και νέα ανοιχτή συνέλευση στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης, η οποία αποφασίζει την κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Πατησίων. Από το πρωί της Τρίτης 23 Φλεβάρη μέχρι και το βράδυ της επομένης (ημέρα γενικής απεργίας) στο Πολυτεχνείο στήνεται μικροφωνική και μοιράζονται σχετικά κείμενα.

* Την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου διμοιρίες εισβάλλουν και στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ύστερα από αίτημα των πρυτανικών αρχών, με αφορμή την καταστροφή κάποιων μπαρών στις εισόδους, για τον έλεγχο όσων εισέρχονται στον πανεπιστημιακό χώρο.

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, αν λέγαμε ότι η εξουσία δημιουργεί το πλαίσιο προστασίας της από τους εξουσιαζόμενους θεσπίζοντας νόμους, επιβάλλοντάς τους και περιφρουρώντας τους. Και δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, απλούστατα γιατί το καθημερινό βίωμα αποδεικνύει ότι η ίδια η φύση του Νόμου είναι απροκάλυπτα προστατευτική για εκείνους που καρπώνονται τα οφέλη ενός εκμεταλλευτικού συστήματος και, ταυτόχρονα, αμείλικτα εχθρική απέναντι στους αποκλεισμένους και τις αποκλεισμένες, τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες. Αυτό το προφανές γεγονός της «ευλυγισίας» του Νόμου, δυνάμει βόμβα στα θεμέλια της «κοινωνικής γαλήνης», επιχειρείται συστηματικά να απαντηθεί από την κυριαρχία, άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, μέσω της χάραξης «αντεγκληματικών πολιτικών», δηλαδή πολιτικών που διακηρύσσουν την υποτιθέμενη πρόθεση της εξουσίας να «προστατεύσει τον πολίτη από το έγκλημα».  Πρόκειται για συνολικές πολιτικές που, κι αν παρουσιάζονται εστιασμένες στην «καταπολέμηση του εγκλήματος και την προστασία της κοινωνίας από αυτό», στην ουσία δεν είναι παρά η πολεμικής έντασης προσπάθεια αφενός καθορισμού των ορίων του επιτρεπτού μέσα σε ένα περιβάλλον εκμετάλλευσης και καταπίεσης και αφετέρου διαστρέβλωσης μιας πραγματικότητας, ικανής να πείσει και τους αφελέστερους για τις προθέσεις των αφεντικών, των κρατών, της εξουσίας συνολικά.

Φυσικά, ως εργαλεία διαχείρισης του κοινωνικού ανταγωνισμού που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του συστήματος, οι αντεγκληματικές πολιτικές δεν εμφανίζονται πάντα με την ίδια μορφή ούτε και προωθούνται με τον ίδιο τρόπο. Οι  ανάγκες των κυριάρχων καθορίζουν τόσο την ένταση όσο και την έκταση που αυτές καλούνται να λάβουν, ανάλογα με τη συγκυρία μέσα στην οποία θεσπίζονται, και, παρά το γεγονός ότι ο βασικός άξονας που τις διατρέχει μπορεί να συνοψιστεί στις λέξεις «Ησυχία, Τάξη κι Ασφάλεια», οι τρόποι με τους οποίους επιχειρείται να παγιωθούν κοινωνικά παρουσιάζουν κατά καιρούς τεράστιες αποκλίσεις.

Έτσι, κι αφού κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων το μοντέλο της παραδοσιακής Δεξιάς απέδειξε ότι δεν διαθέτει τα ιδεολογικά εργαλεία που θα το καθιστούσαν ικανό να διαχειριστεί μια βαθιά κρίση –εκτεινόμενη πολύ πέρα από το οικονομικό πεδίο, σε σημείο που να αμφισβητείται πλέον συνολικά η πολιτική και θεσμική νομιμοποίηση του ίδιου του συστήματος- , τη θέση του ήρθε να πάρει εκ νέου η δοκιμασμένη εναλλακτική της ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας. Καθώς η κοινωνική πόλωση βαθαίνει όλο και περισσότερο, η Δημοκρατία προσπαθεί με κάθε μέσο να κατασκευάσει μια ισχυρή συναίνεση, που θα της επιτρέψει να ξεπεράσει την κρίση της διαλύοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας.

Ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η επιστράτευση της πολιτικής διγλωσσίας, της μεταστροφής των εννοιών και της απογύμνωσης των λέξεων από το νόημά τους. Και, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, επιλέχθηκε ως καταλληλότερος αντιπρόσωπος του νέου πολιτικού δόγματος ένας ημιπαράφρων σε παραλήρημα μεγαλείου, που όμως μπορούσε να παρουσιάζεται ως μετριοπαθής, δημοκράτης, δίκαιος και εργατικός. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι μία από τις πρώτες μέριμνες του νέου κυβερνητικού σχήματος ήταν η μετονομασία διαφόρων υπουργείων, και κυρίως αυτού της Δημόσιας Τάξης, το οποίο, σε μια κυνική επίδειξη αδιαφορίας για το κοινό αίσθημα -που δικαίως κατατάσσει τους υπαλλήλους του στην κατηγορία των δολοφόνων-, θα ονομάζεται πια «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»! Όπως επίσης δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι τόσο ο νέος πρωθυπουργός όσο και ο νέος «Προστάτης του Πολίτη» αφιέρωσαν κάποιες από τις πρώτες τους δηλώσεις στον αντιεξουσιαστικό χώρο, λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι αντιεξουσιαστές τους είναι πολύ συμπαθείς, και γι’ αυτό θα πρέπει να τους βοηθήσουν να απαλλαγούν από τους «χούλιγκαν που έχουν παρεισφρήσει στις τάξεις τους». Ήδη αυτή η ανατριχιαστική απόπειρα εξωραϊσμού της επερχόμενης κρατικής βίας ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας στους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, που έσπευσαν να επικυρώσουν την ούτως ή άλλως παραδοσιακή τους συμμαχία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και να αναλάβουν να διακηρύξουν τη γνωστή «ανάγκη για Τάξη και Ασφάλεια». Εν τω μεταξύ, κι ενώ ο «Προστάτης του Πολίτη» προβαίνει σε συνεχείς, ανώδυνες εξαγγελίες (για σύλληψη των ηθικών αυτουργών της επίθεσης στην Κ.Κούνεβα, για προστασία των μεταναστών, για πάταξη της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, για «κάθαρση» της αστυνομίας από ακροδεξιά στοιχεία  κ.τ.λ.), ταυτόχρονα επικηρύσσει –και αναδεικνύει σε Νο1 κίνδυνο για τη Δημοκρατία- 3 φυγόδικους αναρχικούς που κατηγορούνται για μια ληστεία τράπεζας, αλλά και συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε με την εισβολή των μπάτσων σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι και τη μετατροπή του σε «γιάφκα» από τους δημοσιογράφους. Παράλληλα, η κρατική βία αγγίζει νέα επίπεδα, όπως διαφάνηκε και από την πρωτοφανή αστυνομική κατοχή των πόλεων τον Δεκέμβρη του 2009, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση. Τέλος, η αναγκαιότητα για ανάκτηση του εδάφους που χάθηκε με την εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέεται στην κοινωνία μέσα από τις συνεχείς αναφορές στην «αύξηση της εγκληματικότητας» και την «ανεπάρκεια της αστυνόμευσης». Ο στόχος προφανής: η κατασκευή ενός κλίματος ακραίας ανασφάλειας και απειλής που, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπάρχουσα ανασφάλεια που γεννά η οικονομική κατάσταση του κράτους, θα πείσει και τους πιο μαχητικούς να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων και να υποταγούν στους εκβιασμούς της εξουσίας.

