Παραμονές πρωτοχρονιάς 2010, χιλιανός μετανάστης, μικροπωλητής στην Ερμού, βασανίζεται στο αστυνομικό τμήμα της Ακρόπολης. Το συγκεκριμένο περιστατικό καταλαμβάνει συγκεκριμένη θέση στη μηντιακή πραγματικότητα, χάρη στην «ευαισθητοποίηση» του υπουργού δημόσιας τάξης Χρυσοχοΐδη, αλλά και στην εικόνα «προστασίας του πολίτη» που επιχειρεί να καλλιεργήσει η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της εξουσίας. Πόσα ακόμη περιστατικά βασανισμών μεταναστών μικροπωλητών σε αστυνομικά τμήματα, πόσα ακόμη περιστατικά συλλήψεων και ξυλοδαρμών στους δρόμους χρειάζονται για να αντιστραφεί στις συνειδήσεις η Αλήθεια της εξουσίας;
Εκείνες τις γιορτινές ημέρες οι δημοσιογράφοι έπεσαν από τα σύννεφα, η δικαιοσύνη εξάντλησε την αυστηρότητά της διατάσσοντας ένορκη διοικητική εξέταση, οι πολιτικοί μίλησαν για «μεμονωμένο περιστατικό», οι καταναλωτές ενός από τους ακριβότερους εμπορικούς δρόμους της Ευρώπης αγανάκτησαν -στα λόγια- και λυπήθηκαν για τους «άμοιρους». Εξάλλου, η χριστιανική ηθική επιτάσσει τα Χριστούγεννα να δείχνεις και λίγη συμπόνια προς τον πλησίον σου…
Τις ημέρες που η εμπορική κίνηση στην Ερμού χτυπάει κόκκινο, ο πόλεμος μεταφέρεται στα παρακείμενα στενά (διαβάστε μία σχετική περιγραφή του τί συνέβη τις ημέρες των Χριστουγέννων). Δημοτόμπατσοι, μπάτσοι και ασφαλίτες, με αυτοκίνητα και μηχανές, κυνηγούν μικροπωλητές, τους χτυπούν, τους εξευτελίζουν, κλέβουν τα εμπορεύματά τους (για να μην «κουράζονται» μετά και συμπληρώνουν, στην αναφορά τους, όλα τα εμπορεύματα που «κατέσχεσαν» -κάτι που είναι αναγκασμένοι να το κάνουν αναλυτικά), τους συλλαμβάνουν (διαβάστε ανταπόκριση από τα δικαστήρια όπου οδηγήθηκαν κάμποσοι μετανάστες εκείνες τις ημέρες) και ενίοτε τους βασανίζουν στη γιάφκα της οδού Λεωχάρους.
Τζίλι Ντάου, Σενεγάλη: «… Ήταν γύρω στις 8 το βράδυ, γύριζα στο σπίτι. Μ’ έβαλαν στο πρώτο στενό και μ’ έριξαν κάτω. Εκεί άρχισαν να με κλοτσάνε στο κεφάλι, σ’ όλο το σώμα. Στη συνέχεια, με μετέφεραν με τα πόδια στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί ήταν 12 αστυνομικοί. Πέντε από αυτούς μπήκαν μέσα στο κελί και με χτύπησαν. Πρώτα μου ζήτησαν να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Μου έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Άρχισαν να με χτυπούν με τα κλομπ και γροθιές. Φώναζαν “να φύγεις αν δεν σ’ αρέσει στην Ελλάδα ρε” κι έπαιζαν με το γεννητικό μου μόριο. Ο ένας έβαλε το χέρι του στα οπίσθιά μου, άλλος τραβούσε βίντεο από το κινητό του…».
Τζο Ουσμάν, Σενεγάλη: «Πουλούσα τσάντες στην οδό Ερμού. Εκεί με συνέλαβαν κάποιοι αστυνομικοί στις 23 Δεκεμβρίου, γύρω στις 6 το απόγευμα. Μ’ έβαλαν σ’ ένα στενό που δεν είχε κόσμο και πολύ φως. Με κλοτσούσαν στο στομάχι. Μ’ έπιασαν απ’ το κεφάλι και με χτυπούσαν στον τοίχο. Πόναγα πολύ κι έβγαλα μια κραυγή. Άρχισαν να μαζεύονται περαστικοί και οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί άρχισα να κάνω εμετούς, να ουρλιάζω απ’ τους πόνους στο στομάχι. Οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Από αυτό το νοσοκομείο οι γιατροί μ’ έστειλαν σε κάποιο άλλο για εξετάσεις στο στομάχι. Εκεί με κράτησαν για νοσηλεία».
