Ενημέρωση από τη διαδήλωση για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

φωτογραφία από το athens.indymedia.org

600 περίπου άτομα ανταποκρίθηκαν το πρωί του Σαββάτου στο κάλεσμα, της Συνέλευσης Αναρχικών, σε διαδήλωση για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

Με τσουχτερό το κρύο και κατά διαστήματα να χιονίζει, στήθηκε για μιάμιση ώρα μικροφωνική στην πλατεία Μοναστηρακίου και μοιράζονταν προκηρύξεις. Κατά τι 12.30 οι συγκεντρωμένοι/ες στήθηκαν στον δρόμο με το κεντρικό πανό «κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας». Ένα δεύτερο πανό της συλλογικότητας του «Κενού Δικτύου» έγραφε «να μην ζήσουμε σαν δούλοι».

Αθηνάς, πλατεία Ομονοίας, 3ης Σεπτεμβρίου, Χαλκοκονδύλη, Ακαδημίας και κατάληξη στα Προπύλαια το δρομολόγιο, με τις αστυνομικές δυνάμεις να περιορίζονται στο μπροστινό και πίσω μέρος της διαδήλωσης, μέχρι και το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας. Από εκεί και πέρα, και μέχρι τα Προπύλαια, το σώμα της πορείας ακολουθούνταν και από πλάγια με κορδόνια διμοιριών των ΜΑΤ.

Παρά τον δύσκολο καιρό, άκουγες και έβλεπες το ενδιαφέρον και τις θετικές αντιδράσεις του κόσμου ο οποίος βρέθηκε χθες στο κέντρο της Αθήνας και διασταυρώθηκε με την πορεία. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, μάλιστα, κόσμος ενώθηκε και πορεύτηκε μαζί της.

«Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά», «40 ώρες για 500 ευρώ, σφαλιάρες και κλωτσιές σε κάθε αφεντικό», «ήμουνα παιδί και είχε ανεργία, ρουφιάνος πήγα κι έγινα στην αστυνομία», ορισμένα από τα καινούργια συνθήματα που ακούστηκαν και χαρακτηρίστηκαν από την αμεσότητα και διεισδυτικότητά τους.

Το νέο ραντεβού της Συνέλευσης Αναρχικών ανανεώθηκε για το πρωί της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου, ημέρα γενικής απεργίας, στο Μουσείο στην οδό Πατησίων.

Συντονισμένες παρεμβάσεις για τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Το απόγευμα της Παρασκευής 10 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων σε αυτά και την υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών που προσφέρουν.

Οι παρεμβάσεις αυτές έγιναν σε διάφορες γειτονιές (Άνω Ιλίσια, Ζωγράφου, Πειραιά, Ίλιον, Αγίους Αναργύρους, Άγιο Δημήτριο, Παγκράτι, Καισαριανή, Πατήσια) και το κέντρο της Αθήνας (Χαριλάου Τρικούπη, Ασκληπιού, λεωφόρος Αλεξάνδρας).

Στα Πετράλωνα, το απόγευμα, μοιράστηκαν κείμενα στον ηλεκτρικό σταθμό, ενώ κολλήθηκαν αυτοκόλλητα και αφισάκια στην αφετηρία και στο εσωτερικό των τρόλεϊ (γραμμή 15).

Το κείμενο που μοιράστηκε μπορείτε να δείτε εδώ.

Συζητώντας για την υγεία στην πόλη…

Αναδημοσίευση από το blog της συνέλευσης για την υγεία.

Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματικοποίηση

Οι πολυεθνικές βιομηχανίες φαρμάκων και ιατροτεχνικού εξοπλισμού συσσωρεύουν δισεκατομμύρια ευρώ μέσα από τη λεηλασία του συστήματος υγείας. Η διαφθορά, εκκινώντας από την κορυφή της κρατικής μηχανής, αλώνει τον χώρο της περίθαλψης μετατρέποντας τα νοσοκομεία σε ένα απέραντο παζάρι των εμπόρων της υγείας και νομιμοποιείται χρηματίζοντας ένα σημαντικό μέρος του ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Ο διεφθαρμένος γιατρός δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση σε μικροκλίμακα του διεφθαρμένου υπουργού.