Ιδιαίτερη θέση μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη καταλαμβάνουν οι μετανάστες, οι κατεξοχήν αποκλεισμένοι του Δυτικού Κόσμου. Η νέα πολιτική διαχείριση ανέλαβε τα καθήκοντά της υποσχόμενη «δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και επιρρίπτοντας ευθύνες στους προκατόχους της για «υπόθαλψη ρατσιστικών φαινόμενων». Η αποφασιστική της κίνηση σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν ο σχεδιασμός ενός νομοσχεδίου που προβλέπει την παροχή της ελληνικής ιθαγένειας στους επί μακρόν διαβιούντες στη χώρα και στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, καθώς και τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές για τις παραπάνω κατηγορίες μεταναστών. Το νομοσχέδιο επέτρεψε στο μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η χρόνια απραξία της και να δηλώσει συμπαράσταση στις -κυβερνητικές πια- «δυνάμεις της προόδου», κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά στις δηλώσεις του γνωστού «Προστάτη», που καθιστά με κάθε ευκαιρία σαφές ότι το αγγελικά πλασμένο νομοσχέδιο θα συνοδεύεται από «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση», πράγμα που σημαίνει ότι το τίμημα για την «ελληνοποίηση» ενός μετανάστη θα είναι η θανατική καταδίκη πολλών χιλιάδων που θα πνιγούν στο Αιγαίο, θα ανατιναχθούν στα ναρκοπέδια του Έβρου ή θα επιστρέψουν σε χώρες κατεστραμμένες από την επέμβαση της Δύσης. Κι ενώ η Αριστερά προσφέρει χωρίς δεύτερη σκέψη τη συναίνεσή της, πολυπόθητη για την κυβέρνηση καθώς παρουσιάζεται ως συναίνεση όλων των αντιστεκόμενων, το νομοσχέδιο αποτελεί και το προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη μιας ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας. Όλο το φάσμα του εθνικιστικού συρφετού, από τους γραφικούς θαυμαστές του Αδωνίδος Γεωργιάδη ως τους Χίτες-χούφταλα του Στόχου και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής έχουν συσπειρωθεί πίσω από σύνθημα «Έλληνας γεννιέσαι-δεν γίνεσαι», καλώντας σε πόλεμο κατά των μεταναστών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ρίσκο είναι καλά υπολογισμένο από τους επιτελικούς σχεδιαστές της κυβερνητικής πολιτικής, προκειμένου να προβληθεί ότι, παρά τις «ακραίες φωνές» που μοιραία θα ακούγονται από τα περιθώρια του πολιτικού φάσματος, η Δημοκρατία παρέχει τη βέλτιστη λύση, έχοντας στο πλευρό της όλες τις προοδευτικές δυνάμεις.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή το νομοσχέδιο για τους μετανάστες, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες και το αν πρέπει κάποιοι (πολύ λίγοι έτσι κι αλλιώς) να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα ψήφου. Όμως η ουσία της κουβέντας δεν βρίσκεται ούτε στην «κουτσή» και περιορισμένης εμβέλειας ελευθερία, που τάζει το νομοσχέδιο, ούτε στα εθνικιστικά – φασιστικά – ρατσιστικά παραληρήματα κάθε υπερπατριώτη.

Το νομοσχέδιο αποτελεί τη φυσική συνέχεια όλων των διωγμών που υπέστησαν οι μετανάστες όλο το προηγούμενο διάστημα με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 2009 (και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι και τις σοσιαλιστικές μέρες μας) και που έλαβαν χαρακτηριστικά εθνοκάθαρσης, καθώς όποιος ήταν μελαψός αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει επιχειρήσεις-σκούπα, βασανιστήρια στα τμήματα, δολοφονίες στα σύνορα και τις πόλεις, εξευτελισμούς και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το οπλοστάσιο του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού και του κάθε παρατρεχάμενου φασιστάκου. Μετά τη τρομοκρατία και τις απελάσεις, το ελληνικό κράτος νομιμοποιεί ένα μικρό κομμάτι μεταναστών και ταυτόχρονα θέτει σε χειρότερη θέση όσους έχουν καταφέρει να επιζήσουν της ζεστής ελληνικής φιλοξενίας.

