Στεκι Αντιπνοια

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
9ΠΜ ΚΤ.7

ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΛΕΓΑΝΕ ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΕΣ…
ΤΩΡΑ ΑΓΟΡΕΣ-ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΗΡΙΑ ΧΡΥΣΟΥ…

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

κείμενο του Λ.Β, κατηγορούμενου για επίθεση σε ενεχυροδανειστήριο στη Νέα Ιωνία

Γύρω στις 3.30 τη νύχτα της 10ης Φλεβάρη 2012, ξημερώματα της 48ωρης γενικής Απεργίας, λίγο πριν τον ιστορικό ξεσηκωμό της 12ης Φλεβάρη, και ενώ λίγο νωρίτερα έχω επιστρέψει στο σπίτι μου, δέχομαι τη μεταμεσονύχτια και δίχως ένταλμα «επίσκεψη» των μισθοφόρων του Κράτους των αφεντικών. Αμέσως μετά την εμφάνισή μου στην εξώπορτα, θα βρεθώ στην Ασφάλεια του Αστυνομικού Τμήματος Νέας Ιωνίας. Εκεί, ανάμεσα σε βρισιές, τραμπουκισμούς, απειλές και καλοπιάσματα κατηγορούμαι για κάποια ενέργεια που είχε γίνει νωρίτερα ενάντια σ’ ένα ενεχυροδανειστήριο της λεωφόρου Ηρακλείου, για το σπάσιμο μιας βιτρίνας και τη ρίψη μπογιών, σε κάποιο απ’ αυτά τα «μικρομάγαζα» που στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης πολλαπλασιάζονται σαν καρκινώματα. Από τους ασυρμάτους τους ακούγεται ότι παρόμοιες ενέργειες έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλα τέτοια «μικρομάγαζα» σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Το παιχνίδι του καλού και του κακού συνεχίζεται με διάφορους πρωταγωνιστές ασφαλίτες στους οποίους και δεν παραλείπω να δηλώσω ότι για μένα όλοι αυτοί οι «έντιμοι καταστηματάρχες» δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τους σύγχρονους μαυραγορίτες. Γύρω στις 7 το πρωί, και ενώ εξακολουθούν να με κρατούν σιδεροδέσμιο και αρνούμαι να τους υπογράψω οτιδήποτε, μου ανακοινώνουν ότι θα με μεταφέρουν στη Γ.Α.Δ.Α.

Περίπου τρεις ώρες αργότερα βρίσκομαι στον 6ο όροφο αυτού του ευαγούς ιδρύματος, στο «τμήμα προστασίας κράτους και δημοκρατικού πολιτεύματος». Εκεί και μετά από μια σύντομη επανάληψη των ίδιων κατηγοριών και ενώ μου έχουν κατάσχει το κινητό τηλέφωνο και τον αναπτήρα μου, βρίσκομαι για πολλές ώρες σ’ ένα διάδρομο ν’ αναμένω την εξέλιξη της υπόθεσης. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες θα βρεθούν δίπλα μου μερικοί προσαχθέντες και αργότερα οι συλληφθέντες της απεργιακής διαδήλωσης της 10ης Φλεβάρη, ξυλοκοπημένοι από τους «μεροκαματιάρηδες» ματατζήδες. Οι ώρες περνούν και τελικά γύρω στις 8 το βράδυ μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για «εγκληματική οργάνωση», «απόπειρα εμπρησμού κατά συναυτουργία» και «διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς». Tην άλλη μέρα το πρωί με οδηγούν στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Εκεί, με την αλληλέγγυα παρουσία δεκάδων συντρόφων, συντροφισσών και φίλων, ο εισαγγελέας θα μου απαγγείλει τις κατηγορίες της «διακεκριμένης (απρόκλητης) φθοράς ξένης ιδιοκτησίας κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία τελεσθείσα από περισσότερους των δύο δράστες» και της «απόπειρας εμπρησμού κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία». Το αυτόφωρο θα αναβάλει την εκδίκαση της υπόθεσης για τις 17 Φλεβάρη. Πέντε μέρες αργότερα και ενώ αρκετοί ιδιοκτήτες-μαυραγορίτες έχουν σπεύσει να παραβρεθούν ως μάρτυρες κατηγορίας, η εκδίκαση της υπόθεσης θ’ αναβληθεί, λόγω της αποχής των δικηγόρων, για τις 15 Ιούνη 2012.