Όμως, καθώς η κρίση αποτελεί και την άριστη πρόφαση για τη συσσώρευση ακόμα μεγαλύτερων κερδών, το υπουργείο –σιωπηρά, αλλά απόφασιστικά και με σχέδιο– μεθοδεύει σταδιακά την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας: ότι ήταν δωρεάν πλέον έχει αντίτιμο και στο μέλλον θα είναι απρόσιτο από όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Η επαπειλούμενη επέκταση των πληρωμένων απογευματινών ιατρείων, η επιβολή εισιτηρίου παντού –τόσο στα επείγοντα όσο στα τακτικά ιατρεία, αλλά ακόμα και στα πρωτοβάθμια κέντρα υγείας–, η θέσπιση ξεχωριστών (και πανάκριβων) τιμολογίων για κάθε ιατρική πράξη ή εργαστηριακό έλεγχο, είναι απλά κομμάτια του παζλ που σιγά-σιγά χτίζεται. Μαζί φυσικά με τον ήδη υπαρκτό περιορισμό της ασφαλιστικής κάλυψης από τα ταμεία, τον εξανδραποδισμό των φτωχών, των ανέργων και των μεταναστών.

Η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματικοποίηση είναι πολύ φτωχές ως λέξεις. Οφείλουν να αντικατασταθούν με τα άμεσα πολιτικά σημαινόμενά τους:

Αποκλεισμός, εξαίρεση

Το κράτος επιτίθεται στην κοινωνία οργανώνοντας παντού καταστάσεις αποκλεισμών και εξαίρεσης. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης επέστρεψε στο ευρωπαϊκό έδαφος μισό αιώνα μετά το β´ παγκόσμιο πόλεμο ως συνθήκη αιχμαλωσίας ενός κομματιού του πληθυσμού –και ταυτόχρονα υλικό και συμβολικό πεδίο πεδίο μιας κοινωνίας σε γενικευμένο πόλεμο. Από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτή, είναι αναμενόμενο η συνθήκη εξαίρεσης να γενικευτεί στο σύνολο των θεσμών, η εκπαίδευση, η υγεία, η εργασία, η πρόνοια θα ακολουθούσαν γρήγορα οργανώνοντας νέους αποκλεισμούς και διευρύνοντας τους παλιότερους. Έτσι σήμερα οι μετανάστες είναι ο καινούριος εσωτερικός εχθρός στη θέση των εβραίων, ανεπιθύμητοι από παντού και στόχος μιας γκεμπελικής (όσο και ανυπόστατης) ρητορικής που τους φορτώνει ακόμα και τα ελλείμματα της υγείας. Υπάρχει τελικά ένα νήμα που συνδέει το στρατόπεδο συγκέντρωσης με το νοσοκομείο.

Η δημοκρατία αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο σε μια κατάσταση φαινομενικής θεσμικής εκτροπής. Και οι ορδές των αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά, ο αποκλεισμός χτυπάει πόρτες που μέχρι τώρα φάνταζαν απροσπέλαστες. Όχι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι νέοι και οι άνεργοι μπαίνουν στο στόχαστρο μιας πραγματικότητας που δεν έχει τίποτα να τους υποσχεθεί. Άχρηστοι πλέον για το σύστημα, εξορίζονται με κάθε τρόπο από τον πυρήνα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που κάποτε έμοιαζαν θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα.

Ο αποκλεισμός από τους μηχανισμούς υγείας, περίθαλψης και ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος του πολέμου που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην κοινωνία. Ένα κομμάτι του πολέμου όμως ιδιαίτερα σημαντικό, με άμεση αντανάκλαση στον αστικό χώρο. Το νοσοκομείο ως αποκομμένη αστική ζώνη, προορισμένη για τα εύπορα μόνο κομμάτια του πληθυσμού, γίνεται σημειακό πεδίο του γενικευμένου ταξικού πολέμου.

Ανοιχτή λαϊκή συνέλευση στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 12 μ.μ.

11 Δεκέμβρη, διαδήλωση για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».

Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.

Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.

Για την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Συγκέντρωση – πορεία Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, πλατεία  Μοναστηράκι, 11 π.μ.

Η επίθεση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η απάντηση σε αυτήν.

Αναδημοσίευση από εδώ

Η επίθεση τους

Σύντομα η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που ήδη ζούμε. Απολύσεις, δραματική μείωση μισθών, εντατικοποίηση και χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Κόψιμο όσων γραμμών θεωρούνται ασύμφορες, αυξημένο εισιτήριο, κατάργηση των ελευθέρας και των μειωμένων, πιο αραιά δρομολόγια άρα και μεγαλύτερος χρόνος αναμονής και συνωστισμός για εμάς τους επιβάτες.

Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ και ρίχνοντας τόνους λάσπης, έκανε και με τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ό,τι και με μια σειρά άλλους κλάδους για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα που θέλει χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Όμως ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε, ούτε όλοι μαζί τα πληρώνουμε. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και η “κακοδιαχείριση” είναι δουλειά των από πάνω, των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Αυτοί είναι που κερδοσκοπούν ακόμη και σήμερα, και ο στόχος των αλλαγών είναι να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδος.