Οι μετανάστες δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα κοινωνικό κομμάτι, το οποίο εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής και κοινωνικής του κατάστασης, καθώς και της δυσκολίας επικοινωνίας λόγω της διαφορετικής γλώσσας και κουλτούρας, βιώνει καθημερινά ένα πλέγμα κοινωνικών αποκλεισμών, με συνέπεια να καθίσταται έρμαιο στις ορέξεις κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι έχτισαν με το ίδιο τους το αίμα το όραμα της μεγάλης Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων και τροφοδότησαν με πολύ χρήμα τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και ότι ήρθαν εδώ εξαιτίας της λεηλασίας των χωρών τους από την καπιταλιστική Δύση, μέρος της οποίας είναι και η Ελλάδα (άλλωστε, ο Ελληνικός Στρατός με προθυμία ανέλαβε δράση στο κατεχόμενο από το ΝΑΤΟ Αφγανιστάν). Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η ελληνοποίηση ενός μικρού αριθμού μεταναστών, που ούτως ή άλλως γεννήθηκαν και ζούνε σε αυτόν το τόπο, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό τρικ της νέας πολιτικής διαχείρισης, το οποίο στην ουσία κατοχυρώνει, για τα επόμενα χρόνια, τους πιο επαχθείς όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης για το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ ευελπιστεί το νόμιμο κομμάτι να αποτελέσει και δεξαμενή ψήφων, στα πρότυπα των χιλιάδων ελληνοποιήσεων  που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ το ίδιο το κόστος της διαδικασίας ελληνοποίησης (με το οποίο, φυσικά, βαρύνονται οι «υποψήφιοι Έλληνες») θα αποφέρει χιλιάδες ευρώ στα κρατικά ταμεία. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν είναι σημαντικά τα δικαιώματα που θα πάρουν κάποιοι μετανάστες (ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή τους), αλλά προφανώς είναι πολύ λίγα και έρχονται για να κρύψουν τα αιματοβαμμένα σύνορα, τις απελάσεις, την μηδαμινή χορήγηση ασύλου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όλα αυτά που αποτελούν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους.

Το διακύβευμα, λοιπόν, δεν είναι το ποίος είναι Έλληνας, αλλά ποίος είναι εκμεταλλευόμενος, καταπιεσμένος και έχει συνείδηση της θέσης του. Το ζήτημα δεν είναι αν έχεις δικαίωμα να διαλέξεις τους διαχειριστές της ζωής σου, αλλά αν έχεις τη δυνατότητα να διαχειριστείς ο ίδιος τη ζωή σου. Τη στιγμή, λοιπόν, που από τη μεριά του κράτους εντείνονται συνεχώς οι όροι εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κι ενώ οι μηχανισμοί προπαγάνδας προσπαθούν να μας επιβάλουν ένα σωρό διαχωρισμούς (για το χρώμα του δέρματος, για τους προνομιούχους, για τα μισθολογικά ρετιρέ, για τους χαρτοπαίκτες αγρότες του Κολωνακίου, για, για…), το ζητούμενο είναι η κοινωνική νομιμοποίηση των μεταναστών και κάθε αποκλεισμένου και, ταυτόχρονα, η ανάπτυξη της ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών κομματιών που επιλέγουν να αντισταθούν και να βγουν στο δρόμο. Οφείλουμε να μην  επιτρέψουμε να κερδίσει έδαφος η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», την οποία εφαρμόζει από πολύ παλιά η «νέα» σοσιαλιστική πολιτική διαχείριση. Ντόπιοι και μη να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο, αναγνωρίζοντας ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας.

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Μια λέξη μονοπωλεί εδώ και ένα χρόνο τις συζητήσεις, από τα καφενεία και τα τηλεοπτικά πάνελ μέχρι της λέσχες των θινκ τανκ και τα συμβούλια των ισχυρών αυτού του κόσμου. ΚΡΙΣΗ, αποτέλεσμα της κατάρρευσης  ενός μέρους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως παρουσιάζεται. Η κρίση όμως δεν είναι κάτι καινούργιο για τον καπιταλισμό. Ο αντιφατικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτός που οδήγησε σε αυτή αλλά και σε όλες τις άλλες, μικρές ή μεγάλες, ιστορικά. Στην ουσία η κρίση είναι  η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η αδυναμία κινητικότητάς τους, γεγονός που μεταφράζεται σε πάγωμα των αγορών και, επί της ουσίας, σε κρίση της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (με τον όρο καπιταλιστικές σχέσεις εννοούμε τις σχέσεις που διαμορφώνονται και εξαρτώνται από το καπιταλιστικό σύστημα, όπως σχέση εργάτη – αφεντικού, παραγωγού – καταναλωτή). Μέχρι στιγμής, το σύστημα έχει καταφέρει να βγει λίγο-πολύ αλώβητο από τις κατά καιρούς ρηγματώσεις του, και αυτό όχι βέβαια αναίμακτα, είτε μέσω πολέμων (κατά κύριο λόγο) είτε μέσω της εξάπλωσης των αγορών, με τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της καπιταλιστικής περιφέρειας.