Εδώ και χρόνια, έχω εντάξει τον εαυτό μου εκεί που μου ορίζει η ταξική μου συνείδηση, η αναγκαιότητα και η επιθυμία για Αντίσταση και Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του: με την ένταξή σε κατειλημμένα εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και ακηδεμόνευτα εργατικά σωματεία, με την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και τους διωκόμενους αγωνιστές, με τη συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στους φασίστες, τους ρατσιστές και τους πάτρωνές τους, με την παρουσία σε αδιαμεσολάβητους αγώνες που –μέσα στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες– αποτελούν το μοναδικό υπαρκτό εχθρό των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών κάθε πτυχής της ζωής μας. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω, θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί μ’ αυτούς που σε κάθε εποχή και κάθε τόπο αγωνίζονται ενάντια στ’ αφεντικά και τους μαυραγορίτες, τους τοκογλύφους και τους αργυραμοιβούς, τους έμμισθους και άμισθους φρουρούς τους. Γιατί όπως έχει ειπωθεί και σε άλλους, όχι και τόσο μακρινούς και διαφορετικούς καιρούς, εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ’ναι, όσο δυνατοί και να ’ναι.

Για την Έφοδο στον Ουρανό, για την κοινωνική Απελευθέρωση, για την Ταξική Αντιεξουσία!