Εμείς

Όμως κάποια στιγμή πρέπει να πούμε ΦΤΑΝΕΙ! Αυτή η επίθεση στα ΜΜΜ είναι επίθεση στον έμμεσο μισθό μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή. Είναι η ώρα να θέσουμε τους δικούς μας στόχους. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Φυσικοί Πόροι, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Είναι κοινωνικά αγαθά και δεν τα αντιμετωπίζουμε με τη λογική του κέρδους. Η καλύτερη λειτουργία τους μπορεί να γίνει με την κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο και όχι με την ιδιωτικοποίησή τους.

Και οι απαντήσεις μας

Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι ούτε σαν επιβάτες ούτε σαν εργαζόμενοι. Προωθούμε τον κοινό αγώνα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για δωρεάν και ποιοτική μετακίνηση, μέσω πολύμορφων δράσεων στις γειτονιές, στα αμαξοστάσια, σε πρωτοβουλίες και σωματεία.

  • Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στο χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων και στην αναδιάρθρωση που προωθούν κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΔΝΤ.
  • Να κάνουμε πράξη τις συγκοινωνίες που θέλουμε με όπλο την αλληλεγγύη. Όσοι έχουμε εισιτήριο το δίνουμε μόλις κατεβαίνουμε σε κάποιον άλλο.
  • Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους τώρα, ως το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση των δωρεάν μεταφορών
  • Να δώσουμε μαζί ένα κοινό αγώνα πέρα από επιμέρους συνδικαλιστικά αιτήματα,όχι για την καλύτερη λειτουργία μιας κρατικής ή αποκρατικοποιημένης εταιρίας, αλλά για την οικοδόμηση ενός κοινωνικού αγαθού που θέλουμε για εμάς.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους

Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων

Κάτοικοι από τις γειτονιές των Πετραλώνων

Κυκλοφορεί το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Από τις αρχές της εβδομάδας μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα στις γειτονιές μας το 5ο φύλλο της αντιεξουσιαστικής εφημερίδας του στεκιού. Η θεματολογία αυτού του φύλλου:

Νέα από τις γειτονιές μας

  • Δίωξη 3 κατοίκων που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των λόφων του Φιλοπάππου.
  • Άνω Πετράλωνα, 73ο δημοτικό: ένα σχολείο όμηρος της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και της κρατικής γραφειοκρατίας.
  • Λαϊκές συνελεύσεις για την οικονομική και θεσμική κρίση: στιγμές αυτοοργάνωσης στις γειτονιές μας.
  • Γυρίζοντας πίσω τον Δεκέμβρη του 1944: μέρος 1ο: η μάχη του Θησείου και η κατάληψη των φυλακών Συγγρού.

Επικαιρότητα

  • Μετανάστες: 3 βήματα προς την κατεύθυνση ενός κοινού αγώνα.
  • Διαδρομές εξαθλίωσης και παρανομοποίησης στο κέντρο της Αθήνας.
  • Συγκέντρωση στην πλατεία Αττικής: ενάντια στον αποκλεισμό, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
  • Ο αγώνας στο εστιατόριο «Banquet» στην Θεσσαλονίκη.
  • Μέρες κρίσης και το ελληνικό κράτος θωρακίζεται.
  • Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
  • Έργα και ημέρες του Δ.Ν.Τ.

Από τον κόσμο της ασφάλειας

  • Σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα».
  • Υπόθεση Άρη Σειρηνίδη: «…ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια».

Διεθνή νέα

  • Νέα από την κεντρική και νότια Αμερική.
  • Πόσο μακριά είναι η Γαλλία;

Μας στείλατε

  • Επάγγελμα συμβασιούχος.

Μπορείτε να βρείτε την εφημερίδα στο χώρο του στεκιού (τις ημέρες και ώρες που είναι ανοιχτό) και στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα  Άνω Πετράλωνα.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή pdf.

Μαθητικό έντυπο «κοπάνα», τεύχος 3ο.

Η τρίτη «κοπάνα» μοιράστηκε σήμερα το πρωί σε 8 λύκεια και γυμνάσια του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Δεκέμβριος 2010, 2 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο δημόσιος χώρος βρίσκεται υπό αστυνομική κατοχή και η βία αυτής της κατοχής εκδηλώνεται είτε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων είτε με τους καθημερινούς «μικρούς» τσαμπουκάδες και τα «τραβήγματα» νεολαίων.

Σε αυτό το τεύχος της «κοπάνας» συμπεριλάβαμε και ένα μικρό αυτοκόλλητο, για τα όνειρα που απαγορεύεται να κάνει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο.

Μαζί μοιράστηκε και το κείμενο της Συνέλευσης Αναρχικών που καλεί στη διαδήλωση ενάντια στα οικονομικά μέτρα, το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, από την πλατεία Μοναστηρακίου.