Ανεξάρτητα όμως με τη φύση και τις αιτίες της κρίσης, αυτή δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το όχημα στα χέρια κράτους και κεφαλαίου για την όξυνση της επίθεσης στις κοινωνίες. Μια σειρά μέτρων που παρουσιάζονται σαν σχέδιο εξόδου από αυτήν, αφορούν τη διάσωση των κερδών και συνάμα την αύξηση του πλούτου των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη. Έτσι, εντείνεται η αφαίμαξη των εργαζομένων μέσω της εντατικοποίησης και της διεύρυνσης του μοντέλου επισφαλούς εργασίας, με μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις και κλεισίματα επιχειρήσεων και εργοστασίων, αποδόμηση των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων των εργαζομένων.

Εκτός της πολυσυζητημένης οικονομικής κρίσης, η κυριαρχία καλείται να αντιμετωπίσει μια συνολικότερη κρίση στο εσωτερικό της καπιταλιστικής μηχανής. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια στέκονται πλέον από αδιάφορα έως κριτικά, ακόμη και εχθρικά απέναντι σε θεσμούς, άξιες και ιδεολογήματα που αποτέλεσαν κατά καιρούς στηρίγματα του καθεστώτος.

Ιστορικά, στον αντίποδα των οικονομικών κρίσεων και γενικότερα των περιόδων ανέχειας, διευρυμένης καταπίεσης και εκμετάλλευσης το σύστημα έβρισκε τις απαντήσεις του μέσω νέων ή παλιών ιδεολογημάτων (εθνική ακεραιότητα, εσωτερική ασφάλεια, εθνική ανάπτυξη, εθνικό όραμα…) και μέσω της ενίσχυσης της πίστης των υπηκόων του σε θεσμούς όπως η δικαιοσύνη, η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, το κράτος, κτλ. αλλά και μέσα από πολιτικές οι οποίες στήριζαν την αύξηση της κρατικής παρεμβατικότητας, προτάσσοντας το κοινωνικό κράτος και υποσχόμενες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Μέσα στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης,  η ελληνική οικονομία τραβάει και αυτή τα δικά της ζόρια. «Είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», μας λένε, «αν δεν αφανίσουμε το δημόσιο χρέος θα μας αφανίσει αυτό», προσθέτουν, και καταλήγουν ότι όλοι μαζί πρέπει να συστρατευθούμε και να κάνουμε θυσίες μπροστά στην νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή της διάσωσης της εθνικής Οικονομίας. Οι θυσίες που επικαλούνται οι ντόπιοι κυρίαρχοι δεν απέχουν διόλου από τα μέτρα που παίρνονται παγκοσμίως. Προσφάτως, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στο πλαίσιο του προγράμματος σταθερότητας μεταξύ άλλων το πάγωμα των μισθών των δημοσιών υπαλλήλων, τη μείωση των επιδομάτων κατά 10% και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως επίσης και την αύξηση των έμμεσων φόρων  Εξαθλίωση, ανασφάλεια, ανέχεια και αλλά πολλά είναι τα συμπαραμαρτούντα των θυσιών που «πρέπει» να κάνουμε. Αλλά ποιοι είναι αυτοί και ποιοι εμείς που καλούμαστε να θυσιαστούμε στο βωμό του νέου εθνικού συμφέροντος; Από τι μια το κράτος και τα μεγάλα αφεντικά (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές και λοιποί), αυτοί δηλαδή που δημιουργούν την κρίση, και από την άλλη όλοι εμείς, άνεργοι, εργαζόμενοι, προλετάριοι ντόπιοι και ξένοι, νεολαίοι, κοινωνικά αποκλεισμένοι και καταπιεσμένοι που βιώνουμε καθημερινά την άκρατη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης από αυτούς, στην δουλειά αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής μας, και καλούμαστε να πληρώσουμε τις δικές τους επιλογές. Οι υπεύθυνοι αυτού του συστήματος, οι λεηλατήτες της γης και των ζωών μας  καλούν να «αγωνιστούμε» μαζί, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης κοινής εθνικής ταυτότητας, για να υπηρετήσουμε για ακόμα μια φορά τα συμφέροντά τους, δηλαδή τη διαιώνιση του πλούτου και της κυριαρχίας τους.