Απέναντι σε όλη αυτή τη συνθήκη, το απόγευμα της Τρίτης 19 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε (από το στέκι μας, το στέκι των ΕΜΜΕ και αλληλέγγυους/ες) μικροφωνική παρέμβαση στην Καπνικαρέα, στην Ερμού.
Αναρτήθηκαν πανό στα ελληνικά («Βασανισμοί στο Α.Τ. Ακροπόλεως, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά είναι η ουσία της δημοκρατίας»), στα αγγλικά («Against police brutality, solidarity with the immigrants») και στα γαλλικά(«Contre la brutalité des flics, en solidarité avec les immigrés»), ενώ μοιράστηκαν γύρω στις 2.500 προκηρύξεις.
Δυναμική παρουσία στη συγκέντρωση είχαν και μετανάστες μικροπωλητές, κατά βάση από τη Σενεγάλη, οι οποίοι μίλησαν από τη μικροφωνική, έβαλαν μουσική και χόρεψαν. Για κάτι παραπάνω από δύο ώρες η Ερμού, ένα πεδίο καθημερινής άσκησης ψυχολογικής και σωματικής βίας, οικειοποιήθηκε από τους μετανάστες και αλληλέγγυους/ες, μεταφέροντας το μήνυμα ότι πίσω από τον καταναλωτικό παράδεισο υπάρχει ένας ανηλεής πόλεμος ενάντια στους κολασμένους αυτού του κόσμου. Δεν είναι υπερβολή: και η Ερμού βάφεται με αίμα…
Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που μοιράστηκε:
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, σε ολόκληρο το διάστημα των εορτών η μητρόπολη στολίστηκε με την ίδια μπαγιάτικη αστερόσκονη. Φωτάκια, μουσικές, ζογκλερικά, αστραφτερές βιτρίνες ήρθαν να συμπληρώσουν το παζλ της επιβεβλημένης ευτυχίας των χριστουγέννων. Πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα: η Ερμού, αυτή η «πολύχρωμη λεωφόρος της κατανάλωσης» ικανή να προσελκύσει σχεδόν κάθε βαλάντιο. Από τα πασίγνωστα μουράτα brands των πολυκαταστημάτων (αυτών που ως επί το πλείστον μοιράζονται τον «δέκατο τρίτο μισθό» κάνοντας υπερπολλαπλάσιους τζίρους) μέχρι και τις οικονομικότερες απομιμήσεις από τους πλανόδιους μετανάστες μικροπωλητές. Άλλωστε, ένας από τους τρόπος που εφηύρε ο καπιταλισμός, για να συντηρείται παρά το ότι στηρίζεται εκ φύσεως στην κοινωνική ανισότητα είναι το να διαμορφώνει τη συνείδηση του καταναλωτή στα μέλη κάθε κοινωνικής τάξης αφού όλα τα εμπορεύματα ασχέτως χρηματικού αντιτίμου εμπεριέχουν τις ίδιες συμβολικές αξίες. Όσο λοιπόν για κάποιους οι τιμές των καταστημάτων είναι απαγορευτικές, πόσο μάλλον σε περίοδο οικονομικής κρίσης, τόσο η ελεγχόμενη διατήρηση του παραεμπορίου θα βολεύει κάθε πλευρά, παρά την καθιερωμένη γκρίνια και τα μέτρα περί πλήρους πάταξής του που πλασάρονται επισήμως από την εκάστοτε αρχή.
Αντ’ αυτού επιλέγεται το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού: Σε όλη την περιοχή της Ερμού μεικτές συμμορίες μπάτσων και δημοτόμπατσων φροντίζουν να διατηρούν την εικόνα της τυπικής περίπολου που επιβλέπει, εκφοβίζει και «σπρώχνει» τους μικροπωλητές πάνω-κάτω κατά μήκος του πεζόδρομου. Τελικά, καταφέρνουν να τους στριμώχνουν μεμονωμένα στα γύρω στενά μακριά από τα βλέμματα των περαστικών. Για όσους συχνάζουν στην περιοχή είναι γνώριμη η εικόνα αλλά και οι συχνές αφηγήσεις των μεταναστών από τρικλοποδιές και κεφαλοκλειδώματα, αρπαγή των χρημάτων και των χαρτιών τους, κατάσχεση της πραμάτειας τους, επιβολή προστίμων και φυσικά προσαγωγές και συλλήψεις που συχνά «στολίζονται» με υβρεολογίες, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια στην διαβόητη γιάφκα της Λεωχάρους (ΑΤ Ακροπόλεως) που συναγωνίζεται επάξια τα τμήματα Ομονοίας, Θήρας, Αγ. Παντελεήμονα, Κυψέλης, Πατησίων, Νίκαιας (η λίστα δεν τελειώνει) και όσα αντίστοιχα εξειδικεύονται στο σακάτεμα και τον εξευτελισμό μεταναστών.