Λ.Β

Αθήνα, Μάης 2012

Τον τελευταίο ένα χρόνο, στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης του κράτους απέναντι στην κοινωνία, άλλα και του ευρύτερου «νοικοκυρέματος» της χώρας, εντάσσονται και οι εκκενώσεις πολιτικών και κοινωνικών χώρων: οι καταλήψεις.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, τον Αύγουστο του 2012 και από τη δημοτική αγορά της Κυψέλης, αρχίζει, ουσιαστικά, η επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων σε όλη τη χώρα. Σειρά έχει η Θεσσαλονίκη µε την Δέλτα, ξανά η Αθήνα, µε τη Βίλα Αμαλίας, την κατάληψη Σκαραμαγκά και Πατησίων, τη Λέλας Καραγιάννη(η οποία εκκενώθηκε και ανακαταλήφθηκε την ίδια μέρα), στην συνέχεια η Πάτρα µε το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο, την Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ, στο Μεσολόγγι µε τη Βάλβειο βιβλιοθήκη, στην Ηγουμενίτσα µε το Κελί Ελευθερίας, σειρά παίρνουν τα Γιάννενα µε την Αντιβίωση, µε τελευταία (για την ώρα) πάλι την Θεσσαλονίκη και την κατάληψη του Ορφανοτροφείου. Το κράτος επιλέγει σε κεντρικό, πια, επίπεδο να «τελειώνει» µε ότι αποτελεί αντίθετη πρόταση και ανάχωμα στα σχέδια του. Οι κατηγορίες για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στα κτήρια σχεδόν παντού οι ίδιες : διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, οπλοκατοχή κτλ.
Τα ΜΜΕ, τόσο πριν τις εκκενώσεις όσο και μετά, απόλυτα εναρμονισμένα µε την επιχειρηματολογία της κυριαρχίας (και ως όφειλαν καθώς αποτελούν μέρος της) παραπληροφορούν ρίχνοντας τόνους λάσπης, παρουσιάζοντας τους χώρους αγώνα και δημιουργίας ως χώρους συνάθροισης επικίνδυνων ατόμων για την υπόλοιπη κοινωνία.
Φυσικά, η στοχοποίηση των καταλήψεων δεν ξεκινά τώρα. Μέσα στα χρόνια οι καταλήψεις έχουν δεχτεί την κρατική καταστολή αλλά και τις επιθέσεις του παρακράτους µε πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του αγρού στα Λιόσια, του κτήματος Πραποπούλου, της βίλας Αμαλίας το 2008 άλλα και άλλων καταλήψεων και πολιτικών κοινωνικών χώρων ανά τον ελλαδικό χώρο. Αυτή η στοχοποίηση κράτους και παρακράτους (το οποίο σήμερα βρίσκει την επίσημη έκφραση του στη χρυσή αυγή) των καταλήψεων δεν µας εκπλήσσει. Το αντίθετο μάλιστα, τη θεωρούμε αναμενόμενη καθώς την αναγνωρίζουμε ως μέρος της επίθεσης που εξαπολύει η κυριαρχία απέναντι στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος, μαζί µε όλο το συρφετό του, δεν θα μπορούσε να µην συμπεριλάβει τις καταλήψεις στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό του. Από την κατάργηση κάθε κεκτημένου εργασιακού δικαιώματος και την οποιαδήποτε έννοια, υποτυπώδους, κοινωνικού κράτους και από το άσυλο μέχρι τις καταλήψεις, το δόγμα της μηδενικής ανοχής παίρνει σάρκα και οστά. Ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται προ των πυλών και το κράτος και το κεφάλαιο «νομιμοποιείται» να κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Εξάλλου για να επιτευχθεί η προλεταριοποίηση της κοινωνίας απαιτείται η πάταξη κάθε μορφής, φωνής και εστίας αντίστασης.
Μέσα από τις καταλήψεις το κράτος χτύπα, αφενός, τους αναρχικούς, που αυτή τη στιγμή, παρ’ όλες τις προβληματικές που και οι ίδιοι εντοπίζουν, αποτελούν το βασικό υπολογίσιμό εχθρό και αφετέρου όλους-ες που στο μέλλον θα αναγκαστούν ή θα επιθυμήσουν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια τους και την ζωή τους αναζητώντας µια ακηδεμόνευτη, από θεσμούς και κόμματα, πολιτική στέγη. Σε ότι αφορά τους πρώτους, είναι οι µόνοι που σε αυτή τη χρονική στιγμή στέκονται ενεργά απέναντι του και μέσα από την συμμετοχή τους σε πρωτοβάθμια σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας και στέκια προσπαθούν να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα τους για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ πλήττεται, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί δεν οργανώνεται είτε γιατί, εξ αρχής, νιώθει ηττημένο στέκεται μουδιασμένο απέναντι στην επίθεση που δέχεται και αδυνατεί να διεξάγει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η περίπτωση των κατοίκων της Χαλκιδικής) οποιονδήποτε αγώνα.
Οι καταλήψεις, όπως και τα στέκια, παρ’ όλες τις εκάστοτε δυσλειτουργίες τους, είναι η εδαφικοποιήση των ιδεών και πρακτικών µας. Είναι τα παράθυρα και οι δίαυλοι επικοινωνίας µας µε την κοινωνία. Είναι ορμητήρια αγώνα και εστίες ζύμωσης. Κάποιες δε, όπως το παράρτημα στην Πάτρα, αποτελούν και σύμβολα αγώνα μιας και έλαβαν χώρα επί χούντας. Είναι οι χώροι που αναπτύσσονται δομές µε βασικές αρχές, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία , το σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, απαλλαγμένοι από θεσμούς και κομματικές γραμμές. Χώροι που, παλεύεται καθημερινά η κατάλυση κάθε εξουσιαστικής σχέσης και συμπεριφοράς, ανοιχτοί σε όποιον-α αποδέχεται τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά και επιθυμεί, μαζί µε άλλους, να συμβάλλει στην αλλαγή αυτού του παλιού κόσμου και στον αγώνα για µια καλύτερη ζωή για τους περισσότερους. Για αυτούς τους λόγους σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι καταλήψεις εκκενώνονται. Γιατί γίνονται πιο «επικίνδυνες» για τους «από τα πάνω».
Όμως όπως αυτοί ως μόνη λύση έχουν να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν, να εκφοβίζουν και να οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση έτσι και εμείς µόνο µια λύση έχουμε: να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα µας. Να δημιουργούμε εκεί που αυτοί γκρεμίζουν, να δυναμώνουμε, και να πεισμώνουμε εκεί που αυτοί επιδιώκουν τον κατακερματισμό µας. Γιατί ο αγώνας ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Είναι αγώνας ενός κινήματος που δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
Έτσι εξηγείται, εξάλλου, και η συμμετοχή, στην Αθήνα μόνο, άνω τον 10000 ανθρώπων, στις 12 Γενάρη 2013 μετά την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας (όταν αυτή ανακαταλήφθηκε από 93 συντρόφους-ισσες) και της Σκαραμαγκά και Πατησίων. Μία πορεία που καλέστηκε από αναρχικούς και αλληλέγγυους σε όλη την χώρα (µε επίσης χιλιάδες συμμετέχοντες) και πλαισιώθηκε από πλήθος κόσμου που, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες και τα διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά, έδωσε ηχηρό παρόν και βροντοφώναξε την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις και τους διωκόμενους αγωνιστές.
Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ενιαίος, πολύμορφος και δυναμικός. Οι ήδη υπάρχοντες χώροι της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί και να ανοίξουν και άλλοι. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι όλοι αυτοί που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΈΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ
* Στα Άνω Πετράλωνα, στα Πέτρινα, λειτουργεί η κατάληψη ΠΙΚΠΑ, η οποία έγινε το 2009 από την λαϊκή συνέλευση των κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου και θησείου και στην οποία στεγάζονται η συνέλευση για την Υγεία, που έχει δημιουργήσει το Κοινωνικό Ιατρείο και το παιδικό στέκι «Φτού Ξελεφτερία».