Το σημερινό αδιέξοδο βασίζεται στην αδυναμία του συστήματος από τη μια να βρει στηρίγματα σε θεσμούς και άξιες και από την άλλη να αποπροσανατολίσει την κοινωνία μέσω εναλλακτικών σχεδιασμών για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Τα στηρίγματα του παρελθόντος φαντάζουν πλέον περισσότερο σαθρά από ποτέ στα μάτια μιας κοινωνίας, η οποία μέσα στη δίνη της γενικότερης κατάρρευσης των σταθερών της και της εντεινόμενης ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα παλινδρομεί ανάμεσα στη ριζοσπαστικοποίηση και την συντηρητικοποίηση, τους φόβους που προκύπτουν από την αποτίναξη των αλυσίδων της και την αναγκαιότητα για το καινούργιο.

Το ελληνικό κράτος δεν είναι απ’ έξω από αυτό το παιχνίδι. Η δεινή θέση της υπό κατάρρευση οικονομίας, οι επερχόμενες αντιδράσεις στα νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η φτώχεια και η εξαθλίωση, η έξαρση των φαινόμενων παραβατικότητας μέσα σε περιβάλλον συνεχώς εντεινόμενης οικονομικής ανέχειας και πάνω απ’ όλα η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κατέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και ότι το όραμα μιας άλλης κοινωνίας δεν είναι ουτοπία -αντιθέτως ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος του καπιταλισμού μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει- ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στο καθεστώς της Δημοκρατίας. Το ίδιο το καθεστώς,από τη μεριά του, προσπαθεί ανεπιτυχώς να μας πείσει ότι αποτελεί τη μοναδική λύση, λαμβάνοντας όλο και περισσότερο διαστάσεις ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στις παραπάνω προκλήσεις και, λειτουργώντας σε ένα συντηρητικό πλαίσιο, το μόνο που πέτυχε ήταν να οξύνει τους διαχωρισμούς και να ρίχνει συνεχώς λάδι στις φωτιές της κοινωνικής ανυπακοής.

Η αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης το περασμένο Φθινόπωρο δεν σήμανε -και δεν θα μπορούσε να σημάνει- και την αλλαγή του τρόπου επίλυσης των προβλημάτων, καθώς τα διάφορα κόμματα δεν αποτελούν τίποτε άλλο από πολιτικούς διαχειριστές ενός συστήματος, που πρωταρχικό σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και την διαιώνιση της εξουσίας του. Η αλλαγή φρουράς έφερε απλώς και την αλλαγή στη ρητορεία που συνοδεύει τους τρόπους επιβολής των σχεδιασμών του κράτους, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Η σοσιαλδημοκρατία ήρθε για να διαχειριστεί τις αναταράξεις στην κοινωνία, με βασικό της όπλο την προπαγάνδα, η οποία παρουσιάζει από την μια ένα ανθρωπιστικό και προοδευτικό προσωπείο και από την άλλη χτυπάει, λοιδορεί και προσπαθεί να καταστείλει με κάθε μέσο ό,τι αντιστέκεται στα σχέδια της. Το βασικό τους εργαλείο είναι η γνωστή λαϊκή ρήση «μαστίγιο και καρότο», δηλαδή η με κάθε τρόπο επιβολή της συναίνεσης, έστω και φαινομενικά. Έτσι λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι η καταστολή και η προπαγάνδα, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι η πραγματικότητα είναι αυτή των δελτίων ειδήσεων, αποτελούν τα τελευταία στηρίγματα ενός καθεστώτος που δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί πέρα από μιζέρια, θάνατο, καταπίεση, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και καταστροφή.

Απέναντι λοιπόν στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία, δεν έχουμε να υποσχεθούμε τίποτε άλλο πέρα από την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες, με όπλο την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΜΠΛΟΚΑ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