Κάπως έτσι, τις τελευταίες μέρες του 2009 όσο στο Σύνταγμα, την Ερμού και τους άλλους εμπορικούς δρόμους εκτυλισσόταν το χαζοχαρούμενο παραμύθι των χριστουγέννων, στα στενά δρομάκια το σκυλολόι του Χρυσοχοΐδη δικαιολογούσε το μισθό του στέλνοντας δεκάδες αφρικανούς μικροπωλητές να κάνουν πρωτοχρονιά στα κρατητήρια, τον Ερυθρό Σταυρό και τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Παραδόξως, αυτή τη φορά ακόμη και κάποιοι μαγαζάτορες βρέθηκαν μαζί με περαστικούς να αρνούνται να παραδώσουν τραυματισμένο μικροπωλητή στα ένστολα καθικια που τον είχαν χτυπήσει. Όσοι από μας τον ακολουθήσαμε στο νοσοκομείο, είδαμε να διακομίζονται συνεχώς αφρικανοί μετανάστες που υπήρξαν οι πρωταγωνιστές άλλων «μεμονωμένων περιστατικών» από την ίδια περιοχή. Ένα από αυτά είναι και η περίπτωση του Χιλιανού μετανάστη που ξεκινώντας από το αίτημα του για ένα τηλέφωνο και την αντίδραση του στις πρώτες σφαλιάρες των μπάτσων ενώ ήταν σιδηροδέσμιος κατέληξε μετά την «περιποίηση» από 7 βασανιστές του ΑΤ Ακροπόλεως με σοβαρά τραύματα (έφτασαν να πλήξουν σοβαρά τα νεφρά και αλλά ζωτικά όργανα), εκχυμώσεις από το σώμα, εμετούς και αιμόπτυση να μεταφέρεται αντί για τον ανακριτή στο Γενικό Κρατικό.
Η δημοσιοποίηση του εν λόγω βασανισμού και της δίωξης του ενός ειδικού φρουρού δεν έγινε τυχαία. Ήταν για να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στον Χρυσοχοΐδη να καθαρίσει δήθεν το απόστημα που δημιούργησε η απελθούσα κυβέρνηση στα πλαίσια της «αναδιατύπωσης της σχέσης αστυνομίας – πολίτη»! Δεν πρόκειται παρά για την προσπάθεια αποκατάστασης της τιμής του «σώματος», τη μεθοδική ρεβάνς μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’ και ταυτόχρονα την πρόληψη για τις κοινωνικές εκρήξεις που εγκυμονούν τα χρόνια που έρχονται. Άλλωστε, κομμάτι αυτών φαίνεται να είναι και οι μετανάστες καθώς οι περισσότεροι βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας. Όμως, οι επικοινωνιακές ντρίπλες περί «εξυγίανσης της αστυνομίας» όπως και το δόγμα «δημοκρατία και πυγμή», με άλλα λόγια η δηλούμενη καταδίκη από τη μια της ως τώρα αναποτελεσματικότητας της ΕΛ.ΑΣ. και από την άλλη της φασίζουσας συμπεριφοράς ορισμένων τάχα οργάνων της είναι το κλειδί για να πεισθεί και ο τελευταίας μικροαστός ότι οι «πραίτορες» μετατράπηκαν σε «προστάτες του πολίτη» και ο μπάτσος σε «αστυνόμο της γειτονιάς». Είναι ο μόνος τρόπος να αποσπάσει αναίμακτα την απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση για την ολοκλήρωση του κράτους ασφάλειας που οραματίζονται οι κρατούντες. Ακόμα και το αναμενόμενο νομοσχέδιο για την απόκτηση ιθαγένειας, μετά από ένα καλοκαίρι κορύφωσης της αντιμεταναστευτικής προπαγάνδας και πρακτικής, δεν είναι παρά το ξεροκόμματο που θα κλείσει τα στόματα για να νομιμοποιήσει θεσμικά και κοινωνικά διαχωρισμούς ακόμα και ανάμεσα στους ίδιους τους μετανάστες.