Παρακάτω το κείμενο που συνόδευε το κόμικ:

Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του μπάτσου Κορκονέα. Οι επόμενες μέρες θα σημαδευτούν από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολείων-σχολών-δημόσιων κτιρίων- επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους-λαϊκές συνελεύσεις. Μαθητές-φοιτητές-άνεργοι-εργαζόμενοι-ντόπιοι-μετανάστες σε όλα τα μέρη του ελλαδικού χώρου βγήκαν στους δρόμους όχι μόνο για να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και για ότι τους καταπιέζει καθημερινά. Μετατρέποντας  την οργή τους σε εξέγερση. Ενάντια σε όλους όσους μας κλέβουν τη ζωή, μας εκμεταλλεύονται, μας καταστρέφουν τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.

Από την άλλη μεριά οι κυβερνώντες, κόμματα, ΜΜΕ και κάθε παρατρεχάμενος τρομαγμένοι και βλέποντας να κινδυνεύουν τα προνόμια και η εξουσία τους προσπάθησαν να ελέγξουν, να καταστείλουν, να τρομοκρατήσουν και να συκοφαντήσουν όλο αυτό τον κόσμο που συμμετείχε στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Προσπάθησαν να πείσουν την κοινωνία ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να κρύψουν ότι αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης βασίζεται μόνο στη βία. Μια βία η οποία ασκείται καθημερινά στους δρόμους, στις πλατείες και σε κάθε σημείο της πόλης από τους ένστολους δολοφόνους του καθεστώτος και η οποία έχει αφήσει δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν ήταν ούτε παρεξήγηση, ούτε παρεκτροπή, ήταν το αληθινό πρόσωπο του καθεστώτος. Αυτού του καθεστώτος ενάντια στο οποίο εξεγέρθηκαν χιλιάδες άνθρωποι τον Δεκέμβρη του 2008 στέλνοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και το ραντεβού στα οδοφράγματα συνεχίζει να ισχύει και να δείχνει το δρόμο προς ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.

… μην μας πέσει ο σοβάς στο κεφάλι!

Στο 5ο φύλλο της εφημερίδας μας, το οποίο μοιράζεται αυτές τις ημέρες στις γειτονιές μας, έχουμε ένα αναλυτικό άρθρο για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί γύρω από το κτιριακό ζήτημα του 73ου δημοτικού σχολείου στην οδό Τρώων, στα Άνω Πετράλωνα. Προφανώς, όμως και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Και αυτό το γνωρίζουμε και εμείς και πολύ περισσότερο όσοι στέλνουν τα παιδιά τους στα… επίμαχα σχολεία.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, στο 149ο δημοτικό σχολείο-φυλακή στην οδό Αγαθοδαίμονος, στα Κάτω Πετράλωνα «έβρεξε» σοβάδες! Και μπορεί από θέμα τύχης κάποιος πιτσιρικάς να μην ήταν από κάτω εκείνη τη στιγμή, βρέθηκε όμως η καθαρίστρια του σχολείου η οποία ευτυχώς δεν τραυματίστηκε σοβαρά! Το κτιριακό του  149ου δημοτικού είναι άλλη μία ιστορία για γέλια και κυρίως για… κλάματα. Ένα κτίριο 50 και βάλε χρόνων, το οποίο μισθώνει το ελληνικό κράτος έναντι 1761 ευρώ το μήνα. Οι γονείς των μαθητών χρόνια τώρα ζητάνε μεταστέγαση σε άλλο οικόπεδο (το οποίο υπάρχει, στην οδό Πειραιώς, παραδίπλα από το Praktiker), κάτι το οποίο αρνούνται οι υπεύθυνοι γιατί από τη μία η περιοχή έχει χαρακτηριστεί «ιστορική» (!) και από την άλλη πέριξ του οικοπέδου βρίσκεται κεραία κινητής τηλεφωνίας. Η «κρατική ευαισθησία» σε όλο της το μεγαλείο!

Περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο του σχολείου. Τις επόμενες ημέρες θα ανεβάσουμε και το σχετικό άρθρο για το 73ο δημοτικό σχολείο στα Άνω Πετράλωνα, όπου εκφράζεται μία πιο ολοκληρωμένη άποψη επί του θέματος.

Η είσοδος του 149ου δημοτικού σχολείου-φυλακή

Ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας…

Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε ένας κύκλος παρεμβάσεων, για την λεηλασία των ζωών μας από τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά τούτου εδώ του τόπου, με ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία και γέφυρες του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Κάποια από αυτά αποτυπώνονται στις φωτογραφίες που παρατίθενται παρακάτω.