Δίκες γειτόνων για τον αγώνα του Φιλοπάππου

Προοίμιο για νέα απόπειρα σαλαμοποίησης και ξεπουλήματος του λόφου μέσω ΤΑΙΠΕΔ;

Στις 16 Μαϊου 2013 καταδικάστηκαν στο τριμελές πλημ)κείο τρεις κάτοικοι της περιοχής Φιλοπάππου για ηθική αυτουργία σε καταστροφές περιφράξεων απο 3-3-06 εως 4-4-08. Οι κατήγοροι τους, αρχαιολόγοι της εφορίας Ακροπόλεως (Α`ΕΠΚΑ), δεν έφεραν κανένα στοιχείο και καμία μαρτυρία που να βεβαιώνει την κατηγορία, γι`αυτό και η τελείως αδικαιολόγητη απόφαση προκαλεί αγανάκτηση και σκέψεις.

Άλλωστε όχι το 2006 και 2007, αλλά από τον Νοέμβριο του 2002 που οι κάτοικοι στην πρώτη συγκέντρωσή τους έριξαν τα κάγκελα, δεν έπαψαν να το κάνουν μέχρι το τέλος, χωρίς να χρειάζεται να τους υποκινήσει κανένας.

Αυτός ο αγώνας που είναι νικηφόρος δεν είχε υποκινητές, αρχηγούς, ιεραρχίες και καπέλα.Ήταν η γνήσια έκφραση της κοινωνίας της περιοχής και όχι μόνο, γιατί ο λόφος Φιλοπάππου είναι κομμάτι της ζωής όλων μας. Οι τρεις που απομονώθηκαν τεχνητά και στοχοποιήθηκαν είχαν ασχοληθεί με την τεκμηρίωση των θεμάτων και με δικαστικές ενέργειες εναντίον ιδιωτών καταπατητών, (Λουμπαρδιάρης -καταπάτηση Πνύκας και κερδοσκοπικές συνεστιάσεις, αλλοίωση μνημείου και Διόνυσος -τεράστια παράνομη εκσκαφή του αρχαιολογικού χώρου 400κοσίων κυβικών και αυθαίρετες οικοδομικές επεκτάσεις 600κοσίων τετραγωνικών μέσα στον αρχαιολογικό χώρο Φιλοπάππου και σφετερισμός του δημοτικού χώρου στάθμευσης). Continue reading Λαϊκή συνέλευση για τους λόφους του Φιλοπάππου 16 Ιουνίου 2013, πάρκο βουτιέ