Ταυτόχρονα, όλες αυτές τις μέρες δεκάδες δημοσιογράφοι ως πιστά σκυλιά των επίσημων και ανεπίσημων αφεντικών τους αναμειγνύουν ηλίθια στερεοτυπικά κλισέ περί μεταναστών, εγκληματικότητας και παραεμπορίου προκειμένου να βρεθεί και πάλι ο αποδιοπομπαίος τράγος ως ο δήθεν υπαίτιος της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που βιώνει τελευταία ο δυτικός κόσμος. Ολόκληρο το σύμπλεγμα εξουσίας αν δε στοχοποιεί ως εσωτερικό εχθρό της δημοκρατίας τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους χιλιάδες ανοργάνωτους 16χρονους «δεκέμβρηδες» που δεν σταμάτησαν να κατεβαίνουν στους δρόμους, τότε βρίσκει στη φιγούρα του οικονομικού μετανάστη και του πρόσφυγα τον επικίνδυνο εισβολέα που ευθύνεται για όλα τα στραβά του τόπου και ξορκίζει το «κακό» οργανώνοντας σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες.
Εμείς απ’ την πλευρά μας, έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, τη διαμόρφωση δικτύων επικοινωνίας και το σταδιακό χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης θέλουμε να υπενθυμίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις πως δε θα αφήσουμε να ριζώσει στις πόλεις μας η ξενοφοβία, ούτε να γίνουν συνήθεια μας τα ρατσιστικά πογκρόμ και η αστυνομική κατοχή των γειτονιών μας. Η φυσική και ψυχολογική βία και η καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστες, τόσο από τα ένστολα κρατικά σκυλιά και τα αφεντικά, όσο και από μέρος της κοινωνίας δεν μας είναι ξένη. Σε ένα άλλο επίπεδο τη ζούμε όλο και περισσότερο κι εμείς σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας. Γι αυτό και στον πόλεμο που μαίνεται δεν είμαστε απλά με το μέρος κάποιων. Είμαστε μέρος του οι ίδιοι και θα συνεχίσουμε να τον διεξάγουμε πολύμορφα σε όλα τα μέτωπα αναζητώντας τις συμμαχίες σ’ εκείνους που με αξιοπρέπεια επιλέγουν να μη σκύβουν το κεφάλι.
Δεν ξεχνάμε τους τόσους μετανάστες πάνω στους οποίους καθημερινά εκτονώνονται ποικίλα φασιστοειδή με ή χωρίς στολή, αυτούς που βρεθήκαμε μαζί ανά καιρούς σε δικαστήρια και νοσοκομεία, όσους δε μάθαμε και δε θα μάθουμε ποτέ πού και πότε βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν, όσους δε μπήκαν στα μονόστηλα των φυλλάδων, όσους δεν καταγράφηκαν καν στον βιβλίο συμβάντων…
Δεν ξεχνάμε τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ, τον Μαζίρ, τον Τζχαντζιρ Χοσίν, , τον Τόνι Ονούα τον Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, τους τόσους ανώνυμους που βρέθηκαν νεκροί στα κρατητήρια «από παθολογικά αίτια» ή «σκοντάφτοντας σε δρόμους και χαντάκια», σε όλους και όλες που αντί να βρεθούν στον «τόπο της επαγγελίας» που ονειρεύτηκαν, ξεβράστηκαν άδοξα σε κάποια ακτή της μεσογείου…
Σπέρνουν το φόβο… θα θερίσουν οργή…
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
ΥΓ: Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής, πεζή περιπολία βασανιστών από το τμήμα της Ακρόπολης, περνώντας από το σημείο, φρόντισαν να μας θυμίσουν με τα γελάκια τους το σαδισμό που κρύβεται πίσω από την αστυνομική στολή.
Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ακόμη και όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους σε διαφορετικές στιγμές αγώνα (π.χ. λόφοι του Φιλοπάππου). Αυτοί οι αγαθοί-μέσα-στην-πρασινάδα μπάτσοι που πολλές φορές βρίσκονται παρά πόδας σε λαϊκές συνελεύσεις και δράσεις στους λόφους, υπηρετούν στο τμήμα όπου επανειλημμένως έχουν γίνει βασανιστήρια. Είτε αυτά καταλαμβάνουν κάποια μονόστηλα στις εφημερίδες, είτε παραμένουν ανατριχιαστικές διηγήσεις ανάμεσα σε μετανάστες και σε νεολαίους.
